သံႀကိဳးခတ္ သုခုမ

သီရိညြန္႔ (ABSDF)

ေခတ္ၿပိဳင္ ၀၁၊၀၆၊၉၃

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကန္ေတာ္ႀကီး၊ ေျမပေဒသာကၽြန္း အနီးရွိ ဂ်ပန္သံရုံး ေဘးနားမွ ၀ကၤပါလမ္း ထဲသို႔ ၀င္သြားလွ်င္ လက္ယာဘက္၌ ၿခံ၀င္းက်ယ္ႀကီး တခု ရွိသည္။ ထို ၿခံ၀င္းႀကီးထဲ၌ မူလကတည္းက ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အေဆာက္အအုံမ်ား ရွိေနၿပီး ၿခံအ၀င္နား တြင္ ‘စာေပစိစစ္ေရးဌာန’ ဆိုသည္႕ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ထင္းထင္းႀကီး ေတြ႔ရ ပါလိမ္႔မည္။

ျမန္မာ႔ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ဟုေခၚေသာ မဆလတို႔ အုပ္စိုးစဥ္ ကာလ အတြင္း စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ အစရွိသည္႕ အႏုပညာသည္ မ်ားကို အမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္ဒုကၡ ေပးခဲ႔ေသာ၊ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးခဲ႔ေသာ ဌာနႀကီးတခုဟု ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္။ သို႔ေသာ္ ... အဆိုပါ စာေပစိစစ္ေရး ဌာနႀကီး သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ႔ စာေပ ကင္ေပတိုင္ ဌာနႀကီး တခု ျဖစ္ခဲ႔ရပါသည္။

စာေရးဆရာတေယာက္ သူ႔ ၀တၳဳစာအုပ္ ထုတ္ေတာ႔မည္ဆိုလွ်င္ ထုတ္ေ၀သူက လြတ္လပ္ စြာ ထုတ္ေ၀ပုိင္ခြင့္ မရွိ။

ထိုစာအုပ္မထုတ္ေ၀မီ စာမူကို စာေပစိစစ္ေရးဌာနသို႔ တင္ျပရသည္။ သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ ရွိသူမ်ားက ထိုစာမူကို ဖတ္ရႈ၍ ဦးေန၀င္းႏွင့္ သူ႔တပည္႕ႀကီးမ်ား အပါအ၀င္ မဆလကို ပုတ္ခတ္ ေရးသားျခင္း ရွိ မရွိ စစ္ေဆးရသည္။ သူတို႔ သေဘာ မက်သည္႔ စာသား၊ စာပုဒ္ တို႔ကို ျဖဳတ္ေပးရသည္။ အခန္းလိုက္ အပယ္ခံရ တာလည္း ရွိသည္။ ဘယ္လို ‘မူ’ ႏွင့္ ပယ္သလဲ ဆိုတာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိ။ ျဖဳတ္ဆို ျဖဳတ္ ေပးလိုက္ရသည္။ ပယ္ဆို အပယ္ ခံလိုက္ရသည္။

ၿပီးေတာ႔ မဆလ အက်ဳိးျပဳ စာသား၊ စာပုဒ္၊ အခန္း ပါမပါ ၾကည္႕သည္။ မပါလွ်င္ အတင္း ျဖည္႕ခိုင္းသည္။ သူတို႔ ေျပာသည္႕ အက်ဳိးျပဳ ဆိုတာက ရယ္ရသည္။ ဥပမာ ေပးရလွ်င္ လမ္းစဥ္လူငယ္တဦး အေနျဖင့္ လုပ္အားေပး ထြက္ခဲ႔ရသည္႔ ဇာတ္လမ္းေလးမ်ဳိး၊ ေရွ႕တန္းျပန္ စစ္သားမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳ ရသည္႕ အခန္းမ်ဳိး၊ ေျမွာက္ပင့္ၿပီး ညာခိုင္းသည္႕ (ေပၚတာ လုပ္ရသည္႕) ေႏြရာသီ လုပ္အားေပး စီမံကိန္းမ်ဳိး၊ အဲဒီမွာ ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက အစတုန္းက မႀကိဳက္၊ လုပ္အားေပးစီမံကိန္းမွာ ကၽြဲလို၊ ႏြားလို ကုန္းရုန္း လုပ္ေနတာကိုေတြ႔ရေတာ႔မွ သနားၿပီးႀကိဳက္သြားတာမ်ဳိး စသည္ျဖင့္ အဲဒါေတြကို အက်ဳိးျပဳ ဆိုၿပီး အတင္းထည္႕ခိုင္း၍  ေရး ေပးရသည္။ ဇာတ္လမ္း ဖန္တီး ေပးရသည္။ လုံးခ်င္း ၀တၳဳ စာအုပ္ တအုပ္လွ်င္ အနည္းဆုံး ၂ ခန္းေလာက္ ထည္႔ ေပးရသည္။ မပါလွ်င္ ထုတ္လို႔မရ။

