Sunday, October 20, 2013

ဆင္နင္း ခံရျခင္း

(ဂီတပေဒသာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၃ ဇြန္လ၊ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၃၀)

၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ထုတ္၊ ဂီတပေဒသာ မဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၃၀ တြင္ ပါရွိခဲ႔ေသာ စာမူေလးအား ျပန္လည္ ေတြ႔ရွိျခင္း အမွတ္တရ။
ရပ္ေ၀းကို စြန္႔ခြာသြားသူ၏ စာမူပါမဂၢဇင္း အခ်ဳိ႕ကုိ ႏွစ္အစိပ္ေက်ာ္ေအာင္ မေပ်ာက္မရွ ထိန္းသိမ္းထား ေပးခဲ႔ေသာ
ခ်စ္မိခင္ ေစာျမ၀တီႏွင့္ ခ်စ္ညီမငယ္ေလး ယုကိစံ အား အထူး ေက်းဇူး တင္ရွိပါေၾကာင္း။


မယားေနစ ေၾကာင္ေသမွ၊ လင္ေနစ ဆင္ေသမွ ... ... တဲ႔။
အဘယ္သူ စေျပာခဲ႔သည္ မသိရေပမယ္႔ ထိုစကားသည္ အိမ္ေထာင္ဦး ၾကင္စေမာင္ႏွံ တို႔အၾကား အေတာ္ေလး ေခတ္စားေသာ ၾသ၀ါဒတခု ျဖစ္ေနသည္။
သြယ္ႏွင့္ အေမာင္တို႔ လက္ထပ္ေတာ႔မည္ ဆိုသည္ႏွင့္ ထိုစကားကို ဟိုမွ ဒီမွ ၾကား လာရသည္။ သြယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရာ အသိုင္းအ၀ုိင္းထဲမွ ခင္မင္သူမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းထဲမွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားထံမွ နည္းနာ ၾသ၀ါဒေတြ အမ်ားႀကီး ခံယူခဲ႔ရသည္။
ဆင္ကို အေသသတ္နည္း၊ တနည္းအားျဖင့္ ေယာက္်ားႏိုင္နည္းမ်ား ... ...။
စႏၵာ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္းထဲမွ မရွပ္ေတး၏ ၾသ၀ါဒမ်ားထက္ ပိုမို စုံလင္ မ်ားျပားေသာ၊ ပရိယာယ္ ၾကြယ္၀ေသာ နည္းမ်ားကို သူတမ်ိဳး၊ ငါတဖုံ၊ တီးတိုးေရာ၊ က်ယ္က်ယ္ပါ မက်န္ အႀကံ ေပးလုိက္ၾကသည္မွာ သြယ္႔ေမေမ ကိုယ္တိုင္ နားမခံသာ၍ ဟန္႔တားယူရသည္ အထိ ျဖစ္သည္။
ဒီထဲမွာမွ အကဲဆုံးက မေရႊေအမီရယ္ပင္။
ေအမီႏွင့္သြယ္သည္ တကၠသိုလ္မွာကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္ကတည္းက နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အၾကားတြင္ ဟိုစပ္စပ္၊ ဒီစပ္စပ္ အၿမဲ ၀င္ပါၿပီး ေနရာတကာ သူသိသူတတ္ ဆရာလုပ္တတ္ေသာ ေအမီသည္ သြယ္ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ႔မည္ ၾကားသည္ႏွင့္ သြယ္႔ထံ ေျပးလာၿပီး သူ႔ဘာသာသူ ဆရာတင္ကာ သြယ္႔ကို လက္ခ်ာ ႐ိုက္ ေလေတာ႔သည္။
ေအမီ ဆရာလုပ္သည္ကို မလိုလားေပမယ္႔ အေျခအေနအရ သြယ္႔မွာ သူမ၏ စကား မ်ားကို နားေထာင္ခဲ႔ ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအမီသည္ သြယ္႔ထက္ ေျခာက္လခန္႔ ေစာ၍ အိမ္ေထာင္ ျပဳခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။
 
X                       X                         X                          X                         X                
 
‘ယူတို႔ ဘယ္မွာ ေနမယ္ စိတ္ကူးထားၾကသလဲ’
‘သြယ္႔ သေဘာကေတာ႔ ကုိယ္႔ဘာသာ သီးျခား ခြဲၿပီး ေနခ်င္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူက သူတို႔ အိမ္မွာ လိုက္ ေနေစခ်င္တယ္။ သူေကာ၊ သူ႔မိဘကပါေပါ႔ေလ’
‘သူ႔မိဘက ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ’
‘ဘာမွေတာ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔အိမ္က က်ယ္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ အိမ္ေထာင္ က်ခါစ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ သူတို႔နဲ႔ပဲ လာေန တဲ႔။ ပိုက္ဆံ စုမိေအာင္လို႔ တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူကေတာ႔ ေျပာပါ တယ္။ သီးသန္႔ ေနခ်င္ သပဆိုရင္ သူတို႔ၿခံထဲမွာ ႏွစ္ခန္းတြဲ အိမ္ကေလး တခု ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ တခန္း ရွင္းၿပီး ေနတာေပါ႔ တဲ႔’
‘ဘာလဲ ... ေနာက္ေဖးတန္းလ်ား လား။ လုပ္မေနနဲ႔ သြယ္သြယ္။ အိမ္ႀကီးေပၚမွာသာ ေန။ တဖ၀ါး မွ ေအာက္ မေလ်ာ႔နဲ႔’
ေအမီ၏စကားေၾကာင့္ ေအမီကို သြယ္ မ်က္၀န္းကေလး က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ၾကည္႔မိသည္။ ေအမီ ကမူ သြယ္႔ အၾကည္႔ကို ဂ႐ုမမူပဲ သူမ၏ စကားကို ဆက္၍ ေျပာသည္။
‘ေနာက္ၿပီး သူတို႔အိမ္မွာ လုိက္ေနရတယ္ ဆိုၿပီး သိပ္ၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ုယုံ႔ယုံ႔ လုပ္မေနနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး။ ေအမီ႔ကို အတု ယူစမ္းပါကြာ၊ ေအမီလို လုပ္စမ္းပါ။ ယူ အားလုံးကို အျပတ္ေၾကာ ၿပီး ဒီလို ဒီလို လက္မ ေထာင္ ႏိုင္ရမယ္။ အို ... အိုင္ ယူ႔ကို အားလုံး သင္ေပးမယ္ ကြယ္။ ေအမီ႔ နည္းေတြ အကုန္ ေျပာျပမယ္’
ေအမီ႔ကို သြယ္ အေၾကာင္သားကေလး ေငးၾကည္႔ေနမိသည္။ ဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားစြာျဖင့္ ေအမီ၏ မ်က္ႏွာသည္ မာန္တတင္းတင္း ရွိေနပါသည္။
သူမ ေျပာသည္႔အတိုင္းပင္ ေအမီသည္ သူမေနေသာအိမ္၊ တနည္းအားျဖင့္ ေယာကၡမ အိမ္တြင္ စတိုင္ တင္းတင္းျဖင့္ အသာ ေနရသူ ျဖစ္သည္။ အိမ္မႈကိစၥဟူ၍ ဘာတခုမွ မယ္မယ္ ရရ မလုပ္ရ။ မနက္ မိုးလင္းလွ်င္ အလွအပ ျပင္ဆင္ၿပီး နံနက္စာ စားကာ ႐ုံးသို႔ထြက္သည္။ ႐ုံးမွ အျပန္တြင္ ေယာကၡမအိမ္မွ လာႀကိဳေသာ ကားႏွင့္ ျပန္ရလင့္ကစား ပင္ပန္းသည္ဟု ဆိုကာ တေရးတေမာအိပ္သည္။ ဆည္းဆာခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ ထမင္းစားၿပီး ကိုေက်ာ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္သည္။ ေန၀င္ခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ထမင္းစားၿပီး ညေနေစာင္းက ငွားလာေသာ ၀တၳဳ စာအုပ္မ်ား ဖတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ေသာ္ အိပ္ယာ၀င္ေလသည္။
စေနေန႔ဆိုလွ်င္ စိန္ဂၽြန္းေစ်း၊ စေကာ႔ေစ်း ေလွ်ာက္ရသည္ႏွင့္၊ အကၤ်ီ အပ္ရ၊ ေရြးရ သည္ႏွင့္ အိမ္ကို ေစာေစာ မေရာက္တတ္။
တနဂၤေႏြ က်ေတာ႔ မိဘအိမ္ကို ျပန္သည္႔အခါျပန္သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားထံ လည္သည္႔ အခါ လည္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားသည္။
ဒီေတာ႔ ေအမီ႔ အခ်ိန္ဇယားသည္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အကြက္ေစ႔ေနသည္။ ေစ်း ၀ယ္ဖို႔၊ မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ဖို႔၊ အိမ္ကို သန္႔ရွင္းဖုိ႔၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ မီးပူ တိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ သူ႔မွာမရွိ။ ယုတ္စြ အဆုံး သူတို႔အိပ္ခန္း တံမ်က္စီး လွည္းဖို႔ ကိုပင္ ေန႔စဥ္မွန္မွန္ မလွည္းႏိုင္၍ ရံဖန္ရံခါ ကိုေက်ာ္ လွည္းရသည္ ... တဲ႔။
၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြားကေလး ေျပာေနေသာ ေအမီ၏ စကားကို နားေထာင္ေနရေပမယ္႔ သြယ္႔ရင္မွာ ဘ၀င္ မက်ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။
ေအမီ မွန္သလား၊ မွားသလား။
ေအမီက မွန္သည္ယူဆၿပီး ေျပာေနေပမယ္႔ သြယ္႔စိတ္ထဲမွာ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ေအမီ မွန္သည္ဟု သြယ္ မေထာက္ခံလုိပါ။

