(ဘာသာျပန္သူရဲ႕ အမွာ - 2004 ခုႏွစ္ မဂၢဇင္း တခုမွာ အမွတ္မထင္ ဖတ္လိုက္မိတဲ႔ ေဆာင္းပါးကေလး ရင္ထဲ စြဲလြန္းလို႔ ေဆာင္းပါးပါ မဂၢဇင္းကို သိမ္းထားခဲ႔မိတယ္။ တေန႔ ေန႔ ခ်ိန္ခါမွာ ဘာသာျပန္ေရးမယ္ ေတြးထားဆဲ နာမည္ေက်ာ္ မင္းသား ကယ္ဗင္ေဗကဲန္ (Kevin Bacon) ပါ၀င္ သရုပ္ေဆာင္တဲ႔ တယ္လီဗီရွင္း ရုပ္ရွင္ ထြက္လာခဲ႔တယ္။ မိတ္ေဆြအမ်ား မူရင္းေဆာင္းပါးကို မဖတ္ဘူးေပမယ္႔ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဇာတ္လမ္းတြဲကေလးကိုေတာ႔ ၾကည္႔ၿပီးၾကေလာက္မွာပါ။ သို႔ေပျငား ရင္ထဲ တႏုန္႔ႏုန္႔ ခံစားရဆဲမို႔ ဘာသာျပန္ ေရး တင္လိုက္ပါတယ္။ ေရးယင္းနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ သည္စာကို သည္ေလာက္ ေရးခ်င္ေနမိတယ္ ကိုယ္႔ဘာသာ သေဘာေပါက္လာမိတယ္။)
ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္။ ။ ေအာက္ပါ စာစုသည္ အေမရိကန္ မရိန္းတပ္မွ ဒုတိယဗိုလ္မႈးႀကီး အမ္ အာရ္ စထရိုဘယ္လ္ (M.R. Strobl) မွ အေမရိကန္ မရိန္းတပ္သား (Private First Class) PFC Phelphs ၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ရုပ္အေလာင္းကို အေမရိကန္ ေလတပ္စခန္းမွ သူ၏မိဘအိမ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္ တာ၀န္က်စဥ္ အေဖၚျပဳလုိက္ပါ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ရပုံကို ေရးသားခဲ႔ေသာ မွတ္တမ္းေလး ျဖစ္ပါသည္။ PFC Phelphs သည္ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ ၁၁၊ တပ္ခြဲ ၃တြင္ အေျမာက္ႀကီးလက္နက္ ပစ္ခတ္ရေသာ အဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ႔သည္။ ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ အီရတ္ႏိုင္ငံ ဘက္ဂ္ဒက္ၿမိဳ႕ အေနာက္ဘက္ ေရွ႕တန္းတိုက္ပြဲတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္ ေသနပ္က်ည္ ထိမွန္ ဒဏ္ရာႏွင့္ က်ဆုံးခဲ႔သည္။ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ရုပ္ကလာပ္ကို က်န္ရစ္သူ မိသားစု ဆႏၵအရ ေမြးရပ္ေျမ Dubois, Wyoming ျပည္နယ္မွာ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ျမဳတ္ႏွံ သၿဂႋဳလ္ခဲ႔ပါသည္။
'ရခဲ႔ေသာ အခြင့္’
ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ အေလးအျမတ္ထားတဲ႔ ဘာသာေရးေန႔ရက္၊ အီစတာတနဂၤေႏြေန႔ မတိုင္မီ Good Friday မွာ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ (Chance Phelps) ေသဆုံးခဲ႔ပါတယ္။ သူက်ဆုံးခ်ိန္မွာ (Saint Christopher medal) စိန္႔ခရစ္စတိုဖါပုံေတာ္ အေဆာင္ကေလးကို လည္မွာ ဆြဲထား ခဲ႔တယ္။ ရွစ္ရက္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထုိ အေဆာင္လည္ဆြဲကေလးကို သူ႔ရဲ႕မိခင္ လက္ထဲ အပ္ႏွံခဲ႔ပါတယ္။ သူ မေသဆုံးမီက ခ်န္႔စ္ကို ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔ဘူး။ သည္ေန႔ မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေအာင္းေမ႔ တမ္းတေနမိၿပီ။
လြန္ခဲ႔ေသာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္ေျမျပင္မွာ က်ဆုံးသြားၾကတဲ႔ အေမရိကန္ မရိန္း ကမ္းတက္ တပ္သားေတြရဲ႕ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ရုပ္အေလာင္းေတြကို ျမဳတ္ႏွံရာ ေဒသအေရာက္ အေဖၚျပဳ ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ႔ ‘ခရီးေဖၚ’ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဘို႔ အမည္စာရင္း ေပးခဲ႔ပါတယ္။ အီရတ္ႏိုင္ငံ စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ က်ဆုံးသူ အေရအတြက္ မ်ားလာ သလို ထို ခရီးေဖၚ လိုအပ္ခ်က္ကလဲ ျမင့္မား လာခဲ႔တယ္။
တပ္မေတာ္ဟာ က်ဆုံးသြားေသာစစ္သည္ေတြကို သက္ဆိုင္ရာမိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား ထံ ျပန္လည္ ပို႔ေဆာင္ ေပးရာမွာ ခရီးတေလွ်ာက္ အေႏွာက္အယွက္၊ အထိအခိုက္ မရွိေအာင္ ၀တ္စုံျပည္႔ အရာရွိတဦးက ရုပ္ကလာပ္ကို အေဖၚျပဳ လိုက္ရသလို ရာထူး အဆင့္မေရြး က်ဆုံး သူရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္းကို တေလးတစား အရိုအေသျပဳ ဆက္ဆန္ေစပါတယ္။
ေကာင္းသတင္းလို႔ပဲ ဆိုရမလား၊ အီရတ္လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြ စတင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ ထိုတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဘို႔ အေခၚ မခံရေသးဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလဆန္း ရက္သတၱပတ္ေတြ ကေတာ႔ အေမရိကန္ မရိန္း တပ္သားေတြအတြက္ ဆိုးရြားတဲ႔ ကာလ ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။ အီစတာတနဂၤေႏြေန႔အၿပီး တနလၤာေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာနက ထုတ္ျပန္တဲ႔ သတင္းေက်ညာခ်က္ေတြ ဖတ္ရႈေနယင္း အီရတ္ၿမိဳ႕ျပင္မွာ က်ဆုံး သြားတဲ႔ တပ္သား ခ်န္႔စ္ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ရဲ႕ နာေရးသတင္းကို ဖတ္လိုက္မိတယ္။ နာေရးေၾကာ္ျငာထဲမွာ သူ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ႔ရာ ေဒသက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တၿမိဳ႕ထဲ ျဖစ္ေနတယ္။ သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သက္ဆိုင္ရာဌာနက အရာရွိကို ဆက္သြယ္ၿပီး အကယ္၍မ်ား တပ္သား ဖဲ႔လ္ပ္စ္ကို အိမ္ ျပန္ပို႔ဘို႔ ခရီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔ တာ၀န္က်ခဲ႔ရင္ ထိုတာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္လိုေၾကာင္း ေတာင္းဆို ခြင့္ပန္ လိုက္ပါတယ္။
တနလၤာေန႔ တေန႔လုံး ဘာသတင္းမွ ျပန္ မၾကားရဘူး။ အဂၤါေန႔မွာလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဖုန္းေခၚသံ တေန႔လုံး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ညေန ေျခာက္နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆဲလ္ဖုန္း အသံျမည္လာတယ္။ ေခၚလာသူက တပ္တြင္း တာ၀န္ခ်ထားေရး အရာရွိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ကို ၁၉၀၀ နာရီ (ညေန ခုႏွစ္နာရီ) မွာ ဒိုဗာေလတပ္စခန္း (Dover Air Force Base) ကို ထြက္ ခြာဘို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားပါ ေျပာလာတယ္။ တပ္သားဖဲ႔လ္ပ္စ္ရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္းကို ျပန္ပို႔တဲ႔ ခရီးေဖၚ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္ ေျပာတယ္။
ဒိုဗာကို မထြက္ခြာမီ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ေသဆုံးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြကို ဆက္သြယ္ အေၾကာင္း ၾကားဘို႔ တာ၀န္က် သူ ဗိုလ္မႈးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚ ဆက္သြယ္လိုက္တယ္။ ထိုဗိုလ္မႈးက အသုဘ အခမ္းအနားကို ၀ိုင္အိုမင္ျပည္နယ္ ဒူဘြာၿမိဳ႕ မွာ ျပဳလုပ္မယ္ ဆိုတာ ေျပာျပတယ္။ (တကယ္ေတာ႔ တပ္သား ဖဲ႔လ္ပ္စ္ဟာ ကၽြန္ေတာ႔ ေမြးရပ္ေဒသက ၿမိဳ႕မွာ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာပဲ ေနထိုင္ခဲ႔တယ္။) သူ႔မိဘမ်ား ေနထိုင္ရာ ဒူဘြာၿမိဳ႕ကို တခါမွ မၾကားဘူး သလို၊ ၀ိုင္အိုမင္ျပည္နယ္ ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မေရာက္ဘူး ဘူး။
အျခား ရုပ္ၾကြင္းခရီးေဖၚအရာရွိ ႏွစ္ဦးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ Quantico စခန္း ကေန ဒိုဗာေလတပ္ အေျခစိုက္စခန္းကို အဂၤါေန႔ည ဆယ္႔တစ္နာရီခြဲမွာ ေရာက္ရွိခဲ႔ၾကတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ မနက္မွာ ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ စခန္းမွာ ရွိတဲ႔ ေရခဲတိုက္ကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘို႔ သတင္းေပးပို႔တယ္။ ခရီးေဖၚေတြ ေစာင့္တဲ႔ အခန္းေဆာင္ထဲမွာ ဒါဇင္၀က္ခန္႔ ရွိမယ္႔ ၾကည္း တပ္သားေတြနဲ႔၊ အလားတူ အေရအတြက္ေလာက္ရွိမယ္႔ မရိန္းတပ္သားေတြဟာ သူတို႔ သယ္ ေဆာင္ ေပးရမယ္႔ ရုပ္ၾကြင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံဘို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ တပ္သား ဖဲ႔လ္ပ္စ္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးလို႔ ေနာက္တေန႔၊ ၾကာသပေတးေန႔မွ ျပန္လာေခၚဘို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာလာတယ္။ ကဲ … ဒိုဗာေလတပ္စခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိ။ ေရွ႕ဆက္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္ကလဲ ေၾကကြဲဘြယ္ရာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ ေလးလံစြာနဲ႔ စိတ္က မေပ်ာ္မရႊင္ မိႈင္တိုင္တုိင္။
သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ (Chance Phelps) အေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိဘူး။ အနည္းဆုံး သူ ဘယ္လို ပုံပန္းသဏၰာန္ ရွိတယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိဘူး။ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ ေတြ႔ဆုံရမယ္႔ အခ်က္ကို စိတ္က ေရာက္မိျပန္တယ္။ လႈပ္ရွားေနတဲ႔ စိတ္ေတြ ၿငိမ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အခန္း ထဲမွာ လက္ႏွစ္ဘက္ေထာက္ ဒိုက္ထိုးေနလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားသလဲ ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းမွ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အထိ လုပ္လိုက္မိတယ္။
ၾကာသပေတးေန႔ မနက္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘို႔ အသင့္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေရခဲတိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတင္း ထပ္ ပို႔တယ္။ သည္တႀကိမ္မွာ ခရီးေဖၚတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘို႔ ၾကည္းတပ္ ၀တ္စုံ၀တ္ မ်က္ႏွာသစ္ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဗုဒၶဟူးေန႔က ေတြ႔ခဲ႔ဘူးတဲ႔ မရိန္းတပ္က ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ ရတယ္။ ထို႔အျပင္ ၀တ္စုံ အျပည္႔နဲ႔ ေလတပ္ဗိုလ္ႀကီးတဦးကို သူ႔ညီကို စဲန္ဒီယာဂိုၿမိဳ႕ အေရာက္ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးဘို႔ ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
တည္ၾကည္တဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ အရာရွိတဦးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္အေၾကာင္း အတိုခ်ဳပ္ ရွင္းျပပါတယ္။ ၾကြင္းက်န္ေသာ ရုပ္ကလာပ္ကို အဘယ္ကဲ႔သို႔ ထိမ္းသိမ္းကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္႔ အေၾကာင္း … ၊ အေခါင္းေပၚကို အလံခင္းရာမွာ အဘယ္ကဲ႔သို႔ လႊားျဖန္႔ အုပ္ကာရမည္က အစျပဳလို႔ လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ဘယ္လို ျဖည္႔စြက္ရမယ္ အဆုံး … ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပို႔ေဆာင္ရမယ္႔ ေသတၱာဘူးႀကီးေတြ ပုံေတြကို ျပသၿပီး ထို ေသတၱာဘူး တခုစီ အတြင္းမွာ ရုပ္ကလာပ္ပါတဲ႔အေခါင္းနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုအလံတခုစီပါတယ္ဆိုတာ အသိေပးတယ္။ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ကြာရွင္းျပတ္စဲထားၾကသည္မို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အလံအပိုတခုေပးတယ္။ ဒါမွ မိဘ ႏွစ္ပါးစလုံးဟာ တခုစီ လက္ခံ သိမ္းဆည္း ထားႏိုင္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာငယ္ေလးထဲကို ျပည္ေထာင္စုအလံႀကီးကို ထိုးသိပ္ထည္႔ ယူ မသြားခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေသးေသးေကြးေကြး မဟုတ္တဲ႔ အလံႀကီးကို လက္ကေန ကိုင္သြားဘို႔ ကလဲ အလုပ္ မျဖစ္။ သပ္ယပ္ ေသသပ္စြာ ပိပိယိယိ ေခါက္ထားတဲ႔ အလံကို သူ႔ ေသြးသားေတြ လက္ထဲ ပုံ မပ်က္ က်က်နန ေပးအပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေသတၱာထဲမွာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေနရာ လုပ္ တရိုတေသ ထည္႔လိုက္ရတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ထို ၾကာသပေတးေန႔မွာ ထြက္ခြာၾကသူ ခရီးေဖၚေတြအထဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ ဆုံးမွ ထြက္ရသူ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေကာင္းခ်က္ တခုကေတာ႔ အသီးသီးေသာ ရုပ္ၾကြင္းမ်ား ဒိုဗာ ေလတပ္ အေျခစိုက္စခန္း ေရခဲတုိက္မွ ထြက္ခြာတိုင္း က်င္းပျပဳလုပ္တဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ အခမ္းအနား ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲခြင့္ ရခဲ႔တာပါပဲ။
ၾကြင္းက်န္ရုပ္ကလာပ္ အမ်ားစုကို ဒိုဗာေလတပ္ အေျခစိုက္စခန္းကေန ဖီလာဒဲယ္ဖီးယား ေလဆိပ္ကို နိဗၺာန္ယာဥ္နဲ႔ ပို႔ေပးတယ္။ ထုိကမွတဆင့္ အသီးသီးေသာ သက္ဆိုင္ရာ ေခါင္း ခ်မည္႔ ေနရာေတြကို ေလယာဥ္ပ်ံခရီးနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္း ကို နိဗၺာန္ယာဥ္ေပၚ တင္ပို႔တိုင္း၊ ဒိုဗာေရခဲတိုက္မွ ထြက္ခြာဘို႔ ျပင္ဆင္တိုင္း၊ အေဆာက္အဦး တခုလုံးအတြင္း ေက်ညာခ်က္ ထြက္ေပၚတတ္တယ္။ ေက်ညာခ်က္အသံ ၾကားရတာနဲ႔ အားလုံး ေသာ ေရခဲတိုက္ အတြင္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူ တပ္မေတာ္သား မ်ားဟာ ရာထူး မေရြး၊ ဌာနမေရြး၊ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ ရပ္တန္႔ၿပီး သတိဆြဲ အေနအထားနဲ႔ မတ္မတ္ရပ္ အေလးျပဳ အရိုအေသ ေပးၾကတယ္။ ထြက္ေပါက္ ပတ္၀န္းက်င္ အနီးအနား ေရာက္ေနသူမ်ား ဟာ လမ္း တေလွ်ာက္ ၀ဲယာမွာ ညီညာစြာ စီတန္းရပ္ၿပီး ေျဖးညွင္း ညင္သာစြာ ေမာင္းႏွင္ ထြက္ခြာသြားတဲ႔ နိဗၺာန္ယာဥ္ကို အေလးျပဳ ၾကတယ္။ ခရီးေဖၚအျဖစ္ လိုက္ပါရမယ္႔ အရာရွိမ်ား ဟာလဲ မိမိတို႔ အလွည္႔ ထြက္ခြာခ်ိန္ ေရာက္တဲ႔အထိ ပါ၀င္ အရိုအေသ ေပး၊ သတိဆြဲ အေလးျပဳ ၾကပါတယ္။
သည္ေန႔ ေရခဲတိုက္ပတ္၀န္းက်င္မွာ တပ္မေတာ္အမႈထမ္းမဟုတ္တဲ႔ အရပ္သားအလုပ္သမား အခ်ဳိ႕ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေနတယ္။ ေရခဲတိုက္၀င္း အတြင္းမွ နိဗၺာန္ယာဥ္တစီး ထြက္ခြာတိုင္း ထိုအရပ္သား အလုပ္သမားတစုဟာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ ရပ္တန္႔ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြကို ခၽြတ္၊ ညာဘက္လက္နဲ႔ ကိုင္လို႔၊ ဦးထုပ္မပါသူကလဲ ညာဘက္ လက္ဖ၀ါးကို ဘယ္ဘက္ရင္အုံ ႏွလုံးသားအေပၚ တင္အုပ္ၿပီး ထြက္ခြာသြားတဲ႔ ရုပ္ကလာပ္ကို အရိုအေသေပး၊ ဂါရ၀ ျပဳၾကတယ္။ သည္ျမင္ကြင္းအရ တပ္သားေလး ဖ႔ဲလ္ပ္စ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ ရမယ္႔အမႈဟာ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ အတြင္းတင္မက ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ၿပီး သူ႔က်ဆုံးမႈအတြက္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲသူေတြ ဟာလည္း မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းနဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္ မကဘူး ဆိုတာ ပထမဆုံး သတိျပဳမိခဲ႔ပါတယ္။
သည္လိုနဲ႔ ဧည္႔ေဆာင္အခန္းအတြင္းမွာ ခရီးေဖၚဆိုလို႔ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္တဦးပဲ က်န္ပါ ေတာ႔တယ္။ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ မရိန္း အေျမာက္နဲ႔လက္နက္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္သူ တပ္ဖြဲ႔မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးက မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး ဌာန တာ၀န္ခံအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လာ ေတြ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕လက္ထဲမွာ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြ ပါလာတယ္။ သူက တခုခ်င္းကို ခြဲျခားျပတယ္။ လက္ပတ္နာရီ တလုံး၊ သစ္သားလက္၀ါးကပ္တိုင္ေလးပါတဲ႔ လည္ဆြဲ၊ နာမည္ သတၱဳျပား ႏွစ္ခု၊ ေနာက္ထပ္ နာမည္သတၱဳျပားႏွစ္ခု ဆြဲထားတဲ႔လည္ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ … စိန္႔ခရစ္စတုိဖါ အေဆာင္ပါတဲ႔ ေငြေရာင္ဆြဲႀကိဳး။ ကြယ္လြန္သူ ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြပါ သယ္ေဆာင္ ေပးရ လိမ္႔မယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာၾကားရွင္းလင္းခ်က္ထဲမွာ ပါခဲ႔ေပမယ္႔ လက္ေတြ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ တြန္႔ဆုတ္မႈ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တခါက သူပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္မိခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ကို စတင္ သိကၽြမ္း လာပါၿပီ။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ပါၿပီ။ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ေကာက္ဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေဆာက္အဦး အထဲမွ ထြက္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပို႔ေဆာင္ေပးရမယ္႔ ေသတၱာႀကီးကို ပက္ပင္း ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာ ၾကက္ေသ ေသ၊ မင္သက္မိသြားတယ္။ အမဲေရာင္ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔ ရွယ္ဗီဆဘာဘန္ကား (Chevy Suburban) အထဲ ေသတၱာ ဘူးႀကီးရဲ႕ သုံးပုံ တပုံေလာက္က ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကားအေရွ႕ ကားေမာင္းသူနဲ႔ နေဘးထိုင္ခုံပဲ ခ်န္ၿပီး က်န္ ကား အေနာက္ပိုင္း တခုလုံးကို သည္လိုကိစၥမွာ အသုံးျပဳဘို႔ ျပင္ဆင္ဖန္တီး ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ‘ပို႔ေဆာင္ေပးရမယ္႔ ပစၥည္း’ ကို ယခုမွ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ေတြ႔ဘူးတာ ျဖစ္ၿပီး ႀကီးမားလွတဲ႔ ေသတၱာအရြယ္ေၾကာင့္ အံ႔ၾသစိတ္လဲ ျဖစ္မိခဲ႔တယ္။ မရိန္း အေျမာက္နဲ႔လက္နက္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္ သူတပ္ဖြဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေသတၱာဘူးႀကီးအေပၚမွာ ေရးထားတဲ႔အမည္ကို ျပတယ္။ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္လို႔ ေရးထားတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးအတည္ျပဳအၿပီးမွာ နေဘးမွ ေရခဲတိုက္တာ၀န္က် တပ္သား ေတြက ေသတၱာဘူးႀကီးကို ကားအတြင္းထဲ အၿပီးသတ္တြန္းထည္႔ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္ မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတင္ထြက္ခြာခဲ႔ၾကတယ္။ သည္တႀကိမ္ ရာထူးမေရြး တပ္မေတာ္သား ေတြ၊ အရပ္သား ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္သမားေတြ အေလးတယူ ဂါရ၀ျပဳျခင္းကို လက္ခံရသူ ကေတာ႔ တပ္သားေလး ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္။ အဆုံးသပ္မွာေတာ႔ သူဟာ သူ႔အိမ္ အျပန္ခရီးကို စတင္ ပါၿပီ။
ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားအေရာက္ တနာရီေလာက္ ခရီးမွာ နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာဆို လာရင္း တစတစ ပီပီျပင္ျပင္ သိလာရတာက ယာဥ္ေမာင္းသူဟာ ယခုလို ခ်န္႔စ္ (Chance) ကို သူ႔အိမ္အေရာက္ ျပန္ပို႔ေပးတဲ႔ခရီးမွာ တစိတ္တေဒသပါ၀င္ပို႔ေဆာင္ခြင့္ရတာကို အေလးအနက္ တန္ဘိုး ထား၊ အလြန္ ဂုဏ္ယူေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုကို စာနာမိေၾကာင္း၊ ထပ္တူ၀မ္းနည္းရေၾကာင္း ေျပာျပေပးဘို႔မွာၾကားေနတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္လွ်င္ ေတြ႔ႀကဳံရမယ္႔ အျဖစ္ေတြ၊ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴမွ ျဖစ္ပါ႔မလား ႀကိဳတင္ေတြးပူ စိတ္လႈပ္ရွား ေနမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ယာဥ္ေမာင္းရဲ႕ စာနာစိတ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ စိတ္ သက္သာရာ ရမိတယ္။ အမွန္၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ပို႔ေဆာင္ေပးရမယ္႔ သည္ ေသတၱာဘူး ႀကီးကို သာမန္ပစၥည္းထုတ္တခုလို သေဘာထား မကိုင္တြယ္ၾကေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တဘက္ ကလဲ သည္ေလာက္ ႀကီးမားေလးလံလွတဲ႔ ေသတၱာဘူးႀကီးကို မ ယူ သယ္ေဆာင္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျငင္ျငင္ သာသာ လုပ္ကိုင္ေနၾကဘို႔ ဆိုတာ အလြန္ မလြယ္ကူတဲ႔ ကိစၥဆိုတာလဲ သိေနပါတယ္။
ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားေလဆိပ္ အေနာက္ေျမာက္ေလေၾကာင္းလိုင္း ကုန္ပစၥည္း လက္ခံရာေနရာ ကို ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ေရာက္ ပါၿပီ။ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေနရာမွာ တာ၀န္က် အလုပ္သမားေတြနဲ႔ နိဗၺာန္ ယာဥ္ေမာင္းတို႔ ပို႔ေဆာင္ရမယ္႔ ေသတၱာဘူးႀကီးကို ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ပို႔တဲ႔ တန္းရွည္ေပၚကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေျပာင္းတင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နေဘးမွာ သတိဆြဲၿပီး အေႏွးပုံစံနဲ႔ အေလးျပဳ ေနခဲ႔မိတယ္။ ခ်န္႔စ္ ကို ကုန္ပစၥည္းလက္ခံရာဌာနမွာ စိတ္ခ်စြာ ထားခဲ႔အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားတယ္။ စိုးရိမ္ေနမိသလို မဟုတ္ပဲ သူ႔ကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ ျငင္သာစြာ ကိုင္တြယ္ ပို႔ေဆာင္ေပးၾကမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်လိုက္မိပါၿပီ။ ထို႔ေနာက္မွာ နိဗၺာန္ ယာဥ္ေမာင္းသူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလယာဥ္စီး ခရီးသည္ေတြ ထြက္ခြာရာ ေလဆိပ္အေဆာင္ ဘက္ကို လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ႔တယ္။
ေလဆိပ္အတြင္း၀င္ၿပီး လက္မွတ္ထုတ္ေပးရာ ေကာင္တာဘက္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာ ခဲ႔တယ္။ စစ္ယူနီေဖါင္းအျပည္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေနာက္ေျမာက္ ေလေၾကာင္း အလုပ္သမားတေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔အနား ခ်ဥ္း ကပ္လာၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခြင့္လက္မွတ္ (boarding pass) အလိုအေလ်ာက္ ထုတ္ေပးတဲ႔စက္ရွိေၾကာင္း၊ ဘယ္လို သုံးရတယ္ ျပေပးရ မလား ယဥ္ေက်းစြာ ေမးလာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူမ ေမးေနတဲ႔စကား မဆုံးခင္မွာပဲ လက္မွတ္ ထုတ္ေပးေသာ ကိုယ္စားလွယ္တဦး နေဘးကိုခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး သူမေျပာလက္စ စကား ကို ျဖတ္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လူေတြ တန္းစီေနေသာ လုိင္းမွာ ၀င္ မစီပဲ လက္မွတ္ေကာင္တာတခုကို တိုက္ရိုက္သြားဘို႔ ညႊန္ျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အပါး ဦးစြာ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္း အလုပ္သမား မိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္မေတာ္ ခရီးေဖၚ တာ၀န္က်ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေလး မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖစ္ သြားတယ္။ ထိုသူညႊန္ျပရာ ေကာင္တာမွ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းမေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖိတ္ေခၚ ေသာ အၾကည္႕နဲ႔ ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္။ အိတ္ထဲက ႏိုင္ငံေတာ္ ခရီးသြားလက္မွတ္ကို ဆြဲထုတ္ ေနခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာ ၿပဳံးေနေပမယ္႔ သူမမ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ ေ၀႔၀ဲေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ႔ခရီးသြားလက္မွတ္ကို လက္က လွမ္းယူေပမယ္႔ ပါးစပ္က က်န္ရစ္သူမိသားစုကို ၀မ္းနည္းေၾကာင္းစကားပါးေပးဘို႔ အေလးထား ေျပာေနပါတယ္။ ထို႔အျပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလဲ အခုလိုခရီးေဖၚတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေပးတာ အလြန္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထုတ္ေပးထားတဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ခရီးသြား လက္မွတ္ဟာ ရိုးရိုးတန္းမွသာ ခရီးသြားခြင့္ ရွိေပမယ္႔ ၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အထက္တန္းမွာ စီးဘို႔ ေနရာေျပာင္း စီစဥ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
လုံၿခဳံေရးစစ္ေဆးမႈခံယူအၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္စီးရမယ္႔ ေလယာဥ္ဆိုက္ကပ္ရာဂိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ကို ေနာက္ထပ္ အေနာက္ေျမာက္ေလေၾကာင္းလိုင္း ၀န္ထမ္းတဦး ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။ သူမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကုန္ပစၥည္းအတင္အခ်ဌာနမွ ကိုယ္စားလွယ္နဲ႔အတူလိုက္ပါၿပီး တပ္သားေလး ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ကို ေလယာဥ္ေပၚတင္ရာမွာ လုပ္ကိုင္ပုံ ေသသပ္ျငင္သာမႈ ရွိ၊ မရွိ လိုက္လံ ၾကည္႕ရႈ ေပးဘို႔ အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။ ေလဆိပ္ကို ေရာက္ကတည္းက ဘယ္သူ႔ ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္အေၾကာင္း မေျပာခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔အားလုံးက ကၽြန္ေတာ္႔ ခရီးစဥ္ အေၾကာင္းကို သိၿပီး ေနၾကၿပီ။
ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာန ကိုယ္စားလွယ္ ေရာက္ရွိလာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ သူကလဲ ၀မ္းနည္းမႈကို အရင္ဆုံး ထုတ္ေဖၚေျပာပါတယ္။ ေလယာဥ္၀မ္းဗိုက္အတြင္း ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ သူ႔ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတယ္။ သူဟာ စစ္တပ္ အတြင္း ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ၿပီး ငယ္ငယ္က ဘယ္လို ဆိုးခဲ႔ ေတခဲ႔တယ္ ဆိုတာ။ တဆက္တည္းမွာပဲ ကၽြန္္ေတာ္ရဲ႕ဆုံးရႈံးမႈ (မရိန္းတပ္ရဲ႕ဆုံးရႈံးမႈ) ကို အဘယ္မွ်စိတ္မေကာင္း ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ေျပာေနတယ္။ သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ နားလည္လိုက္တာ ကေတာ႔ ခ်န္႔စ္ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာ ကြာေ၀းတဲ႔ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားမွာေတာင္ သူ႔ကို တခါမွမျမင္ဘူး၊ နာမည္ေတာင္မသိၾကသူေတြဟာ သူ႔ေသဆုံးမႈကို သူ႔မိသားစုနဲ႔ထပ္တူ ၀မ္း နည္း ေၾကကြဲေနၾကတယ္ ဆိုတာပဲ။
ကုန္တင္တဲ႔တန္းႀကီးအနီးမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားတစု တိတ္ဆိတ္စြာ အလုပ္ လုပ္ ေနတယ္။ ရံဖန္ရံခါမွာ ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ကို အခ်င္းခ်င္း တိုးတိတ္ စြာ ေျပာေနၾကတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကို ခ်န္႔စ္ ကို တင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နေဘးမွာ ရပ္ၿပီး အေလးျပဳေနခဲ႔တယ္။ သူ ေလယာဥ္ေပၚကို ေနရာတက် ေသသပ္စြာ ေရာက္ ရွိသြားၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါၿပီ။ က်န္ရွိေသာအိတ္မ်ားကို တင္ၾကအၿပီးမွာ ကုန္တင္ တံခါးကို အၿပီးသပ္ ပိတ္လိုက္တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခဲ႔တယ္။
ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာန ကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပါသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာငယ္ကို ေလယာဥ္ေမာင္း တေယာက္က ကိုယ္တိုင္ သယ္ယူသြားၿပီး ေလယာဥ္ဦးခန္း တံခါးအနီးမွာ သိမ္းထားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေသတၱာ မေပ်ာက္ရွေအာင္ ဂရုတစိုက္ ၾကည္႔ေပး ခဲ႔တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကို ေရာက္တာနဲ႔ ေလယာဥ္၀န္ထမ္း အားလုံး ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ ေနတဲ႔ တာ၀န္ကို သိထားၿပီးၾကၿပီ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္ပါတယ္။ အားလုံးဟာ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲတဲ႔ မ်က္လုံး၊ အၾကည္႔ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾကည္႕ေနၾကတယ္။
ေလးဆယ္႔ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာတဲ႔ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္တေလ်ာက္လုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စကားတခြန္း ကလြဲၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွ ဘာမွ မေျပာမိခဲ႔ဘူး။ တခြန္းတည္း ေျပာမိတဲ႔ စကားက အထက္တန္းစီး တာ၀န္က် ေလယာဥ္မယ္ေလးကို ေရေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုတာပဲ။ တခ်ိန္မွာ အမွတ္မထင္ပဲ ေလယာဥ္အေနာက္ဘက္မွာ တာ၀န္က်တဲ႔ ေလယာဥ္မယ္တဦး ကၽြန္ေတာ္႔နေဘး ေရာက္ လာတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲကို ပစၥည္းတခု ထည္႔ေပးၿပီး ‘သည္ဟာေလးကို လက္ခံ ေစခ်င္တယ္’ လို႔ ေျပာတယ္။ လက္ထဲၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ခရစ္ေတာ္ပါတဲ႔ ေရႊလက္၀ါးကပ္တိုင္ ရင္ထုိးကေလး။ ပစၥည္းေလးက အသစ္စက္စက္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကေတာ႔ အႏာၱရာယ္ကင္းေအာင္ သူမ အၿမဲ ၀တ္ေနခဲ႔တာေလးလား။ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္လုံးမွာ သည္စကား တခြန္းကလြဲၿပီး သူမကလဲ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ႔ပါ။
မင္နီယာပိုလိစ္ကို ဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလယာဥ္ေပၚမွ အရင္ဦးဆုံး ဆင္းခြင့္ ျပဳပါတယ္။ ေလယာဥ္ ေမာင္းကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေဖၚျပဳၿပီး နေဘးေလွကားမွ ဆင္းကာ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ခ်ေနရာဆီသို႔ ေခၚလာခဲ႔တယ္။ ကုန္ခ်အလုပ္သမားေတြဟာ သည္ေလယာဥ္ ေပၚမွာ ဘာ ပါလာသလဲဆ ိုတာ သိၿပီးေနၾကပါၿပီ။ အလုပ္သမားမ်ား အခ်ဳိ႕ေသာ အထုတ္အပိုး မ်ားကို ေလယာဥ္ေပၚမွ ခ်ေနခ်ိန္မွာ ယမန္ေန႔ ေစာေစာပိုင္းက ဒုိဗာမွ ထြက္ခြာသြားေသာ ကၽြန္ေတာ္႔လို ခရီးေဖၚ တာ၀န္က် ၾကည္းတပ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး ကၽြန္ေတာ္႔ နေဘးကို ေရာက္ လာတယ္။ သူအေဖၚျပဳလာတဲ႔ “သူ” ကို ကၽြန္ေတာ္ စီးလာတဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚတင္ၿပီး သူတို႔ ဆက္လက္ ခရီးသြားရဦးမွာပါ။ ခ်န္႔စ္ကို ေလယာဥ္ထဲက ထုတ္ေနခ်ိန္မွာ အေမွာင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘးခ်င္းကပ္ယွဥ္ရပ္ၿပီး အေႏွးအေလးျပဳေနခဲ႔ၾကတယ္။ မင္နီယာပိုလိစ္ ကုန္တင္ကုန္ခ်အဖြဲ႔က ခ်န္႔စ္ပါတဲ႔ ေသတၱာႀကီးကို အျခားေသာ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ မေရာေစပဲ သီးသန္႔ ခြဲထားလိုက္တယ္။ ခ်န္႔စ္ကို ကုန္တင္ကုန္ခ် ဌာနကိုမပို႔မီ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၾကည္းတပ္က ခရီးေဖၚနဲ႔အတူ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး သူ႔ရဲ႕ က်ဆုံးေလသူရဲဘက္ကို ေလယာဥ္ေပၚ တင္ခ်ိန္မွာ အေလးျပဳ ဂါရ၀ ျပဳခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခ်န္႔စ္တို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္မွာ ညအိပ္ ရပ္နားရမယ္႔ အျဖစ္ဟာ ပုံမွန္ ပို႔ေဆာင္ေနက် ခရီးေတြနဲ႔ ကြဲျပားမႈ တခု ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲသည္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕မွာ ပို႔ရတဲ႔ ခရီးေတြက ဆက္တိုက္ မ်ားလြန္းေတာ႔ ဒိုဗာကေန ထြက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္အက်ဆုံးမွ ထြက္ခဲ႔ရတယ္။ (ေရွ႕ဆက္ၿပီး မင္နီယာပိုလိစ္ကေန မြန္တာနာျပည္နယ္၊ ဘီလင္းစ္ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္ စီးရဦးမယ္။ ထိုကမွ အသုဘျပင္ေပးမယ္႔ ေနရာကို ငါးနာရီေလာက္ ကားနဲ႔ သြားရဦးမယ္။ ၿပီးေတာ႔ ခ်န္႔စ္ ေမြးရာဇာတိကို ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ကိုးဆယ္ေလာက္ ကားေမာင္း ပို႔ရဦးမယ္။)
သူ႔ကို မင္နီယာပိုလိစ္ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာနမွာ ညအိပ္ထားခဲ႔ရမွာကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူေနမိတယ္။ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာန ရွိရာကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ကားနဲ႔ သြားရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ထိုေနရာကို ေရာက္ ရွိသြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲက အပူလုံး က်သြား ပါတယ္။ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားမွာလိုပါပဲ … မင္နီယာပိုလိစ္က ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားေတြဟာ အလြန္တရာ ေလးစားတဲ႔ အမူအယာ ေတြနဲ႔ တရိုတေသ ကိုင္တြယ္ လုပ္ကိုင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကည္႔ ေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ ကုန္တင္ကုန္ခ် ဌာန အႀကီးအကဲ ဦးစီးမႈးဟာ မရိန္းအရန္တပ္ရင္းက ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးတဦး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာျပၾကတယ္။ သူတို႔ ဌာနမႈးကို ဖုန္းေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကား ေပးေျပာခဲ႔ၾကတယ္။
သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ညအိပ္ရပ္နားရမႈကို ဘ၀င္က် စိတ္ခ်သြားေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တည္းမယ္႔ ဟိုတယ္ကို သြားတဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေရးကားကို စီးဘို႔ ေလယာဥ္ပင္မ အေဆာင္ကို ဘယ္လို ျပန္သြားရမလဲ အလုပ္သမားတဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိတယ္။ ထိုသူက မဆိုင္းမတြပဲ သူ႔ရဲ႕ကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တည္းမယ္႔ ဟိုတယ္ အေရာက္ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ဟိုတယ္ ေရာက္ခ်ိန္ မွာ ေစာေစာက ဌာနမႈး ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးဆိုသူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖုန္းေခၚလာတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ သူကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဟိုတယ္မွာ လာ ေခၚယူၿပီး ကုန္ပစၥည္းဌာန ကို ပို႔ေပးမယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳပါတယ္။
ေလဆိပ္မွမထြက္ခြာမီ ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမားေတြကို မနက္ျဖန္မနက္မွာ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ ကုန္ပစၥည္းဌာနကို အရင္ ျပန္လာဦးမယ္႔ အေၾကာင္း ေျပာခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်န္႔စ္ကို ညအိပ္ ခြဲခ်န္ ထားခဲ႔ရတာကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိလို႔ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္မီ သူ႔ေသတၱာႀကီးကို ၾကည္႔ခ်င္ စစ္ခ်င္လို႔ ေျပာခဲ႔မိတယ္ေလ။
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခရီးသည္ေတြ ထြက္ခြာရာ အေဆာင္ကို ေခၚသြားရင္း ဖုန္းေတြ ေခၚ၊ ေျပာေနခဲ႔တယ္။ ကုန္ပစၥည္းဌာနကလူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တခါ ျပန္ေတြ႔ ရပါၿပီ။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပစၥည္းေတြတင္ေနရာကို ေခၚသြားတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ခ်ေနရာကိုယူလာတာ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနစဥ္မွာ ေလယာဥ္ေမာင္းပိုင္းေလာ႔က ကၽြန္ေတာ္႔ နေဘးမွာ လာ ရပ္ပါတယ္။ သူဟာ ယခင္က ေလတပ္မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ဘူးတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ စစ္မႈထမ္း ဘ၀ကို ေအာင္းေမ႔ တမ္းတစြာနဲ႔ ေျပာျပေနတယ္။
ခ်န္႔စ္ကို ပစၥည္းတင္တဲ႔ စင္နဲ႔တင္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚကို တင္ေနစဥ္တေလွ်ာက္လုံး ကၽြန္ေတာ္ သတိဆြဲအေလးျပဳေန ခဲ႔တယ္။ ထို႔ေနာက္မွာ ပစၥည္းေတြတင္ေနရာ ေခတၱၾကာဦးမွာမို႔ ေလယာဥ္ေမာင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလယာဥ္ေပၚ ေခၚလာၿပီး ေလယာဥ္ျပဴတင္းမွ တဆင့္ ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ေနတာကို ၾကည္႕ေစပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ေပၚကို မည္သည္႔ ခရီးသည္မွ တက္ခြင့္ မေပးေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေလယာဥ္မယ္တဦး၊ ကုန္တင္အလုပ္သမား တဦးတို႔နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာဆိုမိတယ္။ ကုန္တင္အလုပ္သမားဟာ ယခင္က ေရတပ္မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဘူးၿပီး ေလယာဥ္မယ္ကေတာ႔ ေလတပ္ အမႈထမ္းေဟာင္း ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေလရာ အရပ္တိုင္းမွာ၊ စကားေျပာဘူးသူေတြဟာ တပ္မေတာ္နဲ႔ တနည္းတဖုံ ဆက္ႏြယ္ ေနၾကတာ သတိျပဳမိတယ္။ အထုတ္အပိုးအားလုံးကို ေလယာဥ္ေပၚတင္အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေလယာဥ္၀မ္းဗိုက္ နေဘးကို ျပန္သြားၿပီး ကုန္ပစၥည္းေတြ ထားရွိရာကို တခ်က္ ျပန္ စစ္ၾကည္႔ ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္သမားမ်ား ေလယာဥ္ ၀မ္းဗိုက္ တံခါးကို အေသအခ်ာ ပိတ္တာ ေစာင့္ၾကည္႕ခဲ႔တယ္။
ဘီလင္းစ္ကို ေရာက္ရွိစဥ္မွာ ေလယာဥ္ေပၚက ပထမဆုံး ဆင္းခြင့္ ရခဲ႔သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပန္တယ္။ သည္တခါ မွာေတာ႔ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ေသတၱာႀကီးကို ကုန္ပစၥည္းေတြထဲကေန ပထမဆုံး ထုတ္ေပးခဲ႔တယ္။ ၀ိုင္အိုမင္ျပည္နယ္ ရီဗာတန္ၿမိဳ႕က အသုဘအခမ္းအနား ျပင္ဆင္ေပးမယ္႔ တာ၀န္ခံဟာ ငါးနာရီ ကားခရီးကို ေမာင္းႏွင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဆင္သင့္ လာ ႀကိဳေန ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ ႏႈတ္ဆက္ေနပုံက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အသုဘရွင္တဦးအေနနဲ႔ အားေပး ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်န္႔စ္ကို ကုန္တင္ကုန္ခ်ေနရာမွာ သီးသန္႔ေထာင့္ တေနရာကို ေရြ႕လိုက္တယ္။ သည္မွာ အျပင္က သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအတြက္ အသုံးျပဳတဲ႔ ေသတၱာႀကီးကို ဖယ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အေခါင္းကို ျပင္ဆင္ရေတာ႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုအလံကို အေခါင္းအေပၚမွာ လႊားတင္ေပးရပါမယ္။ ႀကိဳ ထင္ထား သလိုပဲ ရင္ထဲ ဆို႔နစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေၾကကြဲမႈကို မ်ဳိသိပ္ၿပီး အလံကို ထုံးတမ္းစဥ္လာ မပ်က္ ေသသပ္တိက်စြာ တင္ေပးႏိုင္ဘို႔ကို အေလးထား လုပ္ရတယ္။ အလံကို ေနရာတက် တင္အၿပီးမွာ ခ်န္႔စ္ကို ညင္သာစြာ အသုဘယာဥ္ေပၚ တင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတိဆြဲ ရပ္ၿပီး အေလးျပဳေနခဲ႔ျပန္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဘီလင္းစ္ေလဆိပ္ဟာ ေလဆိပ္ငယ္ တခုျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္စရာရွိတာေတြကို လူမသိသူမသိ တိတ္ဆိတ္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ ခဲ႔ၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ငွားရမ္းေပးထားတဲ႔ ကားကို ယူ ေဆာင္ၿပီး ခ်န္႔စ္ကို သယ္ေဆာင္လာတဲ႔ အသုဘယာဥ္အေနာက္ကေန ရီဗာတန္ၿမိဳ႕ အေရာက္ ငါးနာရီေလာက္ ကားေမာင္းခဲ႔ရတယ္။ ရွည္လ်ားတဲ႔ ခရီးစဥ္တေလ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ ဘယ္လို ေတြ႔ဆုံရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစား ပုံရိပ္ေဖၚေနခဲ႔မိပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ အလြန္ လႈပ္ရွားေနမိတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။
