Sunday, June 19, 2011

အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ႔ အေဖမ်ားေန႔ပါ အေဖ

အဲသည္႔ အခ်ိန္က တကယ္ေတာ႔ ကြၽန္မ အသက္ မငယ္ေတာ႔ပါဘူး။

ကေလးသူငယ္လည္း မဟုတ္ေတာ႔သလို၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ အပ်ဳိေပါက္မေလးလည္း မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ျမကြၽန္းသာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး မွာ ေလးႏွစ္ ေလးမိုး တက္ၿပီးလို႔ ႏိုင္ငံျခားဘာသာဘြဲ႕ တခုရၿပီး အလုပ္ခြင္ေတာင္ ဝင္ ေနပါၿပီ။

ဒီဇင္ဘာ လလယ္ပိုင္းမို႔ မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ႔မယ္႔ ခရစ္စမတ္ပြဲကို ႀကိဳေတြးၿပီး ေမွ်ာ္ေန ေပ်ာ္ေန မိခ်ိန္ပါ။ အရြယ္ေရာက္ၿပီး လူငယ္တဦးမို႔ လွခ်င္ ပခ်င္တာကေတာ႔ အၿမဲပါပဲ။ ဘယ္လို လွေအာင္ ဝတ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုဆိုယင္ ပိုလွမလဲပဲ အၿမဲ ေတြးေနတတ္တဲ႔ အရြယ္ပါ။ ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္တဲ႔ စက္ရုံက ဂ်ာမန္မႀကီး ေပးလိုက္တဲ႔ မဂၢဇင္းစာရြက္ေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္ ေလွာယင္း ဘယ္ အက်ၤီပုံဆိုယင္ ဆန္းမလဲ၊ ကုိယ္နဲ႔ လိုက္ဖက္မလဲ ေတြးေတာ စဥ္းစားယင္း လက္ကလဲ စာရြက္တရြက္အေပၚမွာ အက်ၤီပုံ ဒီဇိုင္းေလးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ခ်ဆြဲေနမိတယ္။

နေဘးက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ အေဖက စကား လွမ္းေျပာ၊ ေမးေနေပမယ္႔ ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္း မၾကားဘူး။ ကြၽန္မ အာရုံက အက်ၤီ ဒီဇိုင္းအေပၚမွာပဲ အျပည္႔။ ဘယ္လို ေလးဆို ေကာင္းမလဲ၊ ဘာ အေရာင္ေလး လုပ္ရမလဲ။ သည္လိုေလး လား၊ ဟိုလိုေလး လား။ သူေမးတာ ၾကားပုံမရ၊ ျပန္ မေျဖေတာ႔ အေဖက ကြၽန္မ ၾကည္႔ေနတဲ႔ စာအုပ္ကို မသိ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္၊ လွမ္း ဆြဲတယ္။

“အေဖ ... သမီး ၾကည္႔ေနတယ္”
ဆတ္ကနဲ ေမာ္ၾကည္႔ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ႔ သူ ျပန္ ေပးရွာတယ္။
“ေအာ္ ေရာ႔ ေရာ႔၊ အေဖက မသိလို႔”
စာအုပ္ကို လွမ္းယူၿပီး အေရွ႕မွာ ခ်၊ ေစာေစာက စာမ်က္ႏွာကို ျပန္ ရွာလိုက္ၿပီး လွန္ထားလိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကြၽန္မ အက်ၤီဒီဇိုင္းပုံ စဥ္းစားလုိက္၊ စာရြက္ေပၚ ခ်ဆြဲ ၾကည္႔လိုက္ လုပ္ေနမိ တယ္။ ကြၽန္မ ငုံ႔ၿပီး စာရြက္အေပၚ ခဲနဲ႔ ခ်ယ္ေနတုန္း အေရွ႕က စာအုပ္က ဖ်တ္ကနဲဆို ေရြ႕သြား ျပန္တယ္။
ဘယ္သူ ယူသြားျပန္ၿပီလဲ။
ဆတ္ကနဲ ကြၽန္မ ေခါင္းေမာ္ ၾကည္႔လိုက္ျပန္ေတာ႔ စာအုပ္က အေဖ႔လက္ထည္းမွာ ...
“အေဖ ... ....”
“သမီး ၾကည္႔ေနတာလား”
“ဟုတ္တယ္”
ခပ္ဆတ္ဆတ္ ဆူေအာင့္ေအာင့္ ျပန္ေျဖေတာ႔ စာအုပ္ကို ျပန္ကမ္းေပးတယ္။

ကြၽန္မ ေခါင္းငုံ႔ ပုံ ဆက္ဆြဲေနခ်ိန္မွာ စာအုပ္ကေလးက ေဘးကို တေျဖးေျဖး ေရႊ႕သြား ျပန္ တယ္။ ဘယ္သူ ရွိရမွာလဲ၊ အေဖ ပဲေပါ႔။

