ထပ္တူ မညီေသာ ႀတိဂံမ်ား

(မေဟသီ ရုပ္စုံမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၅ ခု မတ္လ၊ အမွတ္ ၈)

ညေနေစာင္း ေလးနာရီ ထိုးေတာ႔မည္။

ကိုေအာင္ ျပန္လာခ်ိန္ နီးၿပီ။

လက္ထဲမွ ခ်ည္ထိုးလက္စ စားပြဲခင္း အေသးေလးကို ခ်ထားၿပီး သြယ္ ထိုင္ရာမွ ထ၊ အေညာင္း ဆန္႔လိုက္သည္။ ကိုေအာင္ အိမ္ ျပန္ေရာက္လွ်င္ အေမာေျပ ေသာက္ရန္ သံပုရာရည္ တခြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေဖ်ာ္ရဦးမည္ ျဖစ္သည္။

မီးဖိုခန္းထဲ မ၀င္မီ မွန္တင္ခုံေရွ႕၀ယ္ ေခတၱ ထိုင္ကာ မ်က္ႏွာကို နည္းနည္းပါးပါး ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ အဆီျပန္ကာ မလွမပ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ကိုေအာင္ အေမာ မေျပမည္ကို စိုးရသည္။

သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ အက်အန ထိုင္ကာ ခ်စ္လင္ ရုံးအျပန္ကို လွလွပပ ေမွ်ာ္ရသည္။

ၿခံ၀မွာ ကိုေအာင့္အရိပ္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အေျပးအလႊား ဆီးႀကိဳမည္။ အိမ္ထဲကို ေရာက္လွ်င္ တိုက္ပုံ အက်ႌကို တယုတယ ကူခၽြတ္ေပးမည္။ လဲလွယ္ရန္ အ၀တ္အစားကို ထုတ္ေပးၿပီး အေမာေျပ သံပုရာရည္ တိုက္ကာ အနား ယူေစမည္။ ကိုေအာင္ ေရခ်ဳိးေနစဥ္မွာ ပူပူေႏြးေႏြး ထမင္း လက္ဆုံ စားႏိုင္ရန္ ဟင္းလ်ာေတြကို ေႏႊးတန္ ေႏႊးမည္။

ဒါေတြက သြယ္၏ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လုပ္ၿမဲ အလုပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ေခတ္သမီးပ်ဳိ ျဖစ္ေပမယ္႔ သားကို သခင္၊ လင္ကို ဘုရား၊ ဆိုရိုးစကားႏွင့္ အညီ အေလးထား ျပဳစုလိုသည္မွာ သြယ္၏ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းေသာ ရင္ထဲမွ ဆႏၵ ေပတည္း။

X                                X                                X                                X

အိမ္ေထာင္သက္ သုံးႏွစ္ခန္႔ ရွိခဲ႔ၿပီ ျဖစ္ေပမယ္႔ သြယ္၏ လႈပ္ရွားမႈေတြသည္ ယခင္ကလိုပင္ သြက္လက္ဆဲ ျဖစ္သည္။

အိမ္မႈကိစၥ အားလုံးကို ခင္ပြန္းသည္ အလုပ္ သြားေနခ်ိန္တြင္ ၿပီးစီးေအာင္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး ခင္ပြန္း ျပန္ အလာကို လွလွ ပပ ဆီးႀကိဳကာ အေမာေျပေအာင္ ျပဳစုရသည္မွာ တေန႔တေန႔ မရိုး ႏိုင္ေအာင္ပင္။

သူမကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ ႏြမ္းနယ္သေယာင္ ကိုေအာင့္မ်က္ႏွာမွာ အၿပဳံးတခ်က္ လက္ သြားလွ်င္ သြယ္႔မွာလည္း တေန႔ခင္းလုံး အိမ္မႈကိစၥေတြႏွင့္ ေမာထားခဲ႔ရသမွ် အေမာေျပသည္ပင္။

ယခင္က သူမ တေယာက္တည္း ေစာင့္ႀကိဳခဲ႔ရာမွ ယခုမူ သမီးကေလးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္။ ကိုေအာင့္ကို အေမာ ေျပေစခဲ႔သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ ကိုေအာင္ ရာထူးတိုးသည္။ တဆက္တည္းပင္ နယ္ေျပာင္းမိန္႔ ထြက္လာသည္။

အစ ပထမေတာ႔ နယ္ေျပာင္းရမည္ကို သြယ္ ေနာက္တြန္႔မိသည္။ အေျခက်ၿပီးသား ပတ္၀န္းက်င္ကို သြယ္ မခြဲခြာခ်င္ပါ။ မိဘေဆြမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာမွာ သူတစိမ္းေတြ အၾကား ေနရမည္ကို စိတ္ထဲ မရဲ၊ အားငယ္မိသည္။

“ဟိုက်ရင္ ကိုတို႔ မိတ္ေဆြ အသစ္ေတြ ရမွာပါ။ အလုပ္က ၀န္ထမ္းေတြ တစုတေ၀းတည္း သီးသန္႔ ေနရမွာ။ သည္ေတာ႔ အိမ္နီးခ်င္း ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ မိတ္သစ္ေဆြသစ္ အတြက္ေတာ႔ သြယ္ ဘာမွ မပူနဲ႔။”

တကယ္လဲ ကိုေအာင္ ေျပာသလိုပင္ အရာရွိငယ္ေတြ တစုတေ၀းေနေသာ ၀င္းႀကီးထဲတြင္ ေနခဲ႔ရသည္။

ဒီမွာ မီမီ ႏွင့္ သြယ္ သိကၽြမ္းခဲ႔ရသည္။

မီမီ ဆိုသည္က သြယ္တို႔ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ အိမ္မွ အိမ္ရွင္မကေလး။ သြယ္႔လိုပင္ အရာရွိငယ္ ကေတာ္ေလး။ သူမ၏ သြက္လက္ေသာ ဟန္၊ ခ်စ္စဖြယ္ အၿပဳံး၊ တီတီတာတာ စကားတို႔ေၾကာင့္ သြယ္မွာ ျမင္လွ်င္ ျမင္ခ်င္းပင္ မီမီကို ခင္မင္မိခဲ႔သည္။ မီမီကလည္း သြယ္႔ကို အစ္မရင္းသဖြယ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိခဲ႔သည္။

အတူတူေနေသာရက္ေတြ မ်ားလာေတာ႔ တေယာက္၏ အေၾကာင္းကို တေယာက္ ပိုလို႔ နားလည္လာရသည္။ မီမီသည္ စိတ္ထဲ ရွိသလို ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာတတ္၊ ျပဳမူတတ္သူ ျဖစ္ေပမယ္႔ ပင္ကို စိတ္ရင္းကေလးက ရိုးေျဖာင့္ ပြင့္လင္းသူ ျဖစ္သည္။

မီမီ႔ိကို သြယ္ ခင္ပါသည္။ ဒါေပမယ္႔ မီမီႏွင့္ ပတ္သက္၍ သြယ္ နားမလည္တာ တခု ရွိသည္။

ဒါကေတာ႔ မီမီ၏ အိမ္ေထာင္ ထိန္းသိမ္းပုံပင္။

မီမီသည္ အိမ္ေထာင္မႈမွာ ညံ႕ဖ်င္းသည္ေတာ႔ မဟုတ္။ သူမ၏ အိမ္ကေလးမွာ သြယ္တို႔ အိမ္ႏွင့္မျခား အၿမဲ ေသသပ္ သန္႔ရွင္း ေနပါသည္။

ဒါေပမယ္႔ မီမီက အိမ္မႈကိစၥေတြကို ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္။ ညေနေစာင္းကာမွ လုပ္တတ္သည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္း အလုပ္မွ ျပန္လာခ်ိန္ နီးကာမွ ဒေရာေမ်ာပါး လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတတ္သည္။

ဒီလိုဆိုေတာ႔ တေန႔ခင္းလုံး မီမီ ဘာ လုပ္ေနသနည္း။

ေန႔ခင္းဆိုလွ်င္ မီမီသည္ အက်ႌခ်ဳပ္ဆိုင္မွ အက်ႌေတြကို လက္ခ်ဳပ္ ယူ ခ်ဳပ္ေပးသည္။ ၾကယ္သီး တပ္သည္။ ဇာပန္း ထိုးေပးသည္ တဲ႔။

“ဟိုတုန္းကေတာ႔ မီမီလဲ အလုပ္ လုပ္တယ္ အမရဲ႕။ သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ႔ အိမ္ အလုပ္က တဘက္၊ ရုံးက တဘက္နဲ႔ ကသီတယ္ေလ။ အေဖၚ ေခၚထားရေအာင္လဲ မီမီတို႔မွာ ေငြက မပိုဘူး။ မီမီ ရတဲ႔ လခက မီမီ႔ ကားခ၊ မုန္႔ဖိုး ႏႈတ္လိုက္ရင္ ဘာမွ မက်န္ခ်င္ဘူး။ ရုံးတက္ရတယ္ ဆိုေတာ႔ အ၀တ္အစား၊ ပိုက္ဆံအိတ္တို႔၊ ဘိနပ္ဘာညာ လက္ကိုင္ပု၀ါက အစ အလွျပင္ ပစၥည္းေတြပါ လိုလာၿပီေလ။ အရင္က အဘိုးတို႔ အိမ္မွာေနတုန္းက အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ခ်က္ျပဳတ္ ၾကတာ။ အခုက ကိုယ္႔အိမ္ေထာင္နဲ႔ ဆိုေတာ႔ အလုပ္က ျပန္ကာမွ ေစ်း၀င္၀ယ္ရ၊ အိမ္ေရာက္ကာမွ ခ်က္ရနဲ႔ ပင္ပန္းတာပဲ အဖတ္ တင္တယ္။ ကုိယ္႔ရွာစာက အိမ္စရိတ္ထဲလဲ ဘာမွ မထည္႔ႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္က ထြက္လိုက္တာ။ မီမီ အလုပ္ထြက္တာ သူက သိပ္ သေဘာ မက်ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ လခ မေကာင္းေပမယ္႔ ေနာင္ ေရရွည္မွာ လခတိုးရင္၊ ရာထူးတက္ရင္ အဆင္ ေျပႏိုင္မယ္ေပါ႔။ ခဏ သည္းခံ လုပ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အမရယ္၊ မီမီ ရုံးနဲ႔ အိမ္၊ အလုပ္ ႏွစ္ခုကို အပင္ပန္းခံ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ သူ႔မိန္းမ အေနနဲ႔ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ႔ငဲ႔ ရုံး မတက္ခ်င္ဘူး။ ရုံးမွာက သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူ မ၀တ္ႏိုင္၊ မသုံး ႏိုင္ရင္ ကိုယ္႔လုပ္စာနဲ႔ ကိုယ္ အႏွိမ္ခံရ၊ အတင္း ေျပာခံရဦးမွာ။ အပ်ဳိတုန္းကမွ လွလွပပ ၀တ္ႏိုင္ေသး၊ အိမ္ေထာင္က်ကာမွ မသုံးႏိုင္၊ မ၀တ္ႏိုင္ဆိုရင္ သူ႔အတြက္လဲ ဘယ္ေကာင္းမလဲေနာ္။”

ကိုေအာင္ႏွင့္ သြယ္ အိမ္ေထာင္ ျပဳေတာ႔မည္ ဆိုကတည္းက သြယ္႔ကို ရုံးအလုပ္ မလုပ္ပါနဲ႔၊ သြယ္ ပင္ပန္းတာ မၾကည္႔ရက္ဘူး၊ စီးပြားရွာတာ ေယာက္်ား တာ၀န္ပါ၊ အိမ္မွာပဲ ေနပါ ဟု အထပ္ထပ္ အဖန္ဖန္ ဆိုခဲ႔ေသာ ကိုေအာင့္ စကားေတြ ၾကားမိလာသည္။

“အင္းေပါ႔ေလ၊ အခုလို အက်ႌ ယူ ခ်ဳပ္တာကေတာ႔ အိုးမကြာ၊ အိမ္မကြာ လုပ္ရတာေပါ႔။”

“ဟုတ္တယ္ အမ၊ ဒါေပမယ္႔ေလ တခုရွိတာက မီမီ ဒါေတြ လုပ္ေနတာကို သူ မသိဘူး။”

သြယ္ အံ႔ၾသသြားသည္။

“ေယာက္်ားအမ်ားစုဟာ အခ်ိန္ပိုယင္ အရက္ ေသာက္ခ်င္တယ္၊ ေျခ ရွည္ခ်င္တယ္။ ေငြပိုယင္ အငယ္ ထားခ်င္တယ္။ အေျပာကေတာ႔ သင္းပါေပ႔။ ကိုယ္ ေကၽြးႏိုင္လို႔ ကိုယ္ ထားတာ တဲ႔ေလ။ တခ်ဳိ႕ မိန္းမေတြ အခ်ိန္ပိုလို႔ အတင္း လည္ေျပာတာကို သူတို႔က တမွတ္တရ ေျပာစရာ လုပ္ေနေပမယ္႔ အဲဒီ မိန္းမေတြ အတင္း ေျပာတာက ပိုက္ဆံ မကုန္ဘူး။ ကိုယ္႔ ေယာက္်ားကို မစြန္႔ဘူး။ ေယာက္်ားေတြ အငယ္ထားေတာ႔ မယားႀကီးေတြ ဒုကၡေရာက္ေရာ။ တခါ ႏွစ္ေယာက္ မေကၽြးႏိုင္ရင္ မယားႀကီးကို စြန္႔ပစ္တာ မ်ားတယ္ေနာ္။ အခု မီမီ သူ မသိေအာင္ အက်ႌ ခ်ဳပ္လို႔ ရတဲ႔ ပိုက္ဆံက သုံးျဖဳန္းဖို႔ မဟုတ္ဘူး အမ။ အိမ္သုံးစရိတ္ကို သူ ေပးတာနဲ႔ပဲ မီမီ ေလာက္ငေအာင္ သုံးတယ္။ အပို မသုံးဘူး။ မီမီ ရွာထား တာကို ေနာင္ေရးအတြက္ စုထားရတယ္။ အသက္ငယ္တုန္းမွာ မီမီ႔အေပၚ သူ ေကာင္းေပမယ္႔ ေနာင္ တေန႔မွာ ဘာ ျဖစ္လာႏိုင္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ လူ႔စိတ္ဆိုတာ အစိုးရတာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ကိုယ္႔အနားကပ္ေနေပမယ္႔ တေန႔ ဘာျဖစ္မယ္ မသိႏိုင္ဘူး။ အသက္ႀကီး ကာမွ ကေလးေတြနဲ႔ ဒုကၡ မေရာက္ခ်င္ဘူး အမရယ္။ မီမီ သားသမီးေတြကို မဆင္းရဲေစခ်င္ဘူး။”

မီမီတို႔ လုပ္လိုက္ ေျပာလိုက္မွျဖင့္ အဆန္းခ်ည္းပဲ ဟု သြယ္ ေတြးမိသည္။

အသက္သာ ငယ္သည္၊ အေတြး မငယ္သည္႔ မီမီစကားေတြကို ဟုတ္တုတ္တုတ္ ေတြးကာ ေထာက္ခံမိေပမယ္႔ မီမီေျပာတဲ႔ ဘာဘာညာညာ ပိုရင္ ဟိုဟာသည္ဟာ လုပ္တတ္တဲ႔ သူေတြအထဲ ကိုေအာင္ ပါမယ္ မထင္ပါ။ ကိုေအာင္ကေတာ႔ ဒီလို လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူးဟု သြယ္ ေတြးမိသည္။ ‘ေယာက္်ား အမ်ားစု …’ ဆိုေတာ႔ မီမီ ခ်န္ထားခဲ႔တဲ႔ ေယာက္်ား အနည္းစုထဲမွာ ကိုေအာင္ ေရွ႕ဆုံးက ပါ မွာပါ … လို႔ သြယ္႔ဘာသာ ေျဖေတြး ေတြးလိုက္သည္။

တခုေတာ႔ မီမီ႔ကို သြယ္ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

ထီးကေလး ေဆာင္းကာ အိမ္ တကာလည္ အတင္း မေျပာတတ္ပဲ အေၾကြး ကင္းကင္း ေနတတ္ေသာ မီမီ၏ ေနထိုင္ပုံ ကေလးကို …. ။

X                                X                                X                                X

ညေနေစာင္းမို႔ ေလးနာရီ ခြဲေတာ႔မည္ ဆိုလွ်င္ မီမီ အလုပ္ စေလၿပီ။ တခါတေလ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ တဂိုးဂိုးတဂြတ္ဂြတ္ ထုေထာင္းေနတတ္သည္။ တခါတေလ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ အ၀တ္ထုပ္ႀကီး ခ်ခင္းလို႔ မီးပူ တိုက္ေနတတ္ျပန္သည္။

လက္သုတ္ပု၀ါ၊ လက္ကိုင္ပု၀ါ၊ စြပ္က်ယ္ အစရွိေသာ အထည္ေသးမ်ားကို တခါတရံ ညေနပိုင္းမ်ားမွာ ေလွ်ာ္ဖြတ္ လွန္းတတ္တာ ေတြ႔ရေပမယ္႔ အခါမ်ားစြာ ေလွ်ာ္ေလ႔ေလွ်ာ္ထ ရွိတတ္တာ ကေတာ႔ ရုံးပိတ္ရက္မ်ားမွာ ျဖစ္သည္။

ရုံးပိတ္ရက္မို႔ သူမ်ားတကာ မိသားစုေတြ ဟိုဟိုသည္သည္ အလည္အပတ္ ထြက္ၾကခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ မီမီတေယာက္က မိုးလင္းကတည္းက အ၀တ္ပုံႀကီးကို ခ်ကာ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ေနတတ္သည္။ ဒီေတာ႔ သူမ၏ ခင္ပြန္းသည္ချမာ မၾကည္႔ရက္ဟန္ တူသည္။ မီမီ တားေနသည္႔ အၾကားမွ အတင္းကာေရာ အ၀တ္ေတြ ၀င္ ေလွ်ာ္တာ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ထိုအခါ ေရသံ တျဗန္းျဗန္း အၾကားမွာ မီမီ႔ အသံကေလးကို တဆူဆူ ၾကားရတတ္သည္။

တခုေတာ႔ မီမီ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။

သူမ၏ ခင္ပြန္းကို ဘယ္ေသာအခါမွ မေလးမစား ဆက္ဆံတာ မေတြ႔ရ။ အႏိုင္ယူေသာ အထက္ေလသံႏွင့္ ေျပာ ဆိုျခင္း မရွိ။ ဟိုဟာ လုပ္ေပးပါ၊ ဒီဟာ လုပ္ေပးပါႏွင့္ တခါမွ ခိုင္းသံ မၾကားစဖူးခဲ႔။

‘အင္းေလ … ဒါကလည္း သူမ၏ ေယာက္်ားက အလိုက္တသိ ၀င္ ကူေနလို႔ ခိုင္းစရာ ေျပာစရာ မလိုလို႔ ျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္မွာေပါ႔’

သြယ္ ေတြးသလိုပါပဲ။ မီမီ၏ ခင္ပြန္းကေလးကလည္း ငါ ေယာက္်ားပဲ၊ အိမ္မႈကိစၥ ငါႏွင့္ မဆိုင္ ဟု ဆိုကာ အခန္႔သား ထိုင္ေနတတ္သူ မဟုတ္ေပ။

မီမီ မီးဖိုထဲ ေရာက္ေနလွ်င္ သူကလဲ အိုးခြက္ ကူေဆးေပးတတ္သည္။ မီမီ မီးပူတိုက္လွ်င္ ေဘးနားမွာ ထိုင္ၿပီး အ၀တ္ေတြကို ေရဆြတ္ ေပးခ်င္ ေပးတတ္သည္။ ယပ္ခတ္ ေပးခ်င္ ေပးေန တတ္သည္။ မီမီ ၾကမ္းတိုက္လွ်င္ သူက စားပြဲ ကုလားထိုင္ ကူေရႊ႕ေပးလို႔ မီမီက မလုပ္ပါနဲ႔ဟု တစာစာ ေျပာေနသည္႔ ၾကားက ထိုင္၊ အနားယူေနတယ္လို႔ တခါမွ မေတြ႔ရ။

တတြဲတြဲ တဆူဆူႏွင့္ သူတို႔ အိမ္ကေလးက ေပ်ာ္ေတာ႔ ေပ်ာ္စရာပင္။ သူတို႔ လင္မယား ခ်စ္ခင္တာ ၾကည္႔ၿပီး မနာလိုသူေတြက ႀကံဖန္ ေျပာေပမယ္႔ မီမီက ဂရုမစိုက္။

မီမီလည္း သူ႔ကို မႏိုင္ခ်င္ဘူး၊ သူ အႏိုင္ယူရင္လည္း မီမီ မခံဘူး၊ တကယ္ေတာ႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ လင္ က ႏိုင္တယ္၊ မယားက ႏိုင္တယ္ ဆိုတာထက္ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဘက္ နားလည္ၿပီး ကိုယ္လင္မယားခ်င္း ေက်နပ္ဘို႔က အဓိကပါပဲ … တဲ႔။

ဒီလို အျမင္ေတြ ရွိ၊ အေပးအယူ မွ်ပါလ်က္ႏွင့္ မီမီ႔ကို သူမ၏ ခင္ပြန္းက လခ အကုန္ မအပ္ပဲ တိုင္းထြာ ေပးေနတာကို သြယ္ နားမလည္ႏိုင္ေပ။ ကိုေအာင္ဆိုလွ်င္ ရတဲ႔လခ ထုတ္လာသမွ် သြယ္႔ လက္ထဲ အကုန္ ထည္႔ၿပီးမွ သူ လိုတာ၊ သုံးခ်င္ သေလာက္ ျပန္ေတာင္းတတ္ေပမယ္႔ မီမီ႔ခင္ပြန္း ကေတာ႔ မီမီ႔ကို တေန႔တာအတြက္ပဲ ေစ်းဘိုး ေန႔တိုင္း ေပးတယ္ တဲ႔။ လိုတာရွိရင္ လိုက္ ၀ယ္ေပးတယ္ တဲ႔။

ထိုအေၾကာင္းကို သြယ္႔အား ခင္မင္စြာႏွင့္ မီမီ ဖြင့္ ေျပာျပ ရွာပါသည္။

“သူ႔ အစ္ကိုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကို ၾကည္႔ၿပီး သူက လန္႔ေနတာ အမရဲ႕၊ သူ႔မရီးက အေပ်ာ္ အပါး အ၀တ္အစား ခုံမင္ေတာ႔ ေယာက္်ား ရွာစာနဲ႔ မေလာက္ႏိုင္ဘူး။ ရုပ္ရွင္ဆို ရုံတင္တာနဲ႔ ၾကည္႔ ၿပီးၿပီ၊ အ၀တ္အစား အသစ္အဆန္း ေပၚရင္ သူ႔ခါးေပၚ ေရာက္ၿပီးၿပီ။ ဇာတ္ပြဲ၊ စတိတ္ခ်္ရိႈး ဘာမွ မလြတ္ ေစရဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲ ဘယ္သူ ဘာ သုံးသလဲ၊ သူ႔မွာလဲ ရွိရမယ္၊ သူလဲ သုံးဘူးရမယ္။ ဒါေတာင္ေနာ္ သူ႔အစ္ကိုက ညဘက္ဆို အငွားကား ေမာင္းေသးတာ၊ အစားအေသာက္ကို ကေလးပါးစပ္ က အစ ေခၽြေတာ႔ သားတေယာက္ ဆုံးၿပီး ၿပီေလ။ ကေလးကို သြားေလရာ ေခၚ၊ ေတြ႔ရာ အစာ ၀ယ္ေကၽြးေတာ႔ ၀မ္းသြား တာေပါ႔။ အဲဒါ ေဆးခန္း မျပပဲ လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္က ၀မ္းပိတ္ေဆး ၀ယ္ တိုက္သတဲ႔။ သူ႔အကို ည သန္ေခါင္ေက်ာ္ ကားအပ္ၿပီး ျပန္လာေတာ႔ ကေလးက ေမ်ာ႔ေနၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲက ေဆးခန္း ကလဲ ပိတ္ၿပီဆိုေတာ႔ ေဆးရုံ အျမန္ေျပးေပမယ္႔ ေနာက္က်သြားၿပီ။ ကေလးကလဲ အစကတည္းက ခ်ည္႔နဲ႔နဲ႔ ရယ္ ဆိုေတာ႔ ေရာဂါဒဏ္ မခံႏိုင္ပဲ ဆုံးသြားေရာ။ တကယ္က မဆုံးသင့္ပဲ ဆုံးတာ။ ၀မ္းေတြ တအားသြားၿပီး အားျပတ္၊ အာဟာရ ျပတ္သြားတာ တဲ႔၊ ဆရာ၀န္က ေျပာတယ္။ အဲတာနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး၊ အသုဘ ခ်ဖို႔ ေငြက မရွိ။ အဘြားက ေျမးဦးေလး ေျမက်လွေအာင္ ရွိတဲ႔ လက္၀တ္လက္စား ေရာင္း၊ လုပ္ေပးမွ လွလွပပ အသုဘ ခ်ရတာ ဆိုပဲ အမရဲ႕။ မီမီကလဲ ငယ္ေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ကလဲ ႏုေသးေတာ႔ မီမီ႔ကို သူ မယုံ ေသးတာ သဘာ၀ က်ပါတယ္၊ ဒါကို မီမီ လက္ခံတယ္။ တေန႔ ရလာမယ္႔ သားသမီးအတြက္ သူ႔ဘာသာ စုထားတယ္ တဲ႔။ ဒီေတာ႔ အခုေတာ႔ ေနပေစအုံးေပါ႔။ ေနာင္ႏွစ္ေလာက္မွာ မီမီတို႔ ကေလးယူမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက ေငြ ထြက္ယင္ ထြက္ေပါ႔။ မီမီကလဲ ေစာင့္ၾကည္႔ေန တာပါ”

သြယ္ႏွင့္ ကိုေအာင္တို႔ ခံယူထားေသာ အိမ္ေထာင္ေရး အဘိဓမၼာႏွင့္ေတာ႔ တျခားစီပင္။

သူ႔ ဇာတ္လမ္းႏွင့္သူ လႈပ္ရွား ကျပ ေနၾကေသာ အိမ္ေထာင္ေရး ဇာတ္ခုံႀကီးမွာ မီမီ ၾကည္႔ခဲ႔၊ ပါ၀င္ခဲ႔ရတဲ႔ ဇာတ္လမ္းကေလးက တမ်ဳိး ျဖစ္ခဲ႔သည္။

ဖခင္ျဖစ္သူက မိခင္ႏွင့္ သူမတို႔ ေမာင္ႏွမကို စြန္႔ခြာ သြားခဲ႔တာ ယေန႔ထိ ေမ႔ မရႏိုင္ခဲ႔ ဟု ဆိုသည္။

မီမီ၏ မိခင္သည္ ခ်စ္သူမ်က္ႏွာ တကမာၻ ထင္ကာ မိဘ အရိပ္ကို စုံကန္ စြန္႔ခြာခဲ႔သူမို႔ ခင္ပြန္းက ပစ္သြားခ်ိန္မွာ အားကိုးရာ မဲ႔ၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတိဒုကၡ ေရာက္ခဲ႔ရသည္။ ပညာ ကလည္း ဆုံးခန္းတုိင္ မသင္ခဲ႔ရ။ လက္ထဲမွာလည္း ေငြက မရွိမို႔ မိခင္ျဖစ္သူ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္ခ်ိန္ မွာ ေမာင္ေလးကို ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီၿပီး အေမ႔ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ ခဲ႔ရတာ မီမီ႔ အသည္း စြဲ ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ သတင္းကို ၾကားၿပီး အဘိုးအဘြားက ျပန္ေခၚ၍သာ ေတာ္ေတာ႔သည္ တဲ႔။

“ႏို႔မို႔ဆို အမနဲ႔ မီမီ ဒီလို ခင္ရ သိရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘိုးဘိုးနဲ႔ ဘြားဘြားသာ ျပန္မေခၚယင္ မီမီလဲ အခုဆို ဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေနမယ္ မသိဘူး။ ဒီလို အရာရွိ ကေတာ္ ျဖစ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ အတည္ႀကံတဲ႔ ေယာက္်ား ရွိယင္ေတာင္ ကံေကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ မီမီကလဲ သူ႔ကို မယုံေသးဘူး အမေရ။ အသက္ရႈခ်င္း ကြဲၾကတယ္ ဆိုေပမယ္႔ သူ႔ က်ကာမွ မီမီ႔အေဖနဲ႔ သြားတူေနယင္ ဒုကၡ။ ဒါေၾကာင့္ မီမီ ေနာင္ေရးအတြက္ ရွာေဖြ စုေဆာင္းေနတာပါ။ မီမီ မတရား ေလာဘ ႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး မီမီ႔ တေယာက္ တည္းအတြက္ မဟုတ္ဘူး။ တေန႔ ရလာမယ္႔ ရင္ေသြးေတြ အတြက္ ပါ ပါတယ္”

လင္ကလည္း မယားကို မယုံ။ ဇနီးကလည္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို မယုံၾကပါပဲႏွင့္ အခ်စ္ပိုၾက ေသာ သူတို႔ လင္မယားက အဆန္းပင္။ ဒါကို ေျပာမိလွ်င္ မီမီက အၿပဳံးကေလးႏွင့္ ေျဖမည္ ထင္သည္။

‘ဦးေႏွာက္က မယုံေပမယ္႔ ႏွလုံးသားက ခ်စ္တယ္ ရွင္ေရ ….’ ဟု

X                                X                                X                                X

‘ရဟန္းခံ၊ ရွင္ျပဳ၊ နားသ မဂၤလာ ဖိတ္ၾကားလႊာ’

ေဒၚသြယ္သြယ္ခင္ အမည္တပ္၍ ဖိတ္ၾကားလာေသာ ဖိတ္စာႀကီးသည္ ခန္႔ညားလွသည္။

အလွဴ႕ရွင္ အလွဴ႕အမ အမည္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ မီမီတို႔ စုံတြဲ ျဖစ္ေနသည္။

မီမီ႔ ခင္ပြန္းက ရဟန္းခံ၊ သားငယ္က ရွင္ျပဳ၊ သမီးႀကီးက နားသ မဂၤလာ တဲ႔။

“ေမေမ႔ကို ဆက္ဆက္ လာပါ တဲ႔၊ အဲဒီ အန္တီက မွာသြားတယ္။ သား နဲ႔ မမ ကိုလဲ လိုက္ခဲ႔ တဲ႔။ အျပန္ကို သူတို႔ လိုက္ ပို႔ေပးမတဲ႔”

သားက နံေဘးမွ ေျပာေနသည္။

အလွဴ၊ ပြဲလမ္း၊ သာေရးေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေရွာင္ေနခဲ႔သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေပမယ္႔ ယခု တခါကိုျဖင့္ မီမီႏွင့္လည္း ေတြ႔ခ်င္သည္မို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားရန္ သြယ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

မီမီ ႏွင့္ မေတြ႔ရသည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံး ခြဲခဲ႔ရခ်ိန္က သြယ္႔မွာ သားငယ္ ကိုယ္၀န္ႀကီးႏွင့္။ မီမီကလည္း သမီးဦးကေလး ဖြားၿပီးကာစ။

အခုဆို ကေလးေတြပင္ အရြယ္ေရာက္ လူလား ေျမာက္ ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

ေရာက္ေအာင္ သြားမည္ဟု ေတြးထားခဲ႔သည္မို႔ မီမီတို႔ အလွဴေန႔တြင္ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ႔သည္။

အနည္းငယ္ ၀လာသည္မွ လြဲ၍ မီမီသည္ ယခင္ကလိုပင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းဆဲ၊ သြက္လက္ဆဲ။ သြယ္႔ကိုလဲ ခင္မင္ဆဲ ပင္။

သြယ္တို႔ သားအမိ တေတြကို ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ မီမီသည္ ပု၀ါႀကီး တကားကားႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း အနားကို ေရာက္လာသည္။ ခင္မင္ လႈိက္လွဲစြာ ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္ေသာ အလွဴ႕အမ၏ ရင္းႏွီးမႈေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို သိမ္ငယ္သလို ခံစားေနရသည္တို႔ အနည္းငယ္ သက္သာသြားသည္။

ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးက်ယ္ေသာ အလွဴႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္ ထည္၀ါေသာ အလွဴ႕ရွင္ေတြကို ၾကည္႔ၿပီး သူတို႔အတြက္ သြယ္ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူမိသည္။ မီမီတို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး ဘယ္မိဘထံကမွ လက္ျဖန္႔ မေတာင္းရပဲ ကိုယ္႔ဒူး ကိုယ္ခၽြန္ ႀကီးပြားလာၾကသည္ကို သြယ္ ခ်ီးက်ဴး၍ မဆုံး။

အထူးသျဖင့္ကေတာ႔ မီမီ႔ကို ျဖစ္သည္။

အလွဴပြဲ ၿပီးေတာ႔ မီမီက ညေနမွ ျပန္ပါဆိုကာ ဆြဲထားျပန္သည္။ သြယ္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မီမီႏွင့္ စကား ေျပာခ်င္သျဖင့္ မီမီ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္ကို လက္ခံလိုက္သည္။

“ကဲ … ေျပာပါဦး မီမီရဲ႕၊ အမနဲ႔ ကြဲသြားၿပီးတဲ႔ ေနာက္ကို”

“ေျပာမယ္ အမေရ၊ ေျပာခ်င္လို႔ကို မီမီက အမကို ဆြဲ ထားတာ”

အစခ်ီကာ သူမတို႔ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ေလသည္။

“အမတို႔ ေျပာင္းသြားၾကၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ မီမီတို႔ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ ျဖစ္ပုံက ဒီလို အမေရ …။ အဲဒီေန႔ မနက္က သမီး ကိုယ္ နည္းနည္း ပူခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေန႔လယ္မွာ အဖ်ားက်သြားေတာ႔ မီမီလဲ ကေလးကို ေဘးက အိမ္မွာ ခဏ အပ္ထားခဲ႔ၿပီး ခ်ဳပ္ၿပီးသား အထည္ေတြ ဆိုင္မွာ သြား ျပန္သြင္းတာေပါ႔။ အဲဒီေန႔ က်ကာမွပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူကလည္း ကေလး ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး ေစာေစာ ျပန္လာေတာ႔ မီမီနဲ႔ အိမ္ အ၀င္၀တင္ တိုးမိၾက ေရာ။ ဘယ္ သြားသလဲ … ဘာညာ ေမးၿပီး ကေလးအတြက္ကလည္း စိတ္ပူ ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ဟိုထင္ သည္ထင္နဲ႔ စကား မ်ားၾကေရာ။ သူ ကလည္း ေဒါသေတြ ထြက္။ မီမီကလည္း အစက မေျပာဘူး လို႔ပဲ၊ ဒါေပမယ္႔ မဟုတ္တာ အထင္ခံရမွာ စိုးလို႔ မီမီ ဘယ္ သြားတယ္၊ ဘာ လုပ္တယ္ ဖြင့္ ေျပာရတာေပါ႔။ သူ႔ကို မေျပာပဲ ဖုံး ထားရေကာင္းလား ဆိုျပန္ေတာ႔ မီမီလည္း ကိုယ္႔ ခံစားခ်က္ကို ရင္ဖြင့္ရတာေပါ႔။”

မီမီ႔ စကားကို ၀င္ မျဖတ္ပဲ သြယ္ ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနသည္။ သြယ္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနမွန္း သိ၍ မီမီက ဆက္ေျပာသည္။

“တကယ္ေတာ႔ အမရယ္ … သူ ေရာ မီမီပါ ကိုယ္႔အေတြ႔အႀကဳံနဲ႔ ကိုယ္ သူမ်ား ခဲမွန္တာကို ျမင္ဘူးလို႔ ကိုယ္႔လည္း မွန္ႏိုးႏိုး လန္႔ေနၾကေပမယ္႔ မီမီတို႔ခ်င္းက ခ်စ္လို႔ ယူထားၾကတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စိတ္ထဲမွာ ရွိတာေတြ ဖြင့္ေျပာ၊ ကတိေတြ ေပးၿပီး နားလည္မႈ ယူလိုက္ၾကတယ္။ သူက မီမီ႔ကို ေငြထုတ္ၿပီး စက္တလုံး ၀ယ္ေပးတယ္။ အိမ္မွာပဲ လက္ခံ ခ်ဳပ္ေပါ႔။ အဲဒီကေန မီမီ ႀကိဳးစား လာတာ အက်ႌလည္း ခ်ဳပ္တယ္၊ ဇာထိုး ပန္းထုိးလည္း လုပ္တယ္။ အခုဆို အထည္ခ်ဳပ္ဆိုင္ ေတာင္ ဖြင့္ႏိုင္ၿပီ။ အလုပ္သမေလးေတြ ခန္႔ထားၿပီး မီမီက အခုေတာ႔ ႀကီးၾကပ္ရုံပါ”

စကားေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္တိုက္ ေျပာၿပီး မီမီ ေမာသြားဟန္ ရွိသည္။ ယပ္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ယင္း သူမကို ေရတခြက္ ေပးရန္ လွမ္းေအာ္ ေတာင္းေနသည္။

သြယ္႔ထက္ ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း ဖ်တ္လတ္ သြက္လက္ေသာ ေျပာရဲ ဆိုရဲ လုပ္တတ္ေသာ မီမီ။

“မီမီ မတရားတာ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး အမ” ဟု ငယ္ရြယ္စဥ္က မာနကေလးႏွင့္ ေျပာဟန္ကို သြယ္ ျပန္၍ ျမင္ေယာင္ေနသည္။

“၀မ္းသာပါတယ္ ညီမရယ္။ ျမင္ရ ၾကားရတာေတြ အားလုံးကို အမ တကယ္ ၀မ္းသာပါတယ္”

စိတ္ထဲမွာ မထားႏိုင္ေတာ႔ပဲ ႏႈတ္က ဖြင့္ဟ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

ၾကည္ႏူးစြာ ၿပဳံးေနေသာ မီမီ႔ကို ၾကည္႔ၿပီး မိမိ၏ ဘ၀ကို ၀မ္းနည္းမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ မီမီကလည္း ေမးလာသည္။

“အမတို႔ အေၾကာင္းကို ၾကားရတာ မီမီ စိတ္ မေကာင္းဘူး။ အစ္ကိုေအာင္ႀကီးက အမကို ခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘယ္လို ျဖစ္ၾကတာလဲ အမရယ္”

သြယ္တို႔၏ အေၾကာင္းကို မီမီက မယုံသလို ေမးသည္။ မီမီတင္ မဟုတ္၊ ဒီအေၾကာင္းကို ၾကားရသူတိုင္းက မယုံၾက။

တကယ္လဲ မယုံႏိုင္စရာ၊ ျဖစ္ရတာက ရိုးရိုးေလးပင္။

အမ်ားတကာလိုပင္ သားႏွင့္ သမီး အရြယ္ ေရာက္လာေတာ႔ အိမ္သုံးစရိတ္က ႀကီးလာသည္။ (ကိုေအာင္ကလဲ ရာထူးေလး ရလာေတာ႔ အျခား သူလို အရာရွိေတြနဲ႔ ေဂါက္ကစားတာတို႔ ကလပ္ ထုိင္တာတို႔ ရွိလာသည္။ ဟိုက သည္က ဖိတ္တဲ႔ ပြဲေတြ မ်ားသလို ပြဲထုိင္ လူတန္းေစ႔ေအာင္ မ၀တ္လွ်င္ ကိုေအာင္က မႀကိဳက္။)

ထို႔ေၾကာင့္ သြယ္က ကိုေအာင္ ေပးေသာေငြႏွင့္ မေလာက္ငဘူး ဟု ရိုးရိုးေလးပင္ ေျပာမိ သည္။ ဒါေပမယ္႔ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ကိုေအာင္ကပဲ စိတ္ မၾကည္မသာ ျဖစ္ေန၍လား မသိပါ။ လူေျဖာင့္ စိတ္တို ကိုေအာင္ တေယာက္ စကား အထအန ေကာက္ကာ ေဒါသူပုန္ ထေလေတာ႔သည္။

“ေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ မေလာက္ဘူး ဆိုေတာ႔ သည္က ဘာ လုပ္ေပးရဦးမွာလဲ။ ကိုယ္လုိ အရာရွိက ဆိုက္ကား ထြက္နင္းလို႔ သင့္ေတာ္မလား၊ ေပးတာနဲ႔ ေလာက္ငေအာင္ သုံးမွေပါ႔၊ ဒိထက္ ေငြ လိုခ်င္ယင္ ဒျမ တိုက္ေကၽြးဖို႔ပဲ ရွိေတာ႔တယ္”

နားမခံသာေအာင္ ရင့္သီးေသာ ကိုေအာင္၏ စကားေတြကို သြယ္ တသက္ တခါပဲ ၾကားခဲ႔ ရသည္။

လင္မယားခ်င္း ရန္ျဖစ္ရတာလဲ တသက္မွာ တခါပဲ ႀကဳံခဲ႔ရသည္။

ၿပီးေတာ႔ အိမ္ေထာင္ေရး ၿပိဳကြဲသြားတာကလည္း တသက္ တခါဆို … ဆိုသေလာက္ပါပဲ။

အိမ္ေထာင္သက္တေလွ်ာက္ စကားအေျခအတင္ ေျပာဘူးေပမယ္႔ သည္လို တင္းတင္းမာမာ ရန္ျဖစ္ခဲ႔ဘူးတာ မရွိ။ သည္ေတာ႔ မာန္ႀကီးေသာ သြယ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းခဲ႔သလို ဟန္ႀကီးေသာ ကိုေအာင္ကလဲ သြယ္႔ကို မတားခဲ႔ပါ။

ေကာင္းက်ဳိး လိုလားသူေတြက ၾကား၀င္ ေစ႔စပ္ေပးသလို၊ ကူညီသလိုလိုနဲ႔ စကားေတြ ဟိုဒီ သယ္ပို႔ကာ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ လုပ္သူေတြကလည္း မရွားေပ။ ခင္မင္သူမ်ားက ဖ်န္ေျဖၾကေပမယ္႔ ကိုေအာင္က မာနကို တင္းခံသည္။

သူက ႏွင္ခ်ခဲ႔သည္ မဟုတ္၊ သြယ္႔ဆႏၵ အေလ်ာက္ ဆင္းသြားသည္မို႔ သူက ျပန္လာပါ ေခၚ စရာ မလို တဲ႔။

သြယ္ကလည္း မေလွ်ာ႔ေရးခ်၊ မေလွ်ာ႔။ ကုိယ္႔ကို ျပန္လာပါ ေခ်ာ႔မေခၚေသာ ေယာက္်ား အိမ္ေပၚ ဘယ္လို ျပန္ တက္ ရမွာလဲ။ သူက ေခၚမွ ျပန္လာမွာေပါ႔။

သူမမွာ ဘာ အျပစ္မွ မရွိခဲ႔၊ မယား ၀တၱရား ငါးပါးကို အၿမဲ ျပည္႔စုံေစခဲ႔သူ၊ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာ ကလည္း သူမ၏ အမွား မဟုတ္သည္မို႔ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ျပန္လာပါရေစ ေအာက္က်ဳိ႕ကာ တံခါး သြား ေခါက္စရာ မလို၊ တင္းခံခဲ႔သည္။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ မိဘေမာင္ဘြား၊ ေဆြမ်ဳိး ပတ္၀န္းက်င္၏ အားေပးကူညီမႈျဖင့္ ဘ၀ကို ရဲရင့္စြာ ရင္ဆိုင္ခဲ႔သည္။

“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ အမရယ္၊ တခါေလး ရန္ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ”

“ဒီလိုပဲေပါ႔ ညီမရယ္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဇာတ္ခုံေပၚမွာ လူေတြဟာ ဇာတ္လမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ကေန ၾကတာ။ ညီမတို႔လို က်ေတာ႔ သူမ်ားဇာတ္လမ္းေတြ ၾကည္႔ဖူးေတာ႔ ကိုယ္႔ဇာတ္လမ္းကို အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ႏိုင္သေပါ႔။ အမတို႔ကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာပဲ အဟုတ္ထင္ေနတာ မို႔လား။ ပတ္၀န္းက်င္ ကိုလဲ ေလ႔လာမႈ မရွိ၊ သူမ်ားေျပာသမွ် ယုံေတာ႔ ခံရတာေပါ႔ေလ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ ညီမေရ … ဒါရိုက္တာနဲ႔ ဇာတ္ညႊန္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း သရုပ္ေဆာင္ေတြကလည္း အေပးအယူ မွ်အုံးမွ … ေနာ္ … မဟုတ္ဘူးလား”

စာေပးစာယူ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူ သမီးႀကီး၏ ေကာ္နားကပ္ေျပာင္ေျပာင္ နားရြက္ ကေလးကို မသက္မသာ ၾကည္႔ယင္း သြယ္က စကားစ သတ္လိုက္သည္။ မီမီ၏ သမီး ေဆးေက်ာင္းသူ၏ နားရြက္မွာေတာ႔ အသစ္စက္စက္ စိန္နားကပ္က တဖိတ္ဖိတ္ တလက္လက္။

ေလးစားစြာျဖင့္၊

မာလုစံ(သဘာ၀သိပၸံ)

(မေဟသီ ရုပ္စုံမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၅ ခု မတ္လ၊ အမွတ္ ၈)