ေမွ်ာ္ေနရတဲ႔ ေလးနာရီ။

         ကဲ ေျပာပါရေစဦး အရပ္ကတို႔ေရ။

စာေပစိစစ္ေရး အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အမ်ားသိၿပီး ျဖစ္ေပမယ္႔ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္႔ ခံစားခ်က္ ကေလး (တကယ္က အမ်ားႀကီး) ေ၀မွ် ခ်င္တာေပါ႔။ မမာလုတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေပစိစစ္ေရး ဆိုတာႀကီးကို စိတ္ပ်က္စရာ အျမင္နဲ႔ ႀကီးျပင္း လာရတာပါ။ ဟိုဟာေလး ထဲ႔လိုက္ပါဦး၊ သည္ဟာေလး ျဖဳတ္လိုက္ပါဦး၊ သည္ဟာ ေလးကို ဟိုလို ေရးလွ်င္ မေကာင္းဘူးလား ဆိုတာေတြေလ။

ငယ္ငယ္ကေတာ႔ သိပ္ မသိတတ္ခင္က ျပင္ဆို ျပင္ေရး ေပးလိုက္တာပဲ၊ ျဖဳတ္ ဆိုလည္း ျဖဳတ္ေပါ႔ ဟယ္။ မုန္႔ဘိုး လုိခ်င္တာကိုး။ ကိုယ္လည္း သုံးခ်င္ ၀ယ္ခ်င္တာေတြ ရွိေတာ႔ ကိုယ္႔စာအုပ္ ထြက္မွ မုန္႔ဘိုး ရမွာေလ။ သည္ေတာ႔ ထုတ္ေ၀သူ ဦးစီးပြားႀကီး ေတာင္းဆိုသမွ် (စာေပစိစစ္ေရး ေျပာသမွ်) လိုက္ လုပ္ေပးခဲ႔မိတယ္။

ဘြဲ႔ရ၊ အလုပ္၀င္ ၿပီးေတာ႔ နည္းနည္း အျမင္က်ယ္လာတယ္။ အသိဥာဏ္ေလး ကလည္း နည္းနည္း ျမင့္လာေတာ႔ အမွားနဲ႔ အမွန္ကို အယင္လို ေရးေတးေတး သူမ်ား အေျပာမဟုတ္ပဲ ကိုယ္႔ဘာသာသိလာတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ လုပ္သင့္တာ မလုပ္သင့္တာ သိလာတယ္။ သည္မွာတင္ စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔တာပဲ။ ျဖဳတ္ဆို မျဖဳတ္ဘူး။ ျပင္ဆို မျပင္ဘူး။ ဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္သလဲ။ သူတို႔ကေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ အခုထိ အသက္ ရွည္ လည္ပတ္ဆဲပဲ။ ကိုယ္သာ ကိုယ္႔ စာအုပ္ေတြ ထြက္မယ္ ေၾကာ္ျငာထားၿပီး မထြက္ျဖစ္ ခဲ႔တာ ေလး၊ ငါးအုပ္ထက္ မနည္း။ အခုထိ ဗမာျပည္က အိမ္ ေဒါင့္ ထင္းရူးေသတၱာထဲမွာ ကိုယ္႔ စာမူကေလးေတြ ရွိဦးမလား။ (ျခ မကိုက္ ကုန္ယင္ေပါ႔ေလ)။

ကိုယ္ ေခါင္းမာစြာနဲ႔ တင္းခံေတာ႔ ၀တၳဳ ရွည္ စာအုပ္ မထြက္ရေတာ႔ဘူးေပါ႔။

အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္႔ဘာသာ နည္းနည္း လိုင္း ေျပာင္းစ ျပဳေန ပါၿပီ။ ၀တၳဳတိုေရးရတာကို ပိုလက္ေတြ႔ေနၿပီ။ ၀တၳဳရွည္က ေရးရတာၾကာတယ္။ ဇာတ္လမ္း ကို ေနာက္ခံ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ေတြ၊ အခ်ီအခ် အေျပာအဆိုေတြနဲ႔ ခ်ဲ႕ကားေရးေနရတာ။ ၀တၳဳတိုက ျမန္တယ္၊ ျပတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႔ ေဆာင္းပါးလည္း မဟုတ္၊ စာတိုလည္း မက် ကိုယ္ထင္ရာ ျမင္ရာ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ေရးရတာ လက္သန္ လာတယ္။ အားေပးသူ၊ စာမူ ေတာင္းသူေတြ ကလည္း ရွိလာတယ္။ ျပည္တြင္းမွာေတာ႔ ျပည္တြင္း အျမင္နဲ႔ ေရးတာ ျပသာနာ မရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ႏိုင္ငံျခား ထြက္လာၿပီးခ်ိန္မွာ သူတို႔နဲ႔ တခါ ျပန္ဆုံရျပန္တယ္။