ဒါေၾကာင့္ စကားနဲရန္စဲဆိုသလို တာ၀န္ရွိသူကို လက္ေဆာင္ေတြေပး၊ တျခား သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္းေတြကို လက္ေဆာင္ (သို႔မဟုတ္) လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးၿပီး မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရသည္။ ယင္းသို႔မလုပ္လွ်င္ ကိုယ္႔စာမူကို ေခ်ာင္ထိုး ထားလိမ္႔မည္။ တစားပြဲမွတစားပြဲသို႔ ကိုယ္႔စာမူ အဆင့္ဆင့္ကူးဖို႔ တႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားႏိုင္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စိစစ္ေရးရုံးမွာ ေတြ႔ သမွ် လူကို ‘သြား ၿဖဲ’ ျပ ၾကရသည္။ စာအုပ္ထြက္လွ်င္ တေယာက္ တအုပ္ လက္ေဆာင္ ေပးရေသးသည္။ မေပးလွ်င္ ေနာက္တခါ တအုပ္ ထုတ္ခါနီးက်လွ်င္ ေကာင္းေကာင္း ပညာ ျပ ခံရပါလိမ္႔မည္။

အေရာင္းသြက္သည္႕ ၀တၳဳ ေရးဆရာေတြက် ကိုယ္တိုင္ လာစရာ မလို။ ထုတ္ေ၀သူက အကုန္လုပ္သြားသည္။ ပတ္ဘလစ္ရွာ (ထုတ္ေ၀သူ) ေတြက စိစစ္ေရးကို ပိုင္ေအာင္ ေပါင္း ထားရသည္။ ေငြပုံ ေပးသည္။ လက္ေဆာင္ေတြ အၿမဲပို႔ေပးသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ လို႔လားမသိ၊ ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ လမ္းစဥ္လူငယ္ ၀င္တာ မေတြ႔ရ။ ေနလင္းေအာင္ရဲ႕ ေရွာင္လင္ တရုပ္ သိုင္းသမား လုပ္အားေပး စီမံကိန္း သြားတာမ်ဳိး တခါမွ မႀကဳံ။ သူ႔ဟာသူ အဆင္ ေျပ သြားၾကသည္။

တက္သစ္စ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ဘိုင္ေကာင္ ကပ္ေစးႏွဲပတ္ဘလစ္ရွာေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြ ထဲက ဇာတ္လိုက္ေတြ ကေတာ႔ သိပ္ မစားသာလွ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံခဲ႔ဖူးသည္။

(၁၉၇၁ မွ ၁၉၈၇) ကာလအတြင္း ျမန္မာ႔ ေခတ္ေပၚ ေတးဂီတ (စတီရီယို ေတးေလာက) အေၾကာင္း ေနာက္ခံျပဳ ဇာတ္အိမ္ ဖြဲ႔ထားသည္႕ လုံးခ်င္း၀တၳဳ ‘ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာ’ ကုိ မထုတ္ေ၀မီ ထုံးစံအတိုင္း စာေပစိစစ္ေရးသို႔ အရင္ တင္ရသည္။ အဲဒီ ၀တၳဳထဲမွာ အျပင္က တကယ္႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ေရးထားသည္။ ဘာေတြ ထိကုန္သလဲ ေတာ႔ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စာေပ စိစစ္ေရးရုံးမွ ေခၚေတြ႔သည္။ အခန္း ၆ ခန္း ေလာက္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ရသည္။ မပါေသးသည္႕ အက်ဳိးျပဳခန္း ဆိုတာေတြ ထည္႕ေရးခိုင္းသည္။

ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အဲဒီ လမ္းစဥ္လူငယ္ လုပ္အားေပး ဆိုသည္႕ ပါတီ၀င္ ေပၚတာ အေတြ႔အႀကဳံ မရွိ။ ပါတီလည္း လုံး၀ မ၀င္ခဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ ဘာေရးရမွန္းလည္း မသိ။ အတင္း ဇြတ္ ေရးလွ်င္လည္း မယ္သီလရွင္ ပန္းပန္သလို ျဖစ္ေနဦးမည္။ အဲဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ေလး စိတ္ညစ္ခဲ႔ရသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ တီး၀ိုင္း စစ္တပ္ေတြက လာငွားလို႔ သြား တီးေပးခဲ႔ရတုန္းက အေတြ႔အႀကဳံေတြကို ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ေရးထည္႕ ေပးလိုက္မွ အဆင္ေျပသြားေတာ႔သည္။ ဒါေပမယ္႔ ျဖဳတ္လိုက္ရတဲ႔ အခန္းေတြမွာ အဓိကအခန္းေတြ ပါ သြားတာမို႔ စိတ္ မခ်မ္းသာစြာ ႏွင့္ဘဲ စာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္ ရပါသည္။ လုံးခ်င္းသာ မဟုတ္၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးခဲ႔ရတဲ႔ ဂီတေဆာင္းပါး ေတြမွာလည္း ျဖဳတ္၊ ႏုတ္၊ ပယ္ ေတြ ရွိခဲ႔ဖူးသည္။

စာေရးဆရာေတြသာ မဟုတ္၊ သီခ်င္းေရးဆရာ ေတြလည္း ဒီအတိုင္း ပါပဲ။

သီခ်င္းတေခြထုတ္မည္ဆိုလွ်င္ စီ-ေျခာက္ဆယ္တေခြစာမွာ အက်ဳိးျပဳသီခ်င္း ၄ ပုဒ္ ထည္႕ ခိုင္းသည္။ အက်ဳိးျပဳ ဆိုတာက ထုံးစံအတိုင္းေပါ႔။ ခက္တာက ၀တၳဳမွာက ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ေရးထည္႕လို႔ ရေသးသည္။ သီခ်င္း ဆိုတာက သံစဥ္ႏွင့္ စာသား အဓိပၸါယ္ စပ္ဟပ္မႈ ရွိ မရွိ၊ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိ မရွိ ဆိုတာကိုပါ ဆန္းစစ္ရ ေသးသည္။ စတူဒီယိုမွာ အသံသြင္းၿပီးမွ စာေပ စိစစ္ေရး တင္မိလို႔၊ ျပင္ခိုင္းလို႔ အသံ ျပန္သြင္းရတာေတြ လည္း မနည္းေတာ႔။ တခါတခါ စတူဒီယိုမွာရက္ခ်ိန္း ယူရတာလည္းမလြယ္၊ သုံးေလးလေလာက္ အခ်ိန္ယူရသည္။ တရက္ တရက္ အသံသြင္း စရိတ္ကလည္း နည္းတာ မဟုတ္။ လူ ျပန္စုရတာ၊ တီးသူ ဆိုသူေတြ အားမည္႕ရက္ ညွိရတာ၊ စီမံခန္႔ခြဲ ရတာႏွင့္ အေတာ္ အလုပ္ရႈပ္သည္။ ဘယ္ အလုပ္မဆို အပင္ပန္းေတာ႔ ခံၾကရမွာပဲ။ ဒါေပမယ္႔ မလိုလားအပ္ဘဲ ဒုကၡ ေပးသလိုမ်ဳိးက်ေတာ႔ မ်က္ႏွာ ပူသည္။ အတီးသမား အဆိုသမားေတြ ဆိုတာ ကလည္း တရက္မွ အားၾကတာ မဟုတ္။ သူတို႔မွာလဲ ဧည္႕ခံပြဲေတြ၊ စတိတ္ရႈိးေတြ(Stage Show)၊ အသံသြင္းကိစၥေတြႏွင့္ မအားၾက။ သူတို႔ကို အမိ ဖမ္းရတာလည္း မလြယ္လွ။

ဒီေတာ႔ အသံမသြင္းမီ သီခ်င္းစာမူကို ႀကိဳတင္ရသည္။ အၾကမ္း သြင္းထားသည္႔ တိတ္ေခြ ကိုပါ တင္ျပရၿပီး သူတို႔ ရက္ခ်ိန္း ေပးသည္႔ေန႔မွာ ကုိယ္႔ဘာသာကိုယ္ ကက္ဆက္ တလုံး ရွာ၊ မ၀ယ္ႏိုင္လွ်င္ ငွားၿပီးေတာ႔ ကက္ဆက္ကို ပုိက္၍ အဲဒီ စာေပစိစစ္ေရးရုံးသို႔ ခ်ီတက္ ရသည္။ သက္ဆိုင္ရာမွာ သြားၿပီး တင္ျပရသည္။ တာ၀န္ရွိ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးက အေခြကို နား ေထာင္လိုက္၊ စာမူကို ၾကည္႕လိုက္ႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေဘးက ငုတ္တုတ္၊ သူ႔ကို ေငး ၾကည္႕ရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။