ေနာက္ဆုံး အသုဘအခမ္းအနားျပင္ဆင္ေပးမယ္႔ အေဆာက္အဦးကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ က်ဆုံးသူ ေတြရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုကို ဆက္သြယ္အကူအညီေပးရသူ အရာရွိ (the Casualty Assistance Call Officer) နဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ရတယ္။ သူဟာ မိသားစုကို ခ်န္႔စ္ က်ဆုံးမႈ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားဘို႔ တာ၀န္က်ခဲ႔သူပါ။ သူ႔ကိုယ္သူ ယူတာျပည္နယ္၊ ေဆာ႔လိပ္ခ္ၿမိဳ႕မွာ အေျခစိုက္တဲ႔ မရိန္း အေျမာက္နဲ႔လက္နက္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္သူတပ္က စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ သင္တန္းနည္းျပ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ သူလဲပဲ ၀မ္းနည္းဘြယ္ ရက္သတၱပတ္ကို ခက္ခဲစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ တပ္အပ္ သိလိုက္တယ္။
အေဆာက္အဦးအတြင္းကို ေရာက္ရွိၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသုဘအခမ္းအနား ျပင္ဆင္ ေပးမယ္႔ တာ၀န္ခံ လက္ ထဲကို ဒိုဗာစခန္းမွ ေပးလိုက္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းအခ်ဳိ႕ကို ေပးအပ္ လိုက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ အစီအစဥ္ကို ေဆြးေႏြးမိတယ္။ အသုဘအခမ္းအနားကို တပ္မေတာ္ အခ်ိန္ ၁၄ နာရီ (ေန႔လည္ ၂ နာရီ) မွာ ဒူဘြာၿမိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္း အားကစားရုံ အတြင္းမွာ က်င္းပမယ္ဆိုတာ ေျပာျပတယ္။ လူဦးေရကိုးရာခန္႔ ေနထိုင္တဲ႔ ထိုၿမိဳ႕ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိ ေနရာနဲ႔ မိုင္ကိုးဆယ္ခန္႔ အေ၀းမွာ ရွိပါတယ္။ လက္ရွိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင့္ဆင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သမွ်ေတြ အဆင္ေျပစြာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဆုံးသူမိသားစုနဲ႔ ဆက္သြယ္ကူညီေပးရသူအရာရွိက က်န္ရစ္သူမိသားစုမွ အေခါင္း အတြင္း ထည္႔ေပးဘို႔ ေပး လိုက္တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိတယ္ ေျပာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ခ်န္႔စ္ကို ၀တ္ေပး ထားတဲ႔ ၀တ္စုံက အစ အရာရာကို ေသသပ္ စနစ္က်ဘို႔ စစ္ေဆးဘို႔ လိုတယ္ ထင္မိတယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အသုဘအခမ္းအနားကို အလုံပိတ္ (ေသတၱာ မဖြင့္ပဲ) က်င္းပမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ ၀တ္စုံကို က်န ေသသပ္ၿပီး ေခါက္ရိုးမက်ဳိး ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
သည္ေန႔ မနက္ ေစာေစာပိုင္းက သည္လို အခ်ိန္ကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႔ဘာသာ ေတြး မရ ခဲ႔ဘူး။ အေခါင္းအဖုံးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ခ်န္႔စ္ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ကို ပက္ပင္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ၀တ္စုံဟာ ေျပာစရာ တကြက္ မရွိ ေအာင္ ေတာင့္တင္းက်န ေသသပ္ေနတယ္။ ဒိုဗာစခန္းမွ မရိန္းေတြရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္စြာ ျပင္ဆင္ ေပးလိုက္ပုံက ခ်န္႔စ္ကို ဘယ္လို အေလးအျမတ္ထား ဂုဏ္ယူခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာ ေဖၚျပေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပစ္ခတ္မႈ ကၽြမ္းက်င္သူ ဆုတံဆိပ္အေပၚမွာ ဖဲႀကိဳး ေျခာက္ခု ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳလိုက္ မိတယ္။ တခုက အေမရိကန္ တပ္မေတာ္မွာ အျမင့္ဆုံးေပးေလ႔ရွိတဲ႔ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသား (Purple Heart) တံဆိပ္။ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ စစ္မႈထမ္းေနတာ ၁၇ ႏွစ္ ေက်ာ္ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ တိုက္ပြဲေတြလဲ မ်ားစြာ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ဘူးၿပီး တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ထူးခၽြန္သူအေနနဲ႔ ဆုတံဆိပ္ ရွစ္ခု ရခဲ႔ ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သည္ ပထမအဆင့္ သာမန္တပ္သားေလးကေတာ႔ စစ္မႈထမ္းသက္ တႏွစ္ေတာင္ မျပည္႔ေသးခင္မွာ ေျခာက္ခုေတာင္ ရၿပီးေန ပါလား။
ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျပာေရာင္ စစ္၀တ္စုံ ၀တ္ဆင္ၿပီး ဒူဘြာၿမိဳ႕အေရာက္ ခရီးကို အသုဘယာဥ္ အေနာက္ကေန လုိက္ပါသြားတယ္။ သည္တခါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တကယ္႔ကို အခက္ခဲ ဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခ်ိန္ကို အားတင္း ေစာင့္စားရင္း၊ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြကို ေပးအပ္ ခ်ိန္မွာ စကား မမွားမိေစဘို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
အသုဘ အခမ္းအနား မစတင္မီ ေလးနာရီေလာက္ ႀကိဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္း အားကစားရုံကို ေရာက္ခဲ႔တယ္။ အားကစားရုံ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြ အတန္းလိုက္ ေသသပ္စြာ စီခ်ထားတယ္။ ၿမိဳ႕ခံလူ တခ်ဳိ႕ အၿပီးသပ္ ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို အသုဘယာဥ္ အတြင္းမွ ထုတ္ယူစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသုဘယာဥ္ နေဘးမွာ သတိဆြဲရပ္ၿပီး အေလးျပဳအရိုအေသ ေပးေနခဲ႔ျပန္တယ္။ အေမရိကန္အလံ လႊမ္းအုပ္ ထားတဲ႔ အေခါင္း ျမင္ကြင္းဟာ အခ်ဳိ႕ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ စိတ္ မထိမ္းႏိုင္ စရာျဖစ္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ခ်န္႔စ္ကို အားကစားရုံအတြင္း ဂုဏ္ျပဳ အေလးေပးမယ္႔ ေနရာကို ေရႊ႕ယူ ခဲ႔တယ္။ အားကစားရုံ အတြင္းမွာ ခ်န္႔စ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ရာ တပ္ခြဲမွ ကိုယ္စားလွယ္ မရိန္းတပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး ကၽြန္ေတာ္႔ကို လာေတြ႔ပါတယ္။ မ်က္ရည္အျပည္႔ ေ၀႔၀ဲေနတဲ႔ မ်က္လုံး ေတြနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ခ်န္႔စ္ကို သူ ဆက္လက္ အေဖၚျပဳ ေစာင့္ေပးမယ္ ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေဆာင္စရာရွိတာေတြ လုပ္ဘို႔ အခြင့္ရလိုက္တယ္။ ေန႔လည္စာ အျမန္ စားဘို႔၊ တည္းခိုဘို႔ ဟိုတယ္ ရွာဘို႔ …၊
စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲေပၚမွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အသုဘအစီအစဥ္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေလး ေတြ႕ရတယ္။ ဒူဘြာအထက္တန္း ေက်ာင္း အားကစားရုံမွာ၊ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ။ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မွာ က်န္ရစ္သူ မိသားစုအတြက္ ကူညီပန္႔ပိုးမႈ လက္ခံေၾကာင္းနဲ႔၊ ထိုရရွိေသာ အကူေငြမ်ားနဲ႔ အီရတ္စစ္ေျမျပင္မွ တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို က်ည္ကာအက်ႌမ်ား ၀ယ္ယူ လႈတန္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားတယ္။
တစ္နာရီ တစ္ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္မွာ အားကစားရုံဆီ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမာင္းလာခဲ႔တယ္။ တကယ္က လမ္း ေလွ်ာက္သြားလို႔ေတာင္ ရပါတယ္။ ဒူဘြာၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ေနရာမဆို လမ္း ေလွ်ာက္သြားရင္ အလြန္ဆုံးၾကာလွ ဆယ္မိနစ္ပါ။ သူ႔မိဘေတြ မေရာက္လာမီမွာ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းကေလးေတြကို အိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး စိန္႔ခရစ္စတိုဖါ အေဆာင္အဖြဲ႔နဲ႔ နာမည္ပါ သတၱဳျပား ေတြက ႀကိဳးေတြ မရႈတ္မေထြး၊ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဘို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ လူရွင္းတဲ႔ ေနရာ အခန္းကေလး တခု ရွာရမယ္။ ယခင္က ထိုပစၥည္းေလးေတြကို အိတ္ထဲမွ ႏွစ္ခါ ထုတ္ၿပီး စစ္ေဆးခဲ႔ဘူးတယ္။ အစစအရာရာ ဘယ္ေနရာမွ အမွားအယြင္း ျဖစ္စရာ မရွိေပမယ္႔ ေသခ်ာ ေအာင္ အရာရာကို အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးေနမိတယ္။ ထုတ္ၾကည္႕မိတိုင္းလဲ ႀကိဳးကေလးေတြက တခုနဲ႔တခု ဆက္ႏြယ္ေရာယွက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔မိဘေတြ အေရွ႕ေရာက္ကာမွ တုန္တုန္ ရီရီ လက္နဲ႔ ႀကိဳးေတြကို ရွင္းရ၊ ညိေနတာေတြ ေျပေအာင္ ေျဖရ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မေနခ်င္ဘူး။ ဘယ္လိုပင္ ျပင္ဆင္ ထားေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတြ႔ဆုံမႈက ႀကိဳေတြးထား သလို မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။
လက္ေတြ႕မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕မိေထြးကို အားကစားရုံအျပင္ဘက္ ဆူညံေနတဲ႔လူေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲပက္ပင္း ေတြ႕ခဲ႔ရၿပီး စတင္မိတ္ဆက္ခဲ႔ရတယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိေထြးနဲ႔ သူ႔အေဖကို ေတြ႔ဆုံအၿပီး တခဏ အတြင္းမွာ ဆက္လို႔ သူ႔ပေထြးနဲ႔၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔အေမကို ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈကို ဘယ္လိုစာနာ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္အတြက္ သူတို႔မိသားစုရဲ႕ အနစ္နာခံမႈကို ဘယ္လိုေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ အေလးအျမတ္ထားတဲ႔ စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္က စ ထုတ္ေဖၚ ေျပာရမယ္ မသိ ျဖစ္ေန ခ်ိန္မွာ သူတို႔က တဖန္ သူတို႔ရဲ႕သားကို အိမ္အေရာက္ ျပန္ေခၚလာ ေပးတာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ေပးမႈေတြကို တဦးၿပီး တဦး ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေန ၾကတယ္။ ေျပာစရာ စကားလုံးေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ႔မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေလးေတြ သူတို႔ကို ျပန္အပ္ဘို႔ ပါလာတယ္ဆိုတာ ေျပာျပရင္း လူရွင္း တိတ္ ဆိတ္တဲ႔ ေနရာ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မလဲ ေမးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳတင္ ေတြးဆထားသလို အခင္းအက်င္း မဟုတ္ပဲ ကြန္ျပဴတာ လက္ေတြ႔က်င့္တဲ႔ အခန္းလို႔ ထင္ရတဲ႔ အခန္းငယ္ကေလး တခုအထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္ ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။
အခန္းထဲမွာ စားပြဲငယ္ကေလးတခုကို ၀န္းရံၿပီး ကုလားထိုင္ငါးလုံး ခ်လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာခဲ႔တဲ႔ ခရီးစဥ္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါတယ္။ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ လာခဲ႔တဲ႔ ခရီးကို အေသးစိပ္ ေျပာျပတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို ဘယ္လို ေလးေလးစားစား၊ အေလးအနက္ ထား၊ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ကိုယ္တြယ္ ပို႔ေဆာင္ ခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာ။ ဒိုဗာစခန္းက စစ္မႈထမ္းေတြနဲ႔ အေနာက္ေျမာက္ေလေၾကာင္းလိုင္းက ၀န္ထမ္းေတြ အေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တတိုင္းျပည္ လုံး၊ (Dover) ဒိုဘာ စစ္စခန္းမွ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယား၊ ထိုမွ မင္နီယာပိုလိစ္၊ တဖန္ ဘီလင္းစ္ (Billings, Montana)၊ နဲ႔ (Riverton) ရီဗာတန္ၿမိဳ႕ မ်ား အထိ ဘယ္လို ေၾကကြဲမႈေတြ၊ သူတို႔ မိသားစုရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈအေပၚ ထပ္တူ ၀မ္းနည္းၾကတာေတြ တဆင့္ျပန္ ေဖါက္သည္ခ် ေျပာျပခဲ႔ မိတယ္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ထည္႔လာတဲ႔ အိတ္ကေလးကို ဖြင့္ဘို႔ အခ်ိန္ က်ပါၿပီ။ ပထမဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲထုတ္ လိုက္မိတာက ခ်န္႔စ္ရဲ႕လက္ပတ္နာရီႀကီး။ နာရီဟာ အခုထက္ထိ ဘက္ဂဒက္ အခ်ိန္ကို တိုက္ထားတုန္းပါ။ ဒုတိယ ပစၥည္း ကေတာ႔ သံကြင္းခတ္ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ သစ္သား လက္၀ါးကပ္တိုင္။ ထို႔ေနာက္မွာ (dog tag) လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ နာမည္ေရးထိုး ထားတဲ႔ တပ္မေတာ္သုံး သက္ေသခံ သတၱဳျပား ႏွစ္ခုနဲ႔ စိန္႔ခရစ္စတိုဖါ အေဆာင္။ သည္တခါမွာ ဆြဲႀကိဳး ေတြဟာ တခုနဲ႔ တခု ညိတြယ္ လိမ္ရႈတ္ေနမႈ မရွိခဲ႔ဘူး။ သူပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြကို စားပြဲေပၚမွာ စီစီရီရီ ျဖန္႔ခ်လိုက္အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ မိခင္ကို ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေပးစရာ ပစၥည္း ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္ ေျပာမိတယ္။ ပထမဆုံး ေလယာဥ္ခရီးမွာ ေလယာဥ္မယ္ေလး ေပးခဲ႔တဲ႔ ခရစ္ေတာ္ ကားစင္တင္ထားတဲ႔ ေရႊလက္၀ါးကပ္တိုင္ ရင္ထိုးကေလးကို ကၽြန္ေတာ္႔ အက်ႌအိတ္ အထဲမွ ထုတ္ယူၿပီး ထိုပစၥည္းကေလး ရရွိပုံကို ေျပာျပမိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ စားပြဲေပၚ ညင္သာစြာ ခ်ထားလုိက္ၿပီး ကၽြန္္ေတာ္ အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာခြင့္ ေတာင္း၊ ေျဖးညွင္းစြာ ထြက္ခဲ႔ မိတယ္။
ေနာက္တႀကိမ္ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႔ခ်ိန္မွာ သူမဟာ ထို ခရစ္ေတာ္ကို ကားစင္ တင္ထားတဲ႔ ေရႊလက္၀ါးကပ္တိုင္ ရင္ထိုးကေလးကို သူမရဲ႕ အေပၚဖုံး ကုတ္အက်ႌရင္ပုံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ၀တ္ဆင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီ နီးေတာ႔ အားကစားရုံ ၾကမ္းေပၚမွာ ခင္းထားတဲ႔ ခုံေတြမွာ လူေတြ အျပည္႕ ျဖစ္ ေနၿပီး ဆက္လက္ ၀င္ လာဆဲ ပရိသာတ္ဟာ နေဘးက ခုံတန္းအျမင့္ေတြအေပၚမွာ ေနရာယူ ေနၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စစ္၀တ္စုံေတြနဲ႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ အံ႔ၾသစြာေတြ႕ရတယ္။ မရိန္းကပ္ေျခတက္ တပ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဆာ႔လိပ္ခ္စီးတီး (Salt lake City) မွ တကူး တက လာေရာက္ၾကသလို တိုင္းျခားျပည္ပ စစ္ပြဲ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ား (VFW –Veterans of Foreign Wars) အဖြဲ႔ အသီးသီးမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလဲ မရိန္းတပ္သားေတြနဲ႔ တြဲလို႔ အေရွ႕ပိုင္း အတန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ခုံတန္းေတြမွာ အတန္းလိုက္ ေနရာယူထားၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြ ၀င္ေရာက္ေနရာယူခ်ိန္မွာ ပရိသာတ္အားလုံး မတ္တပ္ရပ္ ဂါရ၀ေပးခဲ႔ၾကတယ္။
ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အမဟာ ပင္တဂြန္စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွာ ရွိတဲ႔ ေရတပ္ စုံစမ္း စစ္ေဆးေရး ရုံးဌာနမႈး ဗိုလ္ခ်ဳပ္တဦးရဲ႕ ရုံးအဖြဲ႔၀င္အရာရွိ၊ ေရတပ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ သူမရဲ႕ ဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ခ်န္႔စ္ကို ဂါရ၀ ျပဳရင္း သူ႔ရဲ႕၀န္ထမ္းကို ေမာင္ငယ္ ဆုံးရႈံးမႈအတြက္ အားေပးတဲ႔ အေနနဲ႔ အသုဘ အခမ္းအနားကို သူကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ သလို သူ႔ရုံးအဖြဲ႔၀င္ အမ်ားအျပားကိုလဲ ဒူဘြာကို တပါတည္း ေခၚယူလာခဲ႔တယ္။ သီခ်င္းအနည္းငယ္နဲ႔ ေရတပ္ ဘာသာေရး အႀကီးအမႈးက စကားအနည္းငယ္ ေျပာအၿပီးမွာ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စကားေျပာခြက္ကို ကိုင္ယူၿပီး ခ်န္႔စ္ အဘယ္ကဲ႔သို႔ အသက္ဆုံးရႈံးခဲ႔ရပုံကို ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္။
ခ်န္႔စ္ဟာ လက္နက္ႀကီးအေျမာက္ပစ္ တပ္သားတဦး ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕တပ္ဖြဲ႔ဟာ ဘက္ဂဒက္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေဒသတြင္း လုံၿခဳံေရးေစာင့္ၾကပ္ဘို႔ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တယ္။ ကင္းလွည္႕ခ်ိန္မွာ ခ်န္႔စ္ဟာ အေရွ႕ဆုံးက ယာဥ္ေပၚမွာ .50 ကာလီဘာ စက္ေသနပ္ကို ထိမ္းၾကပ္ပစ္ခတ္ဘို႔ တာ၀န္ယူခဲ႔တယ္။ သူတို႔ ကင္းလွည္႕အဖြဲ႔ ရန္သူရဲ႕ အသဲအသန္ တိုက္ခိုက္မႈ ေအာက္ ေရာက္ရွိခ်ိန္ မွာ ခ်န္႔စ္ဟာ သူတာ၀န္က်ရာေနရာက တဖ၀ါးမခြာပဲ သူ႔ရဲ႕စက္ေသနပ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ ပစ္ခတ္ခဲ႔တယ္။ သူတို႔ ကင္းလွည္႕အဖြဲ႕တခုလုံးအတြက္ ဒလစပ္ခုခံ ကာကြယ္ခဲ႔တာ ေနာက္ဆုံး အသဲအသန္ ဒဏ္ရာႀကီး ရခဲ႔တဲ႔အထိပဲ။
ထို႔ေနာက္မွာ ဌာေနအေျခစိုက္ တိုင္းျခားျပည္ပစစ္ပြဲ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ (VFW) တာ၀န္ ရွိသူက သူ႔ရဲ႕အိမ္ကို ခ်န္႔စ္ ေရးသားခဲ႔တဲ႔ စာတခ်ဳိ႕ကို ဖတ္ျပပါတယ္။ သူ႔မိခင္ဆီေရးတဲ႔ စာေတြ အထဲမွာ ျခင္ေတြ ေပါေၾကာင္းနဲ႔ အပူရွိန္ျပင္းတဲ႔ အေၾကာင္း ေရးခဲ႔တယ္။ သူ႔ပေထြးဆီ ေရးတဲ႔ စာထဲမွာ ကင္းလွည္႕ခ်ိန္ႀကဳံရတဲ႔ေဘးအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ အတိုက္အခိုက္ခံရပုံေတြေရးထားတယ္။
အခမ္းအနားေလးက သူရဲေကာင္းတေယာက္ကိုရိုးရွင္းစြာအေလးအျမတ္ျပဳတဲ႔အခင္းအက်င္းပါ။ အခမ္းအနား အၿပီး၊ မိသားစု၀င္ေတြ အေရွ႕ကေနၿပီး ရုပ္ကလာပ္ပါတဲ႔ အေခါင္းကို တင္ထားတဲ႔ တြန္းလွည္းကို ေျဖးညွင္းစြာ တြန္းထုတ္ လာခ်ိန္မွာ အားကစား တရုံလုံး ရွိသမွ် လူကုန္ မတ္တပ္ ရပ္ အရိုအေသေပးခဲ႔ၾကတယ္။ အေခါင္းကို ျမင္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး ၿမိဳ႕လည္ေခါင္လမ္းမအတိုင္း အားကစားရုံမွ တမိုင္ခန္႔အကြာခရီး ေတာင္ကုန္းကေလးအေပၚမွာ ရွိတဲ႔ သုသာန္ဆီကို သယ္ ေဆာင္ခဲ႔ၾကတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းပရ၀ဏ္အတြင္းမွ ျမင္းလွည္း လုံး၀ထြက္ခြာ၊ ျမင္ကြင္း မွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထဲ ၿငိမ္သက္စြာ သတိဆြဲ အေလးျပဳေနခဲ႔ ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတက္ၿပီး ခ်န္႔စ္ကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္တဲ႔ ယာဥ္တန္းထဲ ၀င္ပါ ေမာင္းႏွင္ခဲ႔တယ္။
တၿမိဳ႕လုံး အားကစားရုံထဲမွ လမ္းမေပၚကို ေရႊ႕ေျပာင္း လိုက္ပါလာၾကတယ္။ လမ္းတေလ်ာက္ လူေတြဟာ လမ္းနေဘး စီတန္းရပ္ၿပီး အေမရိကန္အလံငယ္ေလးေတြ ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနၾကတယ္။ တၿမိဳ႕လုံး အလံ လႊင့္ထူထားတဲ႔ အေဆာက္အဦးမွန္သမွ် တိုင္တ၀က္မွာပဲ လႊင့္ထူထားၾကတယ္။ ခရီးေနာက္ဆုံး မိုင္ ေလးပုံတပုံအက်န္မွာ ၀တ္စုံျပည္႔နဲ႔ ေဒသခံ ကင္းေထာက္လူငယ္မ်ား အလံႀကီးေတြ ကိုင္ တန္းစီ ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေတာင္ကုန္းအေျခကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ေၾကာတေလ်ာက္ ေမာ္ၾကည္႕လိုက္မိေတာ႔ လမ္းတဘက္တခ်က္ စီတန္း ရပ္ေနသူေတြ ဆိုတာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲ လူမွ က်န္ပါေသးရဲ႕လား ေတြးမိတယ္။ ဒါေတာင္ လက္ရွိမွာ ၀ိုင္အုိမင္လို လူေနႀကဲတဲ႔ ျပည္နယ္က ဒူဘြာလို ၿမိဳ႕ေသး ေလး ေပမို႔ပဲ။ ဒက္ထရိုက္လို ေလာ႔စ္အိန္ဂ်လိစ္လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာသာဆို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမလဲ ေတြးဆမိတယ္။
ျမင္းဆြဲလွည္းက ျမဳတ္ႏွံမယ္႔ေနရာနဲ႔ ၁၅ ဂို္က္ခန္႔အကြာမွာ ရပ္လုိက္တယ္။ အေခါင္းသယ္မည္႕ စစ္မႈထမ္းအဖြဲ႔နဲ႔ မိသားစုက စစ္မႈထမ္းေဟာင္းအဖြဲ႔နဲ႔ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ တန္းစီ ေနရာယူတာ ေစာင့္ေနစဥ္မွာ ေက်ာင္းကားႀကီးေတြနဲ႔ လိုက္ပါလာသူေတြကလဲ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာၾကပါၿပီ။ အသုဘ လိုက္ပါပို႔သူ အားလုံး ေနရာတက် ေရာက္ရွိအၿပီးမွာ အေခါင္း သယ္မမည္႔သူမ်ားဟာ ျမင္းလွည္းနေဘး ၀န္းရံၿပီး အေခါင္းကို ျမင္းလွည္းအေပၚမွ ဆြဲမယူလိုက္ၾကပါတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို တေနရာက တေနရာကို ေရႊ႕တိုင္း၊ သည္ တပတ္လုံး အခါခါ လုပ္ခဲ႔သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတိဆြဲၿပီး အေႏွးပုံစံ အေလးျပဳ ဂါရ၀ ေပးေန ခဲ႔တယ္။
ဒိုဗာမွ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယား၊ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားမွ မင္နီယာပိုလိစ္၊ မင္နီယာပိုလိစ္မွ ဘီးလင္းစ္၊ ဘီးလင္းစ္မွ ရီဗာတန္၊ ေနာက္ၿပီးတဖန္ ရီဗာတန္ကမွ တခါ ဒူဘြာအထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူ လာခဲ႔ၾကတယ္။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကို သယ္ေဆာင္သြားၾကတာကို ၁၅ ဂိုက္အကြာ ကေန ၾကည္႔ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ ဆို႔တက္လာတယ္။ သူ တေနရာကေန တေနရာကို ေရြ႕လ်ားေနသေရြ႕ သူ႔ကို အသက္ရွင္သန္ လႈပ္ရွားေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။
ေနာက္ဆုံး သူ႔ကို ျမဳတ္ႏွံမယ္႔ ေျမကြက္အေပၚမွာ ေနရာခ်ထားလိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြ ရပ္တန္႔ရပါၿပီ။
တကယ္ေတာ႔ သူ႔ကို ဘီးလင္းစ္ ေလဆိပ္မွာ အသုဘအခမ္းအနားျပင္ဆင္သူတာ၀န္ခံ လက္ထဲ အပ္လိုက္ခ်ိန္ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ တရား၀င္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္က ၿပီးဆုံးခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ကို ေနာက္ဆုံး ေခါင္းခ်ရာ ေနရာ အေရာက္ ပို႔ေပးဘို႔က ကၽြန္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲမွာ အၿမဲ ရွိေနခဲ႔တယ္။ အခုေတာ႔ သူဟာ သူထာ၀ရ လဲေလ်ာင္းရမယ္႔ ေနရာကို ေရာက္ရွိခဲ႔ၿပီမို႔ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းလာမိတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ ရင္ထဲ ဟာတာတာနဲ႔ ကိုယ္႔ ဘာသာ ေနရာ မရ၊ အသုံး မ၀င္ေတာ႔သလို ခံစားလိုက္မိတယ္။
ေရတပ္ဘာသာေရး အႀကီးအမႈး (The chaplain) က စကားအနည္းငယ္ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားလိုက္ဘူး။ ထို႔ေနာက္မွာ မရိန္းတပ္သား ႏွစ္ဦးမွ အေခါင္းတလားအေပၚမွာ လႊမ္းအုပ္ ထားတဲ႔ အလံကို ဖယ္ယူၿပီး သူ႔မိခင္ကို ေပးအပ္ဘို႔ စနစ္တက် ေျဖးေလးစြာ ေခါက္ေနပါတယ္။ အသုဘအခမ္းအနား ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ဖခင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဗီယက္နာမ္စစ္ပြဲ စစ္မႈထမ္း ဖဲႀကိဳးကို ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အေခါင္းေပၚကို တင္လိုက္တယ္။ သူ႔မိခင္က အေခါင္းအနီး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သူမ ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အေပၚအက်ႌမွ တစုံတခုကို ျဖဳတ္ယူၿပီး အေခါင္းေပၚ ေျဖးညင္းစြာ ခ် တင္လိုက္ တယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္တာက ေလယာဥ္မယ္ေလး ေပးခဲ႔တဲ႔ လက္၀ါးကပ္တိုင္ အေဆာင္ရင္ထုိးေလး။ ထို႔ေနာက္မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ သူ႔ကို ျမဳတ္ႏွံမယ္႔ ေနရာ နေဘးကို တိုးကပ္လာၾကတယ္။ လူငယ္ေလးတေယာက္က ‘ကိုပင္ေဟဂင္တံဆိပ္’ ဘီယာဘူး ကို အေခါင္းေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ (သူ႔အႀကိဳက္ဘီယာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။) အမ်ားစုကေတာ႔ ပန္းေတြ တင္ေပးခဲ႔ၾကတယ္။
ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး အားကစားရုံရွိ ဧည္႔ခံပြဲကို ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။ အစား အေသာက္ေတြက တၿမိဳ႕လုံး လူကုန္ကို ရက္အနည္းငယ္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ေကၽြးႏိုင္တဲ႔ အထိ အလွ်ံပယ္ပဲ။ အားကစားရုံ ေထာင့္တေနရာမွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႔ သူ ဆြတ္ခူး ရရွိခဲ႔တဲ႔ အားကစားဆုေတြကို စားပြဲတလုံးနဲ႔ တင္ျပထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားေသာ မရိန္းတပ္သားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မႈေတြအတြက္ ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း အဆက္မျပတ္ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး လာေျပာေနၾကတယ္။ လူတိုင္းလိုလို နီးပါးဟာ တပ္မေတာ္အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ တနည္းမဟုတ္ တနည္း ဆက္ႏြယ္ ဆက္စပ္တဲ႔ ဇာတ္လမ္း ေျပာစရာေလးေတြ ရွိေနတယ္။ ဧည္႔ခံပြဲအတြင္း တနာရီနီးပါး အၾကာမွာ ၀ိုင္အိုမင္း ျပည္နယ္သား ေတြဟာ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ ႏိုင္ငံအတြက္ အမႈထမ္းခဲ႔ဘူးၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္မိလာတယ္။
ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္တိုင္း သူမဟာ အားေပးဆုေတာင္းေပးေနသူေတြ တဦး မဟုတ္ တဦးကို ဖက္လဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူးတင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အခ်ိန္ၾကာ လာတာနဲ႔ အမွ် လူေတြထံမွ ရယ္ေမာသံေလးေတြ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ စၾကားလာရတယ္။ လူေတြ စိတ္အလြမ္း ေျပစ ျပဳၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
အားကစားရုံမွာ နာရီအနည္းငယ္ခန္႔ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အျပာေရာင္၀တ္စုံကို လဲဘို႔ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ဌာေန စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔က “ခ်န္႔စ္အတြက္ အမွတ္ တရပြဲ” ကို တက္ေရာက္ဘို႔ အားလုံးကို ဖိတ္ၾကားထားပါတယ္။ သူတို႔ ရုံးခန္းက ကၽြန္ေတာ္ တည္းခိုရာ ဟိုတယ္မွဆိုလွ်င္ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အျခားတဘက္ အဆုံးမွာ တည္ရွိေပမယ္႔ ကားနဲ႔ ေမာင္း သြားလိုက္တာ ႏွစ္မိနစ္ေတာင္ မၾကာပါ။ အားကစားရုံမွာ တက္ေရာက္လာတဲ႔ ပရိသာတ္နဲ႔ ယွဥ္လွ်င္ အေရအတြက္ နည္းပါးတယ္ ဆိုႏိုင္ေပမယ္႔ ရုံးခန္းအျပည္႔ လူေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အ၀င္ေပါက္အနားက ဘိလိယက္ခုံ ႏွစ္ခုံမွာ မရိန္းအဖြဲ႔၀င္အခ်ဳိ႕ ကစားေနၾကၿပီး စစ္မႈထမ္း ေဟာင္း အဖြဲ႔၀င္ အမ်ားစုကို ဘားမွာနဲ႔ ဘားအနီးက စားပြဲေတြမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ ထိုင္ေနၾကတာ ေတြ႔ ရတယ္။ အတြင္းက ထမင္းစားေဆာင္လား၊ ကပြဲခန္းမလား၊ အခမ္းအနားေတြ က်င္းပရာ ျဖစ္ပုံရတဲ႔ အခန္းက်ယ္ႀကီးကို “ခ်န္႔စ္ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ခန္းမ (The Chance Phelps Room)” လို႔ အမည္တပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အ၀င္ေပါက္ရဲ႕ အေပၚမွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အျပာေရာင္ စစ္၀တ္စုံနဲ႔ ရိုက္ကူးထားတဲ႔ ဓါတ္ပုံႀကီးနဲ႔ လင္းယုန္ငွက္၊ ကမာၻလုံးနဲ႔ သေဘာၤေက်ာက္ဆူး ပါတဲ႔ မရိမ္း တံဆိပ္ႀကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အခန္းေထာင့္ တေနရာမွာ ခ်န္႔စ္အတြက္ အမွတ္တရ လုပ္ေပး ထားတာ ေနာက္တခု ေတြ႔ရတယ္။ အျပာေရာင္စစ္၀တ္စုံနဲ႔ ရိုက္ကူးထားတဲ႔ သူ႔ဓါတ္ပုံ ေနာက္ တပုံကို မီးတလြန္႔လြန္႔ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ေတြနဲ႔အတူ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စားပြဲ ေပၚမွာ သူ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသား ဆုကို ရယူစဥ္က ပုံေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသားဆု တံဆိပ္ကိုလဲ ဓါတ္ပုံနေဘးမွာ ေတြ႔ရတယ္။ အေမရိကန္အထက္လႊတ္ေတာ္မွ အသိအမွတ္ ျပဳလႊာ မိတၱဴကို ေသသပ္စြာ ေဘာင္သြင္း ျပသထားတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ကို ကိုလိုရာဒိုျပည္နယ္ရဲ႕ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ စေကာ႔မက္အင္းနိစ္ (Scott McInnis) က အေမရိကန္ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ ေပးအပ္ခဲ႔တဲ႔ အေလးအနက္ထားဖြယ္ ဂုဏ္ျပဳမႈ တခုပါ။ စားပြဲအထက္နံရံမွာ တယ္လီဗီရွင္း တခုနဲ႔ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀မွ ဂုဏ္ယူဖြယ္မရိန္းတပ္သား ျဖစ္ခဲ႔ခ်ိန္အထိ ဓါတ္ပုံေတြကို မွတ္တမ္းထိုးျပေပးေနတယ္။
ထိုညက ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္သမွ်အရက္၊ တခြက္မွ မ၀ယ္လိုက္ရပါ။ ထိုေန႔တေန႔လုံး ျဖစ္ပ်က္ ေနခဲ႔သလို၊ တိတိပပ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ တပတ္လုံးလိုလိုမွာ လူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တာ၀န္နဲ႔ ခ်န္႔စ္ကို အိမ္အေရာက္ျပန္ေခၚလာေပးတာကို ပါးစပ္အေျပာစကားနဲ႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူး တင္ၾကရုံမကပဲ အေသာက္အစားယမကာေတြ ၀ယ္ေပးတဲ႔အထိ ျပဳစုလိုသူ မ်ားျပားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမင္းဆြဲလွည္းနဲ႔ ျမင္းေတြကို ကိုင္တြဲထိမ္းသိမ္းခဲ႔သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႕က်မိတယ္။ သည္မွာ သိလိုက္ ရျပန္တာက သူတို႔လဲပဲ တညလုံးဆိုသလို ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးအတြက္ ျမင္းေတြကို ခန္႔ညားေသသပ္ေစေအာင္ ျပင္ဆင္ခဲ႔ ၾကရတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒီလို ပါ၀င္ကူညီခြင့္ ရတာကိုပဲ သူတို႔အားလုံး အလြန္ ဂုဏ္ယူေနတယ္။
ေခတၱအၾကာမွာ တရား၀င္ အမွတ္တရပြဲ အခမ္းအနားက်င္းပဘို႔ ခ်န္႔စ္ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ခန္းမထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။ ေဒသခံ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ အႀကီးအကဲက ခ်န္႔စ္ ဟာ တေန႔မွာ သည္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႕မွာ အဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ သက္ရွိထင္ရွား ပါ၀င္လို ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေျပာျပတယ္။ အခုေတာ႔ သည္ ၀ိုင္အုိမင္းျပည္နယ္ ဒူဘြာၿမိဳ႕က အဖြဲ႕မွာ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ ခန္းမေဆာင္အေနနဲ႔ တသက္တာအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္ေနေတာ႔မယ္လို႔ အဆုံးသပ္ေျပာလိုက္ စဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး ဘီယာခြက္ေတြ ကိုင္ေျမွာက္ၿပီး ခ်န္႔စ္ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ ခန္းမေဆာင္ကို တရား၀င္ အမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္ၾကတယ္။
သည္႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘိလိယက္ကစားခုံေတြဆီ ေလွ်ာက္အသြား ေဆာ႔လိပ္ခ္အေျခစိုက္ အရန္တပ္ရင္းမွ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖမ္းဆြဲတားရင္း “ဆရာ .. ဒါကို နားေထာင္ သင့္တယ္ ထင္တယ္” ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔နေဘးမွာ မရိန္းအဖြဲ႕၀င္ ႏွစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး အသက္ငယ္ရြယ္သူ မရိန္းတပ္သားငယ္ကို သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာျပဘို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ထိုတပ္သားငယ္ဟာ ပုံမွန္အားျဖင့္ အလြန္ရွက္တတ္ၿပီး စကားနည္း ေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္ ရွက္ရြံ႕မႈေတြကို ဘီယာကဖုံးလႊမ္းသြားလို႔ အသံ ထြက္လာၿပီ ေျပာျပေနတယ္။
တပ္သားငယ္စၿပီး စကားေျပာလိုက္တာနဲ႔ အနည္းငယ္အသက္ႀကီးပုံရတဲ႔ မရိန္းတဦးကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းထဲ ၀င္ လာတယ္။ သူ ေဆာင္းထားတဲ႔ ေဘ႔စ္ေဘာလ္ဦးထုပ္အရ သူဟာ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအတြင္းမွာ အမွတ္တစ္ မရိန္းတပ္ခြဲမွာ အမႈ ထမ္းခဲ႔တာ သိလိုက္ရတယ္။ ညေနခင္း ေစာေစာပိုင္းမွာတုန္းက သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဗိုလ္မႈးႀကီး ပူလာ (Colonel Puller) လက္ေအာက္မွာ အမႈထမ္းခဲ႔ဘူးတယ္ ေျပာခဲ႔ဘူးတယ္။
အမွတ္တစ္ မရိန္းတပ္ခြဲမွာ အမႈထမ္းခဲ႔ဘူးသူ သုံးေယာက္ အတူ စကားေျပာေနၾကတာမွာ တဦးက မၾကာေသးခင္မွ တိုက္ပြဲေဒသ အီရတ္စစ္ပြဲေတြက ျပန္လာခဲ႔သူ၊ ေနာက္တဦးက လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက ကိုးရီးယားနယ္ေျမမွာ တိုုက္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ဘူးသူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ အမွတ္တစ္ မရိန္းတပ္ခြဲနဲ႔အတူ ကူ၀ိတ္အေျခစိုက္ တိုက္ပြဲေတြမွာ ပါ၀င္တိုက္ခိုက္ခဲ႔ ရသူ။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ခ်ိန္ေတြ မတူေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ တပ္ဖြဲ႔အေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ဖလွယ္မိ ၾကတယ္။
တပ္သားငယ္ေလးက သူ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စတင္ ေျပာျပတယ္။ ယခု သည္စကား၀ိုင္းေလး အထဲ လက္ရွိ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသူနဲ႔ ယခင္က တာ၀န္ ထမ္း ေဆာင္ခဲ႔ဘူးသူ၊ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကြာျခားၾကသလို ရာထူးအဆင့္ေတြကလဲ ျခားနား ၾကေပမယ္႔ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးဟာ သူလိုကိုယ္လို မရိန္းေတြ ပါပဲ။
သူတို႔တပ္စိပ္ ၿမိဳ႕တြင္း လမ္းေတြအေပၚမွာ ကင္းလွည္႕ၾကပုံ၊ လက္နက္ေသးေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္မႈ ႀကဳံရပုံ၊ မရိန္း ႏွစ္ေယာက္ အၾကား လက္ပစ္ဗုံးတလုံး လွိမ္႔၀င္လာလို႔ သီသီေလး ေရွာင္လိုက္ ရပုံ။ တခါမွာ နံရံအကြယ္က လက္ေျဖာင့္ ေသနပ္သမားရဲ႕ ပစ္ခတ္မႈကို ႏွိမ္နင္းဘို႔ နံရံကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ခတ္ ၿဖိဳလိုက္ရာမွာ ထိုလက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲမႈ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာဒ္ အေနနဲ႔ လြင့္ပ်ံ႕လာတဲ႔ အုတ္နံရံ အပိုင္းအစေတြေၾကာင့္ သူပါ ေပါင္မွာ ထိမွန္ဒဏ္ရာရခဲ႔ရတယ္ ဆိုတာ။ ကံေကာင္းလို႔ ေဘးကို လွိမ္႔ အေရွာင္ေကာင္းလို႔ ေပါင္နေဘးကိုပဲ ထိခိုက္ခဲ႔တယ္ ေျပာျပေနတယ္။
သူတို႔ တပ္စိပ္မွာ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရသူေတြ ရေနခ်ိန္မွာ လက္ေျဖာင့္က်ည္ေတြက ဆက္လက္ လာေနဆဲပဲ တဲ႔။ ထိုစဥ္မွာ ရုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းကို ေအေက ၄၇ ေသနပ္က်ည္ ထိမွန္ပါေလ ေရာ ဆိုပါလား။ ေသနပ္က်ည္ထိမွန္ခ်ိန္မွာ သူ႔ေခါင္းကို ေဘ႔စ္ေဘာတုတ္နဲ႔ တအားလႊဲ ရိုက္ လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္ ေျပာျပေနပုံကို ကၽြန္ေတာ္ တအံ႔တၾသ ျဖစ္ေနမိတယ္။ သူ လည္ထြက္သြားၿပီး ေမ႔ေမ်ာသြားေတာ႔တယ္ တဲ႔။ သူ သတိရလာခ်ိန္မွာ သူ႔ေခါင္းခြံ ကြဲအက္ သြားတာ သိလိုက္တယ္။ သူေဆာင္းထားတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္းက သူ႔အသက္ကို ကယ္လိုက္တာပဲ တဲ႔။ သူ႔ကိုယ္သူ အတြင္းေၾက ဒဏ္ရာ ရလို႔ ရမွန္း မသိလို႔ သူ႔တပ္ဖြဲ႔မွာ ရက္အနည္းငယ္ ဆက္လက္ တာ၀န္ ထမ္းေနေသးသတဲ႔။
ထိုစကား၀ိုင္းမွာ တပ္သားအိုႀကီးနဲ႔ အျခားေသာ မရိန္းတပ္သားအခ်ဳိ႕ေတြလဲ နားေထာင္ေန ပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို အဆုံးသပ္ ဆက္လက္ ေျပာျပတယ္။ တပ္သား ငယ္ေလးဟာ သူရထားတဲ႔ ဒဏ္ရာကို မမႈပဲ သူ႔ကို ေနာက္တန္း ေဆးရုံ ျပန္မပို႔ပဲ သူ႔တပ္စိပ္နဲ႔ ဆက္လက္ထားရွိ တိုက္ပြဲ၀င္ခြင့္ တဖြဖြ ေတာင္းဆိုခဲ႔တာကို ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ တပ္ဖြဲ႔ ေဆးမႈးက သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ဘယ္လိုမွ ခြင့္မျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ တပ္သားငယ္ေလး ရရွိထားတဲ႔ အတြင္းေၾကဒဏ္ရာဟာ ျပင္းထန္တဲ႔ထိခိုက္မႈျဖစ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းေဆးခြင့္နဲ႔ ေနာက္တန္းျပန္ ေဆး ကုရမယ္ အမိန္႔ေပးခဲ႔ရတယ္။
မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း ေသြးေသာက္စိတ္ထားဟာ ထူးျခားလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံးမွာ သည္လို အခ်ိန္ေတြ အသီးသီး ကိုယ္စီ ႀကံဳခဲ႔ဘူးၾကတယ္။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္း တာက ထိုသို႔ေသာ အခ်ိန္ေတြဟာ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားေတြ၊ အျပာေရာင္၀တ္စုံ၀တ္ တက္ ရတဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲေတြမွာ ႀကဳံရေလ႔ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရသေလာက္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ႔အခ်ိန္၊ မထင္မွတ္တဲ႔ေနရာေတြမွာ ႀကဳံရေလ႔ရွိတာပါပဲ။ မရိန္းစစ္စခန္းက ျပည္႔က်ပ္သပ္ေနတဲ႔ စစ္ယာဥ္ေပၚမွာ၊ သဲကႏာၱရအတြင္းက ညစ္ပတ္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ႔ ဖ်င္ကာတဲအထဲမွာ၊ ေနာက္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးခိုး တလူလူ ေ၀ေနတဲ႔ ၀ိုင္အိုမင္ ျပည္နယ္ အေနာက္ပိုင္းက စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ား အဖြဲ႕ ရုံးခန္းအတြင္းမွာ … ။
ေျပာျပေနတဲ႔ အျဖစ္ဇာတ္လမ္းအဆုံးမွာ တပ္သားငယ္ဟာ တပ္သားအိုႀကီးထံပါး ခ်ဥ္းကပ္ သြားတယ္။ သူဟာ တပ္သားအိုႀကီးရဲ႕ပုခုန္းကို လက္တဘက္နဲ႔သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး သည္ စစ္မႈ ထမ္းေဟာင္းႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕သူရဲေကာင္း ျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တပ္သားအိုႀကီးက လူငယ္ေလး ပုခုန္းကို ျပန္ သိုင္းဖက္ၿပီး ႏွစ္ဦးသား အတူ ယွဥ္တြဲရပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနမိၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္ သိုင္းဖက္ထားတဲ႔ လက္မ်ားကို ျဖဳတ္ အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္သားငယ္ကေလးကို သူ႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ ခံယူခ်က္ေတြဟာ ေနာက္ေနာင္ အသစ္၀င္ေရာက္လာမယ္႔ မရိန္းလူသစ္ေတြ ေလ႔လာ နာယူရမယ္႔ အေျခခံ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ေစရမယ္ ေျပာျပမိတယ္။
သည္႕ေနာက္မွာ ဘီယာေသာက္တာေရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပတာေရာ ၿပီးဆုံးသြား ၾကတယ္။ ထိုစဥ္မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ဖခင္ကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ထပ္ေက်ာ႔ တျပန္ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္မိျပန္တယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိခင္ကေတာ႔ ထြက္ခြာ သြားခဲ႔ၿပီ ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမကို ထပ္ျပန္တခါ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မရလိုက္တာကို အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။
ေနာက္တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နံနက္ေစာေစာ ေနမထြက္ခင္ ဒူဘြာမွ ထြက္ခြာၿပီး ဘီးလင္းစ္ အေရာက္ ခရီးရွည္ကို ျပန္ ေမာင္းခဲ႔တယ္။ ခ်န္႔စ္ဖဲ႔လ္ပ္စ္ကို သူ ေနာက္ဆုံး လဲေလ်ာင္း အနားယူမယ္႔ ေနရာအေရာက္ လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ခြင့္ရခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ အမႈထမ္းေဆာင္ခ်က္ တခု ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။
အခုေတာ႔ သူဟာ သူ႔ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးကို ကုန္းျမင့္ အေပၚကေန စီးမိုး ၾကည္႔ခြင့္ ရေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူ႔ကို လြမ္းတ ေနမိၿပီ။
ေလးစားစြာျဖင့္၊
ဒု ဗိုလ္မႈးႀကီး စထရိုဘယ္လ္
ဧၿပီလ ၂၃ ရက္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္။ ။ ေအာက္ပါ စာစုသည္ အေမရိကန္ မရိန္းတပ္မွ ဒုတိယဗိုလ္မႈးႀကီး အမ္ အာရ္ စထရိုဘယ္လ္ (M.R. Strobl) မွ အေမရိကန္ မရိန္းတပ္သား (Private First Class) PFC Phelphs ၏ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ရုပ္အေလာင္းကို အေမရိကန္ ေလတပ္စခန္းမွ သူ၏မိဘအိမ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္ တာ၀န္က်စဥ္ အေဖၚျပဳလုိက္ပါ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ရပုံကို ေရးသားခဲ႔ေသာ မွတ္တမ္းေလး ျဖစ္ပါသည္။ PFC Phelphs သည္ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ ၁၁၊ တပ္ခြဲ ၃တြင္ အေျမာက္ႀကီးလက္နက္ ပစ္ခတ္ရေသာ အဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ခဲ႔သည္။ ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ အီရတ္ႏိုင္ငံ ဘက္ဂ္ဒက္ၿမိဳ႕ အေနာက္ဘက္ ေရွ႕တန္းတိုက္ပြဲတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနစဥ္ ေသနပ္က်ည္ ထိမွန္ ဒဏ္ရာႏွင့္ က်ဆုံးခဲ႔သည္။ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ရုပ္ကလာပ္ကို က်န္ရစ္သူ မိသားစု ဆႏၵအရ ေမြးရပ္ေျမ Dubois, Wyoming ျပည္နယ္မွာ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ျမဳတ္ႏွံ သၿဂႋဳလ္ခဲ႔ပါသည္။
'ရခဲ႔ေသာ အခြင့္’
ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ အေလးအျမတ္ထားတဲ႔ ဘာသာေရးေန႔ရက္၊ အီစတာတနဂၤေႏြေန႔ မတိုင္မီ Good Friday မွာ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ (Chance Phelps) ေသဆုံးခဲ႔ပါတယ္။ သူက်ဆုံးခ်ိန္မွာ (Saint Christopher medal) စိန္႔ခရစ္စတိုဖါပုံေတာ္ အေဆာင္ကေလးကို လည္မွာ ဆြဲထား ခဲ႔တယ္။ ရွစ္ရက္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထုိ အေဆာင္လည္ဆြဲကေလးကို သူ႔ရဲ႕မိခင္ လက္ထဲ အပ္ႏွံခဲ႔ပါတယ္။ သူ မေသဆုံးမီက ခ်န္႔စ္ကို ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႔ဘူး။ သည္ေန႔ မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေအာင္းေမ႔ တမ္းတေနမိၿပီ။
လြန္ခဲ႔ေသာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္ေျမျပင္မွာ က်ဆုံးသြားၾကတဲ႔ အေမရိကန္ မရိန္း ကမ္းတက္ တပ္သားေတြရဲ႕ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ရုပ္အေလာင္းေတြကို ျမဳတ္ႏွံရာ ေဒသအေရာက္ အေဖၚျပဳ ပို႔ေဆာင္ေပးတဲ႔ ‘ခရီးေဖၚ’ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ဘို႔ အမည္စာရင္း ေပးခဲ႔ပါတယ္။ အီရတ္ႏိုင္ငံ စစ္ေျမျပင္ေတြမွာ က်ဆုံးသူ အေရအတြက္ မ်ားလာ သလို ထို ခရီးေဖၚ လိုအပ္ခ်က္ကလဲ ျမင့္မား လာခဲ႔တယ္။
တပ္မေတာ္ဟာ က်ဆုံးသြားေသာစစ္သည္ေတြကို သက္ဆိုင္ရာမိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား ထံ ျပန္လည္ ပို႔ေဆာင္ ေပးရာမွာ ခရီးတေလွ်ာက္ အေႏွာက္အယွက္၊ အထိအခိုက္ မရွိေအာင္ ၀တ္စုံျပည္႔ အရာရွိတဦးက ရုပ္ကလာပ္ကို အေဖၚျပဳ လိုက္ရသလို ရာထူး အဆင့္မေရြး က်ဆုံး သူရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္းကို တေလးတစား အရိုအေသျပဳ ဆက္ဆန္ေစပါတယ္။
ေကာင္းသတင္းလို႔ပဲ ဆိုရမလား၊ အီရတ္လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြ စတင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ ထိုတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဘို႔ အေခၚ မခံရေသးဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလဆန္း ရက္သတၱပတ္ေတြ ကေတာ႔ အေမရိကန္ မရိန္း တပ္သားေတြအတြက္ ဆိုးရြားတဲ႔ ကာလ ျဖစ္ေစခဲ႔တယ္။ အီစတာတနဂၤေႏြေန႔အၿပီး တနလၤာေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကာကြယ္ေရး ၀န္ႀကီးဌာနက ထုတ္ျပန္တဲ႔ သတင္းေက်ညာခ်က္ေတြ ဖတ္ရႈေနယင္း အီရတ္ၿမိဳ႕ျပင္မွာ က်ဆုံး သြားတဲ႔ တပ္သား ခ်န္႔စ္ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ရဲ႕ နာေရးသတင္းကို ဖတ္လိုက္မိတယ္။ နာေရးေၾကာ္ျငာထဲမွာ သူ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ႔ရာ ေဒသက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တၿမိဳ႕ထဲ ျဖစ္ေနတယ္။ သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သက္ဆိုင္ရာဌာနက အရာရွိကို ဆက္သြယ္ၿပီး အကယ္၍မ်ား တပ္သား ဖဲ႔လ္ပ္စ္ကို အိမ္ ျပန္ပို႔ဘို႔ ခရီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ဖြဲ႔ တာ၀န္က်ခဲ႔ရင္ ထိုတာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္လိုေၾကာင္း ေတာင္းဆို ခြင့္ပန္ လိုက္ပါတယ္။
တနလၤာေန႔ တေန႔လုံး ဘာသတင္းမွ ျပန္ မၾကားရဘူး။ အဂၤါေန႔မွာလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ဖုန္းေခၚသံ တေန႔လုံး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ညေန ေျခာက္နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆဲလ္ဖုန္း အသံျမည္လာတယ္။ ေခၚလာသူက တပ္တြင္း တာ၀န္ခ်ထားေရး အရာရွိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ ကို ၁၉၀၀ နာရီ (ညေန ခုႏွစ္နာရီ) မွာ ဒိုဗာေလတပ္စခန္း (Dover Air Force Base) ကို ထြက္ ခြာဘို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားပါ ေျပာလာတယ္။ တပ္သားဖဲ႔လ္ပ္စ္ရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္းကို ျပန္ပို႔တဲ႔ ခရီးေဖၚ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္ ေျပာတယ္။
ဒိုဗာကို မထြက္ခြာမီ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ေသဆုံးမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြကို ဆက္သြယ္ အေၾကာင္း ၾကားဘို႔ တာ၀န္က် သူ ဗိုလ္မႈးကို ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚ ဆက္သြယ္လိုက္တယ္။ ထိုဗိုလ္မႈးက အသုဘ အခမ္းအနားကို ၀ိုင္အိုမင္ျပည္နယ္ ဒူဘြာၿမိဳ႕ မွာ ျပဳလုပ္မယ္ ဆိုတာ ေျပာျပတယ္။ (တကယ္ေတာ႔ တပ္သား ဖဲ႔လ္ပ္စ္ဟာ ကၽြန္ေတာ႔ ေမြးရပ္ေဒသက ၿမိဳ႕မွာ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာပဲ ေနထိုင္ခဲ႔တယ္။) သူ႔မိဘမ်ား ေနထိုင္ရာ ဒူဘြာၿမိဳ႕ကို တခါမွ မၾကားဘူး သလို၊ ၀ိုင္အိုမင္ျပည္နယ္ ကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မေရာက္ဘူး ဘူး။
အျခား ရုပ္ၾကြင္းခရီးေဖၚအရာရွိ ႏွစ္ဦးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ Quantico စခန္း ကေန ဒိုဗာေလတပ္ အေျခစိုက္စခန္းကို အဂၤါေန႔ည ဆယ္႔တစ္နာရီခြဲမွာ ေရာက္ရွိခဲ႔ၾကတယ္။ ဗုဒၶဟူးေန႔ မနက္မွာ ပထမဦးဆုံးအေနနဲ႔ စခန္းမွာ ရွိတဲ႔ ေရခဲတိုက္ကို တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘို႔ သတင္းေပးပို႔တယ္။ ခရီးေဖၚေတြ ေစာင့္တဲ႔ အခန္းေဆာင္ထဲမွာ ဒါဇင္၀က္ခန္႔ ရွိမယ္႔ ၾကည္း တပ္သားေတြနဲ႔၊ အလားတူ အေရအတြက္ေလာက္ရွိမယ္႔ မရိန္းတပ္သားေတြဟာ သူတို႔ သယ္ ေဆာင္ ေပးရမယ္႔ ရုပ္ၾကြင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံဘို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ တပ္သား ဖဲ႔လ္ပ္စ္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးလို႔ ေနာက္တေန႔၊ ၾကာသပေတးေန႔မွ ျပန္လာေခၚဘို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာလာတယ္။ ကဲ … ဒိုဗာေလတပ္စခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိ။ ေရွ႕ဆက္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္ကလဲ ေၾကကြဲဘြယ္ရာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ ေလးလံစြာနဲ႔ စိတ္က မေပ်ာ္မရႊင္ မိႈင္တိုင္တုိင္။
သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ (Chance Phelps) အေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။ သူ႔အေၾကာင္း ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မသိဘူး။ အနည္းဆုံး သူ ဘယ္လို ပုံပန္းသဏၰာန္ ရွိတယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိဘူး။ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ ေတြ႔ဆုံရမယ္႔ အခ်က္ကို စိတ္က ေရာက္မိျပန္တယ္။ လႈပ္ရွားေနတဲ႔ စိတ္ေတြ ၿငိမ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အခန္း ထဲမွာ လက္ႏွစ္ဘက္ေထာက္ ဒိုက္ထိုးေနလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားသလဲ ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းမွ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အထိ လုပ္လိုက္မိတယ္။
ၾကာသပေတးေန႔ မနက္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘို႔ အသင့္ ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေရခဲတိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတင္း ထပ္ ပို႔တယ္။ သည္တႀကိမ္မွာ ခရီးေဖၚတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘို႔ ၾကည္းတပ္ ၀တ္စုံ၀တ္ မ်က္ႏွာသစ္ တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဗုဒၶဟူးေန႔က ေတြ႔ခဲ႔ဘူးတဲ႔ မရိန္းတပ္က ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ ရတယ္။ ထို႔အျပင္ ၀တ္စုံ အျပည္႔နဲ႔ ေလတပ္ဗိုလ္ႀကီးတဦးကို သူ႔ညီကို စဲန္ဒီယာဂိုၿမိဳ႕ အေရာက္ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးဘို႔ ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
တည္ၾကည္တဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ အရာရွိတဦးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္အေၾကာင္း အတိုခ်ဳပ္ ရွင္းျပပါတယ္။ ၾကြင္းက်န္ေသာ ရုပ္ကလာပ္ကို အဘယ္ကဲ႔သို႔ ထိမ္းသိမ္းကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္႔ အေၾကာင္း … ၊ အေခါင္းေပၚကို အလံခင္းရာမွာ အဘယ္ကဲ႔သို႔ လႊားျဖန္႔ အုပ္ကာရမည္က အစျပဳလို႔ လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ဘယ္လို ျဖည္႔စြက္ရမယ္ အဆုံး … ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပို႔ေဆာင္ရမယ္႔ ေသတၱာဘူးႀကီးေတြ ပုံေတြကို ျပသၿပီး ထို ေသတၱာဘူး တခုစီ အတြင္းမွာ ရုပ္ကလာပ္ပါတဲ႔အေခါင္းနဲ႔ ျပည္ေထာင္စုအလံတခုစီပါတယ္ဆိုတာ အသိေပးတယ္။ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ကြာရွင္းျပတ္စဲထားၾကသည္မို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အလံအပိုတခုေပးတယ္။ ဒါမွ မိဘ ႏွစ္ပါးစလုံးဟာ တခုစီ လက္ခံ သိမ္းဆည္း ထားႏိုင္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာငယ္ေလးထဲကို ျပည္ေထာင္စုအလံႀကီးကို ထိုးသိပ္ထည္႔ ယူ မသြားခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေသးေသးေကြးေကြး မဟုတ္တဲ႔ အလံႀကီးကို လက္ကေန ကိုင္သြားဘို႔ ကလဲ အလုပ္ မျဖစ္။ သပ္ယပ္ ေသသပ္စြာ ပိပိယိယိ ေခါက္ထားတဲ႔ အလံကို သူ႔ ေသြးသားေတြ လက္ထဲ ပုံ မပ်က္ က်က်နန ေပးအပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေသတၱာထဲမွာ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေနရာ လုပ္ တရိုတေသ ထည္႔လိုက္ရတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ထို ၾကာသပေတးေန႔မွာ ထြက္ခြာၾကသူ ခရီးေဖၚေတြအထဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနာက္ ဆုံးမွ ထြက္ရသူ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေကာင္းခ်က္ တခုကေတာ႔ အသီးသီးေသာ ရုပ္ၾကြင္းမ်ား ဒိုဗာ ေလတပ္ အေျခစိုက္စခန္း ေရခဲတုိက္မွ ထြက္ခြာတိုင္း က်င္းပျပဳလုပ္တဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ အခမ္းအနား ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲခြင့္ ရခဲ႔တာပါပဲ။
ၾကြင္းက်န္ရုပ္ကလာပ္ အမ်ားစုကို ဒိုဗာေလတပ္ အေျခစိုက္စခန္းကေန ဖီလာဒဲယ္ဖီးယား ေလဆိပ္ကို နိဗၺာန္ယာဥ္နဲ႔ ပို႔ေပးတယ္။ ထုိကမွတဆင့္ အသီးသီးေသာ သက္ဆိုင္ရာ ေခါင္း ခ်မည္႔ ေနရာေတြကို ေလယာဥ္ပ်ံခရီးနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ ရုပ္ၾကြင္း ကို နိဗၺာန္ယာဥ္ေပၚ တင္ပို႔တိုင္း၊ ဒိုဗာေရခဲတိုက္မွ ထြက္ခြာဘို႔ ျပင္ဆင္တိုင္း၊ အေဆာက္အဦး တခုလုံးအတြင္း ေက်ညာခ်က္ ထြက္ေပၚတတ္တယ္။ ေက်ညာခ်က္အသံ ၾကားရတာနဲ႔ အားလုံး ေသာ ေရခဲတိုက္ အတြင္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူ တပ္မေတာ္သား မ်ားဟာ ရာထူး မေရြး၊ ဌာနမေရြး၊ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ ရပ္တန္႔ၿပီး သတိဆြဲ အေနအထားနဲ႔ မတ္မတ္ရပ္ အေလးျပဳ အရိုအေသ ေပးၾကတယ္။ ထြက္ေပါက္ ပတ္၀န္းက်င္ အနီးအနား ေရာက္ေနသူမ်ား ဟာ လမ္း တေလွ်ာက္ ၀ဲယာမွာ ညီညာစြာ စီတန္းရပ္ၿပီး ေျဖးညွင္း ညင္သာစြာ ေမာင္းႏွင္ ထြက္ခြာသြားတဲ႔ နိဗၺာန္ယာဥ္ကို အေလးျပဳ ၾကတယ္။ ခရီးေဖၚအျဖစ္ လိုက္ပါရမယ္႔ အရာရွိမ်ား ဟာလဲ မိမိတို႔ အလွည္႔ ထြက္ခြာခ်ိန္ ေရာက္တဲ႔အထိ ပါ၀င္ အရိုအေသ ေပး၊ သတိဆြဲ အေလးျပဳ ၾကပါတယ္။
သည္ေန႔ ေရခဲတိုက္ပတ္၀န္းက်င္မွာ တပ္မေတာ္အမႈထမ္းမဟုတ္တဲ႔ အရပ္သားအလုပ္သမား အခ်ဳိ႕ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေနတယ္။ ေရခဲတိုက္၀င္း အတြင္းမွ နိဗၺာန္ယာဥ္တစီး ထြက္ခြာတိုင္း ထိုအရပ္သား အလုပ္သမားတစုဟာ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ ရပ္တန္႔ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ေတြကို ခၽြတ္၊ ညာဘက္လက္နဲ႔ ကိုင္လို႔၊ ဦးထုပ္မပါသူကလဲ ညာဘက္ လက္ဖ၀ါးကို ဘယ္ဘက္ရင္အုံ ႏွလုံးသားအေပၚ တင္အုပ္ၿပီး ထြက္ခြာသြားတဲ႔ ရုပ္ကလာပ္ကို အရိုအေသေပး၊ ဂါရ၀ ျပဳၾကတယ္။ သည္ျမင္ကြင္းအရ တပ္သားေလး ဖ႔ဲလ္ပ္စ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ ရမယ္႔အမႈဟာ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ အတြင္းတင္မက ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ၿပီး သူ႔က်ဆုံးမႈအတြက္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲသူေတြ ဟာလည္း မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းနဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္ မကဘူး ဆိုတာ ပထမဆုံး သတိျပဳမိခဲ႔ပါတယ္။
သည္လိုနဲ႔ ဧည္႔ေဆာင္အခန္းအတြင္းမွာ ခရီးေဖၚဆိုလို႔ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္တဦးပဲ က်န္ပါ ေတာ႔တယ္။ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ မရိန္း အေျမာက္နဲ႔လက္နက္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္သူ တပ္ဖြဲ႔မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးက မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ ဆက္သြယ္ေရး ဌာန တာ၀န္ခံအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လာ ေတြ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕လက္ထဲမွာ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြ ပါလာတယ္။ သူက တခုခ်င္းကို ခြဲျခားျပတယ္။ လက္ပတ္နာရီ တလုံး၊ သစ္သားလက္၀ါးကပ္တိုင္ေလးပါတဲ႔ လည္ဆြဲ၊ နာမည္ သတၱဳျပား ႏွစ္ခု၊ ေနာက္ထပ္ နာမည္သတၱဳျပားႏွစ္ခု ဆြဲထားတဲ႔လည္ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ … စိန္႔ခရစ္စတုိဖါ အေဆာင္ပါတဲ႔ ေငြေရာင္ဆြဲႀကိဳး။ ကြယ္လြန္သူ ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြပါ သယ္ေဆာင္ ေပးရ လိမ္႔မယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာၾကားရွင္းလင္းခ်က္ထဲမွာ ပါခဲ႔ေပမယ္႔ လက္ေတြ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ တြန္႔ဆုတ္မႈ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တခါက သူပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ လက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္မိခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ကို စတင္ သိကၽြမ္း လာပါၿပီ။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ပါၿပီ။ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ေကာက္ဆြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေဆာက္အဦး အထဲမွ ထြက္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပို႔ေဆာင္ေပးရမယ္႔ ေသတၱာႀကီးကို ပက္ပင္း ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာ ၾကက္ေသ ေသ၊ မင္သက္မိသြားတယ္။ အမဲေရာင္ ေျပာင္လက္ေနတဲ႔ ရွယ္ဗီဆဘာဘန္ကား (Chevy Suburban) အထဲ ေသတၱာ ဘူးႀကီးရဲ႕ သုံးပုံ တပုံေလာက္က ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကားအေရွ႕ ကားေမာင္းသူနဲ႔ နေဘးထိုင္ခုံပဲ ခ်န္ၿပီး က်န္ ကား အေနာက္ပိုင္း တခုလုံးကို သည္လိုကိစၥမွာ အသုံးျပဳဘို႔ ျပင္ဆင္ဖန္တီး ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ‘ပို႔ေဆာင္ေပးရမယ္႔ ပစၥည္း’ ကို ယခုမွ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ေတြ႔ဘူးတာ ျဖစ္ၿပီး ႀကီးမားလွတဲ႔ ေသတၱာအရြယ္ေၾကာင့္ အံ႔ၾသစိတ္လဲ ျဖစ္မိခဲ႔တယ္။ မရိန္း အေျမာက္နဲ႔လက္နက္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္ သူတပ္ဖြဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေသတၱာဘူးႀကီးအေပၚမွာ ေရးထားတဲ႔အမည္ကို ျပတယ္။ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္လို႔ ေရးထားတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးအတည္ျပဳအၿပီးမွာ နေဘးမွ ေရခဲတိုက္တာ၀န္က် တပ္သား ေတြက ေသတၱာဘူးႀကီးကို ကားအတြင္းထဲ အၿပီးသတ္တြန္းထည္႔ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္ မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စတင္ထြက္ခြာခဲ႔ၾကတယ္။ သည္တႀကိမ္ ရာထူးမေရြး တပ္မေတာ္သား ေတြ၊ အရပ္သား ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္သမားေတြ အေလးတယူ ဂါရ၀ျပဳျခင္းကို လက္ခံရသူ ကေတာ႔ တပ္သားေလး ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္။ အဆုံးသပ္မွာေတာ႔ သူဟာ သူ႔အိမ္ အျပန္ခရီးကို စတင္ ပါၿပီ။
ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားအေရာက္ တနာရီေလာက္ ခရီးမွာ နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာဆို လာရင္း တစတစ ပီပီျပင္ျပင္ သိလာရတာက ယာဥ္ေမာင္းသူဟာ ယခုလို ခ်န္႔စ္ (Chance) ကို သူ႔အိမ္အေရာက္ ျပန္ပို႔ေပးတဲ႔ခရီးမွာ တစိတ္တေဒသပါ၀င္ပို႔ေဆာင္ခြင့္ရတာကို အေလးအနက္ တန္ဘိုး ထား၊ အလြန္ ဂုဏ္ယူေနတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုကို စာနာမိေၾကာင္း၊ ထပ္တူ၀မ္းနည္းရေၾကာင္း ေျပာျပေပးဘို႔မွာၾကားေနတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္လွ်င္ ေတြ႔ႀကဳံရမယ္႔ အျဖစ္ေတြ၊ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ေလ်ာေလ်ာလ်ဴလ်ဴမွ ျဖစ္ပါ႔မလား ႀကိဳတင္ေတြးပူ စိတ္လႈပ္ရွား ေနမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ယာဥ္ေမာင္းရဲ႕ စာနာစိတ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ စိတ္ သက္သာရာ ရမိတယ္။ အမွန္၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ပို႔ေဆာင္ေပးရမယ္႔ သည္ ေသတၱာဘူး ႀကီးကို သာမန္ပစၥည္းထုတ္တခုလို သေဘာထား မကိုင္တြယ္ၾကေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တဘက္ ကလဲ သည္ေလာက္ ႀကီးမားေလးလံလွတဲ႔ ေသတၱာဘူးႀကီးကို မ ယူ သယ္ေဆာင္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ျငင္ျငင္ သာသာ လုပ္ကိုင္ေနၾကဘို႔ ဆိုတာ အလြန္ မလြယ္ကူတဲ႔ ကိစၥဆိုတာလဲ သိေနပါတယ္။
ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားေလဆိပ္ အေနာက္ေျမာက္ေလေၾကာင္းလိုင္း ကုန္ပစၥည္း လက္ခံရာေနရာ ကို ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ေရာက္ ပါၿပီ။ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေနရာမွာ တာ၀န္က် အလုပ္သမားေတြနဲ႔ နိဗၺာန္ ယာဥ္ေမာင္းတို႔ ပို႔ေဆာင္ရမယ္႔ ေသတၱာဘူးႀကီးကို ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ပို႔တဲ႔ တန္းရွည္ေပၚကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေျပာင္းတင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နေဘးမွာ သတိဆြဲၿပီး အေႏွးပုံစံနဲ႔ အေလးျပဳ ေနခဲ႔မိတယ္။ ခ်န္႔စ္ ကို ကုန္ပစၥည္းလက္ခံရာဌာနမွာ စိတ္ခ်စြာ ထားခဲ႔အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားတယ္။ စိုးရိမ္ေနမိသလို မဟုတ္ပဲ သူ႔ကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ ျငင္သာစြာ ကိုင္တြယ္ ပို႔ေဆာင္ေပးၾကမယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်လိုက္မိပါၿပီ။ ထို႔ေနာက္မွာ နိဗၺာန္ ယာဥ္ေမာင္းသူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလယာဥ္စီး ခရီးသည္ေတြ ထြက္ခြာရာ ေလဆိပ္အေဆာင္ ဘက္ကို လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ႔တယ္။
ေလဆိပ္အတြင္း၀င္ၿပီး လက္မွတ္ထုတ္ေပးရာ ေကာင္တာဘက္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာ ခဲ႔တယ္။ စစ္ယူနီေဖါင္းအျပည္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေနာက္ေျမာက္ ေလေၾကာင္း အလုပ္သမားတေယာက္ ကၽြန္ေတာ္႔အနား ခ်ဥ္း ကပ္လာၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခြင့္လက္မွတ္ (boarding pass) အလိုအေလ်ာက္ ထုတ္ေပးတဲ႔စက္ရွိေၾကာင္း၊ ဘယ္လို သုံးရတယ္ ျပေပးရ မလား ယဥ္ေက်းစြာ ေမးလာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူမ ေမးေနတဲ႔စကား မဆုံးခင္မွာပဲ လက္မွတ္ ထုတ္ေပးေသာ ကိုယ္စားလွယ္တဦး နေဘးကိုခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး သူမေျပာလက္စ စကား ကို ျဖတ္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို လူေတြ တန္းစီေနေသာ လုိင္းမွာ ၀င္ မစီပဲ လက္မွတ္ေကာင္တာတခုကို တိုက္ရိုက္သြားဘို႔ ညႊန္ျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အပါး ဦးစြာ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္း အလုပ္သမား မိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္မေတာ္ ခရီးေဖၚ တာ၀န္က်ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေလး မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖစ္ သြားတယ္။ ထိုသူညႊန္ျပရာ ေကာင္တာမွ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းမေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖိတ္ေခၚ ေသာ အၾကည္႕နဲ႔ ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္။ အိတ္ထဲက ႏိုင္ငံေတာ္ ခရီးသြားလက္မွတ္ကို ဆြဲထုတ္ ေနခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာ ၿပဳံးေနေပမယ္႔ သူမမ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ ေ၀႔၀ဲေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ႔ခရီးသြားလက္မွတ္ကို လက္က လွမ္းယူေပမယ္႔ ပါးစပ္က က်န္ရစ္သူမိသားစုကို ၀မ္းနည္းေၾကာင္းစကားပါးေပးဘို႔ အေလးထား ေျပာေနပါတယ္။ ထို႔အျပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလဲ အခုလိုခရီးေဖၚတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေပးတာ အလြန္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာျပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထုတ္ေပးထားတဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ခရီးသြား လက္မွတ္ဟာ ရိုးရိုးတန္းမွသာ ခရီးသြားခြင့္ ရွိေပမယ္႔ ၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အထက္တန္းမွာ စီးဘို႔ ေနရာေျပာင္း စီစဥ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
လုံၿခဳံေရးစစ္ေဆးမႈခံယူအၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္စီးရမယ္႔ ေလယာဥ္ဆိုက္ကပ္ရာဂိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ ကို ေနာက္ထပ္ အေနာက္ေျမာက္ေလေၾကာင္းလိုင္း ၀န္ထမ္းတဦး ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။ သူမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကုန္ပစၥည္းအတင္အခ်ဌာနမွ ကိုယ္စားလွယ္နဲ႔အတူလိုက္ပါၿပီး တပ္သားေလး ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ကို ေလယာဥ္ေပၚတင္ရာမွာ လုပ္ကိုင္ပုံ ေသသပ္ျငင္သာမႈ ရွိ၊ မရွိ လိုက္လံ ၾကည္႕ရႈ ေပးဘို႔ အေၾကာင္းၾကားလာတယ္။ ေလဆိပ္ကို ေရာက္ကတည္းက ဘယ္သူ႔ ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္အေၾကာင္း မေျပာခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔အားလုံးက ကၽြန္ေတာ္႔ ခရီးစဥ္ အေၾကာင္းကို သိၿပီး ေနၾကၿပီ။
ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာန ကိုယ္စားလွယ္ ေရာက္ရွိလာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ သူကလဲ ၀မ္းနည္းမႈကို အရင္ဆုံး ထုတ္ေဖၚေျပာပါတယ္။ ေလယာဥ္၀မ္းဗိုက္အတြင္း ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ေနရာကို ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ သူ႔ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပေနတယ္။ သူဟာ စစ္တပ္ အတြင္း ႀကီးျပင္းလာခဲ႔ၿပီး ငယ္ငယ္က ဘယ္လို ဆိုးခဲ႔ ေတခဲ႔တယ္ ဆိုတာ။ တဆက္တည္းမွာပဲ ကၽြန္္ေတာ္ရဲ႕ဆုံးရႈံးမႈ (မရိန္းတပ္ရဲ႕ဆုံးရႈံးမႈ) ကို အဘယ္မွ်စိတ္မေကာင္း ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာ အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ေျပာေနတယ္။ သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ နားလည္လိုက္တာ ကေတာ႔ ခ်န္႔စ္ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာ ကြာေ၀းတဲ႔ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားမွာေတာင္ သူ႔ကို တခါမွမျမင္ဘူး၊ နာမည္ေတာင္မသိၾကသူေတြဟာ သူ႔ေသဆုံးမႈကို သူ႔မိသားစုနဲ႔ထပ္တူ ၀မ္း နည္း ေၾကကြဲေနၾကတယ္ ဆိုတာပဲ။
ကုန္တင္တဲ႔တန္းႀကီးအနီးမွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားတစု တိတ္ဆိတ္စြာ အလုပ္ လုပ္ ေနတယ္။ ရံဖန္ရံခါမွာ ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ကို အခ်င္းခ်င္း တိုးတိတ္ စြာ ေျပာေနၾကတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကို ခ်န္႔စ္ ကို တင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နေဘးမွာ ရပ္ၿပီး အေလးျပဳေနခဲ႔တယ္။ သူ ေလယာဥ္ေပၚကို ေနရာတက် ေသသပ္စြာ ေရာက္ ရွိသြားၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပါၿပီ။ က်န္ရွိေသာအိတ္မ်ားကို တင္ၾကအၿပီးမွာ ကုန္တင္ တံခါးကို အၿပီးသပ္ ပိတ္လိုက္တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခဲ႔တယ္။
ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာန ကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပါသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာငယ္ကို ေလယာဥ္ေမာင္း တေယာက္က ကိုယ္တိုင္ သယ္ယူသြားၿပီး ေလယာဥ္ဦးခန္း တံခါးအနီးမွာ သိမ္းထားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေသတၱာ မေပ်ာက္ရွေအာင္ ဂရုတစိုက္ ၾကည္႔ေပး ခဲ႔တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚကို ေရာက္တာနဲ႔ ေလယာဥ္၀န္ထမ္း အားလုံး ကၽြန္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ ေနတဲ႔ တာ၀န္ကို သိထားၿပီးၾကၿပီ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္ပါတယ္။ အားလုံးဟာ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲတဲ႔ မ်က္လုံး၊ အၾကည္႔ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၾကည္႕ေနၾကတယ္။
ေလးဆယ္႔ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာတဲ႔ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္တေလ်ာက္လုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စကားတခြန္း ကလြဲၿပီး ဘယ္သူနဲ႔မွ ဘာမွ မေျပာမိခဲ႔ဘူး။ တခြန္းတည္း ေျပာမိတဲ႔ စကားက အထက္တန္းစီး တာ၀န္က် ေလယာဥ္မယ္ေလးကို ေရေသာက္ခ်င္တယ္ ဆိုတာပဲ။ တခ်ိန္မွာ အမွတ္မထင္ပဲ ေလယာဥ္အေနာက္ဘက္မွာ တာ၀န္က်တဲ႔ ေလယာဥ္မယ္တဦး ကၽြန္ေတာ္႔နေဘး ေရာက္ လာတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲကို ပစၥည္းတခု ထည္႔ေပးၿပီး ‘သည္ဟာေလးကို လက္ခံ ေစခ်င္တယ္’ လို႔ ေျပာတယ္။ လက္ထဲၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ခရစ္ေတာ္ပါတဲ႔ ေရႊလက္၀ါးကပ္တိုင္ ရင္ထုိးကေလး။ ပစၥည္းေလးက အသစ္စက္စက္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကေတာ႔ အႏာၱရာယ္ကင္းေအာင္ သူမ အၿမဲ ၀တ္ေနခဲ႔တာေလးလား။ ခရီးစဥ္ တေလွ်ာက္လုံးမွာ သည္စကား တခြန္းကလြဲၿပီး သူမကလဲ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ႔ပါ။
မင္နီယာပိုလိစ္ကို ဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလယာဥ္ေပၚမွ အရင္ဦးဆုံး ဆင္းခြင့္ ျပဳပါတယ္။ ေလယာဥ္ ေမာင္းကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေဖၚျပဳၿပီး နေဘးေလွကားမွ ဆင္းကာ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ခ်ေနရာဆီသို႔ ေခၚလာခဲ႔တယ္။ ကုန္ခ်အလုပ္သမားေတြဟာ သည္ေလယာဥ္ ေပၚမွာ ဘာ ပါလာသလဲဆ ိုတာ သိၿပီးေနၾကပါၿပီ။ အလုပ္သမားမ်ား အခ်ဳိ႕ေသာ အထုတ္အပိုး မ်ားကို ေလယာဥ္ေပၚမွ ခ်ေနခ်ိန္မွာ ယမန္ေန႔ ေစာေစာပိုင္းက ဒုိဗာမွ ထြက္ခြာသြားေသာ ကၽြန္ေတာ္႔လို ခရီးေဖၚ တာ၀န္က် ၾကည္းတပ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး ကၽြန္ေတာ္႔ နေဘးကို ေရာက္ လာတယ္။ သူအေဖၚျပဳလာတဲ႔ “သူ” ကို ကၽြန္ေတာ္ စီးလာတဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚတင္ၿပီး သူတို႔ ဆက္လက္ ခရီးသြားရဦးမွာပါ။ ခ်န္႔စ္ကို ေလယာဥ္ထဲက ထုတ္ေနခ်ိန္မွာ အေမွာင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဘးခ်င္းကပ္ယွဥ္ရပ္ၿပီး အေႏွးအေလးျပဳေနခဲ႔ၾကတယ္။ မင္နီယာပိုလိစ္ ကုန္တင္ကုန္ခ်အဖြဲ႔က ခ်န္႔စ္ပါတဲ႔ ေသတၱာႀကီးကို အျခားေသာ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ မေရာေစပဲ သီးသန္႔ ခြဲထားလိုက္တယ္။ ခ်န္႔စ္ကို ကုန္တင္ကုန္ခ် ဌာနကိုမပို႔မီ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၾကည္းတပ္က ခရီးေဖၚနဲ႔အတူ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး သူ႔ရဲ႕ က်ဆုံးေလသူရဲဘက္ကို ေလယာဥ္ေပၚ တင္ခ်ိန္မွာ အေလးျပဳ ဂါရ၀ ျပဳခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခ်န္႔စ္တို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္မွာ ညအိပ္ ရပ္နားရမယ္႔ အျဖစ္ဟာ ပုံမွန္ ပို႔ေဆာင္ေနက် ခရီးေတြနဲ႔ ကြဲျပားမႈ တခု ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲသည္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕မွာ ပို႔ရတဲ႔ ခရီးေတြက ဆက္တိုက္ မ်ားလြန္းေတာ႔ ဒိုဗာကေန ထြက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္အက်ဆုံးမွ ထြက္ခဲ႔ရတယ္။ (ေရွ႕ဆက္ၿပီး မင္နီယာပိုလိစ္ကေန မြန္တာနာျပည္နယ္၊ ဘီလင္းစ္ၿမိဳ႕ကို ေလယာဥ္ စီးရဦးမယ္။ ထိုကမွ အသုဘျပင္ေပးမယ္႔ ေနရာကို ငါးနာရီေလာက္ ကားနဲ႔ သြားရဦးမယ္။ ၿပီးေတာ႔ ခ်န္႔စ္ ေမြးရာဇာတိကို ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ကိုးဆယ္ေလာက္ ကားေမာင္း ပို႔ရဦးမယ္။)
သူ႔ကို မင္နီယာပိုလိစ္ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာနမွာ ညအိပ္ထားခဲ႔ရမွာကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူေနမိတယ္။ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဌာန ရွိရာကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ကားနဲ႔ သြားရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ထိုေနရာကို ေရာက္ ရွိသြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲက အပူလုံး က်သြား ပါတယ္။ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားမွာလိုပါပဲ … မင္နီယာပိုလိစ္က ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားေတြဟာ အလြန္တရာ ေလးစားတဲ႔ အမူအယာ ေတြနဲ႔ တရိုတေသ ကိုင္တြယ္ လုပ္ကိုင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာၾကည္႔ ေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ ကုန္တင္ကုန္ခ် ဌာန အႀကီးအကဲ ဦးစီးမႈးဟာ မရိန္းအရန္တပ္ရင္းက ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးတဦး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေျပာျပၾကတယ္။ သူတို႔ ဌာနမႈးကို ဖုန္းေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကား ေပးေျပာခဲ႔ၾကတယ္။
သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ညအိပ္ရပ္နားရမႈကို ဘ၀င္က် စိတ္ခ်သြားေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တည္းမယ္႔ ဟိုတယ္ကို သြားတဲ႔ ပို႔ေဆာင္ေရးကားကို စီးဘို႔ ေလယာဥ္ပင္မ အေဆာင္ကို ဘယ္လို ျပန္သြားရမလဲ အလုပ္သမားတဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိတယ္။ ထိုသူက မဆိုင္းမတြပဲ သူ႔ရဲ႕ကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တည္းမယ္႔ ဟိုတယ္ အေရာက္ ကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ ဟိုတယ္ ေရာက္ခ်ိန္ မွာ ေစာေစာက ဌာနမႈး ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးဆိုသူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖုန္းေခၚလာတယ္။ မနက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ သူကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဟိုတယ္မွာ လာ ေခၚယူၿပီး ကုန္ပစၥည္းဌာန ကို ပို႔ေပးမယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္းအခ်က္ ျပဳပါတယ္။
ေလဆိပ္မွမထြက္ခြာမီ ကုန္တင္ကုန္ခ်အလုပ္သမားေတြကို မနက္ျဖန္မနက္မွာ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ ကုန္ပစၥည္းဌာနကို အရင္ ျပန္လာဦးမယ္႔ အေၾကာင္း ေျပာခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်န္႔စ္ကို ညအိပ္ ခြဲခ်န္ ထားခဲ႔ရတာကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိလို႔ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္မီ သူ႔ေသတၱာႀကီးကို ၾကည္႔ခ်င္ စစ္ခ်င္လို႔ ေျပာခဲ႔မိတယ္ေလ။
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခရီးသည္ေတြ ထြက္ခြာရာ အေဆာင္ကို ေခၚသြားရင္း ဖုန္းေတြ ေခၚ၊ ေျပာေနခဲ႔တယ္။ ကုန္ပစၥည္းဌာနကလူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တခါ ျပန္ေတြ႔ ရပါၿပီ။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပစၥည္းေတြတင္ေနရာကို ေခၚသြားတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ခ်ေနရာကိုယူလာတာ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနစဥ္မွာ ေလယာဥ္ေမာင္းပိုင္းေလာ႔က ကၽြန္ေတာ္႔ နေဘးမွာ လာ ရပ္ပါတယ္။ သူဟာ ယခင္က ေလတပ္မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ဘူးတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ စစ္မႈထမ္း ဘ၀ကို ေအာင္းေမ႔ တမ္းတစြာနဲ႔ ေျပာျပေနတယ္။
ခ်န္႔စ္ကို ပစၥည္းတင္တဲ႔ စင္နဲ႔တင္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚကို တင္ေနစဥ္တေလွ်ာက္လုံး ကၽြန္ေတာ္ သတိဆြဲအေလးျပဳေန ခဲ႔တယ္။ ထို႔ေနာက္မွာ ပစၥည္းေတြတင္ေနရာ ေခတၱၾကာဦးမွာမို႔ ေလယာဥ္ေမာင္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေလယာဥ္ေပၚ ေခၚလာၿပီး ေလယာဥ္ျပဴတင္းမွ တဆင့္ ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္ေနတာကို ၾကည္႕ေစပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ေပၚကို မည္သည္႔ ခရီးသည္မွ တက္ခြင့္ မေပးေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေလယာဥ္မယ္တဦး၊ ကုန္တင္အလုပ္သမား တဦးတို႔နဲ႔ စကားစျမည္ ေျပာဆိုမိတယ္။ ကုန္တင္အလုပ္သမားဟာ ယခင္က ေရတပ္မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ဘူးၿပီး ေလယာဥ္မယ္ကေတာ႔ ေလတပ္ အမႈထမ္းေဟာင္း ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေလရာ အရပ္တိုင္းမွာ၊ စကားေျပာဘူးသူေတြဟာ တပ္မေတာ္နဲ႔ တနည္းတဖုံ ဆက္ႏြယ္ ေနၾကတာ သတိျပဳမိတယ္။ အထုတ္အပိုးအားလုံးကို ေလယာဥ္ေပၚတင္အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေလယာဥ္၀မ္းဗိုက္ နေဘးကို ျပန္သြားၿပီး ကုန္ပစၥည္းေတြ ထားရွိရာကို တခ်က္ ျပန္ စစ္ၾကည္႔ ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ အလုပ္သမားမ်ား ေလယာဥ္ ၀မ္းဗိုက္ တံခါးကို အေသအခ်ာ ပိတ္တာ ေစာင့္ၾကည္႕ခဲ႔တယ္။
ဘီလင္းစ္ကို ေရာက္ရွိစဥ္မွာ ေလယာဥ္ေပၚက ပထမဆုံး ဆင္းခြင့္ ရခဲ႔သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပန္တယ္။ သည္တခါ မွာေတာ႔ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ေသတၱာႀကီးကို ကုန္ပစၥည္းေတြထဲကေန ပထမဆုံး ထုတ္ေပးခဲ႔တယ္။ ၀ိုင္အိုမင္ျပည္နယ္ ရီဗာတန္ၿမိဳ႕က အသုဘအခမ္းအနား ျပင္ဆင္ေပးမယ္႔ တာ၀န္ခံဟာ ငါးနာရီ ကားခရီးကို ေမာင္းႏွင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အဆင္သင့္ လာ ႀကိဳေန ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ ႏႈတ္ဆက္ေနပုံက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အသုဘရွင္တဦးအေနနဲ႔ အားေပး ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်န္႔စ္ကို ကုန္တင္ကုန္ခ်ေနရာမွာ သီးသန္႔ေထာင့္ တေနရာကို ေရြ႕လိုက္တယ္။ သည္မွာ အျပင္က သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအတြက္ အသုံးျပဳတဲ႔ ေသတၱာႀကီးကို ဖယ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အေခါင္းကို ျပင္ဆင္ရေတာ႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုအလံကို အေခါင္းအေပၚမွာ လႊားတင္ေပးရပါမယ္။ ႀကိဳ ထင္ထား သလိုပဲ ရင္ထဲ ဆို႔နစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေၾကကြဲမႈကို မ်ဳိသိပ္ၿပီး အလံကို ထုံးတမ္းစဥ္လာ မပ်က္ ေသသပ္တိက်စြာ တင္ေပးႏိုင္ဘို႔ကို အေလးထား လုပ္ရတယ္။ အလံကို ေနရာတက် တင္အၿပီးမွာ ခ်န္႔စ္ကို ညင္သာစြာ အသုဘယာဥ္ေပၚ တင္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတိဆြဲ ရပ္ၿပီး အေလးျပဳေနခဲ႔ျပန္တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ဘီလင္းစ္ေလဆိပ္ဟာ ေလဆိပ္ငယ္ တခုျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္စရာရွိတာေတြကို လူမသိသူမသိ တိတ္ဆိတ္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ ခဲ႔ၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ငွားရမ္းေပးထားတဲ႔ ကားကို ယူ ေဆာင္ၿပီး ခ်န္႔စ္ကို သယ္ေဆာင္လာတဲ႔ အသုဘယာဥ္အေနာက္ကေန ရီဗာတန္ၿမိဳ႕ အေရာက္ ငါးနာရီေလာက္ ကားေမာင္းခဲ႔ရတယ္။ ရွည္လ်ားတဲ႔ ခရီးစဥ္တေလ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ ဘယ္လို ေတြ႔ဆုံရမယ္ဆိုတာကို စဥ္းစား ပုံရိပ္ေဖၚေနခဲ႔မိပါတယ္။ ရင္ထဲမွာ အလြန္ လႈပ္ရွားေနမိတာေတာ႔ အမွန္ပဲ။
ေနာက္ဆုံး အသုဘအခမ္းအနားျပင္ဆင္ေပးမယ္႔ အေဆာက္အဦးကို ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ က်ဆုံးသူ ေတြရဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ မိသားစုကို ဆက္သြယ္အကူအညီေပးရသူ အရာရွိ (the Casualty Assistance Call Officer) နဲ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ရတယ္။ သူဟာ မိသားစုကို ခ်န္႔စ္ က်ဆုံးမႈ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားဘို႔ တာ၀န္က်ခဲ႔သူပါ။ သူ႔ကိုယ္သူ ယူတာျပည္နယ္၊ ေဆာ႔လိပ္ခ္ၿမိဳ႕မွာ အေျခစိုက္တဲ႔ မရိန္း အေျမာက္နဲ႔လက္နက္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္သူတပ္က စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ သင္တန္းနည္းျပ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ သူလဲပဲ ၀မ္းနည္းဘြယ္ ရက္သတၱပတ္ကို ခက္ခဲစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ တပ္အပ္ သိလိုက္တယ္။
အေဆာက္အဦးအတြင္းကို ေရာက္ရွိၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသုဘအခမ္းအနား ျပင္ဆင္ ေပးမယ္႔ တာ၀န္ခံ လက္ ထဲကို ဒိုဗာစခန္းမွ ေပးလိုက္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းအခ်ဳိ႕ကို ေပးအပ္ လိုက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ အစီအစဥ္ကို ေဆြးေႏြးမိတယ္။ အသုဘအခမ္းအနားကို တပ္မေတာ္ အခ်ိန္ ၁၄ နာရီ (ေန႔လည္ ၂ နာရီ) မွာ ဒူဘြာၿမိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္း အားကစားရုံ အတြင္းမွာ က်င္းပမယ္ဆိုတာ ေျပာျပတယ္။ လူဦးေရကိုးရာခန္႔ ေနထိုင္တဲ႔ ထိုၿမိဳ႕ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိ ေနရာနဲ႔ မိုင္ကိုးဆယ္ခန္႔ အေ၀းမွာ ရွိပါတယ္။ လက္ရွိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင့္ဆင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သမွ်ေတြ အဆင္ေျပစြာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဆုံးသူမိသားစုနဲ႔ ဆက္သြယ္ကူညီေပးရသူအရာရွိက က်န္ရစ္သူမိသားစုမွ အေခါင္း အတြင္း ထည္႔ေပးဘို႔ ေပး လိုက္တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိတယ္ ေျပာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ခ်န္႔စ္ကို ၀တ္ေပး ထားတဲ႔ ၀တ္စုံက အစ အရာရာကို ေသသပ္ စနစ္က်ဘို႔ စစ္ေဆးဘို႔ လိုတယ္ ထင္မိတယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အသုဘအခမ္းအနားကို အလုံပိတ္ (ေသတၱာ မဖြင့္ပဲ) က်င္းပမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕ ၀တ္စုံကို က်န ေသသပ္ၿပီး ေခါက္ရိုးမက်ဳိး ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
သည္ေန႔ မနက္ ေစာေစာပိုင္းက သည္လို အခ်ိန္ကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္႔ဘာသာ ေတြး မရ ခဲ႔ဘူး။ အေခါင္းအဖုံးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ခ်န္႔စ္ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ကို ပက္ပင္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ၀တ္စုံဟာ ေျပာစရာ တကြက္ မရွိ ေအာင္ ေတာင့္တင္းက်န ေသသပ္ေနတယ္။ ဒိုဗာစခန္းမွ မရိန္းေတြရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္စြာ ျပင္ဆင္ ေပးလိုက္ပုံက ခ်န္႔စ္ကို ဘယ္လို အေလးအျမတ္ထား ဂုဏ္ယူခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာ ေဖၚျပေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပစ္ခတ္မႈ ကၽြမ္းက်င္သူ ဆုတံဆိပ္အေပၚမွာ ဖဲႀကိဳး ေျခာက္ခု ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳလိုက္ မိတယ္။ တခုက အေမရိကန္ တပ္မေတာ္မွာ အျမင့္ဆုံးေပးေလ႔ရွိတဲ႔ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသား (Purple Heart) တံဆိပ္။ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ စစ္မႈထမ္းေနတာ ၁၇ ႏွစ္ ေက်ာ္ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ တိုက္ပြဲေတြလဲ မ်ားစြာ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ဘူးၿပီး တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ထူးခၽြန္သူအေနနဲ႔ ဆုတံဆိပ္ ရွစ္ခု ရခဲ႔ ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ သည္ ပထမအဆင့္ သာမန္တပ္သားေလးကေတာ႔ စစ္မႈထမ္းသက္ တႏွစ္ေတာင္ မျပည္႔ေသးခင္မွာ ေျခာက္ခုေတာင္ ရၿပီးေန ပါလား။
ေနာက္တေန႔ နံနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျပာေရာင္ စစ္၀တ္စုံ ၀တ္ဆင္ၿပီး ဒူဘြာၿမိဳ႕အေရာက္ ခရီးကို အသုဘယာဥ္ အေနာက္ကေန လုိက္ပါသြားတယ္။ သည္တခါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ တကယ္႔ကို အခက္ခဲ ဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခ်ိန္ကို အားတင္း ေစာင့္စားရင္း၊ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြကို ေပးအပ္ ခ်ိန္မွာ စကား မမွားမိေစဘို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
အသုဘ အခမ္းအနား မစတင္မီ ေလးနာရီေလာက္ ႀကိဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္း အားကစားရုံကို ေရာက္ခဲ႔တယ္။ အားကစားရုံ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခါက္ကုလားထိုင္ေတြ အတန္းလိုက္ ေသသပ္စြာ စီခ်ထားတယ္။ ၿမိဳ႕ခံလူ တခ်ဳိ႕ အၿပီးသပ္ ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို အသုဘယာဥ္ အတြင္းမွ ထုတ္ယူစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အသုဘယာဥ္ နေဘးမွာ သတိဆြဲရပ္ၿပီး အေလးျပဳအရိုအေသ ေပးေနခဲ႔ျပန္တယ္။ အေမရိကန္အလံ လႊမ္းအုပ္ ထားတဲ႔ အေခါင္း ျမင္ကြင္းဟာ အခ်ဳိ႕ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ စိတ္ မထိမ္းႏိုင္ စရာျဖစ္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ခ်န္႔စ္ကို အားကစားရုံအတြင္း ဂုဏ္ျပဳ အေလးေပးမယ္႔ ေနရာကို ေရႊ႕ယူ ခဲ႔တယ္။ အားကစားရုံ အတြင္းမွာ ခ်န္႔စ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ရာ တပ္ခြဲမွ ကိုယ္စားလွယ္ မရိန္းတပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး ကၽြန္ေတာ္႔ကို လာေတြ႔ပါတယ္။ မ်က္ရည္အျပည္႔ ေ၀႔၀ဲေနတဲ႔ မ်က္လုံး ေတြနဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ခ်န္႔စ္ကို သူ ဆက္လက္ အေဖၚျပဳ ေစာင့္ေပးမယ္ ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေဆာင္စရာရွိတာေတြ လုပ္ဘို႔ အခြင့္ရလိုက္တယ္။ ေန႔လည္စာ အျမန္ စားဘို႔၊ တည္းခိုဘို႔ ဟိုတယ္ ရွာဘို႔ …၊
စားေသာက္ဆိုင္စားပြဲေပၚမွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အသုဘအစီအစဥ္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေလး ေတြ႕ရတယ္။ ဒူဘြာအထက္တန္း ေက်ာင္း အားကစားရုံမွာ၊ ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ။ ေၾကာ္ျငာစာရြက္မွာ က်န္ရစ္သူ မိသားစုအတြက္ ကူညီပန္႔ပိုးမႈ လက္ခံေၾကာင္းနဲ႔၊ ထိုရရွိေသာ အကူေငြမ်ားနဲ႔ အီရတ္စစ္ေျမျပင္မွ တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို က်ည္ကာအက်ႌမ်ား ၀ယ္ယူ လႈတန္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားတယ္။
တစ္နာရီ တစ္ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္မွာ အားကစားရုံဆီ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမာင္းလာခဲ႔တယ္။ တကယ္က လမ္း ေလွ်ာက္သြားလို႔ေတာင္ ရပါတယ္။ ဒူဘြာၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ေနရာမဆို လမ္း ေလွ်ာက္သြားရင္ အလြန္ဆုံးၾကာလွ ဆယ္မိနစ္ပါ။ သူ႔မိဘေတြ မေရာက္လာမီမွာ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းကေလးေတြကို အိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး စိန္႔ခရစ္စတိုဖါ အေဆာင္အဖြဲ႔နဲ႔ နာမည္ပါ သတၱဳျပား ေတြက ႀကိဳးေတြ မရႈတ္မေထြး၊ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဘို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ လူရွင္းတဲ႔ ေနရာ အခန္းကေလး တခု ရွာရမယ္။ ယခင္က ထိုပစၥည္းေလးေတြကို အိတ္ထဲမွ ႏွစ္ခါ ထုတ္ၿပီး စစ္ေဆးခဲ႔ဘူးတယ္။ အစစအရာရာ ဘယ္ေနရာမွ အမွားအယြင္း ျဖစ္စရာ မရွိေပမယ္႔ ေသခ်ာ ေအာင္ အရာရာကို အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးေနမိတယ္။ ထုတ္ၾကည္႕မိတိုင္းလဲ ႀကိဳးကေလးေတြက တခုနဲ႔တခု ဆက္ႏြယ္ေရာယွက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔မိဘေတြ အေရွ႕ေရာက္ကာမွ တုန္တုန္ ရီရီ လက္နဲ႔ ႀကိဳးေတြကို ရွင္းရ၊ ညိေနတာေတြ ေျပေအာင္ ေျဖရ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မေနခ်င္ဘူး။ ဘယ္လိုပင္ ျပင္ဆင္ ထားေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတြ႔ဆုံမႈက ႀကိဳေတြးထား သလို မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။
လက္ေတြ႕မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕မိေထြးကို အားကစားရုံအျပင္ဘက္ ဆူညံေနတဲ႔လူေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲပက္ပင္း ေတြ႕ခဲ႔ရၿပီး စတင္မိတ္ဆက္ခဲ႔ရတယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိေထြးနဲ႔ သူ႔အေဖကို ေတြ႔ဆုံအၿပီး တခဏ အတြင္းမွာ ဆက္လို႔ သူ႔ပေထြးနဲ႔၊ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ႔အေမကို ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈကို ဘယ္လိုစာနာ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္အတြက္ သူတို႔မိသားစုရဲ႕ အနစ္နာခံမႈကို ဘယ္လိုေက်းဇူးတင္ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ အေလးအျမတ္ထားတဲ႔ စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္က စ ထုတ္ေဖၚ ေျပာရမယ္ မသိ ျဖစ္ေန ခ်ိန္မွာ သူတို႔က တဖန္ သူတို႔ရဲ႕သားကို အိမ္အေရာက္ ျပန္ေခၚလာ ေပးတာ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ေပးမႈေတြကို တဦးၿပီး တဦး ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေန ၾကတယ္။ ေျပာစရာ စကားလုံးေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ႔မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေလးေတြ သူတို႔ကို ျပန္အပ္ဘို႔ ပါလာတယ္ဆိုတာ ေျပာျပရင္း လူရွင္း တိတ္ ဆိတ္တဲ႔ ေနရာ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မလဲ ေမးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳတင္ ေတြးဆထားသလို အခင္းအက်င္း မဟုတ္ပဲ ကြန္ျပဴတာ လက္ေတြ႔က်င့္တဲ႔ အခန္းလို႔ ထင္ရတဲ႔ အခန္းငယ္ကေလး တခုအထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးေယာက္ ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။
အခန္းထဲမွာ စားပြဲငယ္ကေလးတခုကို ၀န္းရံၿပီး ကုလားထိုင္ငါးလုံး ခ်လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာခဲ႔တဲ႔ ခရီးစဥ္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါတယ္။ တဆင့္ၿပီး တဆင့္ လာခဲ႔တဲ႔ ခရီးကို အေသးစိပ္ ေျပာျပတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို ဘယ္လို ေလးေလးစားစား၊ အေလးအနက္ ထား၊ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ကိုယ္တြယ္ ပို႔ေဆာင္ ခဲ႔ၾကတယ္ဆိုတာ။ ဒိုဗာစခန္းက စစ္မႈထမ္းေတြနဲ႔ အေနာက္ေျမာက္ေလေၾကာင္းလိုင္းက ၀န္ထမ္းေတြ အေၾကာင္း။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တတိုင္းျပည္ လုံး၊ (Dover) ဒိုဘာ စစ္စခန္းမွ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယား၊ ထိုမွ မင္နီယာပိုလိစ္၊ တဖန္ ဘီလင္းစ္ (Billings, Montana)၊ နဲ႔ (Riverton) ရီဗာတန္ၿမိဳ႕ မ်ား အထိ ဘယ္လို ေၾကကြဲမႈေတြ၊ သူတို႔ မိသားစုရဲ႕ ဆုံးရႈံးမႈအေပၚ ထပ္တူ ၀မ္းနည္းၾကတာေတြ တဆင့္ျပန္ ေဖါက္သည္ခ် ေျပာျပခဲ႔ မိတယ္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ထည္႔လာတဲ႔ အိတ္ကေလးကို ဖြင့္ဘို႔ အခ်ိန္ က်ပါၿပီ။ ပထမဆုံး ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲထုတ္ လိုက္မိတာက ခ်န္႔စ္ရဲ႕လက္ပတ္နာရီႀကီး။ နာရီဟာ အခုထက္ထိ ဘက္ဂဒက္ အခ်ိန္ကို တိုက္ထားတုန္းပါ။ ဒုတိယ ပစၥည္း ကေတာ႔ သံကြင္းခတ္ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ သစ္သား လက္၀ါးကပ္တိုင္။ ထို႔ေနာက္မွာ (dog tag) လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ နာမည္ေရးထိုး ထားတဲ႔ တပ္မေတာ္သုံး သက္ေသခံ သတၱဳျပား ႏွစ္ခုနဲ႔ စိန္႔ခရစ္စတိုဖါ အေဆာင္။ သည္တခါမွာ ဆြဲႀကိဳး ေတြဟာ တခုနဲ႔ တခု ညိတြယ္ လိမ္ရႈတ္ေနမႈ မရွိခဲ႔ဘူး။ သူပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြကို စားပြဲေပၚမွာ စီစီရီရီ ျဖန္႔ခ်လိုက္အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ မိခင္ကို ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေပးစရာ ပစၥည္း ေနာက္တခု ရွိေသးတယ္ ေျပာမိတယ္။ ပထမဆုံး ေလယာဥ္ခရီးမွာ ေလယာဥ္မယ္ေလး ေပးခဲ႔တဲ႔ ခရစ္ေတာ္ ကားစင္တင္ထားတဲ႔ ေရႊလက္၀ါးကပ္တိုင္ ရင္ထိုးကေလးကို ကၽြန္ေတာ္႔ အက်ႌအိတ္ အထဲမွ ထုတ္ယူၿပီး ထိုပစၥည္းကေလး ရရွိပုံကို ေျပာျပမိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ စားပြဲေပၚ ညင္သာစြာ ခ်ထားလုိက္ၿပီး ကၽြန္္ေတာ္ အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာခြင့္ ေတာင္း၊ ေျဖးညွင္းစြာ ထြက္ခဲ႔ မိတယ္။
ေနာက္တႀကိမ္ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႔ခ်ိန္မွာ သူမဟာ ထို ခရစ္ေတာ္ကို ကားစင္ တင္ထားတဲ႔ ေရႊလက္၀ါးကပ္တိုင္ ရင္ထိုးကေလးကို သူမရဲ႕ အေပၚဖုံး ကုတ္အက်ႌရင္ပုံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲ ၀တ္ဆင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
မြန္းလြဲ ႏွစ္နာရီ နီးေတာ႔ အားကစားရုံ ၾကမ္းေပၚမွာ ခင္းထားတဲ႔ ခုံေတြမွာ လူေတြ အျပည္႕ ျဖစ္ ေနၿပီး ဆက္လက္ ၀င္ လာဆဲ ပရိသာတ္ဟာ နေဘးက ခုံတန္းအျမင့္ေတြအေပၚမွာ ေနရာယူ ေနၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စစ္၀တ္စုံေတြနဲ႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ အံ႔ၾသစြာေတြ႕ရတယ္။ မရိန္းကပ္ေျခတက္ တပ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဆာ႔လိပ္ခ္စီးတီး (Salt lake City) မွ တကူး တက လာေရာက္ၾကသလို တိုင္းျခားျပည္ပ စစ္ပြဲ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ား (VFW –Veterans of Foreign Wars) အဖြဲ႔ အသီးသီးမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလဲ မရိန္းတပ္သားေတြနဲ႔ တြဲလို႔ အေရွ႕ပိုင္း အတန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ခုံတန္းေတြမွာ အတန္းလိုက္ ေနရာယူထားၾကတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြ ၀င္ေရာက္ေနရာယူခ်ိန္မွာ ပရိသာတ္အားလုံး မတ္တပ္ရပ္ ဂါရ၀ေပးခဲ႔ၾကတယ္။
ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အမဟာ ပင္တဂြန္စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွာ ရွိတဲ႔ ေရတပ္ စုံစမ္း စစ္ေဆးေရး ရုံးဌာနမႈး ဗိုလ္ခ်ဳပ္တဦးရဲ႕ ရုံးအဖြဲ႔၀င္အရာရွိ၊ ေရတပ္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦး ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ သူမရဲ႕ ဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ခ်န္႔စ္ကို ဂါရ၀ ျပဳရင္း သူ႔ရဲ႕၀န္ထမ္းကို ေမာင္ငယ္ ဆုံးရႈံးမႈအတြက္ အားေပးတဲ႔ အေနနဲ႔ အသုဘ အခမ္းအနားကို သူကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ သလို သူ႔ရုံးအဖြဲ႔၀င္ အမ်ားအျပားကိုလဲ ဒူဘြာကို တပါတည္း ေခၚယူလာခဲ႔တယ္။ သီခ်င္းအနည္းငယ္နဲ႔ ေရတပ္ ဘာသာေရး အႀကီးအမႈးက စကားအနည္းငယ္ ေျပာအၿပီးမွာ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စကားေျပာခြက္ကို ကိုင္ယူၿပီး ခ်န္႔စ္ အဘယ္ကဲ႔သို႔ အသက္ဆုံးရႈံးခဲ႔ရပုံကို ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္။
ခ်န္႔စ္ဟာ လက္နက္ႀကီးအေျမာက္ပစ္ တပ္သားတဦး ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕တပ္ဖြဲ႔ဟာ ဘက္ဂဒက္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေဒသတြင္း လုံၿခဳံေရးေစာင့္ၾကပ္ဘို႔ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တယ္။ ကင္းလွည္႕ခ်ိန္မွာ ခ်န္႔စ္ဟာ အေရွ႕ဆုံးက ယာဥ္ေပၚမွာ .50 ကာလီဘာ စက္ေသနပ္ကို ထိမ္းၾကပ္ပစ္ခတ္ဘို႔ တာ၀န္ယူခဲ႔တယ္။ သူတို႔ ကင္းလွည္႕အဖြဲ႔ ရန္သူရဲ႕ အသဲအသန္ တိုက္ခိုက္မႈ ေအာက္ ေရာက္ရွိခ်ိန္ မွာ ခ်န္႔စ္ဟာ သူတာ၀န္က်ရာေနရာက တဖ၀ါးမခြာပဲ သူ႔ရဲ႕စက္ေသနပ္ႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ ပစ္ခတ္ခဲ႔တယ္။ သူတို႔ ကင္းလွည္႕အဖြဲ႕တခုလုံးအတြက္ ဒလစပ္ခုခံ ကာကြယ္ခဲ႔တာ ေနာက္ဆုံး အသဲအသန္ ဒဏ္ရာႀကီး ရခဲ႔တဲ႔အထိပဲ။
ထို႔ေနာက္မွာ ဌာေနအေျခစိုက္ တိုင္းျခားျပည္ပစစ္ပြဲ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ (VFW) တာ၀န္ ရွိသူက သူ႔ရဲ႕အိမ္ကို ခ်န္႔စ္ ေရးသားခဲ႔တဲ႔ စာတခ်ဳိ႕ကို ဖတ္ျပပါတယ္။ သူ႔မိခင္ဆီေရးတဲ႔ စာေတြ အထဲမွာ ျခင္ေတြ ေပါေၾကာင္းနဲ႔ အပူရွိန္ျပင္းတဲ႔ အေၾကာင္း ေရးခဲ႔တယ္။ သူ႔ပေထြးဆီ ေရးတဲ႔ စာထဲမွာ ကင္းလွည္႕ခ်ိန္ႀကဳံရတဲ႔ေဘးအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ အတိုက္အခိုက္ခံရပုံေတြေရးထားတယ္။
အခမ္းအနားေလးက သူရဲေကာင္းတေယာက္ကိုရိုးရွင္းစြာအေလးအျမတ္ျပဳတဲ႔အခင္းအက်င္းပါ။ အခမ္းအနား အၿပီး၊ မိသားစု၀င္ေတြ အေရွ႕ကေနၿပီး ရုပ္ကလာပ္ပါတဲ႔ အေခါင္းကို တင္ထားတဲ႔ တြန္းလွည္းကို ေျဖးညွင္းစြာ တြန္းထုတ္ လာခ်ိန္မွာ အားကစား တရုံလုံး ရွိသမွ် လူကုန္ မတ္တပ္ ရပ္ အရိုအေသေပးခဲ႔ၾကတယ္။ အေခါင္းကို ျမင္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး ၿမိဳ႕လည္ေခါင္လမ္းမအတိုင္း အားကစားရုံမွ တမိုင္ခန္႔အကြာခရီး ေတာင္ကုန္းကေလးအေပၚမွာ ရွိတဲ႔ သုသာန္ဆီကို သယ္ ေဆာင္ခဲ႔ၾကတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းပရ၀ဏ္အတြင္းမွ ျမင္းလွည္း လုံး၀ထြက္ခြာ၊ ျမင္ကြင္း မွ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ထဲ ၿငိမ္သက္စြာ သတိဆြဲ အေလးျပဳေနခဲ႔ ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚတက္ၿပီး ခ်န္႔စ္ကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္တဲ႔ ယာဥ္တန္းထဲ ၀င္ပါ ေမာင္းႏွင္ခဲ႔တယ္။
တၿမိဳ႕လုံး အားကစားရုံထဲမွ လမ္းမေပၚကို ေရႊ႕ေျပာင္း လိုက္ပါလာၾကတယ္။ လမ္းတေလ်ာက္ လူေတြဟာ လမ္းနေဘး စီတန္းရပ္ၿပီး အေမရိကန္အလံငယ္ေလးေတြ ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနၾကတယ္။ တၿမိဳ႕လုံး အလံ လႊင့္ထူထားတဲ႔ အေဆာက္အဦးမွန္သမွ် တိုင္တ၀က္မွာပဲ လႊင့္ထူထားၾကတယ္။ ခရီးေနာက္ဆုံး မိုင္ ေလးပုံတပုံအက်န္မွာ ၀တ္စုံျပည္႔နဲ႔ ေဒသခံ ကင္းေထာက္လူငယ္မ်ား အလံႀကီးေတြ ကိုင္ တန္းစီ ရပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေတာင္ကုန္းအေျခကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေတာင္ေၾကာတေလ်ာက္ ေမာ္ၾကည္႕လိုက္မိေတာ႔ လမ္းတဘက္တခ်က္ စီတန္း ရပ္ေနသူေတြ ဆိုတာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲ လူမွ က်န္ပါေသးရဲ႕လား ေတြးမိတယ္။ ဒါေတာင္ လက္ရွိမွာ ၀ိုင္အုိမင္လို လူေနႀကဲတဲ႔ ျပည္နယ္က ဒူဘြာလို ၿမိဳ႕ေသး ေလး ေပမို႔ပဲ။ ဒက္ထရိုက္လို ေလာ႔စ္အိန္ဂ်လိစ္လို ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာသာဆို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမလဲ ေတြးဆမိတယ္။
ျမင္းဆြဲလွည္းက ျမဳတ္ႏွံမယ္႔ေနရာနဲ႔ ၁၅ ဂို္က္ခန္႔အကြာမွာ ရပ္လုိက္တယ္။ အေခါင္းသယ္မည္႕ စစ္မႈထမ္းအဖြဲ႔နဲ႔ မိသားစုက စစ္မႈထမ္းေဟာင္းအဖြဲ႔နဲ႔ မရိန္းတပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ တန္းစီ ေနရာယူတာ ေစာင့္ေနစဥ္မွာ ေက်ာင္းကားႀကီးေတြနဲ႔ လိုက္ပါလာသူေတြကလဲ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာၾကပါၿပီ။ အသုဘ လိုက္ပါပို႔သူ အားလုံး ေနရာတက် ေရာက္ရွိအၿပီးမွာ အေခါင္း သယ္မမည္႔သူမ်ားဟာ ျမင္းလွည္းနေဘး ၀န္းရံၿပီး အေခါင္းကို ျမင္းလွည္းအေပၚမွ ဆြဲမယူလိုက္ၾကပါတယ္။ ခ်န္႔စ္ကို တေနရာက တေနရာကို ေရႊ႕တိုင္း၊ သည္ တပတ္လုံး အခါခါ လုပ္ခဲ႔သလို ကၽြန္ေတာ္ဟာ သတိဆြဲၿပီး အေႏွးပုံစံ အေလးျပဳ ဂါရ၀ ေပးေန ခဲ႔တယ္။
ဒိုဗာမွ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယား၊ ဖီလာဒဲယ္ဖီးယားမွ မင္နီယာပိုလိစ္၊ မင္နီယာပိုလိစ္မွ ဘီးလင္းစ္၊ ဘီးလင္းစ္မွ ရီဗာတန္၊ ေနာက္ၿပီးတဖန္ ရီဗာတန္ကမွ တခါ ဒူဘြာအထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူ လာခဲ႔ၾကတယ္။ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကို သယ္ေဆာင္သြားၾကတာကို ၁၅ ဂိုက္အကြာ ကေန ၾကည္႔ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ ဆို႔တက္လာတယ္။ သူ တေနရာကေန တေနရာကို ေရြ႕လ်ားေနသေရြ႕ သူ႔ကို အသက္ရွင္သန္ လႈပ္ရွားေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။
ေနာက္ဆုံး သူ႔ကို ျမဳတ္ႏွံမယ္႔ ေျမကြက္အေပၚမွာ ေနရာခ်ထားလိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူ႔လႈပ္ရွားမႈေတြ ရပ္တန္႔ရပါၿပီ။
တကယ္ေတာ႔ သူ႔ကို ဘီးလင္းစ္ ေလဆိပ္မွာ အသုဘအခမ္းအနားျပင္ဆင္သူတာ၀န္ခံ လက္ထဲ အပ္လိုက္ခ်ိန္ ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ တရား၀င္ ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္က ၿပီးဆုံးခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔ကို ေနာက္ဆုံး ေခါင္းခ်ရာ ေနရာ အေရာက္ ပို႔ေပးဘို႔က ကၽြန္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲမွာ အၿမဲ ရွိေနခဲ႔တယ္။ အခုေတာ႔ သူဟာ သူထာ၀ရ လဲေလ်ာင္းရမယ္႔ ေနရာကို ေရာက္ရွိခဲ႔ၿပီမို႔ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းလာမိတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ ရင္ထဲ ဟာတာတာနဲ႔ ကိုယ္႔ ဘာသာ ေနရာ မရ၊ အသုံး မ၀င္ေတာ႔သလို ခံစားလိုက္မိတယ္။
ေရတပ္ဘာသာေရး အႀကီးအမႈး (The chaplain) က စကားအနည္းငယ္ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားလိုက္ဘူး။ ထို႔ေနာက္မွာ မရိန္းတပ္သား ႏွစ္ဦးမွ အေခါင္းတလားအေပၚမွာ လႊမ္းအုပ္ ထားတဲ႔ အလံကို ဖယ္ယူၿပီး သူ႔မိခင္ကို ေပးအပ္ဘို႔ စနစ္တက် ေျဖးေလးစြာ ေခါက္ေနပါတယ္။ အသုဘအခမ္းအနား ၿပီးဆုံးသြားခ်ိန္မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ဖခင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဗီယက္နာမ္စစ္ပြဲ စစ္မႈထမ္း ဖဲႀကိဳးကို ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အေခါင္းေပၚကို တင္လိုက္တယ္။ သူ႔မိခင္က အေခါင္းအနီး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သူမ ၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အေပၚအက်ႌမွ တစုံတခုကို ျဖဳတ္ယူၿပီး အေခါင္းေပၚ ေျဖးညင္းစြာ ခ် တင္လိုက္ တယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္တာက ေလယာဥ္မယ္ေလး ေပးခဲ႔တဲ႔ လက္၀ါးကပ္တိုင္ အေဆာင္ရင္ထုိးေလး။ ထို႔ေနာက္မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ သူ႔ကို ျမဳတ္ႏွံမယ္႔ ေနရာ နေဘးကို တိုးကပ္လာၾကတယ္။ လူငယ္ေလးတေယာက္က ‘ကိုပင္ေဟဂင္တံဆိပ္’ ဘီယာဘူး ကို အေခါင္းေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ (သူ႔အႀကိဳက္ဘီယာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။) အမ်ားစုကေတာ႔ ပန္းေတြ တင္ေပးခဲ႔ၾကတယ္။
ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး အားကစားရုံရွိ ဧည္႔ခံပြဲကို ျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။ အစား အေသာက္ေတြက တၿမိဳ႕လုံး လူကုန္ကို ရက္အနည္းငယ္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ ေကၽြးႏိုင္တဲ႔ အထိ အလွ်ံပယ္ပဲ။ အားကစားရုံ ေထာင့္တေနရာမွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြနဲ႔ သူ ဆြတ္ခူး ရရွိခဲ႔တဲ႔ အားကစားဆုေတြကို စားပြဲတလုံးနဲ႔ တင္ျပထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားေသာ မရိန္းတပ္သားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္မႈေတြအတြက္ ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း အဆက္မျပတ္ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး လာေျပာေနၾကတယ္။ လူတိုင္းလိုလို နီးပါးဟာ တပ္မေတာ္အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ တနည္းမဟုတ္ တနည္း ဆက္ႏြယ္ ဆက္စပ္တဲ႔ ဇာတ္လမ္း ေျပာစရာေလးေတြ ရွိေနတယ္။ ဧည္႔ခံပြဲအတြင္း တနာရီနီးပါး အၾကာမွာ ၀ိုင္အိုမင္း ျပည္နယ္သား ေတြဟာ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ ႏိုင္ငံအတြက္ အမႈထမ္းခဲ႔ဘူးၾကတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္မိလာတယ္။
ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိခင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္တိုင္း သူမဟာ အားေပးဆုေတာင္းေပးေနသူေတြ တဦး မဟုတ္ တဦးကို ဖက္လဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူးတင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အခ်ိန္ၾကာ လာတာနဲ႔ အမွ် လူေတြထံမွ ရယ္ေမာသံေလးေတြ သိုးသိုးသန္႔သန္႔ စၾကားလာရတယ္။ လူေတြ စိတ္အလြမ္း ေျပစ ျပဳၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
အားကစားရုံမွာ နာရီအနည္းငယ္ခန္႔ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ အျပာေရာင္၀တ္စုံကို လဲဘို႔ ဟိုတယ္ကို ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ဌာေန စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔က “ခ်န္႔စ္အတြက္ အမွတ္ တရပြဲ” ကို တက္ေရာက္ဘို႔ အားလုံးကို ဖိတ္ၾကားထားပါတယ္။ သူတို႔ ရုံးခန္းက ကၽြန္ေတာ္ တည္းခိုရာ ဟိုတယ္မွဆိုလွ်င္ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အျခားတဘက္ အဆုံးမွာ တည္ရွိေပမယ္႔ ကားနဲ႔ ေမာင္း သြားလိုက္တာ ႏွစ္မိနစ္ေတာင္ မၾကာပါ။ အားကစားရုံမွာ တက္ေရာက္လာတဲ႔ ပရိသာတ္နဲ႔ ယွဥ္လွ်င္ အေရအတြက္ နည္းပါးတယ္ ဆိုႏိုင္ေပမယ္႔ ရုံးခန္းအျပည္႔ လူေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အ၀င္ေပါက္အနားက ဘိလိယက္ခုံ ႏွစ္ခုံမွာ မရိန္းအဖြဲ႔၀င္အခ်ဳိ႕ ကစားေနၾကၿပီး စစ္မႈထမ္း ေဟာင္း အဖြဲ႔၀င္ အမ်ားစုကို ဘားမွာနဲ႔ ဘားအနီးက စားပြဲေတြမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ ထိုင္ေနၾကတာ ေတြ႔ ရတယ္။ အတြင္းက ထမင္းစားေဆာင္လား၊ ကပြဲခန္းမလား၊ အခမ္းအနားေတြ က်င္းပရာ ျဖစ္ပုံရတဲ႔ အခန္းက်ယ္ႀကီးကို “ခ်န္႔စ္ ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ခန္းမ (The Chance Phelps Room)” လို႔ အမည္တပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အ၀င္ေပါက္ရဲ႕ အေပၚမွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ အျပာေရာင္ စစ္၀တ္စုံနဲ႔ ရိုက္ကူးထားတဲ႔ ဓါတ္ပုံႀကီးနဲ႔ လင္းယုန္ငွက္၊ ကမာၻလုံးနဲ႔ သေဘာၤေက်ာက္ဆူး ပါတဲ႔ မရိမ္း တံဆိပ္ႀကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အခန္းေထာင့္ တေနရာမွာ ခ်န္႔စ္အတြက္ အမွတ္တရ လုပ္ေပး ထားတာ ေနာက္တခု ေတြ႔ရတယ္။ အျပာေရာင္စစ္၀တ္စုံနဲ႔ ရိုက္ကူးထားတဲ႔ သူ႔ဓါတ္ပုံ ေနာက္ တပုံကို မီးတလြန္႔လြန္႔ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ေတြနဲ႔အတူ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စားပြဲ ေပၚမွာ သူ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသား ဆုကို ရယူစဥ္က ပုံေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခရမ္းေရာင္ ႏွလုံးသားဆု တံဆိပ္ကိုလဲ ဓါတ္ပုံနေဘးမွာ ေတြ႔ရတယ္။ အေမရိကန္အထက္လႊတ္ေတာ္မွ အသိအမွတ္ ျပဳလႊာ မိတၱဴကို ေသသပ္စြာ ေဘာင္သြင္း ျပသထားတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ကို ကိုလိုရာဒိုျပည္နယ္ရဲ႕ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ စေကာ႔မက္အင္းနိစ္ (Scott McInnis) က အေမရိကန္ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ ေပးအပ္ခဲ႔တဲ႔ အေလးအနက္ထားဖြယ္ ဂုဏ္ျပဳမႈ တခုပါ။ စားပြဲအထက္နံရံမွာ တယ္လီဗီရွင္း တခုနဲ႔ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀မွ ဂုဏ္ယူဖြယ္မရိန္းတပ္သား ျဖစ္ခဲ႔ခ်ိန္အထိ ဓါတ္ပုံေတြကို မွတ္တမ္းထိုးျပေပးေနတယ္။
ထိုညက ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္သမွ်အရက္၊ တခြက္မွ မ၀ယ္လိုက္ရပါ။ ထိုေန႔တေန႔လုံး ျဖစ္ပ်က္ ေနခဲ႔သလို၊ တိတိပပ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္ တပတ္လုံးလိုလိုမွာ လူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ တာ၀န္နဲ႔ ခ်န္႔စ္ကို အိမ္အေရာက္ျပန္ေခၚလာေပးတာကို ပါးစပ္အေျပာစကားနဲ႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူး တင္ၾကရုံမကပဲ အေသာက္အစားယမကာေတြ ၀ယ္ေပးတဲ႔အထိ ျပဳစုလိုသူ မ်ားျပားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမင္းဆြဲလွည္းနဲ႔ ျမင္းေတြကို ကိုင္တြဲထိမ္းသိမ္းခဲ႔သူေတြနဲ႔ အဖြဲ႕က်မိတယ္။ သည္မွာ သိလိုက္ ရျပန္တာက သူတို႔လဲပဲ တညလုံးဆိုသလို ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးအတြက္ ျမင္းေတြကို ခန္႔ညားေသသပ္ေစေအာင္ ျပင္ဆင္ခဲ႔ ၾကရတယ္ ဆိုတာပဲ။ ဒီလို ပါ၀င္ကူညီခြင့္ ရတာကိုပဲ သူတို႔အားလုံး အလြန္ ဂုဏ္ယူေနတယ္။
ေခတၱအၾကာမွာ တရား၀င္ အမွတ္တရပြဲ အခမ္းအနားက်င္းပဘို႔ ခ်န္႔စ္ဖဲ႔လ္ပ္စ္ ခန္းမထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး ၀င္ခဲ႔ၾကတယ္။ ေဒသခံ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ အႀကီးအကဲက ခ်န္႔စ္ ဟာ တေန႔မွာ သည္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႕မွာ အဖြဲ႔၀င္အျဖစ္ သက္ရွိထင္ရွား ပါ၀င္လို ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေျပာျပတယ္။ အခုေတာ႔ သည္ ၀ိုင္အုိမင္းျပည္နယ္ ဒူဘြာၿမိဳ႕က အဖြဲ႕မွာ ခ်န္႔စ္ ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ ခန္းမေဆာင္အေနနဲ႔ တသက္တာအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္ေနေတာ႔မယ္လို႔ အဆုံးသပ္ေျပာလိုက္ စဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး ဘီယာခြက္ေတြ ကိုင္ေျမွာက္ၿပီး ခ်န္႔စ္ဖ႔ဲလ္ပ္စ္ ခန္းမေဆာင္ကို တရား၀င္ အမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္ၾကတယ္။
သည္႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘိလိယက္ကစားခုံေတြဆီ ေလွ်ာက္အသြား ေဆာ႔လိပ္ခ္အေျခစိုက္ အရန္တပ္ရင္းမွ တပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဖမ္းဆြဲတားရင္း “ဆရာ .. ဒါကို နားေထာင္ သင့္တယ္ ထင္တယ္” ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔နေဘးမွာ မရိန္းအဖြဲ႕၀င္ ႏွစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီး အသက္ငယ္ရြယ္သူ မရိန္းတပ္သားငယ္ကို သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာျပဘို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ထိုတပ္သားငယ္ဟာ ပုံမွန္အားျဖင့္ အလြန္ရွက္တတ္ၿပီး စကားနည္း ေပမယ္႔ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္ ရွက္ရြံ႕မႈေတြကို ဘီယာကဖုံးလႊမ္းသြားလို႔ အသံ ထြက္လာၿပီ ေျပာျပေနတယ္။
တပ္သားငယ္စၿပီး စကားေျပာလိုက္တာနဲ႔ အနည္းငယ္အသက္ႀကီးပုံရတဲ႔ မရိန္းတဦးကလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းထဲ ၀င္ လာတယ္။ သူ ေဆာင္းထားတဲ႔ ေဘ႔စ္ေဘာလ္ဦးထုပ္အရ သူဟာ ကိုးရီးယားစစ္ပြဲအတြင္းမွာ အမွတ္တစ္ မရိန္းတပ္ခြဲမွာ အမႈ ထမ္းခဲ႔တာ သိလိုက္ရတယ္။ ညေနခင္း ေစာေစာပိုင္းမွာတုန္းက သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဗိုလ္မႈးႀကီး ပူလာ (Colonel Puller) လက္ေအာက္မွာ အမႈထမ္းခဲ႔ဘူးတယ္ ေျပာခဲ႔ဘူးတယ္။
အမွတ္တစ္ မရိန္းတပ္ခြဲမွာ အမႈထမ္းခဲ႔ဘူးသူ သုံးေယာက္ အတူ စကားေျပာေနၾကတာမွာ တဦးက မၾကာေသးခင္မွ တိုက္ပြဲေဒသ အီရတ္စစ္ပြဲေတြက ျပန္လာခဲ႔သူ၊ ေနာက္တဦးက လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာက ကိုးရီးယားနယ္ေျမမွာ တိုုက္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ႔ဘူးသူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ အမွတ္တစ္ မရိန္းတပ္ခြဲနဲ႔အတူ ကူ၀ိတ္အေျခစိုက္ တိုက္ပြဲေတြမွာ ပါ၀င္တိုက္ခိုက္ခဲ႔ ရသူ။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔ခ်ိန္ေတြ မတူေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တဲ႔ တပ္ဖြဲ႔အေပၚ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ဖလွယ္မိ ၾကတယ္။
တပ္သားငယ္ေလးက သူ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စတင္ ေျပာျပတယ္။ ယခု သည္စကား၀ိုင္းေလး အထဲ လက္ရွိ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသူနဲ႔ ယခင္က တာ၀န္ ထမ္း ေဆာင္ခဲ႔ဘူးသူ၊ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကြာျခားၾကသလို ရာထူးအဆင့္ေတြကလဲ ျခားနား ၾကေပမယ္႔ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးဟာ သူလိုကိုယ္လို မရိန္းေတြ ပါပဲ။
သူတို႔တပ္စိပ္ ၿမိဳ႕တြင္း လမ္းေတြအေပၚမွာ ကင္းလွည္႕ၾကပုံ၊ လက္နက္ေသးေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္မႈ ႀကဳံရပုံ၊ မရိန္း ႏွစ္ေယာက္ အၾကား လက္ပစ္ဗုံးတလုံး လွိမ္႔၀င္လာလို႔ သီသီေလး ေရွာင္လိုက္ ရပုံ။ တခါမွာ နံရံအကြယ္က လက္ေျဖာင့္ ေသနပ္သမားရဲ႕ ပစ္ခတ္မႈကို ႏွိမ္နင္းဘို႔ နံရံကို လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ပစ္ခတ္ ၿဖိဳလိုက္ရာမွာ ထိုလက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲမႈ ေနာက္ဆက္တြဲ ရလာဒ္ အေနနဲ႔ လြင့္ပ်ံ႕လာတဲ႔ အုတ္နံရံ အပိုင္းအစေတြေၾကာင့္ သူပါ ေပါင္မွာ ထိမွန္ဒဏ္ရာရခဲ႔ရတယ္ ဆိုတာ။ ကံေကာင္းလို႔ ေဘးကို လွိမ္႔ အေရွာင္ေကာင္းလို႔ ေပါင္နေဘးကိုပဲ ထိခိုက္ခဲ႔တယ္ ေျပာျပေနတယ္။
သူတို႔ တပ္စိပ္မွာ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရသူေတြ ရေနခ်ိန္မွာ လက္ေျဖာင့္က်ည္ေတြက ဆက္လက္ လာေနဆဲပဲ တဲ႔။ ထိုစဥ္မွာ ရုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းကို ေအေက ၄၇ ေသနပ္က်ည္ ထိမွန္ပါေလ ေရာ ဆိုပါလား။ ေသနပ္က်ည္ထိမွန္ခ်ိန္မွာ သူ႔ေခါင္းကို ေဘ႔စ္ေဘာတုတ္နဲ႔ တအားလႊဲ ရိုက္ လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္ ေျပာျပေနပုံကို ကၽြန္ေတာ္ တအံ႔တၾသ ျဖစ္ေနမိတယ္။ သူ လည္ထြက္သြားၿပီး ေမ႔ေမ်ာသြားေတာ႔တယ္ တဲ႔။ သူ သတိရလာခ်ိန္မွာ သူ႔ေခါင္းခြံ ကြဲအက္ သြားတာ သိလိုက္တယ္။ သူေဆာင္းထားတဲ႔ ေခါင္းေဆာင္းက သူ႔အသက္ကို ကယ္လိုက္တာပဲ တဲ႔။ သူ႔ကိုယ္သူ အတြင္းေၾက ဒဏ္ရာ ရလို႔ ရမွန္း မသိလို႔ သူ႔တပ္ဖြဲ႔မွာ ရက္အနည္းငယ္ ဆက္လက္ တာ၀န္ ထမ္းေနေသးသတဲ႔။
ထိုစကား၀ိုင္းမွာ တပ္သားအိုႀကီးနဲ႔ အျခားေသာ မရိန္းတပ္သားအခ်ဳိ႕ေတြလဲ နားေထာင္ေန ပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို အဆုံးသပ္ ဆက္လက္ ေျပာျပတယ္။ တပ္သား ငယ္ေလးဟာ သူရထားတဲ႔ ဒဏ္ရာကို မမႈပဲ သူ႔ကို ေနာက္တန္း ေဆးရုံ ျပန္မပို႔ပဲ သူ႔တပ္စိပ္နဲ႔ ဆက္လက္ထားရွိ တိုက္ပြဲ၀င္ခြင့္ တဖြဖြ ေတာင္းဆိုခဲ႔တာကို ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ တပ္ဖြဲ႔ ေဆးမႈးက သူ႔ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ဘယ္လိုမွ ခြင့္မျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ တပ္သားငယ္ေလး ရရွိထားတဲ႔ အတြင္းေၾကဒဏ္ရာဟာ ျပင္းထန္တဲ႔ထိခိုက္မႈျဖစ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းေဆးခြင့္နဲ႔ ေနာက္တန္းျပန္ ေဆး ကုရမယ္ အမိန္႔ေပးခဲ႔ရတယ္။
မရိန္းတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း ေသြးေသာက္စိတ္ထားဟာ ထူးျခားလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံးမွာ သည္လို အခ်ိန္ေတြ အသီးသီး ကိုယ္စီ ႀကံဳခဲ႔ဘူးၾကတယ္။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္း တာက ထိုသို႔ေသာ အခ်ိန္ေတြဟာ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားေတြ၊ အျပာေရာင္၀တ္စုံ၀တ္ တက္ ရတဲ႔ ေမြးေန႔ပြဲေတြမွာ ႀကဳံရေလ႔ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရသေလာက္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ႔အခ်ိန္၊ မထင္မွတ္တဲ႔ေနရာေတြမွာ ႀကဳံရေလ႔ရွိတာပါပဲ။ မရိန္းစစ္စခန္းက ျပည္႔က်ပ္သပ္ေနတဲ႔ စစ္ယာဥ္ေပၚမွာ၊ သဲကႏာၱရအတြင္းက ညစ္ပတ္ စုတ္ျပတ္ေနတဲ႔ ဖ်င္ကာတဲအထဲမွာ၊ ေနာက္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးခိုး တလူလူ ေ၀ေနတဲ႔ ၀ိုင္အိုမင္ ျပည္နယ္ အေနာက္ပိုင္းက စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ား အဖြဲ႕ ရုံးခန္းအတြင္းမွာ … ။
ေျပာျပေနတဲ႔ အျဖစ္ဇာတ္လမ္းအဆုံးမွာ တပ္သားငယ္ဟာ တပ္သားအိုႀကီးထံပါး ခ်ဥ္းကပ္ သြားတယ္။ သူဟာ တပ္သားအိုႀကီးရဲ႕ပုခုန္းကို လက္တဘက္နဲ႔သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး သည္ စစ္မႈ ထမ္းေဟာင္းႀကီးဟာ သူ႔ရဲ႕သူရဲေကာင္း ျဖစ္တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တပ္သားအိုႀကီးက လူငယ္ေလး ပုခုန္းကို ျပန္ သိုင္းဖက္ၿပီး ႏွစ္ဦးသား အတူ ယွဥ္တြဲရပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနမိၾကတယ္။ ထို႔ေနာက္ သိုင္းဖက္ထားတဲ႔ လက္မ်ားကို ျဖဳတ္ အၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္သားငယ္ကေလးကို သူ႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ ခံယူခ်က္ေတြဟာ ေနာက္ေနာင္ အသစ္၀င္ေရာက္လာမယ္႔ မရိန္းလူသစ္ေတြ ေလ႔လာ နာယူရမယ္႔ အေျခခံ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ေစရမယ္ ေျပာျပမိတယ္။
သည္႕ေနာက္မွာ ဘီယာေသာက္တာေရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပတာေရာ ၿပီးဆုံးသြား ၾကတယ္။ ထိုစဥ္မွာ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ ဖခင္ကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ထပ္ေက်ာ႔ တျပန္ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္မိျပန္တယ္။ ခ်န္႔စ္ရဲ႕ မိခင္ကေတာ႔ ထြက္ခြာ သြားခဲ႔ၿပီ ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမကို ထပ္ျပန္တခါ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ မရလိုက္တာကို အေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။
ေနာက္တေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နံနက္ေစာေစာ ေနမထြက္ခင္ ဒူဘြာမွ ထြက္ခြာၿပီး ဘီးလင္းစ္ အေရာက္ ခရီးရွည္ကို ျပန္ ေမာင္းခဲ႔တယ္။ ခ်န္႔စ္ဖဲ႔လ္ပ္စ္ကို သူ ေနာက္ဆုံး လဲေလ်ာင္း အနားယူမယ္႔ ေနရာအေရာက္ လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ခြင့္ရခဲ႔တာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ အမႈထမ္းေဆာင္ခ်က္ တခု ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။
အခုေတာ႔ သူဟာ သူ႔ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးကို ကုန္းျမင့္ အေပၚကေန စီးမိုး ၾကည္႔ခြင့္ ရေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ သူ႔ကို လြမ္းတ ေနမိၿပီ။
ေလးစားစြာျဖင့္၊
ဒု ဗိုလ္မႈးႀကီး စထရိုဘယ္လ္
 |
| Private First Class (PFC) Chance Phelphs |
 |
| ပူေဆြးေသာက အျပည္႔နဲ႔ က်န္ရစ္သူ တပ္မေတာ္ မိသားစု တစု။ |
No comments:
Post a Comment