ႏိုင္ငံျခားမွာ ကိုယ္ ေတြ႔လိုက္သိလုိက္ရတာေတြက ငယ္ငယ္က ကိုယ္ ႀကီးျပင္းခဲ႔ ခ်ိန္မွာ အမိေျမမွာ ေတြ႔ခဲ႔သိခဲ႔တာေတြနဲ႔ မိုးနဲ႔ေျမလိုကြာေနတယ္ေလ။ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္ေတြထဲ စာေတြထဲက ေတာေနေခါင္ဖ်ားက ၿမိဳ႕တက္ လာသူ အျဖစ္မ်ဳိး၊ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ဘူးသူ အေၾကာင္း ျမင္ခဲ႔ ဖတ္ခဲ႔ဘူးတာထက္ ကိုယ္က အဆတရာ ပို ခံစား ခဲ႔ရပါတယ္။

ေက်းဇူး ကမၻာပါ၊ မဆလပါတီမွ အန္ကယ္ႀကီးမ်ားရွင္။

အန္ကယ္တို႔ရဲ႕ မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ တံခါးပိတ္၀ါဒ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေအာင္ ျမင္ခဲ႔ပါတယ္။ ပိုက္ဆံကေလး ၁၅ ေဒၚလာနဲ႔ ႏုိင္ငံျခား ထြက္လာတာ ခရက္ဒစ္ကပ္ (Credit card) ဆိုတဲ႔ အေၾကြး၀ယ္ကပ္ျပား လည္း မပါ၊ Traveller’s check ေခၚတဲ႔ ခရီးသြား ခ်က္ လည္း မရွိနဲ႔၊ နင္ ေတာ္ေတာ္ သတ္ၱိရွိတာပဲ၊ ခရစ္စတိုဖါ ကိုလံဘတ္ သေဘၤာတစင္းနဲ႔ ကမၻာပတ္ ခဲ႔တာထက္ ရဲရင့္တယ္လို႔ ၾကားရသူ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ခ်ီးက်ဴးသလိုလို ေျပာၾကတယ္။

ကိုယ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔အျဖစ္ကို ကိုယ္႔ဘာသာ ဂုဏ္မယူႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို ကိုယ္က အမ်ားထဲက တေယာက္ပဲဟာ။ ထူးထူး ဆန္းဆန္းမွ မဟုတ္တာ။ ဗမာျပည္က လူ ၄၄ သန္း အားလုံး နီးပါး ကုိယ္႔လိုပဲဟာ။ (အဲသည္တုန္းက လူဦးေရပါ။ အခုေတာ႔ သန္း ေျခာက္ဆယ္တဲ႔။ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးမွာ ဘယ္က ဘယ္လို သန္းႏွစ္ဆယ္ တိုးလာသလဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ကိုယ္႔ဘာသာ သခ်ၤာ ေတာ္တယ္ ထင္ခဲ႔မိတာ၊ အခုေတာ႔ မတြက္တတ္၊ မေတြးတတ္ေတာ႔ပါဘူး။)

ကဲ ဒါနဲ႕ စာေပ စိစစ္ေရး အေၾကာင္း ျပန္ေျပာရယင္ -

ႏိုင္ငံျခားကေန ျပည္ပသြား အေတြ႔အႀကဳံကို ခရီးသြား ေဆာင္းပါးလဲ မက၊ ၀တၳဳတို လည္း မက်၊ ဇာတ္လမ္းေလး ဆင္ၿပီး မေဟသီမွာ ထည္႕ေနတာ ေလးခါေလာက္ ပါအၿပီး မွာ သူတို႔ (စာေပစိစစ္ေရးက) ေျပာလာပါၿပီ။ အေမရိကား ေကာင္းတာခ်ည္း မေရးနဲ႔ဦးေလ။ ဗမာျပည္ ေကာင္းတာေလးေတြ ေရးပါဦးတဲ႔။ သည္ေတာ႔ ရွာႀကံ ေရးပါတယ္။ ကိုယ္႔ျပည္မွာ ကိုယ္႔ယဥ္ေက်းမႈတို႔၊ ခ်စ္စရာဓေလ႔ကေလးေတြ၊ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီး လြမ္းရတာေတြ။

၁၉၈၉ ေအာက္တုိဘာလမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕ မွာ ငလ်င္ အႀကီးအက်ယ္လႈပ္ေတာ႔ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ အကူေတြ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေၾကာင္း၊ လူေတြအခ်င္းခ်င္း အစ၊ ေခြးေလး ေၾကာင္ကေလး ေတြ ပိတ္မိ ေနတာကိုေတာင္ မရအရ အတင္း ကယ္ဆယ္တာေတြ၊ အားရစရာ၊ အားက်စရာေတြ ေရးၿပီး မေဟသီကို ပို႔လိုက္ ေတာ႔ သူတို႔က (စာေပစိစစ္ေရးက) ဘာ ေျပာလာသလဲ ဆိုေတာ႔ အေမရိကား မေကာင္း ကြက္နဲ႔ ဗမာျပည္ ေကာင္းကြက္ ယွဥ္ ေရးပါဦး တဲ႔။