“အေဖ ... သမီး ၾကည္႔ေနတယ္ေလ ... ”
“သမီးက ၾကည္႔တယ္သာ ေျပာတယ္။ ေခါင္းႀကီးငုံ႔ၿပီး ပုံ ဆြဲေနၿပီးေတာ႔”
သည္တခါေတာ႔ ကြၽန္မ စိတ္ထဲ နည္းနည္း ကလိကလိ ျဖစ္လာပါၿပီ။
“သမီး အက်ႌပုံ ဒီဇိုင္းထုတ္ေနတာ အေဖ”
သည္ေတာ႔ သူက ပက္လက္ကုလားထိုင္အေပၚက ဆင္းၿပီး ကြၽန္မနေဘး လာ ထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကြၽန္မ ဆြဲေနတဲ႔ ပုံကို ၾကည္႔လိုက္ စာအုပ္ထဲက ပုံေတြ ၾကည္႔လိုက္နဲ႔ ဟိုနားက ဘယ္လို၊ သည္ အက်ႌပုံက ဘယ္႔ႏွယ္၊ အေရာင္ေတြက ဘယ္လိုနဲ႔ ေျပာေန ပါတယ္။


တကယ္ေတာ႔ အေဖက ပင္စင္ယူထားသူပါ။ သူတို႔ငယ္ငယ္ လူငယ္ဘဝက ကြၽန္မတို႔ တိုင္းျပည္ တိုင္းတပါးကြၽန္ ကိုလိုနီ ျဖစ္ဆဲမို႔ ေက်ာင္းသားဘဝ ကတည္းက ေက်ာင္းစာ တဘက္ တို႔ဗမာ အစည္းအရုံးတာဝန္ တဘက္နဲ႔ မနားရေအာင္ အလုပ္မ်ားခဲ႔သူပါ။ ၁၉၃၈မွာ ေက်ာင္းသား လူငယ္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆုံးတဲ႔ သပိတ္တိုက္ပြဲက စၿပီး အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တိုင္းျပည္ အတြက္ လႈပ္ရွားခဲ႔၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ တိုင္းျပည္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ႔တာ အသက္ျပည္႔ ပင္စင္ ယူရမယ္႔ အခ်ိန္ထိ ဆိုပါေတာ႔။ သည္ေတာ႔ တခ်ိန္လုံး ေတာက္ေလွ်ာက္ မေနမနား အလုပ္လုပ္ခဲ႔သူမို႔ အခုအလုပ္မရွိေတာ႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္။ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းသြား အလုပ္သြားတဲ႔ ေန႔အခ်ိန္မွာ အေမ႔အေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္၊ ေစ်းသြားလည္း လိုက္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲလည္း လိုက္၊ ဖဝါးထပ္ခ်ပ္ မကြာ လိုက္ေနေတာ႔ အေမက စိတ္ရႈတ္ၿပီး ႏွင္ထုတ္ ခံရတာ ခဏခဏ ပါ။ သည္ေတာ႔ သားသမီးေတြ ျပန္ အလာကို ေစာင့္ၿပီး စကားေျပာ၊ ဝင္ေရာ၊ အေဖ ဘာ လုပ္ေပးရမလဲ၊ ဘာ ကူရမလဲ နဲ႔၊ တေယာက္ ေယာက္မ်ား အျပင္သြားမယ္ ဟန္ မျပင္နဲ႔၊ သူက ကားေသာ႔ ကိုင္ၿပီးၿပီ။ မ်က္မွန္ႀကီး တဝင္းဝင္းနဲ႔ သူ လိုက္ ပို႔မယ္ ျပင္ၿပီးပါၿပီ။ တကယ္ေတာ႔ သူ႔အခန္း က႑ကေလး မေပ်ာက္ မပ်က္ေအာင္ လုပ္ေန၊ သတိေပးေနတာနဲ႔ တူပါတယ္။

ဒါကို သတိမမူ၊ ဂူမျမင္မိတဲ႔ ကြၽန္မတို႔ သားသမီးေတြကလည္း သူ႔ကို ဂရုမထား၊ ကိုယ္႔ ကိစၥနဲ႔ ကိုယ္ အလုပ္မ်ား။ စကားေရာ ေဖါေရာ လာလုပ္ေနတဲ႔ အေဖ႔ကို လာရႈတ္ေနတယ္ ထင္ျမင္ မိတာ ခဏခဏပါ။

