‘ဆရာကေတာ္ ကၽြန္မကို ေခၚသလား’ ..... ေနမ်ဳိး

        စာေကာင္းေလးေတြ ေ၀မွ်တတ္တဲ႔ ညီမငယ္တဦးက ကဗ်ာကေလး တပုဒ္ ပို႔လာပါတယ္။ ေခါင္းေလာင္းသံ အဖြဲ႔ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေပၚက ရလာတာ တဲ႔။ ဖတ္ၿပီး ႏွစ္သက္ သေဘာက်လြန္းလို႔ ေ၀မွ် တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ကဗ်ာကေလးေခါင္းစဥ္က "ဆရာကေတာ္ ကၽြန္မကို ေခၚသလား" တဲ႔။ ကဗ်ာသီကုံးသူ စာရွင္က 'ေနမ်ဳိး' .... ။

        ေနမ်ဳိးကဗ်ာမူရင္းက ကဗ်ာရွည္ပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ ဖတ္လိုက္တဲ႔အခါ စာတပုဒ္အေနနဲ႔ ဖတ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ စာေၾကာင္းေတြ ေပါင္းၿပီး စာတပုဒ္ အေနနဲ႔ သိမ္းမိတယ္။ မူလ စာဖန္တီးရွင္ (ေနမ်ဳိး) ကို အထူး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

 

        ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္မွာ သည္လို လူႀကီးသူမေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ သားသမီး မရွိသူေတြ၊ သားသမီး ရွိလ်က္နဲ႔ သားသမီးနဲ႔ အတူေနခြင့္ မရသူေတြ၊ တခ်ဳိ႕ဆို ျပဳစုမယ္႔ အေဖၚေတာင္မရွိ၊ တဦးတည္း တကယ္႔ကို အထီးက်န္ေနတာေတြ။ အေဖၚရွိသူကလဲ ငယ္ရြယ္သူ အေဖၚေတြထက္ သည္စာထဲကလို အရြယ္ခ်င္း သိပ္မကြာတဲ႔ သက္ၾကားရြယ္အို အေဖၚေတြေပါ႔။ သည္ေတာ႔ ဖိုးသူေတာ္ ေရာ၊ ေတာင္ေ၀ွး ေရာ တခ်ိန္တည္း လဲရတဲ႔ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သည္အျဖစ္၊ အေၾကာင္းအရာ ေတြကို စာထက္ အကၡရာတင္ခ်င္ေပမယ္႔ ဘယ္လို စရမယ္ မသိ။ ဘယ္လို ေရးဖြဲ႔ရမယ္ မေတြးတတ္ ခ်ိန္မွာ (ေနမ်ဳိး) က ရွင္းရွင္းေလး ေရးဖြဲ႔သြားတယ္။

        သူ႔စာ ဖတ္ေနစဥ္မွာ ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္က အဖြားေတြ၊ ႀကီးေဒၚေတြ၊ တဦးတည္းေနရတဲ႔ ဘႀကီးေတြကို ျမင္မိတယ္။

        ပိတ္အက်ႌ ျဖဴလြလြ၊ ခ်ည္ထမီ ၀တ္လို႔ သနပ္ခါး အေဖြးသားနဲ႔ ျပဴတင္းေပါက္နား ထိုင္ေနသူဟာ ကၽြန္မ အဖြားပါပဲ။ ကၽြန္မ အေဒၚလဲ သည္လို ထိုင္တာ ျမင္ဘူးတယ္။ အခု ကၽြန္မအေမလဲ သည္လိုပဲ ထိုင္တတ္တယ္။ အေမ႔ကို ျပဳစုေနတဲ႔ သူ႔ညီမ ၀မ္းကြဲ ကၽြန္မတို႔ အေဒၚေလးဟာ အသက္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အေမ႔ထက္ ငယ္ေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ေနတဲ႔ အဘြားအို ေပါက္စေလးပါ။ ဒါေပမယ္႔ အေမနဲ႔ အေဒၚေလး ကံေကာင္းတာက ကၽြန္မ ညီမငယ္ မိသားစုက အနီးကပ္ အတူေနလို႔ အခ်ဳိ႕ေသာ လူႀကီးမ်ားထက္ အမ်ားႀကီး ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရပါမယ္။
 

        ကၽြန္မအလွည္႔က်ရင္သာ၊ အေမ႔အနားက အေဒၚေလးလို ကၽြန္မအနား ေနမယ္႔လူ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး။