နားေထာင္လို႔လည္း ၿပီးေရာ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးက ဘာေတြ ျပင္ရမည္၊ ဘာေတြ ျဖဳတ္ရမည္၊ ဘာေတြ ျဖည္႕ရမည္ စသည္ျဖင့္ ေျပာပါေတာ႔သည္။ အဲဒါနဲ႔ အားမရေသး၊ ဒို-ေရ-မီ-ဖာ ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မွန္မွန္ မရြတ္တတ္သည္႔ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးက သီခ်င္းေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေ၀ဖန္တာကိုလည္း သည္းခံၿပီး နားေထာင္ ေနရေသးသည္။ တခါက ကၽြန္ေတာ္႔အား အဲဒီ ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီး အႀကံ ေပးခဲ႔တာကို ကၽြန္ေတာ္ မေမ႔။

“သီခ်င္းက မဆိုးဘူးကြ၊ ဒါေပမယ္႔ တြံေတးသိန္းတန္ ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းမ်ဳိး မပါေသးဘူး။ မင္း အဲဒါမ်ဳိး ဆိုသင့္တယ္။ ငါတို႔က အဲဒါမ်ဳိးမွ ႀကဳိက္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္ မေျပာ။ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ရွိသမွ် သြား ၃၂ ေခ်ာင္းစလုံး ေပၚေအာင္ ၿဖဲျပ ခဲ႔ရသည္။ အိမ္ေရာက္မွပဲ ‘ပန္းႏြယ္က စိမ္း’ ဆိုၿပီး သူ ေျပာသလို ေအာ္ၾကည္႕ရ ဦးမွာပဲ။ စာေရးဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ ေတြသာမဟုတ္၊ ပန္းခ်ီ ဒီဇိုင္းဆရာေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ တို႔လို ပါပဲ။ ကုိယ္႔ပန္းခ်ီကား ကိုယ္ ကိုင္ၿပီး အဲဒီ မဟာဌာနႀကီးကို ခ်ီတက္ ၾကရသည္။ Mr. Burma တို႔ အသိဆုံးပါ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ကိုယ္တိုင္မသြား၊ ထုတ္ေ၀သူ၊ စီစဥ္သူေတြကပဲ စာအုပ္တိတ္ေခြေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးပန္းခ်ီကားကို ယူသြားၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ရေအာင္ လုပ္ၾက ရသည္။ ျပႆနာျဖစ္လို႔ ျပန္ျပင္ ေရးဆြဲေပးစရာ ရွိလွ်င္ ဆြဲေပးလိုက္ သည္။

ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာေတြကလည္း သူတို႔ ဒီေလာက္ တင္းက်ပ္ေနတဲ႔ ၾကားထဲက လစ္လွ်င္လစ္သလို ပညာသားပါပါ ေဆာ္ထည္႕တီးထည္႔ လိုက္ၾကသည္။ စာအုပ္ ထြက္ သြားၿပီးမွ သူတို႔ကို ေဆာ္ထားမွန္းသိလို႔ ေထာင္ထဲ ၀င္သြားရသူေတြလည္း ရွိသည္။ ရန္ကုန္ ၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံ တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ အဖုံးပန္းခ်ီ ေရးဆြဲခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ ေထာင္ထဲ ဆြဲသြင္း ခံခဲ႔ၾကရတာ သိၾက ပါလိမ္႔မည္။

ကၽြန္ေတာ္ အေသးစိပ္ေတာ႔ မေရးလိုေတာ႔ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မဆလေခတ္မွာ အႏုပညာသည္ ေတြ သူတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကို သံႀကိဳးခတ္ၿပီး တုပ္ေႏွာင္ထားသလိုမ်ဳိး ခံခဲ႔ၾကရသည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္ဒုကၡေပး ခံခဲ႔ၾကရသည္။ စာေပစိစစ္ေရးဆိုၿပီး စာေပကို မစိစစ္တတ္တာေတြလည္း ႀကဳံ ရသည္။ တခါတခါ စာေပစိစစ္ေရး ပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးေတြ လိုက္မမီဘဲ လြတ္ သြားတာေတြလည္း ရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတေယာက္၊ သူ႔ကဗ်ာကို မဂၢဇင္းစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႔ရပါလိမ္႔မည္။ မဆလကို ေကာင္းေကာင္း တြယ္ထားသည္႕ ကဗ်ာေတြ ပါ ပါ လာတတ္သည္။ ၀ဂၤ၀ုတ္ၱိနဲ႔ သြယ္၀ိုက္ၿပီး တြယ္ထားတာ မဟာဆရာႀကီးေတြ မသိလိုက္ၾက။ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာကို ေတြ႔ေတာ႔ ေမးၾကည္႕မိသည္။

“မင္း သူတို႔ကို ဘယ္လို စည္းရုံး ထားသလဲ”

သူက ျပန္ေျဖသည္။

“ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးကြာ၊ သူတို႔ သိကို မသိတာ”  တဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ ေတာခိုလာၿပီး ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ စာေပစိစစိေရးဌာန ဘယ္လို စခန္းသြား ေနသလဲ မသိေတာ႔။ မဆလ နဲ႔ န၀တ ဆိုတာ ကုလားႀကီးကို အရာႀကီးလို႔ နာမည္ ေျပာင္းလိုက္တာပဲ ရွိမည္။ ပုံစံေတြကေတာ႔ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ။ ျမန္မာျပည္ထဲက စာေပ၊ ပန္းခ်ီ၊ ဂီတ ဆရာေတြ သူတို႔ရဲ႕ ညီးညဴသံေတြက မေျပာင္းလဲေသး။ ေနာက္ဆုံး သူတို႔ဒဏ္ မခံႏိုင္ေတာ႔ အေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ျပည္ပကို ထြက္ခြာ ကုန္ၾကၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာတြင္း လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမမွာ စာေပစိစစ္ေရးဌာန မရွိ။
ဆရာဦး၀င္းခက္ ေရာက္လာၿပီးခ်ိန္မွာ စာေပႏွင့္ အႏုပညာရွင္မ်ား ကလပ္ကို ဖြဲ႔စည္းသည္။ မည္သည္႔ အႏုပညာရွင္ကိုမွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ မရွိ။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကို လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမမွာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရရွိ ၾကေတာ႔သည္။

စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္ အေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ လာေရာက္ ဆုံစည္းမိ ၾကသည္။

အေျမာက္သံ၊ ဗုံးသံ ေတြကေတာ႔ တဒိန္းဒိန္း တဒိုင္းဒိုင္း ထုံးစံ အတိုင္း ... ။ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုပညာမ်ား လြတ္လပ္စြာ ပြင့္လန္း လာၾကပါၿပီ။

ထို အေျမာက္သံ၊ ဗုံးသံေတြ ၾကားမွာပင္ စာေတြ ေရးၾကရသည္။ သီခ်င္းေတြ စပ္ရသည္။ ဆိုၾကရသည္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ေနၾကရတာမို႔ ပင္ပန္း ဆင္းရဲၾကေပမယ္႔ ဆင္းရဲတယ္လို႔ မျမင္၊ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ၾက။

စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ ေပါင္းစုံျဖင့္ ေနခဲ႔ရသည္႔ ဘ၀ႏွင့္ ယခု လြတ္ေျမာက္ နယ္ေျမမွာ လြတ္လပ္စြာ ေန ေနရသည္႔ ဘ၀။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာင္းရင္းေတြကေတာ႔ ျပည္တြင္းမွာ၊ အုတ္တံတိုင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ရွိေန ၾကဆဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သံႀကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ တုပ္ေႏွာင္ထားတဲ႔ ၾကားက ကာရန္ မညီတဲ႔ ကဗ်ာေလးမ်ားႏွင္႔ စာပန္းခ်ီေတြ ကေတာ႔ အေရာင္အေသြး ေတာက္ေျပာင္ ေနဆဲ၊ အသစ္ အသစ္တို႔ ထပ္မံ ထြက္ ေပၚေနဆဲ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ ေပၚထြက္ေနဆဲ။

တကယ္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိတဲ႔ တေန႔ကို ေရာက္ လာခဲ႔ၿပီ ဆိုရင္ေတာ႔ ... ... ... ...

သီရိညြန္႔

(ABSDF)