သူ႔ကို စကားေကာင္းေကာင္း ျပန္မေျပာေတာ႔ ကြၽန္မ အာရုံစိုက္ေအာင္ အေဖဟာ ကြၽန္မ လွန္ထားတဲ႔ စာရြက္ေတြကို ဟိုလွန္သည္လွန္ လာလုပ္ေနပါတယ္။ သည္ေတာ႔ ကြၽန္မက လက္ထည္းက ခဲတန္ကို အသာခ်ၿပီး သူ႔ကို ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ မရယ္မၿပဳံး ခပ္ တည္တည္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကြၽန္မကို ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔ၿပီး -
ေဟာသည္ ဂ်ာမန္မေတြ ဘာလွလို႔လဲ။ အေဖ႔သမီးကမွ တကယ္လွတာ ... ဆိုၿပီး ကြၽန္မ ကို ေခ်ာ႔သလိုလို ေျမွာက္သလိုလို လာေျပာ ေနတယ္။ သူ႔ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ စိုက္ ၾကည္႔ၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ စာအုပ္ကိုသာ ကြၽန္မလိုခ်င္တဲ႔၊ ပုံစံယူေနတဲ႔၊ စာမ်က္ႏွာကို ျပန္ရွာ လွန္ထားလိုက္ ပါတယ္။
ခဏအၾကာမွာ အေမ အနားကို ေရာက္လာတယ္။
“ေဟ ... မာမီစံႀကီး။ လာ စမ္းပါဦး။ သည္မွာ ၾကည္႔ပါဦး။ ဂ်ာမန္မိုဒယ္လ္ေတြတဲ႔။ ကိုယ္တို႔ သမီးႀကီး ေလာက္ေတာင္ မလွဘူး။”
အေမ႔ကို ေျပာယင္း ကြၽန္မအေရွ႕က စာအုပ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ဆြဲယူလို႔ လွမ္းေပးလိုက္တယ္။
ကြၽန္မလည္း သိပါၿပီ။ သည္ညေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ကြၽန္မ အက်ၤီဒီဇိုင္းပုံ ထုတ္လို႔ ရေတာ႔မွာ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာ။ အေဖ အိပ္ယာဝင္ဦးမယ္႔ပုံ မေပၚသလို၊ အခု အေမက အနား လာ ထိုင္ၿပီ ဆိုေတာ႔ ေတာ္ၾကာေန က်န္ ေမာင္ႏွမ တေတြလည္း အနား ေရာက္လာ ၾကဦးမွာပါ။

ေငါက္ကနဲ ထရပ္ၿပီး စာအုပ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ယူလို႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ လွည္႔ထြက္လာခဲ႔ မိတဲ႔ ကြၽန္မ အေနာက္မွာ အေမ ေမးတဲ႔ အသံနဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕ ရယ္စစ အသံ ကို ၾကားေနရ ပါတယ္။
“အႀကီးမ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။”
“ကိုယ္႔ကို စိတ္ေကာက္သြားတာေနမွာေပါ႔ ...”
“ပါပါစံႀကီးက ဘာေျပာလို႔လဲ”
အေဖက ဘာေျပာတယ္မသိ၊ အေမ႔ အသံက နည္းနည္း က်ယ္က်ယ္ေလး လြင့္လာတယ္။
“ကုိယ္႔အေဖက ခ်စ္လို႔ စတာ၊ ဒါ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ေကာက္စရာလား။ အလကားေနယင္း တေကာက္ထည္း ေကာက္ေနတာပဲ၊ ေကာက္ေတးမ။”

အခန္းထဲဝင္၊ တံခါးပိတ္၊ ဂ်က္ထိုးၿပီး ကြၽန္မ အိပ္ယာ ဝင္ခဲ႔တယ္။ အျပင္မွာ သူတို႔ ရယ္သံ ေမာသံ ၾကားေလ၊ စိတ္က ပို တိုေလ ပါပဲ။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္မွာ ကြၽန္မ အခန္း တံခါးကို လာ ေခါက္သံ ၾကားရတယ္။ ကြၽန္မက ဘာမွမထူးပဲ ၿငိမ္ေနေတာ႔ ေမးသံ တိုးတိုးေလး ၾကားရတယ္။
“သမီးႀကီး၊ အိပ္ၿပီလား”
အေဖ႔ အသံပါ။ ႏွစ္ခါေလာက္ ေမးတာကို ကြၽန္မ ဘာမွ ျပန္ မေျဖပဲ ေနေတာ႔ ထြက္သြားတဲ႔ သူ႔ေျခသံ ဖြဖြ ကြၽန္မ အခန္းတံခါးဝကေန တေျဖးေျဖး ေဝးသြားတာ သိလိုက္ပါတယ္။

ဒါက ကြၽန္မ အဲသည္ အခ်ိန္က သိတဲ႔ အသိတခု။

+                                +                                 +                                +

ေနာက္တေန႔ မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ကြၽန္မ အိပ္ခန္းတံခါးကို တအုန္းအုန္း တဒုန္းဒုန္း လာ ရိုက္ ထုသံ ၾကားရတယ္။ ပထမေတာ႔ အိပ္မက္ ထင္ေနပါတယ္။ မႏိုးတဝက္ ရီေဝေဝ အသိမွာ ၾကားလိုက္ရတာ ညီမေလးရဲ႕ အထိတ္တလန္႔ အသံ။

“မမ ... လာပါဦး။ ေဖေဖရယ္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိဘူး”
ကြၽန္မ ဘယ္လိုက ဘယ္လို အေမတို႔ အေဖတို႔ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ အိပ္ခန္းထဲက အေဖ႔ကုတင္နေဘးမွာ အေမနဲ႔ ညီမေလးကို စိုးရိမ္ ေၾကာင့္က်တဲ႔ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီးတဲ႔ အကိုလတ္က ေယာကၡမအိမ္မွာ ေနပါတယ္။ အိမ္မွာ ေနတဲ႔ အကိုႀကီးနဲ႔ ေမာင္ေလးကို မေတြ႔လို႔ ေမးမိေတာ႔ အကိုႀကီးက လမ္းထဲက ဆရာဝန္ကို ေျပး ေခၚေနၿပီး ေမာင္ေလးက အကိုလတ္နဲ႔ အေဖ႔ညီမ အေဒၚေတြ၊ အမ်ဳိးေတြကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္း ၾကားေနတယ္ တဲ႔။