        တႏွစ္က ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက ဆရာမတဦး ကြယ္လြန္သြားတယ္။ တီခ်ာက အပ်ဳိႀကီး။ တူ၊ တူမေတြ ရွိေပမယ္႔ တသက္လုံး ကိုယ္႔အား ကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ တဦးတည္း ေနခဲ႔သူ။ တဦးတည္းေနတဲ႔ တီခ်ာ႔ကို ဖုန္းေခၚတာ ျပန္မေျဖလို႔ တူမေတြက အိမ္ကို သြား ၾကည္႔မွ ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ေနလ်က္ အသက္ကုန္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္ တဲ႔။

      
        တီခ်ာ႔လိုပဲ တဦးတည္း ေနၿပီး အသက္ကုန္သြားသူ လူႀကီးသူမေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဘ၀သက္တမ္းတခု တကယ္ မီးဇာကုန္ ဆီခမ္းလို႔ အသက္ကုန္တာလား၊ အခ်ိန္မီ ေဆးကုသ ႏိုင္ခဲ႔ရင္ ဆက္လက္ရွင္သန္ အသက္ရွည္ဦးမွာလား။ ေ၀ဒနာ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ လူမသိ သူမသိမို႔၊ ေဆးမမီ၊ ကုသခြင့္ မရလို႔ အသက္ကုန္ခဲ႔တာလား၊ ဒါေတြဟာ အေျဖ ရွာမရႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ ေမးခြန္းေတြပါ။

        ျဖတ္ကနဲ သတိေမ႔၊ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ အသက္ဆုံးသြားတယ္ဆိုရင္ ထို လူႀကီးသူမေတြအတြက္ ေျဖသာပါတယ္။ မူးေန၊ လဲေနခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ လာပါ႔မလဲ၊ ကူပါ႔မလဲ၊ တေယာက္တည္း အားငယ္ေနခဲ႔ မွာပဲ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းတာပါ။

        သည္လို အေဖၚမဲ႔ အထီးက်န္ လူႀကီးသူမေတြ ဘ၀လမ္းကူးခ်ိန္မွာ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ အမွတ္သညာမဲ႔ ကူးေျပာင္းခြင့္ ရၾကပါေစပဲ ဆုေတာင္းေပးႏိုင္ပါတယ္။

        တေန႔ သည္လမ္းကို လူတိုင္း သြားရမွာပါ။ သြားခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ေ၀ဒနာ မခံရပဲ အခ်ိန္ တိုတိုနဲ႔ ဘ၀ ကူးႏိုင္ၾကဘို႔ အေရးႀကီးပါတယ္ ... လို႔။

 

                              x                              x                              x                              x

 

‘ဆရာကေတာ္ ကၽြန္မကို ေခၚသလား’

သီကုံးသူ - ေနမ်ိဳး

 

          “ဆရာကေတာ္ ကၽြန္မကို ေခၚသလား" အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးက ေမးတယ္။
          သူ႔ထက္ပိုၿပီး အသက္ႀကီးတဲ့ အဘြားၾကီးက ေျဖတယ္ - “ေအး” တဲ့
          ဆရာကေတာ္ဆိုတဲ့ အဘြားႀကီးက သူ႔ေရွ႕က ထမင္းရည္ပန္းကန္ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး “ဆားနည္းနည္း ထပ္ထည့္” လို႔ေျပာတယ္။ ဆရာကေတာ္အတြက္ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးက ဆားပြင့္ နဲနဲ ယူလာၿပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္တယ္။ ဆရာကေတာ္က ထမင္းရည္ပန္းကန္ကို ဇြန္းနဲ႔ေမႊၿပီး တစ္ဇြန္း ခပ္ေသာက္တယ္။ ပူေႏြးၿပီး ေစးပ်စ္ေနတဲ့ ထမင္းရည္ပါ။ ဆရာကေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ဆန္သစ္ ထမင္းရည္ပါ။ အသက္ၾကီးၾကီး မိန္းမၾကီးက သူ႔ဆရာကေတာ္ ထမင္းရည္ေသာက္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေနတယ္။ သူက နဂိုတုန္းကေတာ့ အေစခံပါ။ အခုေတာ့ သူက ဆရာကေတာ္အနားမွာ မိသားစု တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၿပီေလ။

 

          ဆရာကေတာ္က အသက္ၾကီးေပမယ့္ အသန္႔အျပန္႔ ၾကိဳက္တယ္။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ေၿပာင္စင္ေနမွ၊ အ၀တ္ေတြ ျဖဴစင္ေနမွ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အမႈိက္ေတြ ကင္းစင္ေနမွ။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္ေရအိုးထဲမွာ ေရအျမဲရွိေနမွေပါ့။ သူငယ္ငယ္ ဆရာကေတာ္တို႔ အိမ္ကို စ ေရာက္ကတည္းက အခုထိ အဲဒီလိုပဲ။ သူ ရြာကေန ဆရာကေတာ္တို႔အိမ္ စေရာက္တုန္းက တစ္ခါတစ္ေလ ရြာကို ျပန္ခ်င္ ေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ဒီမွာ ေပ်ာ္သြားတယ္။  အဲဒီအေၾကာင္းေတြက ခုေတာ့ ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာကေတာ္ကေမးရင္ ျပန္ေျပာႏိုင္ေအာင္ သူ တစ္ခါတစ္ခါ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။
          “ညည္း ဒီ စေရာက္စတုန္းက ညည္းေၾကာင့္ ငါ့ေၾကြကရား က်ကြဲတာ မွတ္မိသလား”

          ဒီလိုေမးရင္ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖရတယ္။
          “မွတ္မိတယ္ ဆရာကေတာ္။ ေရေႏြးအပူၾကီးနဲ႔ သြားကိုင္မိလို႔ ေယာင္ၿပီးလႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ က်ကြဲသြားတာေလ” လို႔
          “ညည္း ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တာ” ဆရာကေတာ္က လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ကို လွမ္းၿပီး ေငါက္လိုက္တာ။ သူကလည္း အဲဒီလို အေငါက္ခံလိုက္ရေတာ့ ျပန္ငယ္သြားသလိုပဲ။ ဆရာကေတာ္ ကလည္း ေၾကြကရားက်ကြဲတာကို တစ္ႏွစ္ ၃ ခါေလာက္ ျပန္ ျပန္ေမးၿပီး ေငါက္တတ္တယ္။

          “ညည္း ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တာ” သူကဘယ္ေတာ့မွ ဆရာကေတာ္ကို စိတ္မဆိုးဘူး။

 

          အခု ဆရာကေတာ္အတြက္ ပဲဟင္းခ်က္ေနတယ္။ ဆရာကေတာ္မွာ သြားေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ပဲဟင္းကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိကေလးနဲ႔၊ အရည္ေသာက္ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ခ်က္ရတယ္။ ဆရာကေတာ္က ပဲဟင္းၾကိဳက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဆရာကေတာ္က ေစ်းဖိုးနည္းနည္းပိုေပးရင္ ငါးကေလး ဘာေလး ၀ယ္ၿပီးခ်က္တယ္။ ငါးရံ႕အသားကိုျပဳတ္ အရိုးႏႊာၿပီးမွ အသားခ်ည္း ခ်က္တာပါ။ ဒါမွ ဆရာကေတာ္ စားႏိုင္မွာေလ။ ထမင္းကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိခ်က္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေပ်ာ့အိေနေအာင္ ခ်က္တာပါ။ ဆရာကေတာ္က ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို သြားဖံုးေတြနဲ႔ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး မ်ိဳခ်တယ္။

          ဆရာကေတာ္က အသန္႔အျပန္႔ ၾကိဳက္တယ္။ ဆရာကေတာ္ ေရခိ်ဳးၿပီးရင္ လူးဖို႔ ကရမက္နဲ႔ ေတာင္နံကတိုးကို သူက ေက်ာက္ပ်ဥ္မွာ တရွဲရွဲေသြးေပးတယ္။ သူ ဒီအိမ္ၾကီးကို ေရာက္စကတည္းက ကရမက္နဲ႔ ေတာင္နံကတိုးကို ေသြးေပးခဲ့တာ။ သူကေတာ့ သီးေခါက္ပဲ ေသြးလိမ္းတယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ ဆရာကေတာ္ဆီက ကရမက္နဲ႔ ေတာင္နံကတိုးနံ႕ သင္းသင္းကေလးက အိမ္ၾကီးထဲမွာ ပ်ံ႕ေနတာပဲေလ။

         

          ေႏြအခါဆို ဆရာကေတာ္က ပိတ္ပါးအက်ီျဖဴျဖဴကို ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါကိုသူက ျဖဴေနေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရတယ္။ ပိတ္ပါးအက်ီျဖဴျဖဴမွာ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ ရိပီး စားေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာကေတာ္က ဒါကိုပဲ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၀တ္ပါတယ္။ ဆရာကေတာ္ရဲ႕ ထဘီဟာ ခ်ည္သားပါ။ ခ်ည္သားမို႔ ၀တ္ရတာ ေအးေနတာေပါ့။ ေန႔လယ္ခင္းဆို ျပတင္းေပါက္အနားက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာကေတာ္ကို ျမင္ရတယ္။ ဆရာကေတာ္မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေဖြးလို႔၊ ဆံပင္ေတြက ျဖဴလို႔၊ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းကိုေတာင္ ျမင္ရတယ္။ ဟိုးတုန္းကေတာ့ ငါ့ကို ဆံပင္ျဖဴ ႏႈတ္ေပးစမ္းလို႔ … ဆရာကေတာ္က ခိုင္းေလ႔ ရွိတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီလို မခိုင္းေတာ့တာ ႏွစ္ေတြၾကာၿပီ။ ဆရာကေတာ့ ေခါင္းမွာ ဆံပင္ျဖဴေတြက အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနၿပီေလ။

 

          ဆရာကေတာ္နဲ႔ သူ၊ အဘြားၾကီး နဲ႔ မိန္းမၾကီး၊ ႏွစ္ေယာက္ … အဲဒီအိမ္ၾကီးထဲမွာ။

          တိတ္ဆိတ္တဲ့ ဒီအိမ္ၾကီးထဲမွာ ေန႔လယ္ခင္းဆို ဆရာကေတာ္က ေရဒီယိုကိုဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ ေလ့ရွိတယ္။ ဓာတ္ခဲ အားကုန္ေနလို႔ ေရဒီယိုက ဖြင့္လို႔မရဘူး ဆိုရင္ သတင္းစာအေဟာင္းေတြကို ယူၿပီး ဖတ္တယ္။ သတင္းစာဖတ္ရင္းက “ဟဲ့ ျပကၡဒိန္ၾကည့္စမ္း၊ ဒီေန႔ ဘယ္ႏွရက္ေန႔လဲ” လို႔ ဆရာကေတာ္ က ေမးတတ္တယ္။ “ဥပုသ္ေန႔က်ရင္ ညည္းလည္း ဥပုသ္ေစာင့္၊ ၾကားလား။ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ဗိုက္ဆာရင္ လည္း မုန္႔ေလးဘာေလး ယူစားေပါ့ေအ” လို႔လည္း ေျပာတတ္တယ္။ သူငယ္ငယ္တုန္းက အဖိတ္ေန႔ ေရာက္တိုင္း အဲလိုေျပာတာ ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပါ။ ေၾကာင္အိမ္ေပၚက ဖန္ပုလင္းၾကီးထဲမွာ ဘီစကစ္မုန္႔ေျခာက္ ေတြ ရွိတယ္ေလ။ သူရြာက ဒီကိုေရာက္စက ဒီဘီစကစ္မုန္႔ေတြကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဟိုတုန္း ကလို မက္မက္စက္စက္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ ဘီစကစ္မုန္႔ေတြကို ၀ါးစားဖို႔ သြား ၃၊ ၄ ေခ်ာင္း သူ႔မွာ ရွိေသးေပမယ့္ ဆရာကေတာ္မွာ သြား မရွိေတာ့ဘူးေလ။ သူက ဆရာကေတာ္အတြက္ ဘီစကစ္ေတြကို ဖန္ခြက္ထဲမွာ ေရေႏြးပူပူနဲ႔ စိမ္ေပးရတယ္။ ဘီစကစ္ေတြ ေရေႏြးပူပူထဲမွာ ႏူးပြလာေတာ့မွ ဆရာကေတာ္ က ဇြန္းကေလးနဲ႔ခပ္ၿပီး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕၀ါးစားတာေလ။

          အိမ္ၾကီးထဲမွာ သူလုပ္စရာအလုပ္ သိပ္အမ်ားၾကီး မရွိဘူး။ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆရာကေတာ္ပံုကို မနက္ မနက္ ၾကက္ေမႊးနဲ႔ ေၿပာင္စင္သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးရတာ။ ဆရာကေတာ္ ညက သြားထားတဲ့ ဆီးအိုးကို သြန္ေပးရတာ။ ဆရာကေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ေရတစ္ဖလား ခပ္ေပးရတာ။ (ေႏြဆိုရင္ ညသိပ္ေရေအးပဲ) ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ေရက ေအးေနေတာ့ ေရေႏြးနဲ႔ စပ္ေပးရတယ္ေလ။ ၿပီးရင္ ထမင္းရည္ပူပူကို ဆရာကေတာ္ ေသာက္ဖို႔ ထည့္ေပးရတာပဲ။ သူက ဆရာကေတာ္ အနားမွာ ေနရတာကို ေက်နပ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ အေစခံလုိ႔ မထင္ေတာ့ဘဲ ဆရာကေတာ္ရဲ႕ ေသြးသားရင္း တစ္ေယာက္လုိ ခံစားရတယ္ေလ။ ဆရာၾကီး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ ဆရာကေတာ္က “ငါ ညည္းတို႔ရြာ တစ္ေခါက္ေလာက္ လိုက္ခ်င္တယ္” ေျပာလို႔ အတူသြားၾကတယ္။ ရြာမွာ သံုးေလးရက္ေနၿပီး ဒီအိမ္ၾကီး ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီေနာက္ ဆရာကေတာ္ေရာ သူေရာ ရြာကို ေနာက္ထပ္ မေရာက္ၾကေတာ့ဘူး။

 

          ဆရာကေတာ္က “ငါဖတ္ၿပမယ္ ညည္းေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္” ဆိုၿပီး တစ္ခါ တစ္ခါ စာဖတ္ ၿပတယ္။ ‘ဓမၼပဒ’ တဲ့။ သူက စာမတတ္လို႔ ဆရာကေတာ္က ဖတ္ၿပတာေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ သူ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ ဆရာကေတာ္ဟာ သူ႔ကို အျမဲေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ ခံစား ရတယ္။ သူကလည္း ဆရာကေတာ္ရဲ႕ ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ကို ျပဳစုေပးေနျမဲေပါ့။ သူေရာ ဆရာကေတာ္ ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေနထိုင္မေကာင္းရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဆရာကေတာ္ရဲ႕ တူမကေလး တစ္ေယာက္က အဲဒီလို ေရာက္ေရာက္လာတာပါ။ “အဘြားကို သတိရလို႔” တဲ့။ အဲဒီလိုေျပာၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေန ျပန္သြားတာပဲ။

 

          ဒီေန႔ သူ နည္းနည္း ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး။ ဆရာကေတာ္လည္း သရိုးသရီနဲ႕။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဖ်ားခ်င္ေနၾကတယ္။ အိမ္ၾကီးထဲမွာ အခိုးပြင္းေဆးတစ္ထုတ္ရွိတယ္။ သူက ေရေႏြးပူပူနဲ႔ အခိုးပြင့္ေဆး ကို ေဖ်ာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာကေတာ္ကို တိုက္တယ္။ ဆရာကေတာ္က ျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္လ်က္ အဲဒီ အခိုးပြင့္ေဆးကို ေသာက္တယ္ေလ။

 

          အဲဒီေန႔က ဆရာကေတာ္ ညစာမစားဘူး။ ဆရာကေတာ္ မစားေတာ့ သူလည္း မစားျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေန႔က ဆရာကေတာ္ အေစာၾကီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။ သူက ဆရာကေတာ္ အိပ္ယာေဘးမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ထိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္။ ေမွာင္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ ျပင္ထားတဲ့ေနရာမွာ လဲေလ်ာင္းလိုက္တယ္။

 

          အိမ္ၾကီးက တိတ္ဆိတ္လို႔။

          အိမ္ၾကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ အေမွာင္ထုၾကီး က်ေရာက္လို႔။ . . . ။

ေနမ်ိဳး

(ေနမ်ဳိး၏ စာၾကြင္း။ ။အခု ဒီကဗ်ာကိုေရးၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတာရွိတယ္။ ဒီကဗ်ာနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကဗ်ာေရးစဥ္က ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ထဲမွာလည္း မပါ၀င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကဗ်ာကို ေရးၿပီးေတာ့ ဒီလို စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ပါ။ တိုက္ခန္းတစ္ခုမွာေနတဲ့ လူအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး သူေနတဲ့ အခန္းက အပုပ္နံ႔ရလာလို႔ အနီးပတ္၀န္းက်င္က အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ ပုပ္ပြေနတဲ့ သူ႔အေလာင္းကို ေတြ႔ရသတဲ့။ ပင္စင္စား လူအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေန႔က ဘယ္လို ေ၀ဒနာေတြခံစားရၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေသဆံုးကြယ္လြန္ခဲ့သလဲဆိုတာ မသိလိုက္ၾကဘူး။ ဒီလို သတင္းေတြ ဖတ္ရေတာ့ တုန္လႈပ္မိတယ္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ဒီကဗ်ာက လူအိုၾကီးေတြ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အမွီသဟဲျပဳ ေနထိုင္ၾကပံုကို ေရးခဲ့တာ)