၁၉၈၉ ႏို၀င္ဘာလ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလ်ဥ္းသင့္သလို ကၽြန္မ စာေတြ ေရးေနခဲ႔ ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ျပည္တြင္းက စာေစာင္ေတြကိုေတာ႔ မပို႔ေတာ႔ပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို ကၽြန္မ ေရးတာ သူတို႔ ေပး ထုတ္မွာမွ မဟုတ္တာ။ သည္ေတာ႔ ေရးၿပီးသမွ်ကို အိတ္ကေလး တခုနဲ႔ပဲ ထည္႔သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ တေန႔ စာေပစိစစ္ေရးမရွိကာမွ ကိုယ္႔စာကေလးေတြ ထည္႔လိုတဲ႔ စာေစာင္ရွိယင္ ထည္႕ေပါ႔ဆိုၿပီး သိမ္း ထားလိုက္ပါတယ္။

စာမူတပုဒ္ဆိုတာ ပန္းခ်ီတခ်ပ္၊ ကဗ်ာတပုဒ္လို ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ ကိုယ္႔ တင္ျပခ်က္ ပါ။ ကိုယ္ေျပာခ်င္ ေရးခ်င္ တာကို ကိုယ္႔မူဟန္နဲ႕ ေရးၿပီး ပရိတ္သာတ္ကို မတင္ျပရခင္မွာ ၾကားက ဟုိမေရာက္ သည္မေရာက္ ေတြက သည္လို ျပင္လိုက္ပါဦး၊ ဟိုလို လုပ္လိုက္ပါဦး၊ ဒါေတာ႔ ျဖဳတ္လိုက္ပါဦးနဲ႔ လိုက္ျပင္၊ လိုက္ျဖတ္ ေနရယင္ ကိုယ္႔ဖန္တီးမႈေလး ဟာ ကိုယ္ ထုတ္ျပလိုက္သလို သန္႔သန္႔စင္စင္ေလး မဟုတ္ေတာ႔ပဲ ဖါရာေထးရာ ျဖတ္ ညွပ္ရာေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ႔ မွာေပါ႔။ အေတြ႔အႀကဳံရင့္ ၀ါရင့္ ဆရာႀကီး ေတြေတာင္ ကေလာင္လက္သစ္ ကေလးေတြကို တည္းျဖတ္ အႀကံဥာဏ္ ေပးရာမွာ သည္လိုေလး ဟိုလိုေလး ဆိုၿပီး လမ္းစေလး ျပယုံ ျပၿပီး အရိပ္အေယာင္ ျပယုံေလး အႀကံေပး တာပါ။ စာေပစိစစ္ေရးလို အတင္းေရာ ဒလၾကမ္း ဆြဲ ျဖဳတ္၊ ေျပာင္း ေရး မလုပ္ပါဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကၽြန္မ စာေတြပဲ ပရိသာတ္ဆီ မေ၀မွ်ရပဲ ကၽြန္မ ကေလာင္ တေျဖးေျဖး မွိန္ခဲ႔ရ ပါတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးကေတာ႔ အခုထိ စင္ျမင့္ေပၚမွာပါပဲ။ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္မ ျပည္ပေရာက္ေနခဲ႔ၿပီး အခုေခတ္ခါ သိပၸံပညာ ထြန္းကားမႈေက်းဇူးေၾကာင့္ ေရးခ်င္တာ ေလးေတြ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္တို႔ ဘေလာ႔ဂ္တို႔မွာ ေရးလို႔ ရေနပါၿပီ။ အီးေမးလ္က တဆင့္လည္း ကၽြန္မ အေတြးေလးေတြ လက္ေရးေလးေတြကို စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ေ၀မွ် ေနႏိုင္ပါၿပီ။

ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မ စိတ္ ဘ၀င္ မက်ေသးပါဘူး။

ဟိုစဥ္က ကၽြန္မ ခံစားခဲ႔ရသလို၊ ကိုယ္႔ စာေလးေတြ ကိုယ္႔ ဖန္တီးမႈေလးေတြကို ပရိသာတ္ဆီ တင္ျပခြင့္၊ ျပည္႕ျပည္႕၀၀ ေ၀မွ်ခြင့္ မရေသးသူေတြ ျပည္တြင္းမွာ အမ်ားႀကီး ရွိဦးမွာပါ။ သူတို႔ဟာ ကၽြန္မလို ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ေတြ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ ေရးခြင့္ တင္ျပခြင့္ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

တရံေရာအခါက ၾကားဘူးခဲ႔တဲ႔သီခ်င္း စာသားေလးတပိုင္းတစ နားထဲ ၾကားေယာင္ လာမိတယ္။

“လာပါေတာ႔၊ အခါခါ ေမာ႔၊ မာလာေဖာ႔ ေမွ်ာ္တဲ႔ ေလးနာရီ” ဆိုတာ။

ျပည္တြင္းက အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕ အျဖတ္အေတာက္ ကင္း၊ အကန္႔အသတ္ မဲ႔ ဖန္တီးမႈေလးေတြကို ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျမင္ရမယ္႔ ေန႔၊ ခံစားရမယ္႔ အခ်ိန္ ေရာက္ခ်င္လွ ပါၿပီ။

ေလးစားစြာျဖင့္ -
မာလုစံ
စက္တင္ဘာ ၇ ရက္၊ ၂၀၁၁