အေမက အေဖ႔လက္ကို ကိုင္ၿပီး သတိေပးေနတယ္။
“ကိုကို ... သတိထားေနာ္။ ေစာတို႔ ရွိတယ္။ အားတင္းထား။ ဆရာဝန္ လာေတာ႔မယ္”
ခဏေနေတာ႔ ေမာႀကီးပန္းႀကီးနဲ႔ အကိုႀကီး အခန္းထဲ ေျပးဝင္လာပါတယ္။ ဆရာဝန္ ပါ မလာလို႔ ေမးေတာ႔ လာလိမ္႔မယ္။ ႏိႈးခဲ႔ ၿပီတဲ႔။ အေဖဟာ မ်က္လုံးမွိတ္လ်က္ အသက္ကို ျပင္းျပင္း ရႈေန ပါတယ္။ ျမင့္လိုက္ နိမ္႔လိုက္နဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကို ၾကည္႔ၿပီး ႏွလုံးေရာဂါ ဆို တာ ဘယ္လို ခံရမလဲ ကြၽန္မ ေတြးေနမိတယ္။

ႏွလုံးေရာဂါ ေဗြေဖါက္တာ သူ သုံးခါ ခံရ ၿပီး ပါၿပီ။
ပထမဆုံးတခါက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ မနက္ အလုပ္မသြားခင္ ေရခ်ဳိးခန္းက အထြက္ အခန္းေရွ႕ ကန္႔လန္႔ ႀကီး လဲေနတာ အေမေတြ႔လို႔ ဆရာဝန္ေခၚ၊ ေဆးရုံပို႔ခဲ႔ရ ပါတယ္။ ဒုတိယ တခါက မ်က္စိ တိမ္ခြဲအၿပီး ေဆးရုံ ကုတင္နေဘးမွာ လဲက်ေနတာ လူနာ ေစာင့္ အကိုလတ္က ေတြ႔ခဲ႔တာပါ။ တတိယ အႀကိမ္ကေတာ႔ အိမ္မွာ သားသမီးေတြ လူစုံေရွ႕ စကားေျပာေနယင္းနဲ႔ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ လက္တန္းကို တင္းတင္းဆုပ္လို႔ မ်က္လုံး စုံမွိတ္၊ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ အလုံးလိုက္က်ၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရႈလို႔ သူႏွလုံး ေဗြ ေဖါက္ေနမွန္း ကြၽန္မတို႔ သိခဲ႔ရတာပါ။

ပထမဆုံးတခါ ျဖစ္ၿပီးကတည္းက ႏွလုံးကိုလည္း ခြဲ အကုခံရ ၿပီးပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္လည္း အခ်ိန္ မေရြး သူ႔ႏွလုံးက ထေဖါက္ၿပီး အသက္ ေပ်ာက္ႏိုင္တာမို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သူ႔ကို အရိပ္ တၾကည္႔ ၾကည္႔နဲ႔ ကြၽန္မတို႔ စိုးရိမ္ေနခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ တတိယတခါ ျဖစ္အၿပီးမွာ သူ႔ကို သူ႔ဆရာဝန္က ေနာက္တာလား၊ အတည္ ေျပာ တာလား မသိ၊ ေျပာခဲ႔တာက “အကို သုံးခါ heart attack ရလို႔မွ မေသယင္ လက္ ခေမာင္း ထ ခပ္ေတာ႔။ ဘယ္သူမွ သုံးခါ အေဖါက္ (heart attack) မခံႏိုင္ဘူး” တဲ႔။

သည္စကားကို အတည္ယူၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေလးတဲ႔အိတ္ကိုလြယ္လို႔ ဗုဒၶါဂါယာ ဘုရားဖူး သြားလိုက္ပါေသးတယ္။ သူ႔က်မ္းမာေရး စိုးရိမ္လို႔ အေမနဲ႔ အမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕က မလိုက္ ဘို႔ ေျပာေတာ႔၊ လမ္းမွာ ေသတဲ႔ ေနရာ မီးသၿဂႋဳလ္ၿပီး ျပာကို ေျမေပၚ ႀကဲခဲ႔ တဲ႔။ လိုက္မွာပဲ၊ မတားနဲ႔ ဆိုၿပီး ဘုရားဖူး သြားဘို႔ သုံးေလးမိုင္ ခရီး အမ်ားနည္းတူ လမ္း ေလွ်ာက္ႏိုင္ဘို႔ မနက္တိုင္း လမ္းထ ေလွ်ာက္ၿပီး က်င့္ခဲ႔ပါတယ္။