X                          X                           X                           X                          X

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မိမိ မကၽြမ္း၀င္ေသာေဒသကို စတင္ေျခခ်ရသည္ဆိုေတာ႔ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ႔ စိုးထိတ္မိသား။
ေယာကၡမအိမ္ထက္ တက္လာရေသာ ေခၽြးမတဦး အေနႏွင့္ သြယ္႔ရင္မွာ ဘာကိုရယ္ မသိ၊ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းကေလးေတာ႔ နည္းနည္း ရွိေနသည္။ သို႔ေပမယ္႔ သြယ္႔ရင္ထဲမွ ခံစား ခ်က္ကို သိနားလည္သည္႔အလား အေမာင္သည္ သြယ္႔ကို ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ ေဖးမမႈ ျပဳခဲ႔သည္။
အေမာင္တင္လား ဆိုေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ အေမာင့္ ေဖေဖကလဲ ရယ္ကာေမာကာႏွင့္ သြယ္႔ကို ခရီး ဦးႀကိဳ စကားဆိုသည္။
‘ေဖေဖတို႔ အိမ္ကေတာ႔ လူနည္းတယ္ သမီးေရ။ ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္၊ မင္းတို႔ မမစိုးရယ္၊ ေဟာဒီ အငယ္ရယ္ ဒါပဲ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တျခားမွာ ေနမယ္႔အစား ဒီမွာ လာေနလို႔ ေခၚရတာ။ သပ္သပ္ေနခ်င္ရင္ေတာ႔ ၿခံထဲက အိမ္ကေလးမွာ ေနၾကေပါ႔ကြာ။ ဒါေပမယ္႔ ထမင္း ေတာ႔ သီးသန္႔ လုပ္ မေနနဲ႔။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႐ုံးသမားေတြ၊ ေဖေဖတို႔နဲ႔ ေပါင္းစား။’
အေမာင့္ေဖေဖ ေျပာသည္ကို အေမာင့္ေမေမက ေထာက္ခံသည္႔အလား ၿပံဳးေနသည္။ အေမာင့္အမ ကလည္း ၿပံဳးၿပံဳးကေလး။ အေမာင္က သြယ္႔ကို လွည္႔ေမးသည္။
အိမ္ကေလးမွာ သြားေနမလား ... တဲ႔။
သြယ္ ဘာမွ အေျဖ မေပးရေသးမီမွာပင္ အေမာင့္ညီမေလး အငယ္က သြက္လက္စြာ ၀င္ ေျပာသည္။
‘အိမ္ကေလးေသာ႔ ေပးေလ ေဖေဖ၊ မိငယ္ ခ်ဳိတူးတို႔ကို ေခၚၿပီး သြားရွင္းလိုက္မယ္။’
‘အို ... ေနပါေစ ငယ္ငယ္၊ မရွင္းပါနဲ႔။ သြယ္တို႔ ဒီမွာပဲ ေနမွာပါ။’
အေမာင့္ကို တခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔ယင္း သြယ္ အေျဖေပးမိသည္။ သီးသန္႔ေနခ်င္ေၾကာင္း တက်ီက်ီ ပူဆာလြန္း၍ အိမ္မွာ ေနၾကည္႔ပါဦး၊ ေနမရမွ ခြဲတာေပါ႔ ဟု မၾကာခဏ ႏွစ္သိမ္႔စကား ဆိုခဲ႔ရေသာ အေမာင္ သည္ သြယ္႔ကို ၿပံဳး၍ ၾကည္႔ၿပီး ...
‘ဟုတ္သားပဲ၊ ေျပာင္းရေ႐ြ႕ရနဲ႔ အလုပ္႐ႈတ္ပါတယ္။ ဒီမွာပဲ ျပင္ဆင္ၿပီးသားကို။ ဘာလဲ မိငယ္က ကိုကိုတို႔ကို ဒီမွာ မေနေစခ်င္လုိ႔လား။’
‘ကိုကိုကလဲ။ ကိုကိုတို႔ ဒီမွာ အတူေနရင္ ပိုေတာင္ သေဘာက်ေသး။ အိမ္ကေလးမွာ သြားေနမွာေတာင္ မီးငယ္က စိုးရိမ္ေနတာ။’
ရယ္ကာ ေမာကာျဖင့္ သြယ္႔ အိမ္၀င္ခန္းသည္ အဆင္ေျပစြာ ေခ်ာေမာခဲ႔သည္။
သြယ္တို႔ မိဘအိမ္ကို အလည္သြားေတာ႔ အေမာင္ သြယ္႔ေဖေဖႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ မွာ ေမေမက သြယ္႔ကို တီးတိုး ေခၚေမးသည္။
ေနရထုိင္ရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လားသမီး ဆိုေသာ ေမေမ႔စကား မဆုံးခင္မွာပင္ သြယ္၏ ဦးေခါင္းက သြက္လက္စြာ ညိတ္ၿပီး ျဖစ္သည္။ ရႊင္ပ်ေသာ သြယ္႔မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ေမေမ၏ မ်က္ႏွာျပင္ထက္မွ ပူပန္မႈ အရိပ္ေတြ အနည္းအငယ္ ေလ်ာ႔သြားသည္။
‘အဆင္ေျပရင္ ၿပီးတာပါပဲသမီးရယ္။ ေမေမ႔သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲေနမလားလို႔ ေမေမ စိတ္ပူေနရတာ။ မတတ္သာလုိ႔ ခြဲထည္႔လိုက္ရေပမယ္႔ ေမေမသမီးကို ေအာက္ေမ႔ေနတယ္။ အိမ္မွာက နည္းနည္း သည္းခံေနယင္ေတာ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုအိမ္မွာ သမီးေပ်ာ္တယ္ ဆိုေတာ႔လည္း ေကာင္းပါတယ္ေလ။’
ေမေမ႔ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ေ၀႔၀ဲေနသလားလို႔ သြယ္႔စိတ္က ထင္လုိက္ မိသည္။ အလတ္ဆိုလွ်င္ လပ္က်န္တတ္သည္ဟု လူအမ်ားကဆိုၾကေပမယ္႔ ေမေမ႔ေမတၱာသည္ သမီးအလတ္ သြယ္႔အေပၚလည္း ႀကီးမားလွသည္ကို ေမေမ႔အသံ ေမေမ႔ဟန္မ်ားက ေဖၚျပေန ပါသည္။
ညီမအငယ္ဆုံး လြယ္လြယ္က သြယ္႔ကို တီးတိုး လာေျပာသည္။
‘ေမေမရယ္ေလ၊ တခါတေလ မမလတ္ကို ေအာက္ေမ႔လို႔ ဆိုၿပီး တေယာက္တည္း ငုိ ေနတယ္။’
လြယ္လြယ္၏ စကားေၾကာင့္ သြယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ သြယ္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ေတာ႔မည္ဆိုကတည္းက ဘယ္အိမ္မွာေနမလဲ ဟူသည္႔ေမးခြန္းသည္ ႏွစ္ဘက္မိသားစု အၾကား အေတာ္ကေလး ဂယက္႐ုိက္ခဲ႔ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။
ေမေမက အိမ္မွာပဲ ေနေစခ်င္သည္။ ဒါေပမယ္႔ ဒါကို သြယ္က လက္မခံ။ သြယ္တို႔ အိမ္ မွာက မွီခိုသူ အေတာ္ မ်ားသည္။ သြယ္တို႔ ေမာင္ႏွမကပင္ ေျခာက္ေယာက္။ ထို႔အျပင္ သြယ္႔ ေအာက္ ညီမ ႏြယ္က အိမ္ေထာင္ႏွင့္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖၿပီးကတည္းက ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ခိုးရာလိုက္ကာ ယူထားၾကသူမ်ားမို႔ တကၠသိုလ္ပညာေရး မၿပီးေသးေသာ္လည္း ကေလး ႏွစ္ ေယာက္မိခင္ ျဖစ္ေနေပၿပီ။ အဘြားနဲ႔အေဒၚ ထည္႔ေပါင္းလိုက္ေသာ္ လူႀကီး ဆယ္႔တစ္ေယာက္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေနထိုင္ေသာ ဒီအိမ္ႀကီးေပၚကို အေမာင့္ကို သြယ္ ေခၚမတင္ရက္။ အေမာင္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ႏွင့္၊ စိတ္ညစ္ သြားမွာကို စိုးရိမ္ပါသည္။
သြယ္က သီးသန္႔ေနလိုေၾကာင္း အဆိုျပဳေပမယ္႔ လူႀကီးငါးေယာက္တည္းသာ႐ွိေသာ အေမာင္တို႔ အိမ္မွာ သြယ္တေယာက္ ေခ်ာင္ခ်ိစြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေၾကာင္း အေမာင္ အေၾကာင္း ျပခ်က္ ေကာင္းသျဖင့္ အေမာင္တို႔အိမ္ကို သြယ္တေယာက္ ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထုံး ပါခဲ႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

X                           X                           X                           X                           X

‘မမသြယ္ ထမင္းစားရေအာင္’
ငယ္ငယ္၏ေခၚသံေၾကာင့္ သြယ္သည္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ခ်ကာ အျပင္ကို ထြက္ လုိက္သည္။ ထမင္း၀ုိင္းမွာ လူစုံေနေသာ္လည္း အေမာင္ မေရာက္ေသးေခ်။
‘လာ သြယ္သြယ္၊ ဖိုးေအာင္ေတာ႔ ဧည္႔သည္ေရာက္ေနလို႔ ဧည္႔သည္ျပန္မွ စားမယ္ နဲ႔တူတယ္။ လာ ... ... စားႏွင့္’
အေမာင့္ကို မသိမသာ ရွာေဖြမိေသာ သြယ္႔ မ်က္လုံးကေလးမ်ားကို အကဲဖမ္းမိေသာ မမစိုးက သြယ္႔ကို ေခၚယင္း အေမာင္ဘယ္မွာ ရွိသည္ကိုပါ အသိေပးလိုက္သည္။
‘သြယ္ မစားေသးပါဘူး။ ကိုေအာင္ လာမွပဲ အတူတူ စားပါ႔မယ္’
‘အုိ ... ၀မ္းခ်င္းဆုံတာမွ မဟုတ္တာ။ သူ႔ဧည္႔သည္က ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္မွန္း မသိဘူး၊ သမီး ဆာ ေနမယ္။ လာ ... ၀င္စားလွည္႔'
‘ရပါတယ္ ေမေမ။ သြယ္ မဆာေသးပါဘူး’
‘ဒါဆိုယင္ သြယ္တုိ႔ဖို႔ ဟင္းသပ္သပ္ ခပ္ထားလိုက္ရေအာင္၊ စားက်န္ေတြ ျဖစ္ေန ဦးမယ္’
အေမာင့္ေမေမ၏ စကားဆုံးသည္ႏွင့္ မမစိုးသည္ ထိုင္ရာမွ သြက္လက္စြာထကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္သြားသည္။ ထမင္းစားေနရက္ႏွင့္ ထသြားေသာ မမစိုးသည္ သြယ္တို႔အတြက္ ဟင္းခပ္ထားရန္ ပန္းကန္ သြားယူသည္ျဖစ္ေၾကာင္း သြယ္သိပါသည္။ တအိမ္တည္းေန မိသားစု မ်ား ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဧည္႔သည္သဖြယ္ ဟင္းသီးသန္႔ ခပ္ထားရန္မလိုပါ။ တမိသားစုထဲသဖြယ္ ျဖစ္ ေနေသာေၾကာင့္လည္း ဟင္းက်န္ရယ္ဘာက်န္ရယ္ မသတ္မွတ္သင့္ေတာ႔။ ထို႔ေၾကာင့္ မမစိုးကို ပန္းကန္ မယူဖို႔၊ ေမေမ႔ကို ဟင္းခြဲ မခပ္ဖို႔ သြယ္ ေျပာသင့္ သည္ဟု ထင္မိသည္။
သို႔ေပျငား သြယ္႔နား၀ကို ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ ေအမီ၏စကားေၾကာင့္ သြယ္ ႏႈတ္ဆြံ႔ခဲ႔ ရသည္။
‘တခါ ကိုယ္တို႔ ရုပ္ရွင္ သြားၾကည္႕ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သူတို႔က စားေသာက္ၿပီး ေနၾကၿပီေလ။ ကိုယ္တို႔ဖို႔ ဆိုၿပီး ပန္းကန္ကေလး တလုံးနဲ႔ ဟင္းေလးဖတ္ ခပ္ထားတယ္။ တေယာက္ႏွစ္ဖတ္ဆိုၿပီး ေ၀ပုံက်သေဘာေပါ႔ေလ။ ေအမီတို႔ကို ဒီလုိလာေၾကာလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကိုယ္လဲ ထမင္းပြဲလွမ္းၾကည္႔ၿပီး အျပတ္ေကာပစ္လိုက္တယ္။ ဟင္းက ႏွစ္ေယာက္ စားေလာက္ ပါ႔မလား၊ ေအမီ မစားေတာ႔ဘူး၊ သူပဲစား ဆိုၿပီး အခန္းထဲ၀င္ စိတ္ေကာက္ ေနတာေပါ႔။ ကိုေရႊ ေက်ာ္က ျပာျပာသလဲနဲ႔ လိုက္ေခ်ာ႔တယ္ေလ။ ဟင္းကို ေအမီပဲ စား တဲ႔၊ သူ႔အတြက္က တခုခု လုပ္လိုက္မယ္ တဲ႔။ ကိုယ္ စားလိုက္ယင္ ကိုယ္အလြန္ ျဖစ္သြားမွာေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္႔ အလြန္လဲ မျဖစ္ေအာင္၊ ေယာက်္ားကို ပစားေပးသလိုနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကဟာေတြကို ႏွိမ္ၿပီးသား ျဖစ္ေအာင္ မစားပဲ ေနပစ္လုိက္တယ္။ သူက ဟိုဟာ လုပ္ေပးရမလား၊ ဒါ လုပ္ေပးရမလား နဲ႔ ေနာက္ဆုံး သူကိုယ္တိုင္ ဆိုင္က သြား၀ယ္ေပးရတယ္ေလ။ အဲဒီေန႔ကမ်ား အားလုံး မ်က္စိမ်က္ႏွာ တပ်က္ ပ်က္နဲ႔ ေအမီကို လာေၾကာ လို႔ ဘယ္ရပါ႔မလဲ’
ေၾကာတာ တဲ႔။ အဲဒါကို ေၾကာတာ တဲ႔။
ေအမီ၏ စကားမ်ားအလယ္မွာ တ၀ဲလည္လည္ႏွင့္ သြယ္သည္ မမစိုးကို တားျမစ္စကား မဆိုမိ သလို အေမာင္၏ေမေမ ဟင္းခပ္ေနသည္ကိုလဲ ေၾကာင္ၾကည္႔ ေနမိသည္။ ေမေမသည္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ဟင္းဖတ္ေလးမ်ားေရြးခပ္ၿပီး ပန္းကန္ကို ငယ္ငယ္အား သိမ္းခိုင္းလိုက္သည္။
ထုိေန႔က အေမာင္၏ ဧည္႔သည္ ျပန္သြားေတာ႔ အေမာင္ႏွင့္သြယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထမင္း စားၾက သည္။ ငယ္ငယ္ ထုတ္ေပးလာေသာ ၾကက္သားဟင္းပန္းကန္ထဲမွ ၾကက္သား အသားတုံး မ်ားကို ၾကည္႔ယင္း သြယ္တေယာက္ ထမင္းစား မ၀င္ေအာင္ ျဖစ္ေနရပါသည္။

X                           X                           X                           X                           X

မေန႔ညက ေနာက္က်မွ အိပ္ရာ၀င္ခဲ႔ေပမယ္႔ ဒီေန႔မနက္ သြယ္ အေစာႀကီး အိပ္ရာမွ ႏိုး ေနသည္။ နာရီကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ေျခာက္နာရီပင္ မထိုးတတ္ေသးေခ်။ ကိုယ္ကို တေစာင္း လွည္႔ၿပီး အေမာင့္ကို ၾကည္႔မိသည္။ အေမာင္သည္ လက္တဘက္ ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ကာ တဘက္ကို ေခါင္းနံေဘးမွာခ်ထားၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။
တဘက္ခန္းမွ မီးလင္းေနသျဖင့္ မမစိုး ေစ်းသြားရန္ျပင္ဆင္ေနၿပီဟု သြယ္ သိရသည္။ မနက္ေျခာက္နာရီတြင္ေစ်းထသြားသည္ဆိုေပမယ္႔ မမစိုးသည္ သနပ္ခါးအျပည္႔ႏွင့္ သပ္ရပ္စြာ ၀တ္စားၿပီးမွ လွလွပပ သြား တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ႔ သြယ္တို႔ ႐ုံးသြားခ်ိန္အမီ ဟင္းကို က်က္ေအာင္ တေယာက္ တည္း ခ်က္ႏိုင္သူ လည္းျဖစ္သည္။
တခါတေလ မမစိုးႏွင့္ ေစ်းအတူ လိုက္ၾကည္႔ရလွ်င္ ေကာင္းမည္လား သြယ္ ေတြးမိ သည္။ ဒီအိမ္မွာ သြယ္လုပ္စရာ ဘာမွမရွိေအာင္ အကြက္ေစ႔ေနသျဖင္႔ ေစ်းသြားရသည္႔တာ၀န္ ယူရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားယင္း သြယ္ အိပ္ရာမွ ေျဖးၫွင္းစြာ ထလိုက္သည္။
အေမာင္ ႏိုးမည္စိုးသျဖင့္ နံေဘးကို အသာလွိမ္႔ၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲမွ ထြက္လိုက္ေပမယ္႔ အအိပ္ဆတ္ ေသာ အေမာင္က ႏိုးျဖစ္ေအာင္ ႏိုးလိုက္ပါသည္။
‘သြယ္ ... ’
အေမာင့္ ေခၚသံေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္ထဲကို သြယ္ ျပန္၀င္ လိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္မႈန္မႊား မ်က္လုံးအစုံႏွင့္ သြယ္႔ကို မပီ ၀ုိး၀ါး ၾကည္႔ယင္း သြယ္႔လက္ကို အေမာင္ ဖမ္းကိုင္လိုက္သည္။
‘ဘယ္သြားမလို႔လဲ’
‘မမနဲ႔ ေစ်းကို လိုက္ရမလားလို႔’
‘မမ တေယာက္ထည္း သြားေနက်ပဲ၊ မလိုက္ပါနဲ႔။ လာ ... အိပ္စမ္းပါ’
‘အိပ္လုိ႔မွ မရေတာ႔တာ’
‘တခါတေလ ႐ုံးပိတ္ရက္ကြာ။ ေနျမင့္ေအာင္ အိပ္ရေအာင္၊ လာပါ’
‘ဟင့္အင္း၊ သြယ္ မအိပ္ခ်င္ေတာ႔ဘူး’
‘သြယ္ ကလဲကြာ’
မခ်ိတင္ကဲ ညည္းသံျပဳယင္း အေမာင္က သြယ္႔ကို ဆြဲေခၚလိုက္သည္။ အေမာင့္ အလိုက် အေမာင့္ နံေဘး ေစာင္ၿခဳံထဲကို ေကြးေကြးကေလး ျပန္ေရာက္ခဲ႔ရေပမယ္႔ သြယ္ အိပ္၍ မေပ်ာ္ေတာ႔ပါ။ သြယ္႔ မ်က္လုံး ကေလးမ်ားကို အေမာင္က လက္ႏွင့္ ပိတ္ယင္း ...
‘အေစာႀကီးထလို႔ ဘာလုပ္မွာလဲ သြယ္ရယ္။ ခုႏွစ္နာရီေလာက္မွ ထရေအာင္ေနာ္။ ၿပီးေတာ႔ ေမေမ႔ကို လုိက္ပို႔ယင္း ေမာင္တို႔ပါ ဘုရား သြားဖူးရေအာင္’
‘ဘာမွမလုပ္ပဲ ေနရတာ သြယ္ပ်င္းတယ္ ေမာင္ရယ္။ သြယ္လည္းတခုခု လုပ္ခ်င္တယ္။ လွည္းတာ က်င္းတာ၊ သိမ္းဆည္းတာ ျဖစ္ျဖစ္။ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေစ်းသြား၊ မီးဖိုေခ်ာင္ အလုပ္ တခုခုေပါ႔’
‘လုပ္ေလ ...၊ သြယ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေပါ႔။ ဒီအိမ္မွာ သြယ္လဲ အိမ္သားတေယာက္ ပဲဟာ။ ေနခ်င္သလုိ ေန၊ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္’
အေမာင္က ဒီလုိဆိုေပမယ္႔ သြယ္ ဘ၀င္မက်။ ဂ႐ုတစိုက္၊ အလိုက္သိတတ္လြန္းေသာ အေမာင္တို႔ မိသားစု အၾကား ဧည္႔သည္ႀကီးတေယာက္လို ေနေနရေသာ ကုိယ္႔အျဖစ္ကို ကိုယ္႔ ဘာသာ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိသည္။
႐ုံးတက္ရေသာ ေန႔မ်ားကိုျဖင့္ ထားေတာ႔၊ ႐ုံးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သြယ္လဲ အိမ္လုပ္ငန္း ကို ကူညီခ်င္ သည္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူကမွ သြယ္႔ကို အကူ မခံၾကေပ။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္လို ေပမယ္႔ မမစိုးသည္ သြယ္႔ကို မဆိုထားႏွင့္ ငယ္ငယ္႔ကိုပင္ အ၀င္မခံ။ သူမတေယာက္တည္း ႏိုင္နင္းစြာ ခ်က္သြားသည္။
အိမ္ကို လွည္းက်င္း သိမ္းဆည္းတာက်ေတာ႔လည္း ငယ္ငယ္ကလက္မခံေပ။ ငယ္ငယ္ စာက်က္ခ်ိန္ ပိုရေအာင္ သြယ္လုပ္ပါရေစ ဆိုေပမယ္႔၊ ငယ္ငယ္က စာက်က္ရတာ အေညာင္း အညာ ေျပ၊ ေလ႔က်င့္ခန္း ယူသည္႔သေဘာ လုပ္သည္မို႔ သူမ တဦးတည္းပဲ လုပ္ခ်င္သည္တဲ႔။
အ၀တ္ ေလွ်ာ္ေပးမည္ ဆိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ရျပန္။ အေအးမိမည္ စိုး၍ အေမာင္ႏွင့္ သြယ္တို႔၏ အ၀တ္ပဲ ဖြတ္ရသည္။ ငယ္ငယ္က သူမ၏ အ၀တ္ကို သူမဘာသာ ေလွ်ာ္သလို၊ မမစိုးက ေမေမႏွင့္ ေဖေဖတို႔၏ အ၀တ္ကို တာ၀န္ယူထားသည္။ အလုပ္ လုပ္ခ်င္လြန္းလွေသာ သြယ္႔ကို ငယ္ငယ္က ရွာႀကံ၍ အလုပ္ ေပး လိုက္ေတာ႔သည္။
‘မမသြယ္ ရယ္၊ ကိုကို႔ ကိုပဲ ႏိုင္ေအာင္ ထိန္း။ အဲဒါ မမသြယ္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။ ကိုကိုက သိပ္ေပါ႔ဆတာ၊ သတိ ေမ႔တတ္တာလည္း သူ႔အျပင္ မရွိဘူး။ ဒီနားက ပစၥည္းယူယင္ ဟိုနား ထားခဲ႔တယ္။ လက္ထဲမွာ တခု ကိုင္ထားေပမယ္႔ ေရွ႕နားက်ယင္ ထားခ်င္ ထားခဲ႔တတ္တာ။ အိမ္မွာဆိုယင္ ကိုကိုဖြခဲ႔သမွ် လိုက္သိမ္းရတာ အလုပ္ တခု။ အခုအဲဒါ မမသြယ္ တာ၀န္ယူ ေပေတာ႔။ ပစၥည္းေပ်ာက္တာလဲ ခဏခဏပဲ။ ေမ႔တတ္လို႔ေလ။ အစားႀကီးတာလဲ သူ႔အျပင္ မရွိဘူး။ အအိပ္ပုတ္တာလဲ သူဗိုလ္ပဲ’
‘အလကား သြယ္၊ သူေျပာတာ မယုံနဲ႔။ အဲဒါကုိယ္႔ကို မနာလိုလို႔ သိကၡာခ်တာ’
‘အမယ္ေတာ္ ... အလကား သိကၡာခ်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သြယ္မို႔လို႔ မင္းကိုႀကိဳက္ တာ။ ငါသာဆို မင္းလို လူမ်ဳိး၊ ေ၀းစြ ေျခာက္ပါး၊ ေလးလနဲ႔ မသနားဘူး မွတ္။ မမစိုးတို႔ ေမာင္ ဆိုေပမယ္႔ တစက္မွ မတူဘူး။ သူ အားႀကီး အပ်င္းႀကီးတာ’
ေျပာယင္းႏွင့္ပင္ မမစိုးသည္ အေမာင္၏ ေခါင္းကို သာသာကေလး တခ်က္ လွမ္း ေခါက္ လိုက္သည္။ အေမာင္ကလည္း မနာက်င္ပါပဲႏွင့္ နာက်င္သေယာင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ သပ္ယင္း ႐ႈံ႕မဲ႔မဲ႔ကေလး လုပ္ေနသည္။
ေမာင္ႏွမတေတြ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ေနသည္ကို ၾကည္႔ၿပီး သြယ္လဲ ၾကည္ႏူး ေနမိပါသည္။ သြယ္႔ကို ဘာမွ မလုပ္ေစပဲ မမစိုးတို႔ကခ်ည္းသာလွ်င္ အားလုံးတာ၀န္ယူၿပီး လုပ္သည္႔အေၾကာင္းကို သြယ္႔အိမ္ကို ျပန္ေသာအခါ ေမေမတို႔ကို ေျပာျပမိသည္။
‘သေဘာထားျပည္႔၀တဲ႔ မိသားစုပဲကြယ္။ ေမာင္ေအာင္က တဦးတည္းေသာသား ဆိုေတာ႔ အစက သမီးအတြက္ ေမေမ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူမိတာ။ သားတေယာက္တည္း ဆိုတာ အခ်စ္ပိုၿပီး အလိုလိုက္ ခံရေတာ႔ ဆိုးတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ လြန္းေတာ႔ ပတ္သက္လာမဲ႔ ခ်စ္သူ ဇနီးမယား ကို မနာလိုျဖစ္ၿပီး ျပႆနာ ျဖစ္ၾကတာ ခ်ည္းပဲ။ သမီးရဲ႕ေယာကၡမမိသားစုကေတာ႔ ဒီလိုမ်ဳိးမဟုတ္ၾကဘူး။ ေမေမ႔သမီးေလး ကံေကာင္းပါတယ္။ သမီးကသာ သူတို႔ေမတၱာကို အလိုလိုက္၊ အမိုက္ မေစာ္ကားနဲ႔။ သူတို႔က မခိုင္းေပမယ္႔ ကိုယ္က အလိုက္တသိနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္။ တတ္ႏိုင္တာဆိုယင္ အတင္း ၀င္ လုပ္၊ အခိုင္း မေစာင့္နဲ႔။ ယဥ္ေက်းတဲ႔သူေတြ ဆိုေတာ႔ သမီးကို ဘာလုပ္ပါ၊ ဘာကိုင္ပါနဲ႔ ေျပာေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ အလိုက္တသိနဲ႔ မခိုင္းတာကို ကုိယ္ကလည္း အလိုက္တသိနဲ႔ လုပ္ကြက္ကို ၾကည္႔လုပ္ရမယ္’
ၾကည္ႏူး ေက်နပ္စြာျဖင့္ ေမေမ႔မ်က္ႏွာသည္ ၀င္းထိန္ ေနပါသည္။
ေယာကၡမ မိသားစုႏွင့္ မသင့္တင့္ေသာ ႏြယ္႔အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ ရေပမယ္႔ သြယ္႔ အေျခအေန ကိုျဖင့္ ေမေမ စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သြယ္ သိလိုက္ပါသည္။ ေယာကၡမႏွင့္ အတူေနေသာ သြယ္တို႔ အဆင္ေျပ ေနၾကေပမယ္႔ အတူ မေနေသာ ႏြယ္တို႔ ကေတာ႔ ဘာမ်ား ျပႆနာ တက္ေနၾကသည္ မသိ။
မ်ားျပားလွေသာ ေအမီ၏ ၾသ၀ါဒမ်ားထဲမွ တပိုင္းတစကို သြယ္ အမွတ္ရမိျပန္သည္။
‘ေယာကၡမ ေ၀ယ်ာ၀စၥကို ေခၽြးမက ဘာမွ လုပ္ေပးစရာ မလုိဘူး သြယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ အဲဒါေတြ လုပ္ မယ္႔အစား ကိုယ္႔အိမ္မွာပဲ လုပ္မွာေပါ႔။ သူတို႔ကို ျပဳစုမယ္႔အစား ကိုယ္႔မိဘကိုပဲ ျပန္ျပဳစုမွာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္႔အေဖအေမ အရင္းကိုေတာင္ မျပဳစုရေသးပဲနဲ႔ေတာ႔ သူမ်ားမိဘကို မျပဳစုႏိုင္ေပါင္’
ေအမီ ေျပာသလိုသာဆိုလွ်င္ ေယာကၡမအိမ္မွာ သူတို႔ေကၽြးေသာ ထမင္းဟင္းကို အခန္႔သား ထိုင္စား ရန္မွာ ... ၊ မလြယ္ပါလားကြယ္။
သူတို႔သားကို ယူထားမွေတာ႔ သူတို႔လည္း ကိုယ္႔မိဘေတြပဲေပါ႔။
စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ သြယ္ ေခါင္းကို ယမ္းကာ ေနမိပါသည္။

X                           X                           X                           X                           X

ဧည္႕ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနေပမယ္႔ သြယ္႔ စိတ္ေတြက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္ေနသည္။ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ရမည္။ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ေၾကာ္ရမည္။ ၾကက္အသည္းအျမစ္ႏွင့္ ဟင္းရြက္အစိမ္းေၾကာ္၊ ငါးျမင္းရင္း ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္၊ ခရမ္းသီးႏွပ္၊ တို႔စရာ အရြက္ျပဳတ္မ်ား၊ ငန္ျပာရည္ ဆီသတ္ခ်က္တို႔အျပင္ အသီးအရြက္စုံ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကိုလည္း အရည္ေသာက္ ခ်က္ရမည္တဲ႔။
ညက မမစိုးကို ေမေမမွာေနေသာ ဟင္းစပ္မ်ားကို သြယ္႔နားမွာ ၾကားလာမိသည္။ ဒီေန႔သည္ အေမာင္ တို႔ေမေမ ေမြးေန႔ ျဖစ္သမို႔ မိသားစု ကိုးကြယ္သည္႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းဟင္းတခ်ဳိင့္ ပို႔လိုသည္ဟု ေမေမ ႀကိဳတင္၍ ေျပာထားသည္။ မေန႔ညေနက ဒီေန႔မနက္ ခ်က္ရန္ဟင္းမ်ား မွာကတည္းက သြယ္လည္း ကုသိုလ္ ယူလိုသျဖင့္ ကူညီပါရေစဟု မမစိုး ထံမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ႔ ဟင္းမ်ားကို မမစိုးတဦးတည္း ႏိုင္နင္းစြာ ခ်က္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေပမယ္႔ သြယ္က ၀င္၍ ကူညီပါရေစ ဆိုထားသျဖင့္ ညဦးက ႀကိဳမခ်က္ပဲ ဒီမနက္က်ခါမွ လတ္ဆတ္စြာ ခ်က္ၾကရန္ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေပမယ္႔ မနက္ ေစာေစာစီးစီး ေဒၚေအမီက ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမပါ ေပါက္ခ်လာေသာ ေၾကာင့္ သြယ္႔ခမ်ာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ထြက္၍ ေအမီ႔ကို ဧည္႕ခံေနရသည္။
‘ကိုေက်ာ္တို႔ ဦးေလးတေယာက္ ဆုံးသြားလို႔ သူတို႔အားလုံး အဲဒီအိမ္ ေရာက္ေနၾက တယ္။ ငိုၾက ယိုၾကနဲ႔ အသုဘအိမ္ဆိုေတာ႔ စိတ္ညစ္စရာ တကယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔အမ်ဳိးေတြ ကလဲ အိုင္ နဲ႔ ခင္မင္တာ မဟုတ္ေတာ႔ မေနခ်င္ဘူး’
‘ေအမီကလဲ၊ ကိုေက်ာ္႔အမ်ဳိးက ေအမီ႔အမ်ဳိးပဲ ေပါ႔လို႔’
‘အို ...ႏိုး .. ႏိုး၊ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာပုံ ေအာက္ေအာက္ႀကီးေတြ၊ အမ်ဳိး မေတာ္ခ်င္ ပါဘူး’
မဲ႔ကာ႐ြဲ႕ကာႏွင့္ ပ်ာပ်ာသလဲ ျငင္းလိုက္ေသာ ေအမီ႔စကားေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ စာက်က္ ေနေသာ ငယ္ငယ္႔ ေခါင္းကေလး တခ်က္ ေမာ္လာသည္။
‘တကယ္ စိတ္ပ်က္စရာကြယ္၊ ဘယ္လို လူေတြမွန္း မသိဘူး။ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက ငိုၾကနဲ႔၊ ၾကည္႕လို႔ မရ ေအာင္ပဲ။ အိုင္လဲ စိတ္႐ႈတ္တာနဲ႔ ကိုေက်ာ္႔ကို၊ ကဲ ဒါလင္၊ အခ်စ္ကို တေနရာရာ လိုက္ပို႔မွပဲ ျဖစ္မယ္၊ ၾကာယင္ စိတ္ေနာက္တာနဲ႔ အခ်စ္ပါ အသက္ထြက္ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး နားေအး ပါးေအး သြယ္႔ ဆီ ေျပး လာတာ။ သြယ္ နဲ႔လဲ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီ မို႔လား။ ကိုေက်ာ္႔ကို ထမင္းစား ခ်ိန္မွာ လာေခၚလို႔မွာလိုက္တယ္။ ဒါမွ သြယ္နဲ႔ ေျပာစရာေတြ၊ နားေထာင္စရာေတြ အကုန္စုံမွာ။ နည္းေပးစရာေတြ ... ပါေပါ႔ေလ’
ေနာက္ဆုံး စကားစုကို ဆိုယင္း ေအမီသည္ မထီတထီ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ အိမ္ေနာက္ ေဖးဘက္ကို မ်က္စ ျပစ္ျပ ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေအမီသည္ ကိုေက်ာ္ႏွင့္ သူမ၏အေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာျပသည္။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ မသိရေသာ္လည္း ေအမီေျပာသမွ် ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ ကိုေက်ာ္႔ကို သူမက အရာရာ၊ အႏိုင္ရလိုက္သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
သြယ္႔မွာေတာ႔ နားထဲကို မ၀င္တခ်က္ ၀င္တခ်က္ႏွင့္ တအင္းအင္း လိုက္ေနရသည္။ ေအမီ႔စကား မ်ားကို လုံး၀ စိတ္မ၀င္စားပဲ မမစိုးထံမွာသာ စိတ္က ေရာက္ေနသည္။ ေမေမ လာေခၚ၍ ငယ္ငယ္ ထသြားသည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ပို၍ စိတ္ဂဏွာမၿငိမ္ ျဖစ္မိသည္။
‘ခဏေနဦးေနာ္ ေအမီ’
အေမာင့္ကို ေခၚ၍ ဧည္႕ခံခိုင္းမည္ စိတ္ကူးႏွင့္ သြယ္ ထိုင္ရာမွ ထသည္ကို ေအမီက တလြဲ အဓိပၸါယ္ ေကာက္ၿပီး ... ၊
‘ဘာမွ လုပ္မေနနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ ကုိယ္ ဘာမွ မစားဘူး။ မနက္က ကိုယ္ပူဆာတာနဲ႔ ကိုေက်ာ္က တာေမြက မုန္႔ဟင္းခါး သြား၀ယ္ေပးတယ္ေလ။ ေကာင္မေလး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တာ ႀကဲလို႔ မေသာက္ဘူးေျပာတာ ကိုေက်ာ္႔အေမက အိုဗာတင္း ေဖ်ာ္တိုက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ ဘာမွ စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စကားေျပာရတာေရငတ္တယ္ကြယ္။ ေရခဲေရ တခြက္ေလာက္ တိုက္စမ္းပါ’
‘အေအး တခုခု လုပ္လိုက္မယ္ေလ’
ေအမီ ေျပာကာမွ သူမကို ဘာမွ မတည္ရေသးေၾကာင္း သြယ္ သတိရလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကြတ္စကားကို အေပၚယံ ဟန္လုပ္ ဆိုလိုက္ရသည္။
‘ဟင့္အင္း၊ အိုင္ ေရခဲေရ ေအးေအးပဲ လိုခ်င္တယ္’
ေရခဲေရယူရန္ သြယ္က သြားမည္ျပဳေသာ္ ေအမီက သြယ္႔လက္ကို ဆြဲၿပီး ...
‘ေဟး ... ယူ သြားမလို႔လား။ ကိုေအာင္ထက္ မရွိဘူးလား။ သူနဲ႔လဲ စကားေျပာ ရေအာင္ တခါထဲ ေခၚလိုက္ပါလား’
ေအမီ၏ စကားေၾကာင့္ သြယ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားမိသည္။
‘ကိုေအာင္ထက္ မရွိယင္ သူ႔ညီမကေလးကို ယူခိုင္းလိုက္ေပါ႔။ ေစာေစာက ဟိုနားမွာ ထိုင္ေနတာ သူ႔ညီမ မဟုတ္လား’
‘ဟိုေလ ... ဟို ... အင္းေလ ..၊ ရပါတယ္။ သြယ္ပဲ သြားယူ လုိက္ပါ႔မယ္။ သူတို႔ မအား ၾကဘူး ထင္တယ္’
မေရမရာ ၀ါးေျပာလိုက္ေသာ သြယ္႔စကားအဆုံးတြင္ ေအမီသည္ သြယ္႔လက္ကို နာနာကေလး တခ်က္ ဖ်စ္ၫွစ္လိုက္ၿပီး
‘သြယ္ရယ္ ... အိုင္ အတန္တန္ ေျပာရက္နဲ႔။ အခု အခ်ိန္က အေရးႀကီးဆုံး အခ်ိန္ သြယ္ရဲ႕။ လင္ေနစ ဆင္ေသမွတဲ႔။ အိမ္ေထာင္က်လာကာစ ကိုယ္႔ေယာက္်ားကို မီးမေသယင္ ယူမလြယ္ဘူး။ ဆင္နင္း ခံရမယ္ေနာ္’
ေအမီ၏စကား မဆုံးခင္မွာပင္ သြယ္က ၿပဳံးျပၿပီး လွည္႕ထြက္ခဲ႔သည္။ အခန္းထဲမွာ အေမာင့္ကို ၀င္ေခၚၿပီး သြယ္႔ကိုယ္စား ေအမီ႔ကို ေခတၱ ဧည္႕ခံေပးဖို႔ ေျပာမိသည္။ သြယ္႔စကား ၾကားေသာ အေမာင္သည္ သြယ္႔ကို စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည္႕ယင္း ...၊
‘ဘာ ... ဧည္႕ခံရမယ္ ဟုတ္လား။ စကားနဲ႔ေတာ႔ ဧည္႕မခံႏိုင္ဘူး။ ေမာင္ လက္သီးနဲ႔ ဆြဲထိုးမိလိမ္႔မယ္။ ဒီေလာက္ စိတ္ထား မျပည္႔၀တဲ႔ မိန္းမကို သြယ္ ဘာျဖစ္လို႔ အေပါင္း အသင္း လုပ္ေနရတာလဲ။ ဘာလို႔ ဧည္႕ခံ ေနရတာလဲ။ ႏွင္ထုတ္ ပစ္လိုက္ပါလား’
အေမာင္ စိတ္တိုတာ သြယ္ တခါမွ မေတြ႔ခဲ႔ဘူးပါ။ သြယ္နဲ႔ အေမာင္နဲ႔အၾကား သေဘာ မမွ်တာ၊ အေတြးအေခၚ မတူတာေလးေတြ ရွိေပမယ္႔ စိတ္တိုရေလာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ႔မွ မေျဖရွင္းရ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အေလွ်ာ႔အတင္းေလးေတြနဲ႔ ညွိတတ္စၿမဲ။ တေယာက္ တလွည္႕စီ အသာေပးၿမဲ။
အေမာင္သည္ သြယ္႔ကို အခန္းထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီး တံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။ သြယ္႔ကို အျပင္ မထြက္ရ တဲ႔။
‘အို ... မေကာင္းပါဘူး အေမာင္ရယ္။ သြယ္႔ဆီ တကူးတက လာလည္တာ။ သြယ္ ဒီလို မလုပ္ရက္ ပါဘူး’
‘ဘာ တကူးတကလဲ၊ သူ႔ရဲ႕ မူမမွန္တဲ႔ အေတြးအေခၚေတြ ျဖန္႔ျဖဴးေပးဖို႔ လာတာမ်ား။ သြယ္က တေလး တစား လုပ္ေနရ မွာလား’
‘ဒီတခါေတာ႔ သည္းခံလိုက္ပါ အေမာင္ရယ္။ အၿမဲတမ္း လာေနသူလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ သြယ္အျပင္ ထြက္ပါရေစ’
‘ေမာင္လဲ လိုက္မယ္’
‘မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္။ သြယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒီတခါကို ထားလိုက္ပါေတာ႔။ ေနာက္ကုိ သူလာယင္ သြယ္ ဧည္႕မခံေတာ႔ ပါဘူး’
အေမာင့္ကို အတန္တန္ ေခ်ာ႔ေမာ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး သြယ္ အိမ္ေရွ႕ကို အျမန္ ျပန္ထြက္ခဲ႔ ရသည္။ သြယ္ ဧည္႕ခန္း တံခါး၀ ခန္းဆီးကို မ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ သြယ္တို႔၏ အိပ္ခန္းဆီမွ ၀ုန္း ကနဲ အသံ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ တံခါးကို တအား ပိတ္လိုက္သံ ေပပဲ။
ဟန္ေဆာင္ အၿပဳံးကေလးႏွင့္ ေရခြက္မပါ ပ်ာယီးပ်ာယာ ၀င္လာေသာ သြယ္႔ကို ၾကည္႕ၿပီး ေအမီ မဲ႔ၿပံဳး ၿပံဳးသည္။
‘အိုင္ ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္’
‘ဟုိမွာေလ’
ဘာရယ္ ညာရယ္ ေမးမေနေတာ႔ပဲ တယ္လီဖုန္းကို လက္ၫိုး ထုိးျပလိုက္သည္။ ေအမီသည္ ထိုင္ေနရာ မွ ေစြ႔ကနဲထကာ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဟန္ပါပါ ခ်ဳိင္းၾကား ၫွပ္လိုက္ၿပီး တယ္လီဖုန္းခြက္ကို ေကာက္မလိုက္သည္။
‘ဟဲလို ေက်ာ္လား။ ဒါဒါေရ လာမေခၚေသးဘူးလား။ ဘာ ... အဲဒါေတြ ထားလိုက္ စမ္းပါ။ အဘိုးႀကီးလဲ ေခါက္ထားပါ။ စိတ္ မ၀င္စားပါဘူး။ ... ... ဘာရယ္၊ ဘာေျပာတယ္။ အဘိုးႀကီးနဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ ဘယ္သူပို အေရး ႀကီးသလဲ။ ေတာ္ၿပီ။ လာ ... မ ... ေခၚ ... နဲ႔။
(ေဂ်ာက္)
ေနာက္ဆုံး စကားေလးလုံးကို တလုံးစီ မာန္ပါပါ ေဆာင့္ေအာ္ၿပီး ဖုန္းခြက္ကို ခ်ထား လိုက္ကာ သြယ္႔ကို မခ်ဳိမခ်ဥ္ေလး ၿပံဳးျပသည္။
‘ၾကည္႕ေန၊ ဆယ္႔ငါးမိနစ္အတြင္း ေရာက္လာလိမ္႔မယ္’
ေအမီ ေျပာသည္႕အတိုင္းပင္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကေလးတြင္ ကိုေက်ာ္ ကားတစီး ႏွင့္ ေရာက္လာပါသည္။ သြယ္႔ကို ႏႈတ္ဆက္ေသာ ကိုေက်ာ္သည္ မ်က္ႏွာမေကာင္း။ ဆံပင္ပြပြ၊ ေခၽြးအရႊဲသားႏွင့္ အဆီျပန္ၿပီး၀င္းေနေသာမ်က္ႏွာက ဦးေလး၏ အသုဘကိစၥအတြက္ ပင္ပန္းေနဟန္ပင္။
ပ်က္ခ်င္ခ်င္ မ်က္ႏွာထားကို ဟန္ေဆာင္တည္ထားရေသာ ကိုေက်ာ္႔မ်က္ႏွာကို ေအမီ သည္ ဂ႐ုထား၍ လွည္႕ပင္မၾကည္႕ပဲ မာန္တင္းလွေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကားထဲကို အေစြ႔သား ၀င္ ထိုင္သည္။ အိမ္ထဲမွ မထြက္မီ သြယ္႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရာတြင္ မ်က္စိ တဘက္ မွိတ္ျပၿပီး ... ... ၊
‘ေတြ႔လား၊ အဲသလုိ ပုိင္ရတယ္။ ႏို႔မို႔ယင္ မလြယ္ဘူး။ ယူလဲ ဆင္ေသေအာင္ လုပ္ထား ေနာ္။ ခု အခ်ိန္ မွာ မွီေသးတယ္။ ႏို႔မို႔ယင္ ဆင္နင္းခံရမယ္’ တဲ႔။
ဆင္ပဲ ေသမလား၊ ဆင္အနင္းပဲ ခံရမလား၊ ဒါကို သြယ္မသိ။
သို႔ေပမယ္႔ ဆင္ေသ ဆရာမႀကီး ေအမီေၾကာင့္ ထိုေန႔က အေမာင္သည္ သြယ္႔ကို မေအာ္စဖူး ေအာ္ ကာ၊ သြယ္လဲ အျပစ္မရွိပါပဲႏွင့္ အဆူခံခဲ႔ရပါသည္။

X                           X                           X                           X                           X

‘သြယ္ေရ ... ေဟး သြယ္’
အေမာင္၏ ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ အေမာင့္အတြက္ ႏြားႏို႔ က်ဳိေနရာမွ သြယ္ ေျပးထြက္ ခဲ႔ရသည္။ သြယ္ မီးဖိုတံခါးအ၀ မေရာက္မီမွာပင္ အေမာင္သည္ အေႏြးထည္ႀကီး တဖားဖား၊ သတင္းစာႀကီး တကားကားႏွင့္ မီးဖိုခန္းထဲ ၀င္လာပါသည္။
‘ေမာင္ ကလဲကြယ္၊ အခန္းထဲမွာ ေနပါဆိုတာ။ ေအးတယ္ ေမာင္ရဲ႕၊ ျပန္ဖ်ားေနဦးမယ္’
‘မဖ်ားပါဘူး၊ ရပါတယ္။ ဒီမွာ သြယ္႔ကို ျပမလို႔’
အေမာင္သည္ လက္ထဲမွသတင္းစာကို မီးဖိုခန္းထဲရွိစားပြဲေပၚတြင္ ျဖန္႔ခင္းလိုက္သည္။ သတင္းစာ စာမ်က္ႏွာ ေျခာက္ အလယ္နားရွိ ေၾကာ္ျငာႀကီးတခုကို လက္ၫႈိးႏွင့္ ေထာက္ျပ၍ သြယ္ ဖတ္လိုက္သည္။

စြန္႔လႊတ္ျခင္း
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္လြင္၏ ဇနီးျဖစ္သူ မေအမီတင္၊ မွတ္ပုံတင္အမွတ္------ သည္ ဇနီး ၀တၱရား ငါးပါးကို မေက်ပြန္သည္႔အျပင္ ခင္ပြန္းသည္၏ စကားကို မနာခံ၊ ေဘးလူမ်ား၏ စကားကို နာခံၿပီး ေမာက္မာ ေထာင္လႊား၊ လူႀကီးမိဘမ်ားကိုလဲ မေလးစားသျဖင့္၊ --- ရက္တြင္ အသိသက္ေသမ်ား ေရွ႕ေမွာက္၌ ကြာရွင္းျပတ္စဲ၊ ဇနီးအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေနာင္ ၄င္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သည္႔ကိစၥ ကိုမွ် တာ၀န္မယူပါေၾကာင္း။
(စုံစမ္း ေမးျမန္းျခင္း သည္းခံပါ)
ေက်ာ္ေက်ာ္လြင္


‘ဟယ္ေတာ္’
သြယ္ အေမာင့္ကို ေမာ္႔ၾကည္႔လိုက္သည္။ အေမာင္သည္ သြယ္႔ကို မၾကည္႔ပဲ လက္ ထဲတြင္ ကိုင္လာေသာ ေဘာပင္ကို ဖြင့္ကာ သတင္းစာပါ စကားလုံးအခ်ဳိ႕ကို ျပင္ ေရးလိုက္ ပါသည္။
ေၾကာ္ျငာပါ ေခါင္းစဥ္ စြန္႔လႊတ္ျခင္း ဟူသည္ကို ျခစ္ပစ္လိုက္ၿပီး အေပၚနားမွ ကပ္၍ အေမာင္ ျပင္ဆင္ ေရးလိုက္သည္က ... ...

ဆင္နင္းျခင္း ..... တဲ႔။


 

No comments: