လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀သက္တမ္းမွာ
ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ ေက်ာ္ခဲ႔၊ ျဖတ္ေက်ာ္ ေနၾကတယ္။
ထိုထိုေသာ
မ်ားျပားလွစြာေသာ ေန႔ရက္မ်ားအထဲမွာမွ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ ေန႔ရက္မ်ားဟာ လုံး၀ အမွတ္ မထားမိ၊
သတိ မျပဳမိတာေတြ ရွိသလို အခ်ဳိ႕ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကေတာ႔ ၊သည္႔ထက္ တိက်စြာ ေျပာရမယ္ဆိုလွ်င္
အခ်ဳိ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားဟာ ေန႔ရက္သာမက၊ အခ်ိန္ အတိအက်၊ ေနရာ၊ အတိအက် ရင္ထဲ
သံမိႈစြဲလိုက္သလို စြဲစြဲ ၿမဲၿမဲ ျဖစ္သြားခဲ႔တဲ႔ ရက္ေတြ အျဖစ္ေတြ ရွိပါရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ္ မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ ရက္မ်ားထဲက ထို ေန႔ရက္ကေလး တရက္ ကေတာ႔ ….
X X X
ဘုရားတရားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မနီးစပ္တာ သိလို႔ တရားနာဘို႔၊ ဘုန္းႀကီး လာကန္ေတာ႔ဘို႔ သူက ထည္႔ကို မေျပာေတာ႔ တာပါ။ ဒါေပမယ္႔ အိမ္ခ်က္အစာ ႀကိဳက္တတ္တာရယ္၊ တေယာက္တည္း သမား၊ ကိုယ္႔ဘာသာလဲ ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္း မခ်က္တတ္တာ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာလဲ ထမင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္း ေကၽြးမယ္႔သူ မရွိတာကို သူ သိတယ္ေလ။
ဒါေပမယ္႔ ရွားရွားပါးပါး အိမ္ခ်က္လက္ရာစစ္စစ္ ေကာင္းေကာင္း စားရမယ္႔အခြင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ သည္အခြင့္ကို အျပည္႔ လိုခ်င္ေနတယ္။ ေန႔လည္စာ စားတဲ႔အျပင္ ညစာကိုလဲ ထမင္းဟင္း တခါထပ္စားခ်င္တာမို႔ အလုပ္မွာ ေန႔လည္စာကို ငွက္ေပ်ာသီး တလုံး၊ ေကာ္ဖီ တခြက္နဲ႔ပဲ အာသာေျဖထားခဲ႔မိတယ္။ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ႔ မရီး လက္ရာေတြကို အားရ ပါးရ အ၀ စားလိုက္ခ်င္ တာမို႔ တမင္ အဆာခံ ေအာင့္အည္း သည္းခံ ေနခဲ႔တယ္။
အကို႔အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ လုပ္ရာ ေနရာ ကေန တနာရီ နီးပါး ေမာင္းရတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ မညီး မညဴမိဘူး။ ေျပာၿပီး ပါပေကာ … မ်က္စိထဲ ျငဳတ္ဆီေရာင္ ေ၀႔ေ၀႔၊ အႏွစ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဗမာဟင္းေတြ၊ ငပိနံ႔၊ ငန္ျပာရည္နံ႔ ႀကိဳင္လိႈင္ေနမယ္႔ စားစရာေတြ … ေတြးရင္းနဲ႔ ေတာင္ ပါးစပ္ထဲ ျပည္႔လွ်ံလာတဲ႔ သေရေတြ မနည္း မ်ဳိခ် လိုက္ရတယ္။
အကို႔အိမ္ကို ေရာက္ေတာ႔ သုံးနာရီ ခြဲလုၿပီ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ခၽြတ္ထားတဲ႔ ဘိနပ္ အနည္းငယ္ပဲ ေတြ႔တယ္။ ဆြမ္းေကၽြးလာသူေတြ ျပန္ ကုန္ေရာေပါ႔။ ေမာင္ႏွမေတြ၊ ေဆြမ်ဳိး အရင္းအခ်ာေတြနဲ႔ မိတ္ရင္း ေဆြရင္းေလာက္ပဲ က်န္ေတာ႔မွာပါ။
အိမ္ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ အကို႔ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ အမ်ဳိးေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးသူမိတ္ေဆြေတြ ထိုင္ စကားေျပာ ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။
“ေဟာ … ေ၀လု ေရာက္လာၿပီ။ ကဲ အိမ္ေနာက္ေဖး တခါတည္း သြား စားေပေတာ႔”
အကိုက အလိုက္သိစြာ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ၀မ္းသာသြားတယ္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းက လူေတြကို ႏႈတ္ဆက္ စကား ေျပာေနဘို႔ အခ်ိန္ကို သူက ျဖတ္ေပးလိုက္တယ္ေလ။ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီ၊ စကား မေျပာျဖစ္တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ႔ မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြနဲ႔ အမ်ဳိးေတြ ေမာင္ႏွမေတြကို အက်ဥ္းရုံးႏႈတ္ဆက္ရင္ေတာင္ အနည္းဆုံး တစ္ဆယ္႔ငါးမိနစ္ကေန နာရီ၀က္ အသာေလး ၾကာႏိုင္ေအာင္ လူက မ်ားေသး၊ က်န္ပါ ေသးတယ္။
မီးဖိုထဲ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္သြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မရီးက ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထမင္းစား ပန္းကန္ တခ်ပ္ ခ်က္ခ်င္း လွမ္းေပးတယ္။
ဆာေလာင္မႈႀကီးစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ 'ဟင္းခ်ဳိရည္ကို ကိုယ္႔ဘာသာ ခတ္ပါ႔မယ္’ လို႔ မရီးကို ဟန္ကေလးေတာင္ လုပ္ မေျပာႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ဆာလြန္းလို႔ သူ လွမ္းေပးတဲ႔ ပန္းကန္ကို ဆြဲ၊ ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္ လာခဲ႔မိတယ္။
အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ လူအျပည္႔ အမ်ားႀကီး ထိုင္ေနၾကေပမယ္႔ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ လူရွင္းေနပါတယ္။ စားပြဲ တဘက္မွာ လူ တဦး ထိုင္ေနတယ္။ ေၾကာေပးထိုင္ေနတဲ႔ ထိုအမ်ဳိးသမီးကို ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးအားဘူး။ အသိဆိုလဲ ေနာက္မွ ႏႈတ္ဆက္မယ္။ အမ်ဳိးဆိုလဲ ေနာက္မွ စကားေျပာမယ္ ဆိုၿပီး ထမင္းအုပ္ေဆာင္း အဖုံးကို ဆြဲ ဖြင့္လိုက္တယ္။
အုပ္ေဆာင္း အဖုံး ဖြင့္သံေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ ထို ထိုင္ေနသူက ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ကို လွည္႔ ၾကည္႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ထမင္းအုပ္ေဆာင္းကို ကိုင္ဖြင့္ရင္း မ်က္လုံးက သူ႔ဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မေတြ႔ဘူး၊ မသိဘူးသူ အမ်ဳိးသမီးတဦး။
အၾကည္႔ခ်င္း ဆုံမိခ်ိန္မွာ သူက လ်စ္ကနဲ တခ်က္ ၿပဳံး ျပတယ္။
ဒါ ပါပဲ။ သည္ေလာက္ပဲ လိုအပ္တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ တခါမွ မခံစားဘူးေသးတဲ႔ လႈပ္ခတ္တဲ႔ ခံစားမႈကေလး၊ သဲ႔သဲ႔ကေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ႔အၿပဳံးကို ေငးမိရင္း လက္ထဲမွာ ထမင္းအုပ္ေဆာင္းကို ကိုင္ထားလ်က္ မင္ သက္ေနမိတယ္။
ထိုစဥ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ မရီး ကၽြန္ေတာ္႔ နေဘးကို ေရာက္လာတယ္။
“ဟဲ႔ အုပ္ေဆာင္းႀကီး ဖြင့္ ကိုင္ထားၿပီး ဘာ လုပ္ေနတာလဲ။ ထမင္းထည္႔ေလ။”
ပါးစပ္က ေျပာယင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြက ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနရာဘက္ကို ေရာက္သြားၿပီး သူက တဆက္တည္း ဆက္ ေျပာ လိုက္တယ္။
“တူးမာနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ ဒါက မမ မတ္ေလ။ ကိုအာယု ညီ အငယ္ေပါ႔။ ေ၀လု တဲ႔။”
“ေ၀လု၊ ဒါ … ခ်ဳိတူးမာ တဲ႔။ မင္း သူငယ္ခ်င္း ရန္ေနာင့္ ေကာင္မေလး”
လက္ထဲက ထမင္းအုပ္အဖုံး လြတ္က်သြားတယ္။ ေအာက္က ငပိရည္ ပန္းကန္ေစာင္းကို ထိေတာ႔ ငပိရည္ အနည္းငယ္ စားပြဲေပၚ ဖိတ္စင္ က်ကုန္တယ္။
“ေဟာေတာ္၊ အမေလး ငပိရည္ေတြ ဖိတ္က်လို႔က စားပြဲမွာ အနံ႔ စြဲပါၿပီ”
မရီးက အလန္႔တၾကား ေအာ္တာမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ထမင္းပန္းကန္ကို ခ်ၿပီး နေဘးက လက္သုတ္ပု၀ါကို ဆြဲ၊ စားပြဲေပၚက ငပိရည္စက္ေတြကို သုတ္ဘို႔ က်ဳိးစားမိတယ္။ တူးမာဆိုတဲ႔ မိန္းကေလးကလဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၿပဳံးၾကည္႔ ေနရာက စိုးရိမ္သလို မ်က္လုံး အျပဴးသားကေလးနဲ႔ နေဘးကို ေရာက္ လာတယ္။
ဒါေပမယ္႔ လက္သြက္တဲ႔မရီးက မီးဖိုထဲက ေရစိုအ၀တ္တခု ခ်က္ခ်င္း ေျပးယူၿပီး သုတ္လိုက္လို႔ ငပိရည္ အေရးေတာ္ပုံ ၿပီးသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္သြားမိတာကို ထိန္းလိုက္ ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနတာကိုေတာ႔ ထိန္းလို႔ မရ။ နေဘးမွ သူတို႔ ၾကားသြား မွာကိုလဲ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။
တူးမာဆိုတဲ႔ မိန္းကေလးက ဘာမွ သတိမထားမိသလို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ၿပီး စကား စျမည္ ဆက္လက္ ေျပာဆို ေနတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ သိပါတယ္။ သူ႔အၿပဳံးကို ေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ ျဖစ္သြားမိတာကို သူ ေသခ်ာေပါက္ သတိျပဳမိသလို ကၽြန္ေတာ္လဲ ကိုယ္႔ဘာသာ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသလို ခံစား စိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္ ဘယ္လိုမွ နား မလည္ႏိုင္ေတာ႔။
X X X X
ရန္ေနာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။
ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အမႊာ သူငယ္ခ်င္းလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမြးေန႔ရက္ အခ်ိန္ခ်င္း မကြာသလို မူႀကိဳေက်ာင္း စတက္တဲ႔ ေန႔ကတည္းက ခင္မင္ခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦး၊ အရြယ္ေရာက္ လူလား ေျမာက္တဲ႔အထိ အလြန္ခင္တဲ႔ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးမွာ ရန္ေနာင္က ေအးတယ္၊ စကား နည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သြက္တယ္။ စကားမ်ားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ထက္ လပိုင္းေလး နည္းနည္း အသက္ပိုႀကီးေတာ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူ႔အေပၚ ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္၊ ဦးေဆာင္ခ်င္တယ္။ သူ႔အိမ္မွာ သူက အလတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မွာ အငယ္ဆုံးသားမို႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အၾကား ကၽြန္ေတာ္က လူသိလူတတ္ လုပ္ၿပီး အႀကီး လုပ္ရတာ အလြန္ သေဘာေတြ႔ခဲ႔တယ္။ သူကလဲ လိုလားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဦးေဆာင္မႈကို အၿမဲ ေနာက္က လိုက္ပါ ျဖည္႔ဆည္းခဲ႔တာမို႔ အစစ အရာရာ အလြန္ အဆင္ေျပခဲ႔၊ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း အၾကား ဘာမွ အဖု အထစ္ မရွိခဲ႔။
အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္ လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ အေျပာ သြက္သလို မ်က္စိ ကလဲ အျမင္သြက္၊ စိတ္ အႀကိဳက္လဲ သြက္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္မိသူကလဲ ခပ္မ်ားမ်ား။ မိန္းကေလးေတြ နည္းနည္းေလး မလွနဲ႔၊ ႀကိဳက္ လိုက္ၿပီပဲ။ နည္းနည္းေလး ၾကည္႔မေကာင္းနဲ႔ သေဘာက် လိုက္ၿပီပဲ။ စိတ္ကလဲ အႀကိဳက္ ျမန္သလို ႏႈတ္ကလဲ အေျပာ ျမန္သမို႔ ေတြ႔မိ သိမိသမွ် မိန္းကေလး၊ ၾကည္႔ေကာင္းသူ မိမိ မိုက္မိုက္ကေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ မက်တာ မရွိ။ စိတ္ထဲ ဘာမွ ေလးေလးနက္နက္
ခံစားခ်က္ မရွိေပမယ္႔ လွတာ ေတြ႔တာနဲ႔ ‘ဟာ မိတယ္ကြာ၊ ငါ ခိုက္တယ္’ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာၿပီးသား။
ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ရန္ေနာင္ကေတာ႔ ဂ်ီး အမ်ားသား။ ဘယ္သူ႔မွ သူ သေဘာက်တယ္ မရွိ။ ႀကိဳက္မိတယ္ ေျပာသံ မၾကားရ။ ဒါေပမယ္႔ တျခားသူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ‘ေ၀လုရာ၊ မင္းကြာ ေတြ႔တဲ႔ မိန္းကေလးတိုင္း ဦးေအာင္ ႀကိဳက္ေနတာပဲ၊ ရန္ေနာင္ ႀကိဳက္ဘို႔ ခ်န္ပါဦး’ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ေတြ႔တဲ႔မိန္းကေလးတိုင္း ႀကိဳက္မိ၊ ရည္းစားစကား ေျပာ
မိေနေတာ႔ လူေတြ ေျပာသလိုပဲ ျဖစ္ေနတာလား။ ကၽြန္ေတာ္႔ေၾကာင့္ ရန္ေနာင္ ႀကိဳက္စရာ
မက်န္ေတာ႔ တာလား။
“ေဟ႔ေကာင္ မင္း သေဘာက်တာ ရွိလဲ ေျပာေလကြာ”
ကၽြန္ေတာ္က သည္လို ေျပာေတာ႔ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၀ိုင္းဆဲၾကတယ္။
“ေ၀လုရယ္ ... မိန္းကေလး ျမင္တိုင္း မင္းက အရင္ ဦးေအာင္ ႀကိဳက္တယ္၊ ခိုက္တယ္ ေျပာေနတာ၊ ရန္ေနာင္ ဘာ ေျပာလို႔ ရမွာလဲ။ ေဘာ္ဒါစိတ္ မရွိရာ က်မွာေပါ႔”
ေပထက္ အကၡရာ မတင္ထားတဲ႔ အသံတိတ္ လုိက္နာရမယ္႔ စည္းမ်ဥ္း။ စာတတန္ ေပတတန္နဲ႔ ဥပေဒႀကီး ထုတ္၊ သတ္မွတ္ခ်က္ႀကီး မဟုတ္ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း အခ်င္း ခ်င္းအၾကားမွာ သည္ေစာင့္စည္းမႈ တခု ရွိပါတယ္။ ကုိယ္႔ သူငယ္ခ်င္း သေဘာက်ေနသူကို ၀င္ မႀကံရ၊ မလိုက္ရ။ မိန္းကေလးက ကိုယ္႔ကို အထာ ေပးလွ်င္ေတာင္ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ အရင္ ညွိရ
မယ္ေလ။
ရန္ေနာင္က ဘာမွ မေျပာပဲ ၿပဳံးေနေပမယ္႔ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အျပစ္ ဖို႔ၾကတယ္။
တကယ္ပဲ ေဘာ္ဒါစိတ္ အျပည္႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်မိသူေတြကို ရန္ေနာင္ ေရွာင္တာလား မသိေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ႔ မိန္းကေလး ျမင္၊ ေဂၚခ်င္စိတ္က ဘယ္လိုမွ ထိမ္း မရႏိုင္ခဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ ရည္းစားစကား သြားေျပာရင္ ရန္ေနာင္ အေဖၚလိုက္ေပးတယ္။ ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ရင္ သူ အေဖၚ ေစာင့္ေပးတယ္။ ရည္းစားအကို လာရင္ အခ်က္ေပးၿပီး ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ထြက္ေျပးၾကတ ယ္။ ညဘက္ ေကာင္မေလးၿခံထဲ ခိုးေတြ႔ရင္ သူက ၿခံ အျပင္မွာ မိုးအလင္း ထိုင္ ေစာင့္ ေပးတတ္တဲ႔အထိ ကၽြန္ေတာ္႔ လိုအင္ ျဖည္႔ဆည္း ေပးခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပါ။
တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိန္းေတြ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ၊ ရည္းစားေတြက အေဖၚေတြ ေခၚလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ေနာင္ ဘယ္ေလာက္ ေအးတယ္၊ သေဘာေကာင္းတယ္ ေျပာမိေတာ႔ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ညီမ အမေတြနဲ႔ နီးစပ္ေအာင္ ေခၚလာၾကတယ္။ သည္မွာ
ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းကို အပိုင္ပဲ အသိ ေပး ထားတယ္။ ၾကည္မယ္ ဆိုတာ
တ၀က္ ေသခ်ာၿပီးသားေလ။
ဒါေပမယ္႔ ေရႊကိုယ္ေတာ္က ဘယ္သူနဲ႔မွ မခ်ိတ္။
“ေဟ႔ေကာင္ မင္းက ေတာ္ေတာ္ ေရြးတာပဲ။ ေကာင္မေလးေတြ မိသားပဲ၊ မဆိုးပါဘူး။ ငါက သူ႔ေဘာ္ဒါနဲ႔ ညိၿပီး ေနလို႔၊ မဟုတ္ရင္၊ သူ႔သာ အရင္ေတြ႔ရင္ ငါ သူ႔ကို ႀကံတယ္။”
အားမလို အားမရနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိေတာ႔ ထုံးစံအတိုင္း သည္ေကာင္ ၿပဳံးေနတယ္။
“ေဟ႔ေကာင္ မလွလို႔လား။”
“လွပါတယ္”
“ဒါနဲ႔ မင္း ဘာလို႔ မဖန္တာလဲ”
“ဟာ တကယ္ ညိသြားရင္ ဒုကၡ”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။
ထက္ေဇာ္က ၀င္ေမးေတာ႔ မအီမလည္ ပုံစံနဲ႔ ရန္ေနာင္ ျပန္ေျဖတယ္။
“သူက အရမ္း အထာေပးေနတယ္ကြ။ အတင္းႀကီး လာၾကည္ေနရင္ ဘယ္႔ႏွယ္ လုပ္မလဲ”
“မင္းကြာ … ေယာက်္ားေလးပဲ။ ဘာ ေတြး ပူေနသလဲ။ ေပးရင္ ယူလိုက္ေပါ႔”
“ဟာကြာ … ငါမွ သူ႔ကို တကယ္ မႀကိဳက္တာ။”
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သည္လို ေပါ႔တန္စြာ ေတြးၾက၊ ေျပာၾကေပမယ္႔ ရန္ေနာင္က သည္လို မဟုတ္။ အလြယ္တကူ ရတိုင္း အျမတ္ မထုတ္ခ်င္ဘူး သူ အၿမဲေျပာတယ္။ အတည္ ႀကံပါလ်က္နဲ႔ အေျခအေနအရ ကြဲသြား၊ ပ်က္သြား ရတာကို လက္ခံႏိုင္ေပမယ္႔ တကယ္ မႀကိဳက္ပဲ အေပ်ာ္ မႀကံခ်င္ဘူး တဲ႔။ မိန္းကေလးက အထာေပးတိုင္း အလကား ရတာ၊ အျမတ္ ဆိုၿပီး မယူခ်င္ဘူးတဲ႔။
သည္ေကာင္ ဘာလဲ၊ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာင္တာပဲ ဆိုတာ က်န္သူငယ္ခ်င္းအားလုံး တညီ တညြတ္တည္း ေကာက္ခ်က္ ခ်လိုက္ၾကတယ္။ မိန္းကေလးက အလိုမတူရင္ ဟုတ္တာေပါ႔။ အခု ေကာင္မေလးေတြ ကိုယ္တိုင္ လိုလားစြာနဲ႔ ၾကည္ျဖဴေနတာ … မယူလိုက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမိုက္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ သူကေတာ႔ ယူလိုက္က ႀကိဳက္လို႔ ထင္မွာကို ပို စိုးေၾကာက္ေနခဲ႔တယ္။
သည္လိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရည္းစားေတြ လက္ခ်ဳိး မေရႏိုင္ေအာင္ ထားခဲ႔တယ္။ အသကုန္ ခ်စ္ခဲ႔၊ လြန္က်ဴးခဲ႔မိတာေတြလဲ ရွိတယ္။ အထိအေတြ႔ေတြနဲ႔ ခႏၶာလိုဘ ျပည္႔ခဲ႔၊ သာယာ ၾကည္ႏူး
စြာ စိတ္ဆႏၵအလိုေတြ ရခဲ႔ေပမယ္႔ ရင္ခုန္မိေလာက္ေအာင္ ဘယ္မိန္းကေလး ကိုမွ တသသ မစြဲလန္းမိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္အာရုံကို ဘယ္မိန္းကေလးမွ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မဖမ္း စားႏိုင္ခဲ႔ဘူး။
အဲသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အကိုအိမ္မွာ ထမင္း သြားစားတဲ႔ ေန႔အထိေပါ႔ေလ။
X X X X
ကၽြန္ေတာ္႔ အာရုံထဲ စြဲေနမိပါၿပီ။ သူ႔အသံ၊ ဟန္ပန္ ျမင္ေယာင္ေနမိသလို ၾကည္လင္စြာ ဟက္
ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္သံေလးက နားထဲက မထြက္။
ရန္ေနာင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိတယ္။ ‘ဘယ္မွာ ေတြ႔ၾကတာလဲ’ ေပါ႔။
သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျဖတယ္။ သူ႔ညီမ သူငယ္ခ်င္း တဲ႔။
“မင္း ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္မွာတြဲၿပီး ရည္းစား ျဖစ္သြားတာလဲ။ ငါေတာင္ မသိရပါလား။”
သည္မွာ သူက ထုံးစံအတိုင္း ၿပဳံးၿပီး ေျဖတယ္။
“မင္းကို ေပးသိလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ မင္း ျဖတ္ သုတ္သြားမွာေပါ႔။”
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ၾကည္႔လိုက္မိေတာ႔ သူက ေမးလာတယ္။
“မင္း သူ႔ကို အခု ေတြ႔ပါၿပီ၊ သိပါၿပီ တဲ႔။ မင္း သူ႔ကို သေဘာ မက်ဘူးလား၊ မခိုက္ဘူး
လား။ ေျပာ ….”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျဖေတာ႔ သူက ထပ္ေမးတယ္။
“မင္း သူ႔ကို ငါ႔ေကာင္မေလးလို႔ သိလိုက္ခ်ိန္မွာ အေတြ႔ ေနာက္က်တယ္ မေတြးမိဘူး
လား။”
သူ႔ကို ေငးၾကည္႔ရင္း ဘာမွ ျပန္မေျဖတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရန္ေနာင္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ျပန္
ၾကည္႔ေနတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အေျဖ ရွိပါတယ္။ မေျဖခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္
သူ႔ကို မလိမ္ မညာခ်င္တာပါ။ ဒါကို သူကလဲ ရိပ္မိ၊ သိရွိပုံပဲ။
ေနာက္တခု ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တာက ‘မင္း ျဖတ္သုတ္သြားမွာေပါ႔’ ဆိုတဲ႔ စကားကို
သူ ေနာက္ေျပာေနတာ မဟုတ္၊ အတည္ ေျပာခဲ႔တယ္ … ဆိုတာ။
တကယ္လဲ သူ စိုးရိမ္ပုံ ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရည္းစားေတြ အတြဲေတြ ေခၚၿပီး ႏွစ္သစ္ကူး ကပြဲ လုပ္ရင္
ရန္ေနာင္ တေယာက္ တည္းပဲ လာတယ္။ သူ႔ေကာင္မေလးကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေခၚ မလာဘူး။
မလာဘူးလား ေမးေတာ႔ သူ႔မိဘေတြက ေရွးဆန္တယ္။ သည္လို ည မိုးခ်ဳပ္ ေပးမထြက္ဘူး တဲ႔။
သႀကၤန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရည္းစားေတြအတြဲေတြ ေခၚၿပီး ေရပက္ ခံ၊ ကားနဲ႔လည္ရင္
ရန္ေနာင္ တေယာက္တည္းပဲ လုိက္တတ္တယ္။ သူ႔ေကာင္မေလး အိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ကားရပ္
ခိုင္းၿပီး ေရသြားေလာင္းတယ္။ ေခၚလိုက္ေလ ဆိုေတာ႔ သူက ေနပူထဲေလွ်ာက္လည္ရင္ အသား
မည္းမွာ ေၾကာက္တယ္ တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါတီေတြ ဘာေတြ လုပ္ၾက၊ ကၾကရင္လဲ ရန္ေနာင္ တေယာက္တည္း သီခ်င္းေတြဖြင့္ေပးတဲ႔ ကက္ဆက္နေဘးထိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၾကတာကို ေငးေနတတ္တယ္။
‘မင္း ေကာင္မေလး ေခၚလာေလ’ ဆိုေတာ႔ သူက မကတတ္ဘူး တဲ႔။ မကတတ္လဲ မင္းတို႔ ထုိင္ စကားေျပာလို႔ ရတာပဲ ဆိုေတာ႔ ‘ေနပါေစ။ သူ လာခ်င္မယ္ မထင္ဘူး’ ေျပာတယ္။
သည္မွာ ထက္ေဇာ္တို႔ ဥကၠာတို႔က ရယ္ေမာၿပီး ‘ေဟ႔ေကာင္ ေ၀လု၊ မင္းကို ေၾကာက္လို႔ သည္ေကာင္ သူ႔ရည္းစား ေခၚမလာရဲတာ’ ေနာက္ၾကတယ္။ တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္
ေျပာင္ ေျပာတဲ႔ စကားကို ရယ္ေမာ ေနၾကေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည္႔ေနတဲ႔
ရန္ေနာင့္ အၾကည္႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာရိုးထဲ စိမ္႔တက္ လာသလိုလို ခံစား လိုက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ စိတ္ မခ်၊ မယုံၾကည္ ျဖစ္ေနလား။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ စိတ္ခ်ပါလို႔ သူ႔ကို ကတိ မေပးရဲဘူး။
လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတဲ႔ အထိ၊ ထို တခဏတာ ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ ေန႔လည္ခင္း ေတြ႔
ဆုံမႈ၊ ရႊန္းလဲ႔တဲ႔ အၿပဳံးကေလးက ကၽြန္ေတာ္ အာရုံထဲ လတ္ဆတ္စြာ ထင္ဟပ္ဆဲေလ။
ရန္ေနာင္ေမးသလို ‘အေတြ႔ ေနာက္က်တယ္’ ထင္မိဆဲ …. ။
X X X
မၾကာေသာ ကာလမွာ ရန္ေနာင္နဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။
အက်ဥ္းရုံး လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူ႔မွ မဖိတ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလဲ မဖိတ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အကို
နဲ႔ မရီးကိုေတာ႔ ဖိတ္ခဲ႔တယ္။
သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲ မအီမလည္ ျဖစ္မိတယ္။
သည္ေလာက္ ခင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူ႔ သံသယေတြက ကၽြန္ေတာ္ သိကၡာက်တယ္
ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ မခံခ်င္ေဒါသစိတ္နဲ႔ ေတြးခဲ႔မိတယ္။
ရန္ေနာင္ အိမ္ေထာင္ျပဳအၿပီး မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တယ္။ သူ႔
လိုပဲ အက်ဥ္းရုံး လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို မဖိတ္ခဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ လူပ်ဳိေတြပဲ ဖိတ္တယ္
ဆိုၿပီး ထက္ေဇာ္နဲ႔ ဥကၠာကို ကၽြန္ေတာ္ ဖိတ္ခဲ႔တယ္။ သူတို႔ကို မဖိတ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ရန္ေနာင္တို႔ စုံတြဲ
က ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အိမ္ေထာင္ဦး လက္ဖြဲ႔ပစၥည္းေလး ပို႔လာတယ္။ ေငြေရာင္ အနားကြပ္
နဲ႔ ဓါတ္ပုံ မွန္ေဘာင္ေလး။
ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ ဓါတ္ပုံကို တျခား မွန္ေဘာင္နဲ႔ ထည္႔ၿပီး သူတို႔
ေပးတဲ႔ ဓါတ္ပုံမွန္ေဘာင္ကို ဘူးထဲ ျပန္ထည္႔၊ စားၾကည္႔စားပြဲ အံဆြဲထဲ ကၽြန္ေတာ္ ထိုးထည္႔
ထား လိုက္တယ္။ ရန္ေနာင့္ အေပၚ စိတ္က မေၾကမလည္ ျဖစ္မိဆဲ။
သည္လိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြ လေတြ ၾကာခဲ႔ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္မွာ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ရခဲ႔ပါၿပီ။
ရန္ေနာင္နဲ႔လဲ ေတြ႔တဲ႔အခါ ေတြ႔ေပမယ္႔ မေတြ႔ျဖစ္တာ မ်ားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔မရီး အေျပာအရေတာ႔ ရန္ေနာင့္ အလုပ္က ခဏခဏ ခရီး ထြက္ရသတဲ႔။ သည္ေတာ႔ ၿမိဳ႕မွာ မရွိတာ ခပ္မ်ားမ်ား။ သူ႔မိန္းမကလဲ အစကတည္းက ခပ္ေအးေအး။ ဘယ္မွ လည္တတ္၊ ပတ္တတ္သူ မဟုတ္ေတာ႔ ရန္ေနာင္မပါပဲ သူ႔ကိုလဲ မေတြ႔ရတတ္ တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီးကတည္းက တျခားၿမိဳ႕မွာ ေျပာင္းေရႊ႕ အလုပ္
လုပ္ခဲ႔တယ္။ ကားနဲ႔ သြားဘို႔ အဆင္ မေျပ၊ ဖုန္းေခၚ ဆက္သြယ္ဘို႔ မလြယ္တဲ႔ အရပ္မွာေနေတာ႔
သူတို႔နဲ႔ အလိုလို အေနေ၀းခဲ႔တယ္။ ရံဖန္ရံခါ အကို႔အိမ္ သြား စရာရွိလဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႀကိဳ
အေၾကာင္း မၾကားပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သြားမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေတြ႔ဘို႔၊ လာလည္ဘို႔
ဖိတ္ခ်ိန္မရေအာင္ ခရီးကိုခ်ဳံ႕သလို အခ်ိန္ပိုမရွိေအာင္လဲ စီစဥ္ခဲ႔တယ္။ ထက္ေဇာ္တို႔ ဥကၠာတို႔နဲ႔
ေတြ႔ရင္လဲ မိန္းမေတြမပါေၾကး၊ ငါတို႔အမ်ဳိးသားခ်ည္း ဆုံရေအာင္ အရင္ဦးေအာင္ ေျပာမိတယ္။
ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ ရန္ေနာင္နဲ႔ ေတြ႔လဲ သူနဲ႔ပဲ ေတြ႔ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ သူ႔
မိန္းမကို ေခၚလာဘို႔ မဖိတ္သလို သူကလဲ ေခၚလာမယ္ တခါမွ စကား မဟ။
X X X X
လြတ္တဲ႔ ငါးမို႔ ႀကီးတာလား၊ မရႏိုင္မွန္း သိလို႔ ပို စြဲလမ္း မိတာလား။
ထို အမွတ္ထင္ထင္ ခံစားမိလိုက္တဲ႔ သဲ႔သဲ႔ကေလး ရင္လႈပ္ခတ္မႈကို ဘယ္မိန္းကေလး တဦးတေယာက္မွ ကၽြန္ေတာ္႔ ကို မေပးစြမ္းႏိုင္ခဲ႔ဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူနဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ္
သည္လို မခံစားရဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တခါတရံ အိပ္မက္ ကမာၻထဲ သူ႔ကို အလည္ ေခၚမိရင္ေတာ႔
ထိုခံစားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။
ဆိုရေလာက္ စရာပါ။
အိမ္ေထာင္သက္ ေလးႏွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ ကြဲပါတယ္။
ကိုယ္႔အိမ္ေထာင္ေရး ၿပိဳပ်က္သြားတာကို ၀မ္းနည္းရမယ္႔အစား တျခားသူတဦးကိုပါ သူတို႔အိမ္ေထာင္ ၿပိဳပ်က္ဦးမွာလား မေတြးေကာင္းတာ ေတြး၊ ဆုေတာင္းမိခဲ႔ဘူးတယ္။
မေတာင္းေကာင္းတဲ႔ ဆုကို ေတာင္းမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဘုရားသခင္ကလဲ ဒဏ္ခတ္ထား
ပုံ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္း မျပည္႔ခဲ႔ဘူး။ ကြဲေစခ်င္တဲ႔ အိမ္ေထာင္ကလဲ မကြဲခဲ႔ဘူး။ မကြဲ
တဲ႔အျပင္ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရး ပိုလို႔ ခိုင္ၿမဲခဲ႔တာေတြ ၾကားေနရတယ္။
အိမ္ေထာင္ပ်က္ တခုလပ္ ကၽြန္ေတာ္၊ လူပ်ဳိဘ၀ကလို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပါ႔ပါးစြာ ေပ်ာ္ပါးေနခ်ိန္မွာ ရန္ေနာင္ တေယာက္ ပိုလို႔ ခရီးေတြ ထြက္ရသလို သူ႔ဇနီးကလဲ သူ႔အေပၚ
သစၥာမပ်က္ ေစာင့္ဆိုင္း အိမ္ေထာင္ ၿမဲ ခဲ႔ၾကတယ္။
သည္မွာ သတင္းဆိုး ၀င္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ရန္ေနာင္၊ က်မ္းမာေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းၿပီး လပိုင္းပဲ အသက္ရွင္သန္
ေတာ႔မယ္ ဆိုတာ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီးမွ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ အနည္းငယ္ ျပည္႔ၿဖိဳးလာတဲ႔
ခႏၶာနဲ႔ ရင့္က်က္လာတဲ႔ အသြင္အျပင္ ကလြဲရင္ သူ႔အၿပဳံးနဲ႔ မ်က္၀န္းေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္႔
အေတြးထဲက မွတ္မိဆဲ အသြင္အျပင္နဲ႔ တထပ္တည္း၊ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။
သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကလဲ အရင္ကလိုပဲ ဘာမွ မေျပာင္း
လဲ၊ ရင္ခုန္ရဆဲ။
ဒါေပမယ္႔ ေ၀ဒနာသည္ သူငယ္ခ်င္းကို စာနာစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူမနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းပဲ ေန
ခဲ႔တယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သူမ မရွိမယ္႔ အခ်ိန္ေတြကို ေရြးၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႔ခဲ႔တယ္။ အားေပးခဲ႔တယ္။ အေဖၚျပဳခဲ႔တယ္။
“မင္းတို႔ မွတ္မိမလား မသိဘူး။ ငါတို႔ ငယ္ငယ္က ေျပာဘူးတယ္ေလ။ တေယာက္
ေယာက္ တခုခု ျဖစ္သြားရင္ က်န္တဲ႔ အမ်ဳိးသမီးကို တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ၾကဘို႔”
ရန္ေနာင္ အသံယဲ႔ယဲ႔ေလးနဲ႔ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်န္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္၊ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည္႔မိတယ္။ သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းေကာင္း
မွတ္မိတယ္။ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာ အိမ္ေထာင္သည္ တပ္မေတာ္သားတဦး အသက္ဆုံးပါးခဲ႔
လွ်င္ တပ္စုအတြင္းမွ လူပ်ဳိလူလြတ္ တဦးဦးက ထိုမုဆိုးမကို ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ဘို႔ ယူရ
တယ္ ဆိုတာ ဘယ္ကမွန္းမသိ ငယ္စဥ္က ၾကားခဲ႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား အေပ်ာ္အပ်က္အေနနဲ႔ ေနာက္ ေျပာခဲ႔ဘူးတာပါ။
‘ေ၀လုသာ အရင္ၾကြရင္ ငါတို႔သုံးေယာက္နဲ႔ မေလာက္ဘူး။ သည္ေကာင္က ရည္းစား
မ်ားတယ္’ ေျပာသူက ေျပာခဲ႔သလို၊ ‘ရန္ေနာင္ သြားလို႔ကေတာ႔ ဘယ္သူမွ အျမတ္ထြက္မွာ
မဟုတ္ဘူး၊ သည္ေကာင္ ငွက္ေပ်ာတုန္း ဖက္ရမယ္႔ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္မယ္႔ ေကာင္’ လို႔လဲ စခဲ႔
ေနာက္ခဲ႔ ဘူးတယ္။
ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ‘ေဟ႔ေကာင္ သြားမွာျဖစ္ ျမန္ျမန္သြား။ မင္းပစၥည္းကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ၊
ေစာင္မ ၾကည္႔ရႈ ထားေပးမယ္’ တဟားဟား ရယ္ ေျပာမိမယ္ ျဖစ္ေပမယ္႔ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္
တို႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။
“ေဟ႔ေကာင္ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေတြးေန၊ ေျပာ မေနနဲ႔။ ကိုယ္႔ဘာသာ ေနေကာင္း
ဘို႔ပဲ ေခါင္းထဲ ထား။ ေနာက္ၿပီး ဟိုဟာက ငယ္ငယ္တုန္းက ေနာက္ခဲ႔တာ။ အခုအခ်ိန္မွာ ငါတို႔
အထဲက တေယာက္ေယာက္ တခုခု ျဖစ္ခဲ႔ရင္ က်န္တဲ႔ မိန္းမကို ငါတို႔က ကိုယ္႔ညီမေလးလို စိတ္
ထား၊ ကူညီၾကမွာေပါ႔ ကြ။”
ဥကၠာက ၀င္ေျပာေတာ႔ ထက္ေဇာ္က ေခါင္း တညိမ္႔ညိမ္႔နဲ႔ ေထာက္ခံေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဥကၠာကို ေငးၾကည္႔ရင္း ရန္ေနာင့္ဘက္ ေခါင္း မလွည္႔ရဲ ခဲ႔ဘူး။
ဒါေပမယ္႔ နားထင္ တဘက္မွာ ပူထူလာေအာင္ သူ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စူးစိုက္စြာ စိုက္ၾကည္႔ေနမယ္
ဆိုတာ သိေနပါတယ္။
X X X
ေအးျမတဲ႔ ေဆာင္းကာလ ဇန္န၀ါရီ လဆန္း ရက္တရက္မွာ ရန္ေနာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခြဲခြာသြားတယ္။
သူ မဆုံးခင္ စကားတခြန္းထြက္ဘို႔ အလြန္ခက္ခဲေနခ်ိန္မွာ က်ဳိးစားပမ္းစား၊ ရင္ေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေနာက္ဆုံး စကားတခြန္း မွာသြားခဲ႔တယ္။
“တူးမာကို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါ”
သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ကတိေပးခဲ႔တယ္။
“စိတ္ခ် သူငယ္ခ်င္း။ မင္းကို ညီတေယာက္လို သေဘာထားသလို သူဟာလဲ ငါ႔ ညီမ
ေလး ပါကြာ”
သည္တခါ ရင္ထဲ ခံစားရခ်က္က အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းကို လက္လႊတ္ ဆုံးရႈံးရေတာ႔မယ္႔
၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈ သက္သက္ပဲ ျဖစ္ခဲ႔တယ္
ရန္ေနာင္ဆုံးၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္လာခဲ႔တယ္။ အကိုအမေတြ၊ သူငယ္
ခ်င္းေတြနဲ႔ နီးရာကို ျပန္ ေျပာင္း လာခဲ႔တယ္။ အဓိက ကေတာ႔ တူးမာနဲ႔လဲ နီးေအာင္ေပါ႔ေလ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ထက္ေဇာ္တို႔၊ ဥကၠာတို႔၊ ရန္ေနာင့္အိမ္ကို မွန္မွန္ သြားလည္ၿပီး က်န္ရစ္သူ
ေတြကို အားေပးသမႈ ျပဳခဲ႔ၾကတယ္။ ရန္ေနာင့္ မိဘေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ ရန္ေနာင့္ မုဆိုးမ
တူးမာ ဆီပါေပါ႔။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာၿပီး အလြမ္းစိတ္ေတြ အနယ္ထိုင္ခ်ိန္မွာ အခ်ဳိ႕ေတြ
သြားလာမႈ တေျဖးေျဖး ႀကဲလာတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ျဖစ္တဲ႔ ထက္ေဇာ္နဲ႔ ဥကၠာတို႔ အရင္
လို အခ်ိန္မွန္ မလာႏိုင္ေတာ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ တလ တစ္ခါ တူးမာဆီ ေရာက္ေအာင္
အၿမဲ သြားေတြ႔တယ္။ ရန္ေနာင္ဆုံးတဲ႔ ရက္စြဲမွာ တူးမာကို ေခၚၿပီး ေရႊတိဂုံဘုရား တက္တယ္။
ရန္ေနာင့္ ေမြးနံေထာင့္မွာ ရွိခိုး ဆုပန္ၾကတယ္။
ေနာင္ဘ၀မွာ အနာကင္းစြာ အသက္ရွည္ၿပီး သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ ၾကာရွည္စြာ လက္တြဲႏိုင္ဘို႔ ဆုေတာင္း
ေပးမိတာ အမွန္ပါ။
တခါတုန္းက မေတာင္းေကာင္းတဲ႔ သူတို႔အိမ္ေထာင္ေရး ကြဲပါေစ ဆုေတာင္းမိခဲ႔ေပမယ္႔
အခုေတာ႔ ေနာင္ဘ၀မွာ သူေရာကိုယ္ပါ ခ်စ္မိသူေတြနဲ႔ ၾကာရွည္ လက္တြဲၿမဲဘို႔ ဆုေတာင္းေနမိ
တယ္။
အစကေတာ႔ ထက္ေဇာ္တို႔ ဥကၠာတို႔ စုံတြဲေတြ ပါေပမယ္႔ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏွစ္ဦးထည္း တတြဲတြဲ ဆိုေတာ႔ လူေတြက သတိျပဳ လာၾက၊ ေျပာ လာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
ကလည္း ရန္ေနာင္ ဆုံးၿပီးကတည္းက အရင္လို မဟုတ္ေတာ႔။
အသက္အရြယ္အရ စိတ္ အနယ္ ထိုင္တာလား၊ ဘာလား မသိ။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အေပ်ာ္အပါး အေသာက္အစား နည္းလာတယ္။ သြားေနက်၊ က်င္လည္ဘူးခဲ႔တဲ႔ ေနရာေတြနဲ႔
ေ၀းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ တူးမာကို သတိရ ေနမိတယ္။ သူ ဘာ လိုမလဲ၊ သူ႔ကို ဘာ
အကူအညီ ေပးရမလဲပဲ ေတြး ေနမိတယ္။ သူ႔အနားပဲ သြားခ်င္ ေနမိတယ္။
‘ဟဲ႔ ေကာင္ေလး၊ နင္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား’ ကၽြန္ေတာ္႔မရီးက ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ႔
တူးမာကို ရန္ေနာင့္ ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ ေရွာက္ေနတာ သင့္ေတာ္တယ္ ေျပာတယ္။
ဒါေပမယ္႔ သည္တခါေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္က အရင္လို မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။
ဟိုတုန္းက စိတ္ကူးနဲ႔ အနမ္းပန္းေပးၿပီး အေတြးကမာၻထဲ ရင္ခုန္ခဲ႔ဘူးေပမယ္႔ အခုေတာ႔ နသယ္စပ္မွာ ဆံစေလးေတြ ျဖဴစျပဳေနတဲ႔ သူ႔ပါးစုံ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ေလးကို ၾကည္႔ၿပီး သြားေလသူ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္စား သူ႔ကို ဘယ္လို ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ ရမလဲပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲ ရွိတယ္။
သည္လိုနဲ႔ တေန႔မွာ သူက ေျပာလာတယ္။
“ကိုေ၀လုကို တူးမာ ေက်းဇူးတင္ရမယ္”
သူ႔ကို ကူညီ အားေပးေနတာေတြကို ရည္စူး ေျပာမယ္ ထင္ထားခဲ႔မိေပမယ္႔ သူေျပာလာတဲ႔ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အံ႔ၾသသြားရတယ္။
“ကိုရန္ေနာင္ ေျပာဘူးတယ္။ တူးမာနဲ႔ သူနဲ႔ ဖူးစာ ဆုံတာ ကိုေ၀လုေၾကာင့္ တဲ႔”
နားမလည္သလို ကၽြန္ေတာ္႔ အၾကည္႔ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕၊ သူက ဆက္ ရွင္းျပတယ္။
“ကိုရန္ေနာင္နဲ႔ တူးမာ သိၾကေတာ႔ သူက တခါမွ ရည္းစား မထားဘူး ဘူး၊ ခ်စ္သူ မရွိဘူး ဘူး ေျပာတယ္။ သူ႔ အသက္အရြယ္၊ သူ႔ပုံစံနဲ႔ တူးမာ မယုံဘူးေပါ႔။ သည္ေတာ႔ သူက ေျပာတယ္။
သူ ႀကိဳက္ခ်င္တဲ႔ မိန္းကေလးေတြ ကိုေ၀လုက အရင္ ႀကိဳက္ ႀကိဳက္သြားလို႔ သူ အၿမဲ က်န္ရစ္ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရည္းစား တခါမွ မထားခဲ႔ဘူးတာ တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ အဲသလို ရည္းစား မရွိ ခဲ႔လို႔ တူးမာကို ေတြ႔ခဲ႔ နီးစပ္ခဲ႔ရတာ … သူ႔ သူငယ္ခ်င္းကို အရမ္း ေက်းဇူးတင္တယ္ တဲ႔။”
ကၽြန္ေတာ္ ဘာ ေျပာရမယ္ မသိ။ ေျပာစရာ စကား ရွာ မေတြ႔။
X X X
ရန္ေနာင္ ဆုံးတာ ဆယ္ႏွစ္ ျပည္႔ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္လဲ အသက္ ငါးဆယ္၀န္းက်င္ ဆံျဖဴ လူႀကီး ျဖစ္ခဲ႔ၿပီ။
ဒါေပမယ္႔ တလ တစ္ရက္ ေရႊတိဂုံ ဘုရား တက္တုန္း၊ ရန္ေနာင့္ အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတြ ေတာင္းတုန္း။
တူးမာနဲ႔ အတူတြဲ သြားလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲ ေက်နပ္စြာ ပီတိျဖာ ခံစားမႈေလးေတြ ခံစားရတယ္။ အရင္က တလမွာ တစ္ရက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ တူးမာဆီ သြားခဲ႔ေပမယ္႔ တေျဖးေျဖး ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သြားတဲ႔ ရက္ေတြ တိုး တိုး လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းရွာ၊ ပို သြားခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး။ တူးမာ ကိုယ္တိုင္က လာဘို႔ ဖိတ္ ေခၚခဲ႔တာပါ။
ဟိုဟို သည္သည္ သြားဘို႔ အေဖၚလိုရင္၊ ဘာဘာ ညာညာ အိမ္မွာ လုပ္စရာေလးေတြ ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေဖၚ ေခၚ၊ အကူအညီ ေတာင္းသလို၊ စားေကာင္း ေသာက္ဘြယ္ေလးေတြ ခ်က္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူ ဖိတ္ေခၚ ေကၽြးတတ္တယ္။
အစကေတာ႔ ဘာေလး ခ်က္တယ္၊ ညာေလး ခ်က္တယ္ ဆိုတာကေန ကၽြန္ေတာ္ ဘာ အစာ၊ ဘယ္လို ႀကိဳက္တယ္ သိ လာေတာ႔ သူက တမင္ ခ်က္ေကၽြး၊ တကူးတက ဖိတ္ ေကၽြး တတ္လာတယ္။
တေျဖးေျဖး အခ်ိန္ၾကာလာေလ ရင္းႏွီးခင္မင္ နီးစပ္လာေလမို႔ သြားစရာရွိတာ သြားၿပီးရင္၊ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပးအၿပီး၊ ခ်က္ေကၽြး ဖိတ္ေကၽြးတာ စားအၿပီးမွာ ခ်က္ခ်င္း မျပန္ပဲ စကားလက္ဆုံက်၊ အေဖၚျပဳ ေနခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလဲ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆန္မႈကို နားလည္ အသိအမွတ္ ျပဳၾကတယ္။
ရန္ေနာင့္အတြက္ ဆယ္ႏွစ္ျပည္႔ ကုသုိလ္ျပဳဆြမ္းေကၽြးပြဲမွာ ထက္ေဇာ္တို႔ ဥကၠာတို႔နဲ႔ပါ ဆုံမိေတာ႔ အမွတ္တရဓါတ္ပုံ ရိုက္ျဖစ္ၾကတယ္။ အုပ္စုလိုက္ဓါတ္ပုံ ရိုက္အၿပီးမွာ တူးမာက ဓါတ္ပုံဆရာကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းပုံ ရိုက္ေပးဘို႔ ေျပာတယ္။
ဓါတ္ပုံေတြရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ရိုက္ထားတဲ႔ပုံကို စားၾကည္႔စားပြဲ အံဆြဲအထဲမွာ ပစ္ ထားခဲ႔ဘူးတဲ႔ ေငြေရာင္ အနားကြပ္ မွန္ေဘာင္ေလးကို ထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထည္႔လိုက္တယ္။ ေနာက္တပတ္ သူ႔ဆီသြားေတာ႔ ယူသြားၿပီး သူ႔ကို ေပးမိတယ္။
မွန္ေဘာင္သြင္းထားတဲ႔ဓါတ္ပုံကို သေဘာက်စြာ သူ ၿပဳံးၾကည္႔ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္က မွန္ေဘာင္ေလးဟာ တခါက သူတို႔ ေပးထားတဲ႔ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ လက္ေဆာင္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားတယ္။
ျပဴးက်ယ္တဲ႔ မ်က္၀န္းေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမာ္ၾကည္႔တယ္။
ၿပီးေတာ႔ ဓါတ္ပုံမွန္ေဘာင္ေလးကို သူ႔လက္နဲ႔ တယုတယ ပြတ္သပ္ေနတယ္။
ေနာက္တခါ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမာ္ၾကည္႔ေတာ႔ သူ႔မ်က္၀န္းေတြ အထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ရစ္၀ဲေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူ တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။
“ဒါ တူးမာတို႔ ေပးခဲ႔ဘူးတဲ႔ မွန္ေဘာင္ေလး လား။ ကိုရန္ေနာင္ကေလ ကိုေ၀လုကို သိပ္ ခင္တာ။ သူက ေစ်းေတြ ဘာေတြ သြားတာ၊ ေစ်း၀ယ္တာ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ကိုေ၀လုတို႔ မဂၤလာေဆာင္ပုံ ထည္႔ဘို႔ ေစ်း တကာ ေစ်း ပတ္ၿပီး သူ စိတ္ႀကိဳက္ ရွာ ၀ယ္ခဲ႔တာ မွတ္မိတယ္။ ကိုေ၀လုတို႔ စုံတြဲပုံ ထည္႔ခဲ႔ဘူးသလား။”
သူ႔စကား နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲ လိပ္ျပာ အေကာင္တရာ ၀င္ခတ္သလို တလွပ္လွပ္ ျဖစ္သြားတယ္။ အသံ မတုန္ေအာင္ က်ဳိးစားထိန္းၿပီး ေျဖလိုက္မိတယ္။
“သည္ မွန္ေဘာင္ကေလးကို ရကတည္းက ဘာပုံမွ မထဲ႔ခဲ႔ဘူး ဘူး။ အခု သည္ပုံက ပထမဆုံး ထည္႔တာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္႔ကို စိုက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္၀န္းသြယ္ကေလးက ရႊန္းေတာက္ေနပါတယ္။ သူ႔ကို စိုက္ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲလဲ တထိန္းထိန္း ခုန္လာတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ နားထဲ ၾကားလုိက္မိတာက -
ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခံစားခ်က္ကို ေဘာ္ဒါစိတ္နဲ႔ ရိုက္ခ်ဳိးလိုက္ရမလား။
တခါတုန္းက သူ ခ်စ္တဲ႔မိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မနီးစပ္ေအာင္ ေ၀းေ၀း ထားခဲ႔တဲ႔
သူငယ္ခ်င္း၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ နီးစပ္မႈကို တမလြန္ကေန လက္ခံ ေက်နပ္ႏိုင္မလား။
သူ႔ရဲ႕ ဖူးစာဖက္က ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အဆိုးဆုံးက်ိန္စာ ျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္စြာ လက္ခံပါမယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္၊
မာလုစံ
ေမလ ၂၃ ရက္ ၂၀၁၃
1 comment:
Normally I don't give comment. But this one I feel like I need to do so.
I really like this story. Especially the ending, which sort of describing the "platonic love" and maturity of two ppl.
Post a Comment