ဗုဒၶါဂါယာက အျပန္မွာ သူ႔က်မ္းမာေရး ပို ေကာင္းလာတယ္။ သုံးခါ ေဗြေဖါက္လို႔ မေသယင္ လက္ခေမာင္းခတ္ေတာ႔ ဆိုတဲ႔ စကားက တြန္းအား ေကာင္းတာလားေတာ႔ မသိပါ။ သည္ အေျပာကို သူကလည္း တကယ္ ယုံသလို၊ အသားအေရက အစ ပိုၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္လာတဲ႔ သူ႔ကို သူ႔ဆရာဝန္ ကေတာင္ အံ႔ၾသတယ္။
“အကို႔ အေျခအေန ေကာင္းလာတယ္” တဲ႔။ အယင္နဲ႔ မတူ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္နဲ႔ သူ႔ ကို သူ႔မိတ္ေဆြေတြက ေတြ႔ေတာ႔ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဆို အလုပ္ ျပန္လုပ္မလား။ အခ်ိန္ျပည္႔ မဟုတ္ေတာင္ အခ်ိန္ပိုင္း ျဖစ္ျဖစ္၊ အႀကံေပး ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ ပါလား ေျပာၾကတယ္။ သူကလည္း အလုပ္ ျပန္လုပ္ယင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနခ်ိန္ပါ။

ခဏေနလို႔ ဆရာဝန္ လိုက္မလာေတာ႔ အကိုႀကီး လမ္းထဲ ျပန္ ေျပးဆင္း သြားပါတယ္။ ဖုန္းေတြ ေလွ်ာက္ေခၚေနတဲ႔ ေမာင္ေလး အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာခ်ိန္မွာ ညီမေလးကေတာ႔ အေဖ႔ကို ၾကည္႔ယင္း မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနပါၿပီ။ ကြၽန္မလည္း အေဖ႔ကို ၾကည္႔ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာ လုပ္လို႔ေကာ ရမွာတဲ႔လဲ။

ခဏေနေတာ႔ အေဖရယ္ လက္သီးႏွစ္ဘက္ တင္းတင္းဆုပ္လို႔ ျမင့္လိုက္နိမ္႔လိုက္ ရင္ဘတ္ ကလည္း ၿငိမ္သြားပါတယ္။ ကြၽန္မ ထင္တာကေတာ႔ သူ တခုခုကို ေတာင့္ခံ ေနပုံပဲ။ မၾကာပါဘူး ဖူးကနဲ ေလ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ၿငိမ္ သြားတယ္။ အသက္ထြက္တာ တခါမွ မျမင္ဘူးေပမယ္႔ ဒါပဲလို႔ ကြၽန္မ သိလိုက္တယ္။

ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို အသက္မွ်င္းမွ်င္းကေလး ရႈ၊ အသံယဲ႔ယဲ႔ကေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ စကား မေျပာ သြားပါလား။

တခ်ိန္တည္းမွာ လမ္းထည္းက ဆရာဝန္ ေပါက္စ ကိုတူးနဲ႔ အကိုႀကီး အခန္းထည္းကို အေျပး အလႊား ဝင္လာတယ္။ (ေနာက္မွ သိရတာက ပထမ အကိုႀကီးသြားေခၚတဲ႔ ေဆးခန္းဖြင့္စားသူ ဆရာဝန္မႀကီးက မိုးမလင္းေသးလို႔ ျပန္အိပ္ေနပါသတဲ႔။ မနက္လင္းအားႀကီး အရူးတေယာက္ လို လမ္းထဲမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေျပးေနတဲ႔ အကိုႀကီးကို ေတြ႔လို႔ ဆရာဝန္ေပါက္စအိမ္က သူတို႔ သားကို ႏိႈးေပးလို႔ ေဆးအိတ္ဆြဲ၊ ေျပးလိုက္လာတာပါ တဲ႔။ အဲသည္ ေနာက္ပိုင္း အဲသည္ ဆရာဝန္မကို ဟုိမွာ သည္မွာ ေတြ႔ေပမယ္႔ ကြၽန္မ တခ်က္ လွည္႔ မၾကည္႔ေတာ႔ဘူး။ သူက ႏႈတ္ဆက္လည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ႔တယ္။ ဘဝမွာ စိတ္နာတယ္ဆိုတာကို ပထမဆုံး သိ နားလည္ခဲ႔ရပါတယ္။ )

+                                +                                +                                +


ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ႔ဘူးသလို ကြၽန္မတို႔ အိမ္မွာ လူေသဘူးပါတယ္။

ေဖေဖ႔မိဘ ကြၽန္မတို႔ အဘိုးအဘြားဆုံးတုန္းက ကြၽန္မတို႔ အသက္သိပ္ငယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနခဲ႔တယ္။ သည္ေတာ႔ သိပ္ မမွတ္မိခ်င္ဘူး။ ပူေဆြးမႈလည္း မရွိခဲ႔ဘူး။ မွတ္မွတ္ ရရ ပထမဆုံး အပူဟာ ကြၽန္မ မူလတန္း ကေလးဘဝမွာ စ ႀကဳံရတာပါ။ အဲသည္အခ်ိန္က ေဖေဖ ဟာ မိတၳီလာ ေလတပ္စခန္းမွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ေနခ်ိန္ပါ။ သားသမီး အႀကီးေတြ ကို ေက်ာင္း မေျပာင္းေစခ်င္လို႔ ရန္ကုန္မွာ ထားခဲ႔ၿပီး ေမေမနဲ႔ ညီမ အငယ္ဆုံးေလးပဲ ေဖေဖနဲ႔ တပ္ထည္းမွာ လိုက္ေနခဲ႔ပါတယ္။ တရုပ္ ဗမာ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ႔ ကြၽန္မတို႔က အေဒၚအိမ္ မွာ။ ညဘက္ႀကီးမွာ ရပ္ကြက္ထဲက တရုပ္ကုန္စုံဆိုင္ကို လူအုပ္ႀကီးက ဝိုင္းလုယက္ ဖ်က္ဆီးၿပီး မီးတင္ရိႈ႕တာ ကြၽန္မ အလြန္ ထိတ္လန္႔ခဲ႔ပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္မိသားစု ကယ္ပါ၊ ကူပါ ေအာ္သံေတြ ရယ္၊ ဝုန္းကနဲ တက္ လာတဲ႔ မီးလုံးႀကီးကို ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ႏိုင္ပါဘူး။ မိသားစုဝင္ေတြ မေသ ေပမယ္႔ အေတာ္ျပင္းထန္စြာ ဒါဏ္ရာရၿပီး အပ်က္အဆီး အဆုံးအရႈံး အမ်ားႀကီး ရွိခဲ႔မွာပါ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ႔ သေဘာ ေကာင္းၿပီး ကေလးခ်င္း ကစားဘက္ေတြမို႔ ခင္မင္ရင္းစြဲ ရွိေနလို႔ ဘာ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ အိမ္၊ သူတို႔ ဆိုင္ ကိုမွ ေရြး အဖ်က္ခံရတယ္ ဆိုတာ နားမလည္ခဲ႔ဘူး။ လူအုပ္ႀကီးက ဖ်က္ခဲ႔တယ္ ဆိုေပမယ္႔ တကယ္ကေတာ႔ စနစ္ဆိုးရဲ႕ သားေကာင္ ျဖစ္ခဲ႔ ရတာ ခုမွ နားလည္ပါတယ္။

စနစ္ဆိုးဒါဏ္ အရိုက္ခံခဲ႔ရသူေတြထဲမွာ ကြၽန္မတို႔ မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးေတြလည္း ပါပါတယ္။

အဲသည္အခ်ိန္ မတိုင္ခင္ကေလးမွာ ကြၽန္မဘႀကီး ဦးမ်ဳိးလိႈင္ (စႏၵယား တင္ဝင္းလိႈင္တို႔ အေဖ) က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ေဆးခန္းတခုမွာ ေဆးရုံတက္ေနခ်ိန္ပါ။ ကြၽန္မ မွတ္မိ သိ နားလည္ သေလာက္ကေတာ႔ ဘဘဟာ လတ္တေလာ အသက္ဆုံးရႈံးရ ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါေဝဒနာ အသဲအသန္ နာမက်န္းျဖစ္လို႔ ေဆးရုံတက္ခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာဂါ သက္သာေအာင္ ေဆး ကုသမႈ ခံယူဘို႔ ေဆးရုံ တက္ခဲ႔တာပါ။ အေရးအခင္း ျဖစ္ေတာ႔ ဘဘ တက္ေနတဲ႔ ေဆးရုံ ပတ္ပတ္လည္ဟာ အဆိုးဆုံးေနရာေတြ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ႏွစ္ဘက္တိုက္ခိုက္မႈေတြ ၾကမ္းလြန္းေတာ႔ ေနဝင္မီးၿငိမ္း အမိန္႔အျပင္ ေန႔အခ်ိန္ေတြမွာလည္း လမ္းေတြပိတ္ၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဝင္ အထြက္ ေပး မလုပ္ေတာ႔ဘူး။ ဖုန္း အဆက္အသြယ္လည္း မရေတာ႔ပဲ ေဆးရုံေပၚမွာ ဘဘနဲ႔ အခ်ဳိ႕လူနာေတြ ပိတ္မိေနခဲ႔တယ္။ ေဖေဖတို႔ ရန္ကုန္ကို လိုက္လာၿပီး ဘဘကို ေဆးရုံေျပာင္း ခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ေတြ လြန္ ကုန္ပါၿပီ။ မၾကာဘူး ဘဘ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ အသက္ ၄၂ ႏွစ္ ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ (အေရးအခင္းသာ မျဖစ္ခဲ႔ယင္ ဘဘ အဲသည္ အခ်ိန္က မဆုံးဘူးလို႔ ကြၽန္မ ယုံၾကည္ပါတယ္။)

ဘဘ ဆုံးၿပီးေတာ႔ ေလးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ အေမ႔ဘက္က အဘိုး ဆုံးပါတယ္။ ေနာက္ ေဖေဖတို႔ အမ အႀကီးဆုံး ႀကီးေမ ဆုံးပါတယ္။ အသုဘ သုံးခုစလုံးမွာ အသက္ ဆုံးပါးၿပီး ဆရာဝန္ ဘာညာ ေရာက္ၿပီး၊ ကိစၥဝိစၥေတြ ၿပီးကာမွ ကြၽန္မ ေတြ႔ဘူးတာပါ။ အဲသည္ႏွစ္ ေစာေစာပိုင္းမွာ ကြၽန္မ ေယာက္ခမေလာင္းက အေဖ႔ထက္ ရွစ္လေစာ ဆုံးေပမယ္႔ သူက အသက္ရႈစက္ တန္းလန္းနဲ႔ တရက္ေက်ာ္ၾကာ ေမ႔ေမ်ာေနၿပီးမွ စက္ကို ျဖဳတ္ေပးခဲ႔ရတာမို႔ ကိုယ္႔ မ်က္စိေရွ႕တင္ ဆုံးပါးတာကို အေဖ႔က်မွ စ ႀကဳံဘူးတာပါ။

ကြၽန္မငယ္ငယ္ကတည္းကစာအလြန္ဖတ္ပါတယ္။ သုံးတန္းေက်ာင္းသူဘဝမွာ “ပိေတာက္ၿမိဳင္” နဲ႔ “သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ခိုင္” ကေန စလို႔ဖတ္လိုက္တာ ဆရာေပါင္းစုံ၊ စာေပါင္းစုံ၊ စာအုပ္ အမ်ဳိးစုံ ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာ ေအာင္ခင္ဆင့္ရဲ႕ ေဆးပညာ ဆိုင္ရာေတြလည္း ဖတ္ဘူး သလို၊ အံ႔ၾသဘြယ္ရာ ထူးဆန္းတဲ႔အျဖစ္ေတြလည္းဖတ္ဘူးပါတယ္။ အသုဘခ်ကာနီး သင္းခ်ဳိင္း ေရာက္မွ ျပန္ ရွင္ ထလာသူေတြ၊ ေဆးရုံေပၚ ရင္ခြဲခုံေပၚက်မွ အသက္ ျပန္ရႈသူေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ထားမိေတာ႔ အေဖ႔ကို ေဆးထုိးဘို႔၊ လုပ္ထုံး လုပ္နည္းေတြ လုပ္ဘို႔ကို ကြၽန္မ အေၾကာက္ အကန္ ကန္႔ကြက္ခဲ႔တယ္။ အေဖေသတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သူ သုံးခါ ႏွလုံးေဗြေဖါက္တာေတာင္ မေသခဲ႔တာ။ နာလြန္းလို႔ ခဏ ေမ႔ေနတာ၊ ေမ်ာေနတာ။ အခ်ိန္ေပးေစာင့္ယင္ အေဖ အသက္ ျပန္ရႈမယ္ လို႔ပဲ တထစ္ခ် ယုံၾကည္ေနပါတယ္။

အေဖ႔ေဘးက မခြာတဲ႔ ကြၽန္မကို အကို အမဝမ္းကြဲေတြ ေရာက္လာၿပီး ဝိုင္းေခ်ာ႔ေမာ႔ ေခၚသြား ေတာ႔မွ အေဖ႔ကို လုပ္စရာရွိတာေတြ ဆက္လုပ္လို႔ ရခဲ႔တယ္။ အမ်ားနဲ႔ တေယာက္မို႔ အေလ်ာ႔ ေပးလိုက္ရေပမယ္႔ ကြၽန္မ စိတ္ထဲ မေက်နပ္ပါဘူး။

အေဖ႔ကို ကုတင္တလုံးနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ထားထားတာကို ကြၽန္မ ေလွကားေပၚကေန တေနကုန္ ထုိင္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ အေဖ႔ၾကည္႔ရတာ အိပ္ေနသလိုပဲ။ တေန႔လုံး သားသမီးေတြ အေရွ႕မွာ မ်က္ရည္မက်တဲ႔ အေမ၊ ညဘက္ အိပ္ယာထဲမွာ အေဖ႔ကို တၿပီး တိုးတိုးေလး ႀကိတ္ ငုိသံ ၾကားရတာ ကြၽန္မ အသဲႏွလုံးကို ႀကိတ္စက္ထဲ ဖိ လွည္႔ေနသလိုပဲ။ လူေတြ ေရွ႕မွာ အေမ တင္မက ကြၽန္မတို႔ တေတြလည္း မငိုမိခဲ႔ဘူး ထင္ပါတယ္။ အသုဘ အၿပီးမွာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အေဖဆုံးတာကို သားသမီးေတြ ငိုလည္း မငိုၾကဘူး ေျပာၾကသတဲ႔။ အေဖ႔ကို မခ်စ္ဘူး ထင္ၾက သတဲ႔။

လူေတြ ယုံေအာင္ ခ်စ္မျပတတ္ေပမယ္႔ အေဖ႔ကို ကြၽန္မ ခ်စ္တယ္ထင္ပါတယ္။
သူရဲအလြန္ေၾကာက္တတ္ၿပီး ဘာမွန္းမသိတဲ႔ နာနာဘာဝ ဝိနာဘာဝေတြကို ထိတ္လန္႔တတ္ တဲ႔ ကြၽန္မဟာ အေဖဆုံးၿပီး ရက္ မလည္ခင္မွာ အေဖရယ္ သမီးကို ကိုယ္ထင္ လာျပပါ ဆုေတာင္း ေနခဲ႔မိတယ္။ ညအေမွာင္ အခန္းေထာင့္က မိွန္ျပျပ အရိပ္ေတြဟာ အေဖလား စိုက္ၾကည္႔ ေနခဲ႔ မိတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ႔ အနံ႔ကေလးေပးပါ ဆိုၿပီး စိမ္းေရႊေရႊ ဆႏြင္းစိမ္းနံ႔ရမလား သတိထား လုိက္ရႈ ေနမိခဲ႔တယ္။

ကိုယ္ကသာ အေဖ႔ကို မကြၽတ္လြတ္ခင္ တေခါက္ ျမင္ခ်င္တယ္ ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနတာ အိမ္မွာ အေဖၚေနတဲ႔ အေဒၚႀကီးက ညက ကိုေအာင္ညြန္႔ သူ႔ကို အနံ႔ ေပးတယ္။ ေျခသံ ေပးတယ္ ေျပာ ေတာ႔ အေဖ႔လို ကုိယ္ ကိုယ္တိုင္လည္း မဟုတ္ မမွန္တာ မလုပ္၊ သူမ်ား လုပ္တာကိုလည္း အား မေပးတတ္သူ၊ ဘုရားတရား အလြန္ၾကည္ညိဳသူက အသက္ ထြက္ ကတည္းက အထက္ဘုံ ေကာင္းရာေရာက္သြားၿပီ။ ဝိညာဥ္အေနနဲ႔ သည္လို လြင့္ေမ်ာေနမွာမဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္တာေတြ လာမေျပာနဲ႔လို႔ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႔ခဲ႔ တာလည္း ကြၽန္မ ပါပဲ။

တကယ္ေတာ႔ ကြၽန္မခ်စ္တဲ႔ အေဖက အေမနဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြကို အနံ႔မေပး၊ ေျခသံ မေပးပဲ မဆီမဆိုင္ သူကို ေပးရေကာင္းလား မနာလိုစိတ္နဲ႔ ေဒါသေတြ ထြက္ေနမိ တာပါ။

+                                     +                                     +                                     +

“တခါတခါ အိပ္မက္ထဲမွာ၊ အေဖနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ ရျပန္တယ္။
တခါတေလ အာရုံထဲမွာ တကယ္ ရွိေသးသလားလို႔ထင္တယ္။
ပ်ဳိရြယ္ခ်ိန္ သန္စြမ္းဆဲတြင္ အိမ္ ဦးစီးစဥ္၊ တို႔ ဘဝ ေနသာခ်ိန္၊
အေတာင္စုံေအာင္ ဖန္တီးေပးသူ၊ အနႏၱ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ ... ...”

ကြၽန္မရဲ႕ ေမာင္ေလး ေမာင္စိန္ဖိုး (သီရိညြန္႔) က အေဖနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ သူ႔ခံစားခ်က္ကို သီခ်င္းေရး ထုတ္ သီဆိုခဲ႔ ပါတယ္။ ကြၽန္မက သူ႔လို သီခ်င္း မေရးတတ္၊ မဆိုတတ္ေပမယ္႔ သူ႔ သီခ်င္း ထဲကလိုပဲ အေဖနဲ႔ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ေတြ႔ေလ႔ရွိတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အေဖဟာ ၿပဳံးစစနဲ႔ ကြၽန္မကို စ ေန၊ စဘို႔ အကြက္ပဲ ရွာေနပါတယ္။

စိန္ဖိုးေလး သီခ်င္းထဲကလိုပဲ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာမွ တကယ္ မရွိေတာ႔မွန္း သိရ၊ လက္ခံရ ေပမယ္႔ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အေဖဟာ ကြၽန္မ အေတြးထဲ အသိထဲ ရင္ထဲမွာ ရွိဆဲပါ။ ႏွစ္ေတြ ဘယ္လို ေျပာင္း ေဟာင္းခဲ႔ေပမယ္႔ အေဖ႔ကို ကြၽန္မ စိတ္ေကာက္မိခဲ႔တဲ႔ ညက မေန႔ တေန႔ ကလိုပါပဲ။ ေမာင္ဖိုးရဲ႕ သီခ်င္းထဲကလို ေအာ္ေခၚယင္ ေပၚလာေလမလား ကေလးအေတြးက ခုထိ ေတြးမိဆဲပါ။

သည္လိုသာ ေအာ္ေခၚလို႔ ျပန္ ေပၚလာမယ္ဆိုယင္ ရင္ကြဲေအာင္ ေအာ္ ေခၚလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
အေဖ႔ကို စိတ္ေကာက္မိခဲ႔တာ ေတာင္းပန္ဘို႔ပါ။

သူ အိပ္ကာနီး လာေခၚတာကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ႔တာ၊ တံခါး ထ မဖြင့္ေပးမိတာ၊ ကြၽန္မ ေသရာပါ ရေနမယ္႔ ေနာင္တေတြပါ။

(ေနာင္မွ တရတဲ႔ ေနာင္တေတြနဲ႔ ကင္းေဝးၾကပါေစ။)

မာလုစံ
ဇြန္လ ၁၈ ရက္ ၂ဝ၁၁

 

No comments: