‘ေရႊလမွာ ယုန္၀ပ္လို႔၊
ဆန္ဖြတ္တဲ႔ အဘိုးအို၊
ေဟာ ၾကည္႔ပါဆို။
ဆိုသာ ဆို၊ ပိုမိုတဲ႔ စကား။
ကေလး အငိုတိတ္ေအာင္၊
အရိပ္အေယာင္ျပကာ ေခ်ာ႔တယ္၊
ဖိုးလ နတ္သား’ ... ... ... တဲ႔။
ဟုိး ငယ္စဥ္ခ်ိန္ခါ၊ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ၾကားဘူးခဲ႔တဲ႔ ကေလးေခ်ာ႔ ေတးစု ကေလးပါ။
ကေလးငယ္ ေလးေတြ ငိုလွ်င္ ဖိုးလမင္းႀကီးကို ျပၿပီး အငိုတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ႔တတ္တဲ႔ ခ်စ္စရာ ကၽြန္မတို႔ ေရွး ဗမာ ထုံးစံ ကေလးပါ။
ကေလးေလးေတြ ငိုယင္ ဖိုးလ နတ္သားက ေခ်ာ႔သတဲ႔။
လူႀကီးေတြ ငိုယင္ေကာ ဖိုးလ နတ္သားက ေခ်ာ႔မွာလား။
လူႀကီးေတြ ငိုယင္ ဘယ္သူလာလို႔ ေခ်ာ႔ပါမလဲ။
ကၽြန္မတို႔ အလုပ္မွာ လစဥ္ ေနာက္ဆုံးေသာၾကာေန႔မွာ ထုိလမွာ ေမြးသူေတြအတြက္ ရုံးက ေမြးေန႔ပြဲ က်င္းပ ေပးေလ႔ ရွိပါ တယ္။ လဆန္းကတည္းက ေမြးေန႔သမားေတြ နာမည္ ေက်ညာ ထားၿပီး ေမြးေန႔ ေန႔လည္စာ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ ဘယ္လိုအစာ မွာေပးရမလဲ ဆႏၵမဲ ႀကိဳေကာက္ ထားပါတယ္။ (ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ကလူ အားလုံးနီးပါး ကၽြန္မ ေမြးေန႔ကို သိေနတာပါ။)
တလမွာတရက္ သည္ေမြးေန႔ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္စာကို တရား၀င္တနာရီ ေပးစားတဲ႔အျပင္ ေမြးေန႔သမားေတြက နည္းနည္းပို လြတ္လပ္ခြင့္ရလို႔ တနာရီ ခြဲ ေလာက္အထိ အခ်ိန္ယူတတ္ ၾကေပမယ္႔ ျပသာနာ မရွိတတ္ဘူး။
ေမြးေန႔ေန႔လည္စာ စားအၿပီးမၾကာခင္မွာ ကၽြန္မ အထက္အရာရွိက ကၽြန္မကို ဖုန္း ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရုံးခန္းကို လာခဲ႔ဘို႔။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္က အေပ်ာ္ေလးေတြ အရွိန္ မေသေသးပဲ သြက္လက္ ေပါ႔ပါးစြာနဲ႔ ကၽြန္မ သူ႔ရုံးခန္းကို ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ ေရာက္တာနဲ႔ သူက ထိုင္ရာက ထၿပီး ‘လိုက္ခဲ႔’ လို႔ ေျပာၿပီး အေရွ႕က ဦးေဆာင္ ထြက္ သြားလို႔ ကၽြန္မ ဘာမွ မေမးပဲ အေနာက္က လိုက္လာပါတယ္။ သြက္သြက္ လက္လက္ ေျခလွမ္း ေလးေတြနဲ႔ေပါ႔။
ရုံးတြင္းေရးရာဌာန အရာရွိမ ရုံးခန္းထဲ ၀င္တဲ႔အထိ အလြန္ တုံးအတဲ႔ ကၽြန္မ၊ သေဘာမေပါက္။ အရာရွိမက စာရြက္ဖုိင္ႀကီး ဆြဲထုတ္ၿပီး စီးပြားေရးေတြ မေကာင္းလို႔ ရုံးတြင္း အလုပ္သမား ဦးေရ ေလ်ာ႔ခ်ရမယ္႔ အေၾကာင္း၊ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို ေရြးရမယ္ ဆိုတာ သူတို႔ အတြက္ အခက္ခဲဆုံး အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္အလုပ္ဟာ သူ အမုန္းဆုံး၊ မလုပ္ခ်င္ဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း။
ဘာဘာညာညာေတြ သူေျပာေနေပမယ္႔ သူ႔အသံဟာ ဟိုး အေ၀းႀကီးက လာေန သလိုပဲ။ သူက ရပိုင္ခြင့္ေတြ၊ ခံစားပိုင္ခြင့္ေတြ၊ အလုပ္ကေပးမယ္႔ ေထာက္ပန္႔ေၾကးေတြ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာ ေနေပမယ္႔ ကၽြန္မ နားထဲမွာ တဘက္က၀င္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း တဘက္က ထြက္သြားတာလား။ လုံး၀ကိုပဲ မ၀င္တာလား။ ဘာမွ ေခါင္းထဲ မက်န္ခဲ႔ဘူး။
ေျပာစရာေတြ အၾကာႀကီး ေျပာၿပီးေတာ႔ အရာရွိမက ဘာ ေမးစရာ၊ ဘာေျပာစရာ ရွိသလဲ ေမးတယ္။ ေခါင္းခါျပေတာ႔ စာရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္မ အထက္အရာရွိ အသီးသီး လက္မွတ္ထုိးၿပီး မိတၱဴတရြက္ ကၽြန္မကို ေပးမယ္႔ စာရြက္ အထပ္ႀကီးထဲ ထည္႔လိုက္ ပါတယ္။
ကၽြန္မ အလုပ္ျပဳတ္ပါၿပီ။
တသက္မွာ တခါမွ မႀကံဳဘူးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ျပဳတ္တဲ႔ အေတြ႔အႀကဳံေလး တခု။
အျပန္မွာ ကၽြန္မ အရာရွိက စာနာတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔ၿပီး ေမးလာတယ္။
ဘာ စီစဥ္ထားသလဲ …. တဲ႔။ ဘာကို ေမးတာလဲ ဆိုေတာ႔ အလုပ္ ျပန္ရွာမွာလား။ ဘယ္မွာ အလုပ္ရွာမလဲ ဆိုတာ။
ငါ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ႀကိဳမွ မသိတာ ဘာကိုဘယ္လို စီစဥ္ထားရမွာလဲ ….. ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ႔ သူက နားလည္စြာနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္အေရာက္မွာ ဖုန္းနံပါတ္ တခု ေရး ေပးတယ္။
“ဒါ ငါတို႔ဆီကို ပစၥည္းသြင္းေနတဲ႔ ကုမၸဏီ။ ဖုန္းေခၚၿပီး အလုပ္ေမးၾကည္႔။ ငါလည္း ဖုန္းေခၚ ေျပာျပထားမယ္” တဲ႔။ (ဖုန္းေခၚတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေခၚေတြ႔ၿပီး အလုပ္ရလို႔ ထိုစဥ္က ေခတၱအလုပ္ အတြက္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ )
နေဘး ရုံးခန္းက အာေမးနီးယား ဒီဇိုင္နာက ကူညီၿပီး ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းေပး ေနခ်ိန္မွာ (တကယ္က အထက္အရာရွိ ေစာင္႔ၾကည္႔ရမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အရာရွိက အဲသည္ေလာက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႀကီး စာအုပ္ႀကီး အတိုင္း မလုပ္ပါဘူး) တေယာက္ၿပီး တေယာက္ လာ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ ငိုခ်င္ေပမယ္႔ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။
အိမ္ကို ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အမ်ဳိးသားဆီ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ႔တဲ႔ သတင္းေကာင္း လွမ္းေခၚ ေျပာ လိုက္တယ္။ အၿမဲတမ္း ကၽြန္မအေပၚ နားလည္ သေဘာေကာင္းရွာတဲ႔ ကၽြန္မ ေက်းဇူးရွင္ က “ေကာင္းတာေပါ႔။ အနား ရတာေပါ႔။” လို႔ အားေပးတယ္။
ဘယ္အရာမဆို အေကာင္းျမင္ အားေပးမႈပဲျပဳတတ္တဲ႔ သူ႔ဆီက သည္လို အားေပးစကား ၾကားရ ေပမယ္႔ ကၽြန္မ ဘ၀င္မက်ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မအီမလည္နဲ႔ အူလည္လည္၊ တမ်ဳိးႀကီး ခံစားေန ရတယ္။
အလုပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေျပာလိုက္တယ္။ အလုပ္တခုျပဳတ္တာ ပိုေကာင္းတဲ႔ ေနာက္ တခု ရဘို႔ တဲ႔ (ဟုတ္ပါတယ္။ ျပဳတ္ခဲ႔ေသာ အလုပ္ ေကာင္းလွၿပီ ထင္ခဲ႔တာ၊ အခု လက္ရွိအလုပ္က ပို ေကာင္းပါတယ္။)
ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘယ္လို ႏွစ္သိမ္႔ပါေစ၊ အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ႔ ၀မ္းနည္းေန မိတာ အမွန္ပါ။ ရင္ထဲမွာ တႏုန္႔ႏုန္႔နဲ႔၊ အလုပ္ျပဳတ္တဲ႔ သတင္းကို ဆိုးလွၿပီ ထင္ထားခဲ႔မိတာေပါ႔။
အိမ္ေရာက္ၿပီး ဘာမွ မၾကာပါ၊ ေယာင္းမထံမွ ဖုန္းလာပါတယ္။
အလုပ္ကို ေခၚတာ မရလို႔ အိမ္ကို ေခၚလိုက္တာတဲ႔။ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ႔တာ သူ မသိေသးပါ။ သူ႔ကို ေျပာမလို႔ ဟန္ျပင္ဆဲမွာပဲ သူက သူ ေခၚရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာလို႔ ကုိယ္႔စကားကို ေျပာဘို႔ ေမ႔သြားတယ္။
“မေမာ္ သည္ေရာက္ေနတယ္။ ခ်ီကာဂိုက သူ႔အကို ဆီမွာ။ အေျခအေန မေကာင္းဘူး။ ကင္ဆာ ျဖစ္ေနတာ ယဲ႔ယဲ႔ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္” တဲ႔။ ေယာင္းမက အင္ဒီယားနားမွာ ေနသူပါ။ သူက ဗမာျပည္မွာတုန္းက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေမာ္ေမာ္နဲ႔ အေကာက္ခြန္ရုံးမွာ အလုပ္အတူတူ လုပ္ဘူးလို႔ သိခဲ႔ ခင္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။
ေမာ္ေမာ္႔ အကို ကိုဆိုင္းလီနဲ႔ ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားနဲ႔က ေဆးေက်ာင္းမွာကတည္းက သူငယ္ခ်င္း ေတြမို႔ ကိုဆိုင္းလီ ဖုန္းနံပါတ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမးလို႔ ရၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္ပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ မာလု။ သူ႔အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ လြန္ေနၿပီ။ အလြန္ဆုံးေနရ လပိုင္းပဲ။”
ေစာေစာက အလုပ္ျပဳတ္လာလို႔ မအီမလည္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေလးလံေနတဲ႔ ရင္အုံတခုလုံး ဘုန္းဆို ျပဳတ္က်ၿပီး လူက ငိုက္ကနဲ လဲက် ရိႈက္ေအာ္ ငိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။ နဂိုက အလုပ္ျပဳတ္လို႔ စီးက် ေနတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ အခုမွ ေရကာတာ က်ဳိးသလို ဒလေဟာ စီးက်လာပါေတာ႔တယ္။
လာေတြ႔လို႔ ရတယ္။ သူ႔အိမ္မွာပဲ တည္းလို႔ ကိုဆိုင္းလီက လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဖိတ္ေခၚ လိုက္တာမွာ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း အမ်ဳိးသားဆီ ဖုန္းဆက္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္း ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ရွာဝယ္ ေပးၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္း ခ်ီကာဂို သြားတဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚ ကၽြန္မ ပါလာပါေတာ႔တယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအၿပီး အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ပါ။ စိတ္တူ ကိုယ္တူ အေတြးအေခၚ တူၾကၿပီး တကၠသိုလ္ ေလးႏွစ္မွာ မသိခဲ႔ မခင္ခဲ႔ၾကရတာကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေနာင္တရ၊ စိတ္ မေကာင္းၾကေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္မဟာ အမုန္းဆုံး ရန္သူေတြ ျဖစ္ခဲ႔သင့္တာပါ။
အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မဟာ သူ႔အတြက္ မုန္းစရာ အေကာင္းဆုံး မိန္းကေလးတဦးပါ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ပိုးသူပန္းသူေတြ ရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မ ရည္းစား တခါမွ မထားဘူး၊ ရည္းစား တေယာက္မွ မရွိခဲ႔ဘူးပဲ ကန္႔ေကာ္ေတာမွာ ေလးႏွစ္တာကာလ ျဖတ္ သန္းခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုက ေယာက်္ားေလး ငါးေယာက္ မိန္းကေလး ငါးေယာက္ အၿမဲ မခြဲပဲ တပူးတြဲတြဲ ေနၾကတာမို႔ ေတာ္ယုံ ေကာင္ေလးေတြ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး တစုကို ရည္းစားစကား ၀င္ ေျပာဘို႔၊ ရည္းစားစာ လိုက္ေပးဘို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္တိုင္က ၾကည္ျဖဴၿပီး အထာေပး၊ လမ္းေၾကာင္းေပးမွ သူတို႔ အခြင့္ ရတာပါ။ သည္လိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္က အတြဲေတြ ရလာေပမယ္႔ က်န္ ႏွစ္ေယာက္က အတြဲမဲ႔ တကိုယ္တည္းေတြေပါ႔။ (တဦးက ပထမႏွစ္ ကတည္းက အိမ္ေထာင္နဲ႔ပါ။)
လူသိရွင္ၾကား ရည္းစားမရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မလည္း ဘာသားနဲ႔ ထုထားလို႔လဲ။ စိတ္ထဲက က်ိတ္ သေဘာက်သူ ေတာ႔ ရွိတာေပါ႔။ သူက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတန္း မတူေပမယ္႔ ပထမႏွစ္ကတည္းက အတန္းခ်င္းက ဟိုဘက္ခန္းနဲ႔ သည္ဘက္အခန္း။ ဒုတိယႏွစ္ မႏၱေလးေဆာင္မွာ တက္ေတာ႔ လည္း အတန္းခ်င္းက ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္။ တတိယႏွစ္နဲ႔ စတုထၳႏွစ္ ေတြ ေရာက္ေတာ႔လည္း အေဆာင္ခ်င္း ဟိုဘက္သည္ဘက္မွာ အတန္းခ်င္းက လွမ္းျမင္ေနရေတာ႔ လူခ်င္း အၿမဲ ေတြ႔ ေနရ။
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဂလန္ဂလားအရပ္နဲ႔ ေတာ္ယုံ ေကာင္ေလးေတြ ရည္းစားစကား မေျပာရဲတဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ေျမျပန္႔မွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ႔ အရပ္ရွည္ရွည္ ေတာင္ေပၚသား ေလးက မ်က္စိထဲ ထင္းထင္း ျမင္မိတာ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းစတက္တဲ႔ ရက္ေတြ ကတည္းကပါပဲ။
အတန္းခ်င္းက နီးကပ္ေနလို႔ အၿမဲ ျမင္ ေတြ႔ေနရခ်ိန္မွာ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံမိၾကတာ ခဏခဏ။ စကားေတြ ဖြင့္ မေျပာေပမယ္႔ သူ ကၽြန္မကို စိတ္၀င္စားေနတယ္လို႔ေတာ႔ အထင္သား။ ျမင္လိုက္ ေတြ႔လိုက္တိုင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အၾကည္႔ခ်င္းဆုံတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ၾကည္႔ေနမိလို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။ သူကလည္း ၾကည္႔ေနေတာ႔ ဆုံတာေပါ႔။
ဒုတိယႏွစ္မွာတုန္းက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ကၽြန္မ နာမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ရည္းစားရွိသလား၊ ဘာဘာညာညာ ကၽြန္မ အေၾကာင္းေတြ စိတ္၀င္တစား ေမးဘူးတာ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာဘူးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္သာ ေရာက္ လာတယ္။ ေတြ႔မိခ်ိန္မွာ အၾကည္႔ခ်င္း ဆုံၿပီး မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္မိတာက လြဲၿပီး အေျခအေနက သည္အတိုင္း သည္အတိုင္းပဲ။ သူက ဘာမွ ထပ္ မေမး၊ မေျပာေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း သူ ကိုယ္႔ကို စိတ္မ၀င္ စားဘူးပဲ ထင္တာေပါ႔။
ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ႏွစ္တ၀က္ေလာက္မွာက်ေတာ႔ မထင္မွတ္ပဲ နီးစပ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဓါတုေဗဒအေဆာင္ အေပၚထပ္ လက္ေတြ႔ခန္း နေဘးမွာ ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္း ေဘး တဘက္အေဆာင္ အတန္းနေဘးမွာ သူတို႔အုပ္စု။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းတြန္းၾကေတာ႔ သူက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ လာရမလား ေမးတယ္။ အေ၀းႀကီးကေန ကၽြန္မ ရွက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာခဲ႔ လာခဲ႔ ၀ိုင္းေခၚၾကတယ္။
တကယ္ေတာ႔ မိန္းကေလးေတြ လူအုပ္ေတာင့္ေတာ႔ သူ မလာရဲဘူး ထင္တာရယ္၊ လာခဲ႔ယင္ ၀ုိင္း ဟားမယ္ ျပင္တာရယ္ေပါ႔။ မထင္ပဲ သူ တကယ္လာေတာ႔ ကၽြန္မေကာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ သူ႔ကို သနားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္း မဟားပဲ ေရွာင္ေပးလိုက္ၾက ေတာ႔ သူ ကံေကာင္းသြားပါတယ္။
သည္လိုနဲ႔ သူ ကၽြန္မ အတန္းကို မွန္မွန္ လာလည္၊ အတန္းအားခ်ိန္ စကားေတြ ေျပာၾက။ တခါတေလ မုန္႔ အတူ သြား စားၾကေပါ႔။
တေန႔မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေန သူမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပး ပါတယ္။ ေမာ္ေမာ္ဆိုတဲ႔ ထို တိုင္းရင္းသူေလးက ကၽြန္မလိုပဲ အရပ္ ရွည္ရွည္ေလး။ ဒါေပမယ္႔ သူက အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ကလည္း အမိစား၊ လူကလည္း ရိႈးက်က် အပ်ံစား။ သူက ကြၽန္မထက္ အသက္ နည္းနည္းႀကီးတယ္။ မဟာတန္း တက္ေနတာ တဲ႔။ ခဏေလးပဲ စကား ေျပာလိုက္ရတယ္ သူနဲ႔ ခင္သြားပါတယ္။ သည္မွာ သူက ႀကဳံႀကိဳက္ယင္ သူတို႔ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ဘက္ လာလည္ဘို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေဖၚ ရွိယင္လည္း ေခၚခဲ႔ေပါ႔ တဲ႔။ သေဘာက ရည္းစားရွိယင္ ေခၚခဲ႔ေပါ႔။
ကၽြန္မက ရည္းစား မရွိေသးပါဘူး ဆိုေတာ႔ ၿပံဳးၿပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚခဲ႔ တဲ႔။
အတန္းၿပီးတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကို သြားေနက် သိပၸံ စားေသာက္တန္းတို႔ အင္းလ်ားလမ္းက ဆိုင္ေတြဆီ မသြားပဲ သည္ေန႔ အီကိုကဲန္တင္း သြားရ ေအာင္ ေျပာမိတယ္။ အင္တင္တင္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူ သေဘာတူ၊ လိုက္လာတယ္။ အီကိုကဲန္တင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ မုန္႔စားေနတုန္း ကၽြန္မ အသစ္စက္စက္ သူငယ္ခ်င္း ေမာ္ေမာ္ ေရာက္ခ်လာတယ္။
ကၽြန္မက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ကၽြန္မတို႔၀ိုင္းမွာ ထိုင္ဘို႔ ဖိတ္ေခၚၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္၊ ဘာညာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဘယ္အတန္း ကလဲ၊ ဘယ္ဘာသာ တက္ေန သလဲ။ ဘယ္မွာ ေနသလဲ၊ ဘယ္ဇာတိလဲေတြ ေမးၾက၊ စကား ေျပာ ၾကေပါ႔။ သူတို႔ခ်င္း ခင္ခင္ မင္မင္ ေျပာေနၾကတာ ၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မလည္း ၀မ္းသာ ေနတယ္။ အခုမွ ေတြ႔တာ သိတာ မၾကာေသးေပမယ္႔ ေမာ္ေမာ္႔ကို ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ ခင္ေနၿပီ။ ညေနတိုင္ ဖုန္းေျပာယင္ သူနဲ႔ ကၽြန္မ အေတြးတူ၊ အျမင္တူ၊ အႀကိဳက္တူတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ သိထားၿပီး စကားေျပာလို႔လဲ ေကာင္းတာကိုး။ သည္ေတာ႔ ကၽြန္မ သေဘာက်ေနသူ၊ တေန႔မွာ ကၽြန္မရည္းစား ျဖစ္လာႏိုင္သူ နဲ႔ ကိုယ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း သင့္ျမတ္မွ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရမွာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား။
မုန္႔စားၿပီးလို႔ အေအးမွာေတာ႔ ကၽြန္မက ထုံးစံအတိုင္း သံပုရာရည္မွာပါတယ္။ သည္မွာ ေမာ္ေမာ္က သူလည္း သံပုရာရည္ပဲ ေသာက္မယ္ ဆိုၿပီး မွာယင္း ဦးယမ္းဘီလူး သမီး မဘုတ္ကို “သံပုရာရည္ကို ခ်ဥ္ ခ်ဥ္ေလး လုပ္ေပး” လို႔ ေျပာတယ္။
သည္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ၀င္ၿပီး “ဟုတ္တယ္ မဘုတ္။ ခ်ဥ္မွ ေကာင္းတယ္။ ခ်ဥ္သထက္ ခ်ဥ္ေအာင္ ဆားမ်ားမ်ား ထည္႔ေပးလိုက္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးရဲ႕ အေျပာကို ကၽြန္မ ဘ၀င္ မက် ျဖစ္မိတယ္။ ေမာ္ေမာ္႔ကို အားနာ မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာ္ေမာ္က ဟန္မပ်က္ပဲ
“ခ်ဥ္သထက္ ခ်ဥ္ႏိုင္ေအာင္ အခ်ဥ္ဆုံးလုပ္ေပး မဘုတ္၊ ေမာ္ေမာ္တုိ႔က ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ပဲ” ထပ္ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို တျခားစကားေတြ ေျပာတယ္။
အလြန္ တုံး၊ အလြန္ အတဲ႔ ကၽြန္မ၊ ေနာင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးမွ ေမာ္ေမာ္႔ကို ေခၚလာ မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပလို႔ ကၽြန္မရဲ႕ အသစ္စက္စက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဟာ တခ်ိန္က သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သိပ္ခင္ၾကတဲ႔သူေတြ၊ တတြဲတြဲ မခြဲခဲ႔သူေတြဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
ရုတ္တရက္ႀကီး သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကေန အဆက္ျဖတ္၊ မေခၚမေျပာလုပ္လို႔ ေမာ္ေမာ္႔ ချမာ သူ ဘာ မွားသြားလို႔လဲ။ ဘာျဖစ္တာလဲ လိုက္စုံစမ္းယင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းက သူငယ္ခ်င္း အသစ္ (ကၽြန္မ) ရေနၿပီ သိရတာတဲ႔။
အစကေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို လုသြားတယ္ ဆိုၿပီး မေက်နပ္စိတ္ အျပည္႔နဲ႔ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္လို မိန္းကေလးလဲ လာ အကဲခပ္တဲ႔ ေမာ္ေမာ္ဟာ တကယ္တမ္း ကၽြန္မကို သိရခ်ိန္မွာ ခင္မင္သြားၿပီး ကၽြန္မတို႔ သိပ္ခင္တဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။
သည္တခါ အလွည္႔က်တဲ႔ စီရင္ခ်က္ ခ်ရမယ္႔သူက ကၽြန္မ။
တဘက္က ႏွစ္ရွည္လမ်ား စိတ္ထဲ ႀကိတ္ သေဘာက်ေနခဲ႔မိသူ။ တဘက္က ရွားရွားပါးပါး ရလိုက္တဲ႔ စိတ္တူ ကိုယ္တူ၊ အေတြးတူတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။
ေခလိုက္တဲ႔ ငါ႔ကံရယ္ ဆိုၿပီး အစြန္းအထင္း ထင္သြားတဲ႔ အ၀တ္ကို အစြန္းေပ်ာက္ေအာင္ ေလွ်ာ္ ဖြတ္သလို စင္းလုံးမေခ်ာတဲ႔ ကၽြန္မ ကံကိုလည္း အထပ္ထပ္ ရိုက္ခတ္ၿပီး ေလွ်ာ္ဖြတ္လို႔ ရယင္ ေလွ်ာ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
လူတေယာက္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ မခင္တတ္၊ သူငယ္ခ်င္း မျဖစ္တတ္သူ ကၽြန္မ၊ ရွားရွားပါးပါးေလး ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ပါတယ္၊ ခင္မိပါတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေက်ာခ်င္းခိုင္း သြားၾကရမယ္႔ သူေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။
ဦးေႏွာက္ေျခာက္ အႀကံအိုက္ေနစဥ္မွာပဲ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ သူ နယ္ကို ျပန္သြားပါတယ္။ စာေတာ္သူ ေက်ာင္းသားတဦးမို႔ မဟာသိပၸံအတန္း လာတက္မွာပဲ ေစာင့္ေနစဥ္မွာ သူ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္လာေပမယ္႔ မဟာတန္းကို ရန္ကုန္မွာ မတက္ေတာ႔ဘူး ေျပာတယ္။
တကယ္ေတာ႔ သူ႔မွာ အေစာႀကီးကတည္းက အစီအစဥ္က ရွိၿပီးသားပါ။ ဘြဲ႔ရၿပီးလွ်င္ ျပည္ပ သြားၿပီး အဆင့္ျမင့္ပညာ ဆက္သင္ဘို႔ ႀကိဳစီစဥ္ၿပီးသားပါ။ ဘယ္ေတာ႔ ျပန္လာမွာလဲ ေမးေတာ႔ သူ မေျဖဘူး။ ကြၽန္မကိုလည္း ျပည္ပမွာ ဆက္ ပညာသင္လို႔ ရေအာင္ သူ ကူညီမယ္။ တေန႔မွာ သူ႔ေနာက္ လိုက္လာဘို႔ ေျပာပါတယ္။
သူ ေျပာပုံက ဗမာျပည္ကို ျပန္မလာပဲ တသက္ အၿပီး ထြက္သြားမယ္႔ ပုံပါ။
ကြၽန္မ သူ႔ေနာက္လိုက္ယင္ ကိုယ္လည္း ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္မလာပဲ တသက္အၿပီး စြန္႔ခြာ သြားရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က တုိင္းျပည္ကေန ပညာေတာ္သင္ လႊတ္တာ မဟုတ္ယင္ အစိုးရနဲ႔ နီးစပ္သူေတြပဲ ေဆးကု ထြက္ခြင့္ရတာပါ။ တျခားသူေတြကေတာ႔ တခါထြက္ တသက္ျပတ္ ကာလပါ။ သည္ေတာ႔ မိဘေတြ၊ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အမိ ျမန္မာျပည္ကုိ ကၽြန္မ အၿပီး စြန္႔ႏိုင္မွာလား။
အံ့ၾသစရာက အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ အားကိုးတႀကီး ရင္ဖြင့္မိတာ ေမာ္ေမာ္ ပါ။
ရည္းစား ထားမယ္ မႀကံရေသးဘူး အသဲကြဲရတဲ႔ ကြၽန္မကို ေခ်ာ႔ခဲ႔သူဟာ ေမာ္ေမာ္ပါ။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကြၽန္မ နေဘးမွာ က်န္ခဲ႔သူက ေမာ္ေမာ္ပါ။
အိမ္ကို အသြား လမ္းမွာ ကိုဆိုင္းလီက သူ႔ညီမ အေျခအေနကို ရွင္းျပတယ္။ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္း သည္ဘဝမွာ အသက္ရွင္သန္ ေနထိုင္ဘို႔ လပိုင္းေတာင္ က်န္ေတာ႔မယ္ မထင္ဘူး တဲ႔။
ကြၽန္မရင္ထဲ ဆို႔သြားပါတယ္။ ကိုဆိုင္းလီက ဆရာဝန္တေယာက္မို႔ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ျပန္ မေမးမိ ေတာ႔ဘူး။ အိမ္ကို ေရာက္ေတာ႔ ကြၽန္မ လာတာကို အားလုံးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ကိုဆိုင္းလီ အမ်ဳိးသမီး လုလူ၊ ေမာ္ေမာ္႔ ေမာင္ေလးေတြနဲ႔ ေမာ္ေမာ္႔ေမေမ အန္တီလည္း ရွိပါတယ္။
ေမာ္ေမာ္႔ကို ျမင္ရခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ မက်ဘို႔ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။ နဂိုကလည္း ပိန္ သြယ္သြယ္ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းဟာ အခုေတာ႔ အရိုးေပၚအေရတင္သာသာပါ။ ေဆးအျပင္းေတြ၊ ဓါတ္ကင္ရတာေတြေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ အေထြးလုိက္ကြၽတ္ကုန္လို႔ ေခါင္းတုန္း ရိတ္ထားရတယ္။ နဂိုက ျဖဴဝင္းတဲ႔ အသားဟာ အခုေတာ႔ အညိဳအမဲ စြဲတဲ႔ ေနရာက စြဲေပါ႔။
ကြၽန္မကို ျမင္ေတာ႔ သူ အရမ္း ဝမ္းသာသြားတယ္။
လူတေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မ်ားပါေစ၊ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ ခင္ၾကပါေစ၊ ဘဝမွာ အရာရာကို ဖြင့္ဟတုိင္ပင္လို႔ရတဲ႔ တိုးတိုးေဘာ္ တုိင္ပင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေတာ႔ လုိပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ေျပာ ေျပာေနတဲ႔ Confidant ဆိုတာေပါ႔။ အစစအရာရာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကအစ ဘယ္ကိုမွမေပါက္ၾကား စိတ္ခ်ယုံၾကည္စြာ ေျပာလို႔ ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးကို ဆိုတာပါ။
သူနဲ႔ ကြၽန္မဟာ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ျပီးကာနီး အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ကာမွ သိၾက ခင္ၾကရ ေပမယ္႔၊ သိရပုံ ဇာတ္လမ္းအစ မလွခဲ႔ေပမယ္႔ အဆုံးမွာေတာ႔ တကယ္႔ကို စိတ္ခ်ရတဲ႔ တိုးတိုးေဖၚ တိုင္ပင္ဘက္ေတြ ျဖစ္လာရေအာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခင္မင္၊ တေယာက္အေၾကာင္းကို တေယာက္ ႏႈတ္လုံခဲ႔ၾကပါတယ္။
ကြၽန္မ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားအၿပီး၊ သူနဲ႔ကြၽန္မ အေနေဝးခဲ႔ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကြၽန္မဘဝအေၾကာင္း ေတြကို စိတ္ဝင္တစား ေမးသလို သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း အားပါးတရ ေျပာျပခဲ႔တယ္။ တကယ္ကေတာ႔ ရင္ဖြင့္ခဲ႔တာ ေပါ႔ေလ။
သူဘာေတြ ရင္ဖြင့္ခဲ႔တယ္ ကြၽန္မ မေရးေတာ႔ဘူး။ ကြၽန္မအေၾကာင္းေတြကို သူ ေသရာပါတဲ႔ အထိ ႏႈတ္လုံသလို သူရင္ဖြင့္ခဲ႔တာေတြကိုလည္း ကြၽန္မ ေသရာအထိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ယူသြားမွာပါ။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ႔ ကြၽန္မကို ေတြ႔လိုက္ရတာ သူ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ႔တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ သူ ေစ်းဝယ္ထားတာေတြ၊ ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနေကာင္းယင္ ဘယ္လိုဝတ္စား ရႈိးထုတ္ဦးမယ္ ဆိုတာေတြ အားရပါးရ ေျပာေနပါတယ္။ သူ႔ေရာဂါ အေျခအေနမွန္ကို သူသိထားပုံ မရပါ။ သူ ထင္ေနတာက အေနာက္တိုင္း ေဆးနဲ႔ ကု မရေပမယ္႔ ဗမာျပည္ျပန္ၿပီး တိုင္းရင္းေဆး ေဆးျမစ္ သစ္ဥေတြနဲ႔ ကုယင္ သူ႔ေရာဂါႀကီးေပ်ာက္သြားမယ္ ထင္ေနပါတယ္။
ယုံၾကည္ခ်က္အျပည္႔နဲ႔ ဗမာျပည္ျပန္ဘို႔ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ျဖစ္ေနသူကို ကြၽန္မ အမွန္ မေျပာရက္ ခဲ႔ဘူး။ အတူေနခဲ႔တဲ႔သုံးရက္တာကေလးမွာ သူ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ နားေထာင္ၿပီး၊ သူ သိခ်င္တာ ေျပာျပလို႔၊ ငယ္ငယ္ကေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ကေလးေတြ ျပန္ေျပာင္းအသက္သြင္း သရုပ္ေဖၚၾကယင္း စိတ္ကို ႏုပ်ဳိေစခဲ႔ပါတယ္။
ကြၽန္မျပန္လာၿပီး မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ သူ ဗမာျပည္ ျပန္သြားပါတယ္။ သူ႔မိသားစုက မျပန္ေစခ်င္ ေပမယ္႔ သူက ျပန္ခ်င္စိတ္ ႀကီးမားေနလို႔ သူ႔အတြက္ လုိအပ္မယ္႔ ေဆးေတြကို အလုံအေလာက္ ထုတ္ပိုး ထည္႔ေပး လုိက္ၿပီး သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေပး ျပန္လိုက္ၾကပါတယ္။
သူျပန္သြားၿပီး မၾကာခင္ ေအးျမတဲ႔ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ေဆာင္းညတညမွာ သူ႔အကို ဖုန္းဆက္ လာတယ္။
ေမာ္ေမာ္ ရန္ကုန္မွာ ဆုံးသြားၿပီ တဲ႔။
ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြထဲကလိုပဲ အရာရာဟာ သူ႔အေၾကာင္းအက်ဳိးနဲ႔ သူ ျဖစ္လာတာ ခ်ည္းပါ။
ေမာ္ေမာ္နဲ႔ စသိရစဥ္က အခ်ဳိ႕ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္မကို နားမလည္ၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ရသလဲ။ ခင္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူးေပါ႔။ ကြၽန္မလည္း သည္အခ်က္ကို လက္ခံလ်က္နဲ႔ သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။
ေမာ္ေမာ္နဲ႔သာ မသိခဲ႔ရယင္ အဲသည္အခ်ိန္ကေရာ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာပါ စိတ္ခ် ယုံၾကည္ရစြာ ရင္ဖြင့္ႏိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တေယာက္ ဘဝမွာ ရခဲ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေမြးေန႔အၿပီး တပတ္အၾကာ မထင္မွတ္ပဲ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ႔ ကြၽန္မ အလြန္ စိတ္ထိခိုက္မိတယ္။ ဘဝမွာ တခါမွ အလုပ္ မျပဳတ္ဘူးေသးေတာ႔ ခံစားခ်က္က အလြန္ျပင္း။ ခင္မင္တဲ႔ လုပ္ေဘာ္ ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ခြဲရမွာ မလိုလားဘူးေလ။
အခု အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔မိေတာ႔ တကယ္လို႔သာ ကြၽန္မ အဲသည္ေန႔က အလုပ္ မျပဳတ္ခဲ႔ယင္ ကြၽန္မ ေယာင္းမ ဖုန္းဆက္လာလည္း ကြၽန္မ ေမာ္ေမာ္႔ကို သြားေတြ႔ဘို႔ ဘယ္လိုမွ လြယ္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ေက်းဇူးေတာ္ေန႔မွာ လူတိုင္းလိုလို ခရီးသြားၾက၊ ခြင့္ယူတာေတြ မ်ားလို႔ ခြင့္ယူခ်င္ယင္ အနည္းဆုံး ႏွစ္ပတ္ ႀကိဳ ခြင့္စာ တင္ရၿပီး လက္မွတ္ကလည္း အဲသည္အပတ္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ညေန ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြဟာ ေစ်းအလြန္ႀကီးၿပီး ေစာေစာႀကိဳ မ၀ယ္ထားယင္ ဘယ္လိုမွ ဝယ္ မရေအာင္ ကုန္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကြၽန္မသာ အလုပ္ရွိေနယင္ ေမာ္ေမာ္႔ကို လာ ေတြ႔ႏိုင္ပါ႔မလား သံသယ ျဖစ္စရာပါ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္မရယင္ ဘယ္လုိမွ သြားဘို႔ မလြယ္တဲ႔ ခရီးမို႔လို႔ပါ။
အခုေတာ႔ အလုပ္ျပဳတ္တာ၊ အျဖဳတ္ခံလိုက္ရတာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရ မလိုလို။
ဖိုးေရႊလမင္းကို ေမာ္ၾကည္႔မိေပမယ္႔ အဖိုးအိုေရာ၊ ေရြႊယုန္ကေလးပါ ကြၽန္မ ရွာ ၾကည္႔လို႔ မရဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၿခံထဲက ျမက္ခင္းေပၚမွာေတာ႔ တခါက ေမာ္ေမာ္နဲ႔ မာလုတို႔ ေပ်ာ္ပါးခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကြၽန္မ ျမင္လို႔ရေနတယ္။
ကေလးမဟုတ္၊ ဘာမဟုတ္ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားက်မွ ငိုေနယင္ ဖိုးလနတ္သားကေတာ႔ ေခ်ာ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တခါက ကြၽန္မ ငိုတုန္းက ကြၽန္မ ခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ကြၽန္မကို ေခ်ာ႔ခဲ႔ ဘူးတယ္။
အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရာသုဂတိ လားမွာပါ။
ေနာက္ဘဝ က်ယင္သာ သည္ဘဝလို မဟုတ္ပဲ အနာေရာဂါ ကင္းစြာနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ေနရၿပီး ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေသတပန္သက္တဆုံး လက္တြဲႏိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းေပးမိပါတယ္။
ဆန္ဖြတ္တဲ႔ အဘိုးအို၊
ေဟာ ၾကည္႔ပါဆို။
ဆိုသာ ဆို၊ ပိုမိုတဲ႔ စကား။
ကေလး အငိုတိတ္ေအာင္၊
အရိပ္အေယာင္ျပကာ ေခ်ာ႔တယ္၊
ဖိုးလ နတ္သား’ ... ... ... တဲ႔။
(ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အၾကာက မွတ္ခဲ႔ဘူးတာမို႕ စာသားမ်ား မွားေန၊ လြဲေနလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ျပင္ေပးလွ်င္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)
ဟုိး ငယ္စဥ္ခ်ိန္ခါ၊ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ၾကားဘူးခဲ႔တဲ႔ ကေလးေခ်ာ႔ ေတးစု ကေလးပါ။
ကေလးငယ္ ေလးေတြ ငိုလွ်င္ ဖိုးလမင္းႀကီးကို ျပၿပီး အငိုတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ႔တတ္တဲ႔ ခ်စ္စရာ ကၽြန္မတို႔ ေရွး ဗမာ ထုံးစံ ကေလးပါ။
ကေလးေလးေတြ ငိုယင္ ဖိုးလ နတ္သားက ေခ်ာ႔သတဲ႔။
လူႀကီးေတြ ငိုယင္ေကာ ဖိုးလ နတ္သားက ေခ်ာ႔မွာလား။
လူႀကီးေတြ ငိုယင္ ဘယ္သူလာလို႔ ေခ်ာ႔ပါမလဲ။
X x x
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ေမြးေန႔ မနက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔အိပ္ယာက ႏိုးလာတယ္။ အိပ္ယာက ထလိုက္တာနဲ႔ ခ်စ္သူခင္သူေတြဆီက ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေတြ တသီႀကီး ၀င္လာပါတယ္။ အလုပ္ကို ေရာက္ေတာ႔လည္း ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒးေတြ တေထြးႀကီးေပါ႔။ အီးေမးလ္ ဖြင့္မလား၊ အလုပ္ဖုန္း မက္ဆိတ္ခ်္မွာ နားေထာင္မလား၊ ကိုယ္႔ ဆဲလ္ဖုန္း မက္ဆိတ္ခ်္ေတြ ၾကည္႔မလား။ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး မမာလု ဆိုတာေတြ ျပည္႔လို႔။ အလုပ္မွာလည္း တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ေကတို႔၊ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ကက္တို႔၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ကိတ္၊ အမ်ားစုက ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ကက္သီဆိုတာ ဆူလို႔ ညံလို႔။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ေမြးေန႔ မနက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔အိပ္ယာက ႏိုးလာတယ္။ အိပ္ယာက ထလိုက္တာနဲ႔ ခ်စ္သူခင္သူေတြဆီက ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေတြ တသီႀကီး ၀င္လာပါတယ္။ အလုပ္ကို ေရာက္ေတာ႔လည္း ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒးေတြ တေထြးႀကီးေပါ႔။ အီးေမးလ္ ဖြင့္မလား၊ အလုပ္ဖုန္း မက္ဆိတ္ခ်္မွာ နားေထာင္မလား၊ ကိုယ္႔ ဆဲလ္ဖုန္း မက္ဆိတ္ခ်္ေတြ ၾကည္႔မလား။ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး မမာလု ဆိုတာေတြ ျပည္႔လို႔။ အလုပ္မွာလည္း တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ေကတို႔၊ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ကက္တို႔၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ႔ ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ကိတ္၊ အမ်ားစုက ဟက္ပီးဘတ္သ္ေဒး ကက္သီဆိုတာ ဆူလို႔ ညံလို႔။
ကၽြန္မတို႔ အလုပ္မွာ လစဥ္ ေနာက္ဆုံးေသာၾကာေန႔မွာ ထုိလမွာ ေမြးသူေတြအတြက္ ရုံးက ေမြးေန႔ပြဲ က်င္းပ ေပးေလ႔ ရွိပါ တယ္။ လဆန္းကတည္းက ေမြးေန႔သမားေတြ နာမည္ ေက်ညာ ထားၿပီး ေမြးေန႔ ေန႔လည္စာ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ ဘယ္လိုအစာ မွာေပးရမလဲ ဆႏၵမဲ ႀကိဳေကာက္ ထားပါတယ္။ (ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ကလူ အားလုံးနီးပါး ကၽြန္မ ေမြးေန႔ကို သိေနတာပါ။)
တလမွာတရက္ သည္ေမြးေန႔ေသာၾကာေန႔ ေန႔လည္စာကို တရား၀င္တနာရီ ေပးစားတဲ႔အျပင္ ေမြးေန႔သမားေတြက နည္းနည္းပို လြတ္လပ္ခြင့္ရလို႔ တနာရီ ခြဲ ေလာက္အထိ အခ်ိန္ယူတတ္ ၾကေပမယ္႔ ျပသာနာ မရွိတတ္ဘူး။
ေမြးေန႔ေန႔လည္စာ စားအၿပီးမၾကာခင္မွာ ကၽြန္မ အထက္အရာရွိက ကၽြန္မကို ဖုန္း ေခၚပါတယ္။ သူ႔ရုံးခန္းကို လာခဲ႔ဘို႔။ ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္က အေပ်ာ္ေလးေတြ အရွိန္ မေသေသးပဲ သြက္လက္ ေပါ႔ပါးစြာနဲ႔ ကၽြန္မ သူ႔ရုံးခန္းကို ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ ေရာက္တာနဲ႔ သူက ထိုင္ရာက ထၿပီး ‘လိုက္ခဲ႔’ လို႔ ေျပာၿပီး အေရွ႕က ဦးေဆာင္ ထြက္ သြားလို႔ ကၽြန္မ ဘာမွ မေမးပဲ အေနာက္က လိုက္လာပါတယ္။ သြက္သြက္ လက္လက္ ေျခလွမ္း ေလးေတြနဲ႔ေပါ႔။
ရုံးတြင္းေရးရာဌာန အရာရွိမ ရုံးခန္းထဲ ၀င္တဲ႔အထိ အလြန္ တုံးအတဲ႔ ကၽြန္မ၊ သေဘာမေပါက္။ အရာရွိမက စာရြက္ဖုိင္ႀကီး ဆြဲထုတ္ၿပီး စီးပြားေရးေတြ မေကာင္းလို႔ ရုံးတြင္း အလုပ္သမား ဦးေရ ေလ်ာ႔ခ်ရမယ္႔ အေၾကာင္း၊ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို ေရြးရမယ္ ဆိုတာ သူတို႔ အတြက္ အခက္ခဲဆုံး အလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္အလုပ္ဟာ သူ အမုန္းဆုံး၊ မလုပ္ခ်င္ဆုံး ျဖစ္ေၾကာင္း။
ဘာဘာညာညာေတြ သူေျပာေနေပမယ္႔ သူ႔အသံဟာ ဟိုး အေ၀းႀကီးက လာေန သလိုပဲ။ သူက ရပိုင္ခြင့္ေတြ၊ ခံစားပိုင္ခြင့္ေတြ၊ အလုပ္ကေပးမယ္႔ ေထာက္ပန္႔ေၾကးေတြ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာ ေနေပမယ္႔ ကၽြန္မ နားထဲမွာ တဘက္က၀င္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း တဘက္က ထြက္သြားတာလား။ လုံး၀ကိုပဲ မ၀င္တာလား။ ဘာမွ ေခါင္းထဲ မက်န္ခဲ႔ဘူး။
ေျပာစရာေတြ အၾကာႀကီး ေျပာၿပီးေတာ႔ အရာရွိမက ဘာ ေမးစရာ၊ ဘာေျပာစရာ ရွိသလဲ ေမးတယ္။ ေခါင္းခါျပေတာ႔ စာရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္မ အထက္အရာရွိ အသီးသီး လက္မွတ္ထုိးၿပီး မိတၱဴတရြက္ ကၽြန္မကို ေပးမယ္႔ စာရြက္ အထပ္ႀကီးထဲ ထည္႔လိုက္ ပါတယ္။
ကၽြန္မ အလုပ္ျပဳတ္ပါၿပီ။
တသက္မွာ တခါမွ မႀကံဳဘူးခဲ႔တဲ႔ အလုပ္ျပဳတ္တဲ႔ အေတြ႔အႀကဳံေလး တခု။
အျပန္မွာ ကၽြန္မ အရာရွိက စာနာတဲ႔ အၾကည္႔နဲ႔ ၾကည္႔ၿပီး ေမးလာတယ္။
ဘာ စီစဥ္ထားသလဲ …. တဲ႔။ ဘာကို ေမးတာလဲ ဆိုေတာ႔ အလုပ္ ျပန္ရွာမွာလား။ ဘယ္မွာ အလုပ္ရွာမလဲ ဆိုတာ။
ငါ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ႀကိဳမွ မသိတာ ဘာကိုဘယ္လို စီစဥ္ထားရမွာလဲ ….. ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ႔ သူက နားလည္စြာနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္အေရာက္မွာ ဖုန္းနံပါတ္ တခု ေရး ေပးတယ္။
“ဒါ ငါတို႔ဆီကို ပစၥည္းသြင္းေနတဲ႔ ကုမၸဏီ။ ဖုန္းေခၚၿပီး အလုပ္ေမးၾကည္႔။ ငါလည္း ဖုန္းေခၚ ေျပာျပထားမယ္” တဲ႔။ (ဖုန္းေခၚတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေခၚေတြ႔ၿပီး အလုပ္ရလို႔ ထိုစဥ္က ေခတၱအလုပ္ အတြက္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ )
X x x
ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္ အလုပ္ျပဳတ္တာမို႔ရယ္၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ အလုပ္ ျပဳတ္မယ္ မေတြးထားမိ တာေၾကာင့္ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ေတာ႔ ျဖစ္သြားခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ေျခာက္လေလာက္ ကတည္းက စီးပြားေရး မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ဌာနလိုက္ အသုတ္လိုက္ အလုပ္ထုတ္ ေနတာေတြ ရွိခဲ႔ေပမယ္႔၊ အင္ဂ်င္နီယာဌာနက ၀န္ထမ္း ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးမို႔ ဒါေတြ၊ သည္ကိစၥေတြ ၿပီးသြားၿပီ ထင္ေနခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပန္းေရာင္ျဖတ္ပိုင္းေလး (Pink slip အလုပ္ ထုတ္ခံရတာကို တင္စား ေျပာေသာ စကား) ရလိုက္တာ အရိႈက္ကို တကယ္ ထိ သြားပါတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္က အေမရိကားမွာ အလုပ္ျပဳတ္တာေတြ၊ ျဖဳတ္တာေတြ စတဲ႔ အခ်ိန္ေလာက္ပါ။ သည္႔ အယင္က အလုပ္ ျပဳတ္တယ္၊ အျဖဳတ္ခံရတယ္ဆိုတာ အမွားအယြင္း ႀကီးႀကီးမားမား လုပ္မိ၊ အျပစ္ႀကီးက်ယ္မွ ျဖစ္တတ္တဲ႔ ကိစၥေတြ ျဖစ္ၿပီး အခုကေတာ႔ အျပစ္မရွိတဲ႔ အလုပ္သမား ေကာင္းလဲ စီးပြားေရး မေကာင္းလို႔ ျဖဳတ္ခ်၊ လူေလ်ာ႔ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေလ။
ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္ အလုပ္ျပဳတ္တာမို႔ရယ္၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကုိ အလုပ္ ျပဳတ္မယ္ မေတြးထားမိ တာေၾကာင့္ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ေတာ႔ ျဖစ္သြားခဲ႔တာ အမွန္ပါ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ ေျခာက္လေလာက္ ကတည္းက စီးပြားေရး မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ဌာနလိုက္ အသုတ္လိုက္ အလုပ္ထုတ္ ေနတာေတြ ရွိခဲ႔ေပမယ္႔၊ အင္ဂ်င္နီယာဌာနက ၀န္ထမ္း ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီးမို႔ ဒါေတြ၊ သည္ကိစၥေတြ ၿပီးသြားၿပီ ထင္ေနခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပန္းေရာင္ျဖတ္ပိုင္းေလး (Pink slip အလုပ္ ထုတ္ခံရတာကို တင္စား ေျပာေသာ စကား) ရလိုက္တာ အရိႈက္ကို တကယ္ ထိ သြားပါတယ္။
အဲသည္အခ်ိန္က အေမရိကားမွာ အလုပ္ျပဳတ္တာေတြ၊ ျဖဳတ္တာေတြ စတဲ႔ အခ်ိန္ေလာက္ပါ။ သည္႔ အယင္က အလုပ္ ျပဳတ္တယ္၊ အျဖဳတ္ခံရတယ္ဆိုတာ အမွားအယြင္း ႀကီးႀကီးမားမား လုပ္မိ၊ အျပစ္ႀကီးက်ယ္မွ ျဖစ္တတ္တဲ႔ ကိစၥေတြ ျဖစ္ၿပီး အခုကေတာ႔ အျပစ္မရွိတဲ႔ အလုပ္သမား ေကာင္းလဲ စီးပြားေရး မေကာင္းလို႔ ျဖဳတ္ခ်၊ လူေလ်ာ႔ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေလ။
နေဘး ရုံးခန္းက အာေမးနီးယား ဒီဇိုင္နာက ကူညီၿပီး ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းေပး ေနခ်ိန္မွာ (တကယ္က အထက္အရာရွိ ေစာင္႔ၾကည္႔ရမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ ကၽြန္မ အရာရွိက အဲသည္ေလာက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႀကီး စာအုပ္ႀကီး အတိုင္း မလုပ္ပါဘူး) တေယာက္ၿပီး တေယာက္ လာ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ ငိုခ်င္ေပမယ္႔ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။
အိမ္ကို ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အမ်ဳိးသားဆီ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ႔တဲ႔ သတင္းေကာင္း လွမ္းေခၚ ေျပာ လိုက္တယ္။ အၿမဲတမ္း ကၽြန္မအေပၚ နားလည္ သေဘာေကာင္းရွာတဲ႔ ကၽြန္မ ေက်းဇူးရွင္ က “ေကာင္းတာေပါ႔။ အနား ရတာေပါ႔။” လို႔ အားေပးတယ္။
ဘယ္အရာမဆို အေကာင္းျမင္ အားေပးမႈပဲျပဳတတ္တဲ႔ သူ႔ဆီက သည္လို အားေပးစကား ၾကားရ ေပမယ္႔ ကၽြန္မ ဘ၀င္မက်ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မအီမလည္နဲ႔ အူလည္လည္၊ တမ်ဳိးႀကီး ခံစားေန ရတယ္။
အလုပ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေျပာလိုက္တယ္။ အလုပ္တခုျပဳတ္တာ ပိုေကာင္းတဲ႔ ေနာက္ တခု ရဘို႔ တဲ႔ (ဟုတ္ပါတယ္။ ျပဳတ္ခဲ႔ေသာ အလုပ္ ေကာင္းလွၿပီ ထင္ခဲ႔တာ၊ အခု လက္ရွိအလုပ္က ပို ေကာင္းပါတယ္။)
ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘယ္လို ႏွစ္သိမ္႔ပါေစ၊ အဲသည္အခ်ိန္ကေတာ႔ ၀မ္းနည္းေန မိတာ အမွန္ပါ။ ရင္ထဲမွာ တႏုန္႔ႏုန္႔နဲ႔၊ အလုပ္ျပဳတ္တဲ႔ သတင္းကို ဆိုးလွၿပီ ထင္ထားခဲ႔မိတာေပါ႔။
အိမ္ေရာက္ၿပီး ဘာမွ မၾကာပါ၊ ေယာင္းမထံမွ ဖုန္းလာပါတယ္။
အလုပ္ကို ေခၚတာ မရလို႔ အိမ္ကို ေခၚလိုက္တာတဲ႔။ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ႔တာ သူ မသိေသးပါ။ သူ႔ကို ေျပာမလို႔ ဟန္ျပင္ဆဲမွာပဲ သူက သူ ေခၚရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာလို႔ ကုိယ္႔စကားကို ေျပာဘို႔ ေမ႔သြားတယ္။
“မေမာ္ သည္ေရာက္ေနတယ္။ ခ်ီကာဂိုက သူ႔အကို ဆီမွာ။ အေျခအေန မေကာင္းဘူး။ ကင္ဆာ ျဖစ္ေနတာ ယဲ႔ယဲ႔ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္” တဲ႔။ ေယာင္းမက အင္ဒီယားနားမွာ ေနသူပါ။ သူက ဗမာျပည္မွာတုန္းက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေမာ္ေမာ္နဲ႔ အေကာက္ခြန္ရုံးမွာ အလုပ္အတူတူ လုပ္ဘူးလို႔ သိခဲ႔ ခင္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။
ေမာ္ေမာ္႔ အကို ကိုဆိုင္းလီနဲ႔ ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားနဲ႔က ေဆးေက်ာင္းမွာကတည္းက သူငယ္ခ်င္း ေတြမို႔ ကိုဆိုင္းလီ ဖုန္းနံပါတ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေမးလို႔ ရၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္ပါတယ္။
“ဟုတ္တယ္ မာလု။ သူ႔အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ လြန္ေနၿပီ။ အလြန္ဆုံးေနရ လပိုင္းပဲ။”
ေစာေစာက အလုပ္ျပဳတ္လာလို႔ မအီမလည္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေလးလံေနတဲ႔ ရင္အုံတခုလုံး ဘုန္းဆို ျပဳတ္က်ၿပီး လူက ငိုက္ကနဲ လဲက် ရိႈက္ေအာ္ ငိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ႔တယ္။ နဂိုက အလုပ္ျပဳတ္လို႔ စီးက် ေနတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ အခုမွ ေရကာတာ က်ဳိးသလို ဒလေဟာ စီးက်လာပါေတာ႔တယ္။
လာေတြ႔လို႔ ရတယ္။ သူ႔အိမ္မွာပဲ တည္းလို႔ ကိုဆိုင္းလီက လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဖိတ္ေခၚ လိုက္တာမွာ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း အမ်ဳိးသားဆီ ဖုန္းဆက္ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္း ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ရွာဝယ္ ေပးၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္း ခ်ီကာဂို သြားတဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚ ကၽြန္မ ပါလာပါေတာ႔တယ္။
X x x
ေမာ္ေမာ္နဲ႔ ကၽြန္မ သိပ္ခင္ပါတယ္။
ေမာ္ေမာ္နဲ႔ ကၽြန္မ သိပ္ခင္ပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအၿပီး အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ပါ။ စိတ္တူ ကိုယ္တူ အေတြးအေခၚ တူၾကၿပီး တကၠသိုလ္ ေလးႏွစ္မွာ မသိခဲ႔ မခင္ခဲ႔ၾကရတာကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေနာင္တရ၊ စိတ္ မေကာင္းၾကေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္မဟာ အမုန္းဆုံး ရန္သူေတြ ျဖစ္ခဲ႔သင့္တာပါ။
အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မဟာ သူ႔အတြက္ မုန္းစရာ အေကာင္းဆုံး မိန္းကေလးတဦးပါ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ပိုးသူပန္းသူေတြ ရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မ ရည္းစား တခါမွ မထားဘူး၊ ရည္းစား တေယာက္မွ မရွိခဲ႔ဘူးပဲ ကန္႔ေကာ္ေတာမွာ ေလးႏွစ္တာကာလ ျဖတ္ သန္းခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုက ေယာက်္ားေလး ငါးေယာက္ မိန္းကေလး ငါးေယာက္ အၿမဲ မခြဲပဲ တပူးတြဲတြဲ ေနၾကတာမို႔ ေတာ္ယုံ ေကာင္ေလးေတြ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး တစုကို ရည္းစားစကား ၀င္ ေျပာဘို႔၊ ရည္းစားစာ လိုက္ေပးဘို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္တိုင္က ၾကည္ျဖဴၿပီး အထာေပး၊ လမ္းေၾကာင္းေပးမွ သူတို႔ အခြင့္ ရတာပါ။ သည္လိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္က အတြဲေတြ ရလာေပမယ္႔ က်န္ ႏွစ္ေယာက္က အတြဲမဲ႔ တကိုယ္တည္းေတြေပါ႔။ (တဦးက ပထမႏွစ္ ကတည္းက အိမ္ေထာင္နဲ႔ပါ။)
လူသိရွင္ၾကား ရည္းစားမရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ကၽြန္မလည္း ဘာသားနဲ႔ ထုထားလို႔လဲ။ စိတ္ထဲက က်ိတ္ သေဘာက်သူ ေတာ႔ ရွိတာေပါ႔။ သူက ကၽြန္မတို႔နဲ႔ အတန္း မတူေပမယ္႔ ပထမႏွစ္ကတည္းက အတန္းခ်င္းက ဟိုဘက္ခန္းနဲ႔ သည္ဘက္အခန္း။ ဒုတိယႏွစ္ မႏၱေလးေဆာင္မွာ တက္ေတာ႔ လည္း အတန္းခ်င္းက ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္။ တတိယႏွစ္နဲ႔ စတုထၳႏွစ္ ေတြ ေရာက္ေတာ႔လည္း အေဆာင္ခ်င္း ဟိုဘက္သည္ဘက္မွာ အတန္းခ်င္းက လွမ္းျမင္ေနရေတာ႔ လူခ်င္း အၿမဲ ေတြ႔ ေနရ။
ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဂလန္ဂလားအရပ္နဲ႔ ေတာ္ယုံ ေကာင္ေလးေတြ ရည္းစားစကား မေျပာရဲတဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ေျမျပန္႔မွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ႔ အရပ္ရွည္ရွည္ ေတာင္ေပၚသား ေလးက မ်က္စိထဲ ထင္းထင္း ျမင္မိတာ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းစတက္တဲ႔ ရက္ေတြ ကတည္းကပါပဲ။
အတန္းခ်င္းက နီးကပ္ေနလို႔ အၿမဲ ျမင္ ေတြ႔ေနရခ်ိန္မွာ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံမိၾကတာ ခဏခဏ။ စကားေတြ ဖြင့္ မေျပာေပမယ္႔ သူ ကၽြန္မကို စိတ္၀င္စားေနတယ္လို႔ေတာ႔ အထင္သား။ ျမင္လိုက္ ေတြ႔လိုက္တိုင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အၾကည္႔ခ်င္းဆုံတတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ၾကည္႔ေနမိလို႔ ျဖစ္မွာေပါ႔။ သူကလည္း ၾကည္႔ေနေတာ႔ ဆုံတာေပါ႔။
ဒုတိယႏွစ္မွာတုန္းက ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ကၽြန္မ နာမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ရည္းစားရွိသလား၊ ဘာဘာညာညာ ကၽြန္မ အေၾကာင္းေတြ စိတ္၀င္တစား ေမးဘူးတာ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာဘူးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္သာ ေရာက္ လာတယ္။ ေတြ႔မိခ်ိန္မွာ အၾကည္႔ခ်င္း ဆုံၿပီး မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္မိတာက လြဲၿပီး အေျခအေနက သည္အတိုင္း သည္အတိုင္းပဲ။ သူက ဘာမွ ထပ္ မေမး၊ မေျပာေတာ႔ ကၽြန္မကလည္း သူ ကိုယ္႔ကို စိတ္မ၀င္ စားဘူးပဲ ထင္တာေပါ႔။
ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ႏွစ္တ၀က္ေလာက္မွာက်ေတာ႔ မထင္မွတ္ပဲ နီးစပ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဓါတုေဗဒအေဆာင္ အေပၚထပ္ လက္ေတြ႔ခန္း နေဘးမွာ ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာေနတုန္း ေဘး တဘက္အေဆာင္ အတန္းနေဘးမွာ သူတို႔အုပ္စု။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းတြန္းၾကေတာ႔ သူက လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ လာရမလား ေမးတယ္။ အေ၀းႀကီးကေန ကၽြန္မ ရွက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာခဲ႔ လာခဲ႔ ၀ိုင္းေခၚၾကတယ္။
တကယ္ေတာ႔ မိန္းကေလးေတြ လူအုပ္ေတာင့္ေတာ႔ သူ မလာရဲဘူး ထင္တာရယ္၊ လာခဲ႔ယင္ ၀ုိင္း ဟားမယ္ ျပင္တာရယ္ေပါ႔။ မထင္ပဲ သူ တကယ္လာေတာ႔ ကၽြန္မေကာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ သူ႔ကို သနားၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္း မဟားပဲ ေရွာင္ေပးလိုက္ၾက ေတာ႔ သူ ကံေကာင္းသြားပါတယ္။
သည္လိုနဲ႔ သူ ကၽြန္မ အတန္းကို မွန္မွန္ လာလည္၊ အတန္းအားခ်ိန္ စကားေတြ ေျပာၾက။ တခါတေလ မုန္႔ အတူ သြား စားၾကေပါ႔။
တေန႔မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေန သူမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပး ပါတယ္။ ေမာ္ေမာ္ဆိုတဲ႔ ထို တိုင္းရင္းသူေလးက ကၽြန္မလိုပဲ အရပ္ ရွည္ရွည္ေလး။ ဒါေပမယ္႔ သူက အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ကလည္း အမိစား၊ လူကလည္း ရိႈးက်က် အပ်ံစား။ သူက ကြၽန္မထက္ အသက္ နည္းနည္းႀကီးတယ္။ မဟာတန္း တက္ေနတာ တဲ႔။ ခဏေလးပဲ စကား ေျပာလိုက္ရတယ္ သူနဲ႔ ခင္သြားပါတယ္။ သည္မွာ သူက ႀကဳံႀကိဳက္ယင္ သူတို႔ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ဘက္ လာလည္ဘို႔ ဖိတ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေဖၚ ရွိယင္လည္း ေခၚခဲ႔ေပါ႔ တဲ႔။ သေဘာက ရည္းစားရွိယင္ ေခၚခဲ႔ေပါ႔။
ကၽြန္မက ရည္းစား မရွိေသးပါဘူး ဆိုေတာ႔ ၿပံဳးၿပီး ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚခဲ႔ တဲ႔။
အတန္းၿပီးတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးကို သြားေနက် သိပၸံ စားေသာက္တန္းတို႔ အင္းလ်ားလမ္းက ဆိုင္ေတြဆီ မသြားပဲ သည္ေန႔ အီကိုကဲန္တင္း သြားရ ေအာင္ ေျပာမိတယ္။ အင္တင္တင္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူ သေဘာတူ၊ လိုက္လာတယ္။ အီကိုကဲန္တင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ မုန္႔စားေနတုန္း ကၽြန္မ အသစ္စက္စက္ သူငယ္ခ်င္း ေမာ္ေမာ္ ေရာက္ခ်လာတယ္။
ကၽြန္မက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ကၽြန္မတို႔၀ိုင္းမွာ ထိုင္ဘို႔ ဖိတ္ေခၚၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္၊ ဘာညာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဘယ္အတန္း ကလဲ၊ ဘယ္ဘာသာ တက္ေန သလဲ။ ဘယ္မွာ ေနသလဲ၊ ဘယ္ဇာတိလဲေတြ ေမးၾက၊ စကား ေျပာ ၾကေပါ႔။ သူတို႔ခ်င္း ခင္ခင္ မင္မင္ ေျပာေနၾကတာ ၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္မလည္း ၀မ္းသာ ေနတယ္။ အခုမွ ေတြ႔တာ သိတာ မၾကာေသးေပမယ္႔ ေမာ္ေမာ္႔ကို ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ ခင္ေနၿပီ။ ညေနတိုင္ ဖုန္းေျပာယင္ သူနဲ႔ ကၽြန္မ အေတြးတူ၊ အျမင္တူ၊ အႀကိဳက္တူတာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ သိထားၿပီး စကားေျပာလို႔လဲ ေကာင္းတာကိုး။ သည္ေတာ႔ ကၽြန္မ သေဘာက်ေနသူ၊ တေန႔မွာ ကၽြန္မရည္းစား ျဖစ္လာႏိုင္သူ နဲ႔ ကိုယ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း သင့္ျမတ္မွ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ရမွာေပါ႔၊ မဟုတ္ဘူးလား။
မုန္႔စားၿပီးလို႔ အေအးမွာေတာ႔ ကၽြန္မက ထုံးစံအတိုင္း သံပုရာရည္မွာပါတယ္။ သည္မွာ ေမာ္ေမာ္က သူလည္း သံပုရာရည္ပဲ ေသာက္မယ္ ဆိုၿပီး မွာယင္း ဦးယမ္းဘီလူး သမီး မဘုတ္ကို “သံပုရာရည္ကို ခ်ဥ္ ခ်ဥ္ေလး လုပ္ေပး” လို႔ ေျပာတယ္။
သည္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ၀င္ၿပီး “ဟုတ္တယ္ မဘုတ္။ ခ်ဥ္မွ ေကာင္းတယ္။ ခ်ဥ္သထက္ ခ်ဥ္ေအာင္ ဆားမ်ားမ်ား ထည္႔ေပးလိုက္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးရဲ႕ အေျပာကို ကၽြန္မ ဘ၀င္ မက် ျဖစ္မိတယ္။ ေမာ္ေမာ္႔ကို အားနာ မိတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာ္ေမာ္က ဟန္မပ်က္ပဲ
“ခ်ဥ္သထက္ ခ်ဥ္ႏိုင္ေအာင္ အခ်ဥ္ဆုံးလုပ္ေပး မဘုတ္၊ ေမာ္ေမာ္တုိ႔က ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ပဲ” ထပ္ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မကို တျခားစကားေတြ ေျပာတယ္။
အလြန္ တုံး၊ အလြန္ အတဲ႔ ကၽြန္မ၊ ေနာင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးမွ ေမာ္ေမာ္႔ကို ေခၚလာ မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပလို႔ ကၽြန္မရဲ႕ အသစ္စက္စက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဟာ တခ်ိန္က သူတို႔အခ်င္းခ်င္း သိပ္ခင္ၾကတဲ႔သူေတြ၊ တတြဲတြဲ မခြဲခဲ႔သူေတြဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
ရုတ္တရက္ႀကီး သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ကေန အဆက္ျဖတ္၊ မေခၚမေျပာလုပ္လို႔ ေမာ္ေမာ္႔ ချမာ သူ ဘာ မွားသြားလို႔လဲ။ ဘာျဖစ္တာလဲ လိုက္စုံစမ္းယင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းက သူငယ္ခ်င္း အသစ္ (ကၽြန္မ) ရေနၿပီ သိရတာတဲ႔။
အစကေတာ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို လုသြားတယ္ ဆိုၿပီး မေက်နပ္စိတ္ အျပည္႔နဲ႔ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္လို မိန္းကေလးလဲ လာ အကဲခပ္တဲ႔ ေမာ္ေမာ္ဟာ တကယ္တမ္း ကၽြန္မကို သိရခ်ိန္မွာ ခင္မင္သြားၿပီး ကၽြန္မတို႔ သိပ္ခင္တဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။
သည္တခါ အလွည္႔က်တဲ႔ စီရင္ခ်က္ ခ်ရမယ္႔သူက ကၽြန္မ။
တဘက္က ႏွစ္ရွည္လမ်ား စိတ္ထဲ ႀကိတ္ သေဘာက်ေနခဲ႔မိသူ။ တဘက္က ရွားရွားပါးပါး ရလိုက္တဲ႔ စိတ္တူ ကိုယ္တူ၊ အေတြးတူတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း။
ေခလိုက္တဲ႔ ငါ႔ကံရယ္ ဆိုၿပီး အစြန္းအထင္း ထင္သြားတဲ႔ အ၀တ္ကို အစြန္းေပ်ာက္ေအာင္ ေလွ်ာ္ ဖြတ္သလို စင္းလုံးမေခ်ာတဲ႔ ကၽြန္မ ကံကိုလည္း အထပ္ထပ္ ရိုက္ခတ္ၿပီး ေလွ်ာ္ဖြတ္လို႔ ရယင္ ေလွ်ာ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
လူတေယာက္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ မခင္တတ္၊ သူငယ္ခ်င္း မျဖစ္တတ္သူ ကၽြန္မ၊ ရွားရွားပါးပါးေလး ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ပါတယ္၊ ခင္မိပါတယ္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ရာဇ၀င္ထဲမွာ ေက်ာခ်င္းခိုင္း သြားၾကရမယ္႔ သူေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။
ဦးေႏွာက္ေျခာက္ အႀကံအိုက္ေနစဥ္မွာပဲ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ သူ နယ္ကို ျပန္သြားပါတယ္။ စာေတာ္သူ ေက်ာင္းသားတဦးမို႔ မဟာသိပၸံအတန္း လာတက္မွာပဲ ေစာင့္ေနစဥ္မွာ သူ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္လာေပမယ္႔ မဟာတန္းကို ရန္ကုန္မွာ မတက္ေတာ႔ဘူး ေျပာတယ္။
တကယ္ေတာ႔ သူ႔မွာ အေစာႀကီးကတည္းက အစီအစဥ္က ရွိၿပီးသားပါ။ ဘြဲ႔ရၿပီးလွ်င္ ျပည္ပ သြားၿပီး အဆင့္ျမင့္ပညာ ဆက္သင္ဘို႔ ႀကိဳစီစဥ္ၿပီးသားပါ။ ဘယ္ေတာ႔ ျပန္လာမွာလဲ ေမးေတာ႔ သူ မေျဖဘူး။ ကြၽန္မကိုလည္း ျပည္ပမွာ ဆက္ ပညာသင္လို႔ ရေအာင္ သူ ကူညီမယ္။ တေန႔မွာ သူ႔ေနာက္ လိုက္လာဘို႔ ေျပာပါတယ္။
သူ ေျပာပုံက ဗမာျပည္ကို ျပန္မလာပဲ တသက္ အၿပီး ထြက္သြားမယ္႔ ပုံပါ။
ကြၽန္မ သူ႔ေနာက္လိုက္ယင္ ကိုယ္လည္း ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္မလာပဲ တသက္အၿပီး စြန္႔ခြာ သြားရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္က တုိင္းျပည္ကေန ပညာေတာ္သင္ လႊတ္တာ မဟုတ္ယင္ အစိုးရနဲ႔ နီးစပ္သူေတြပဲ ေဆးကု ထြက္ခြင့္ရတာပါ။ တျခားသူေတြကေတာ႔ တခါထြက္ တသက္ျပတ္ ကာလပါ။ သည္ေတာ႔ မိဘေတြ၊ ေမာင္ႏွမ သားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အမိ ျမန္မာျပည္ကုိ ကၽြန္မ အၿပီး စြန္႔ႏိုင္မွာလား။
အံ့ၾသစရာက အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ အားကိုးတႀကီး ရင္ဖြင့္မိတာ ေမာ္ေမာ္ ပါ။
ရည္းစား ထားမယ္ မႀကံရေသးဘူး အသဲကြဲရတဲ႔ ကြၽန္မကို ေခ်ာ႔ခဲ႔သူဟာ ေမာ္ေမာ္ပါ။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကြၽန္မ နေဘးမွာ က်န္ခဲ႔သူက ေမာ္ေမာ္ပါ။
X x x
Thanksgiving လို႔ ေခၚတဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ မတိုင္မီ တရက္မွာ ကြၽန္မကို ေမာ္ေမာ္႔အကို ကိုဆိုင္းလီ ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳပါတယ္။
Thanksgiving လို႔ ေခၚတဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ မတိုင္မီ တရက္မွာ ကြၽန္မကို ေမာ္ေမာ္႔အကို ကိုဆိုင္းလီ ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳပါတယ္။
အိမ္ကို အသြား လမ္းမွာ ကိုဆိုင္းလီက သူ႔ညီမ အေျခအေနကို ရွင္းျပတယ္။ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္း သည္ဘဝမွာ အသက္ရွင္သန္ ေနထိုင္ဘို႔ လပိုင္းေတာင္ က်န္ေတာ႔မယ္ မထင္ဘူး တဲ႔။
ကြၽန္မရင္ထဲ ဆို႔သြားပါတယ္။ ကိုဆိုင္းလီက ဆရာဝန္တေယာက္မို႔ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ျပန္ မေမးမိ ေတာ႔ဘူး။ အိမ္ကို ေရာက္ေတာ႔ ကြၽန္မ လာတာကို အားလုံးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ကိုဆိုင္းလီ အမ်ဳိးသမီး လုလူ၊ ေမာ္ေမာ္႔ ေမာင္ေလးေတြနဲ႔ ေမာ္ေမာ္႔ေမေမ အန္တီလည္း ရွိပါတယ္။
ေမာ္ေမာ္႔ကို ျမင္ရခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ မ်က္ရည္ မက်ဘို႔ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။ နဂိုကလည္း ပိန္ သြယ္သြယ္ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းဟာ အခုေတာ႔ အရိုးေပၚအေရတင္သာသာပါ။ ေဆးအျပင္းေတြ၊ ဓါတ္ကင္ရတာေတြေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြ အေထြးလုိက္ကြၽတ္ကုန္လို႔ ေခါင္းတုန္း ရိတ္ထားရတယ္။ နဂိုက ျဖဴဝင္းတဲ႔ အသားဟာ အခုေတာ႔ အညိဳအမဲ စြဲတဲ႔ ေနရာက စြဲေပါ႔။
ကြၽန္မကို ျမင္ေတာ႔ သူ အရမ္း ဝမ္းသာသြားတယ္။
လူတေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မ်ားပါေစ၊ သူ႔အေပၚ ခ်စ္ ခင္ၾကပါေစ၊ ဘဝမွာ အရာရာကို ဖြင့္ဟတုိင္ပင္လို႔ရတဲ႔ တိုးတိုးေဘာ္ တုိင္ပင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေတာ႔ လုိပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းသားေတြ ေျပာ ေျပာေနတဲ႔ Confidant ဆိုတာေပါ႔။ အစစအရာရာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကအစ ဘယ္ကိုမွမေပါက္ၾကား စိတ္ခ်ယုံၾကည္စြာ ေျပာလို႔ ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးကို ဆိုတာပါ။
သူနဲ႔ ကြၽန္မဟာ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ ျပီးကာနီး အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေတြ ျဖစ္ကာမွ သိၾက ခင္ၾကရ ေပမယ္႔၊ သိရပုံ ဇာတ္လမ္းအစ မလွခဲ႔ေပမယ္႔ အဆုံးမွာေတာ႔ တကယ္႔ကို စိတ္ခ်ရတဲ႔ တိုးတိုးေဖၚ တိုင္ပင္ဘက္ေတြ ျဖစ္လာရေအာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခင္မင္၊ တေယာက္အေၾကာင္းကို တေယာက္ ႏႈတ္လုံခဲ႔ၾကပါတယ္။
ကြၽန္မ ႏိုင္ငံျခား ထြက္သြားအၿပီး၊ သူနဲ႔ကြၽန္မ အေနေဝးခဲ႔ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ကြၽန္မဘဝအေၾကာင္း ေတြကို စိတ္ဝင္တစား ေမးသလို သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုလည္း အားပါးတရ ေျပာျပခဲ႔တယ္။ တကယ္ကေတာ႔ ရင္ဖြင့္ခဲ႔တာ ေပါ႔ေလ။
သူဘာေတြ ရင္ဖြင့္ခဲ႔တယ္ ကြၽန္မ မေရးေတာ႔ဘူး။ ကြၽန္မအေၾကာင္းေတြကို သူ ေသရာပါတဲ႔ အထိ ႏႈတ္လုံသလို သူရင္ဖြင့္ခဲ႔တာေတြကိုလည္း ကြၽန္မ ေသရာအထိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ယူသြားမွာပါ။
ေသခ်ာတာတခုကေတာ႔ ကြၽန္မကို ေတြ႔လိုက္ရတာ သူ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ႔တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ သူ ေစ်းဝယ္ထားတာေတြ၊ ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနေကာင္းယင္ ဘယ္လိုဝတ္စား ရႈိးထုတ္ဦးမယ္ ဆိုတာေတြ အားရပါးရ ေျပာေနပါတယ္။ သူ႔ေရာဂါ အေျခအေနမွန္ကို သူသိထားပုံ မရပါ။ သူ ထင္ေနတာက အေနာက္တိုင္း ေဆးနဲ႔ ကု မရေပမယ္႔ ဗမာျပည္ျပန္ၿပီး တိုင္းရင္းေဆး ေဆးျမစ္ သစ္ဥေတြနဲ႔ ကုယင္ သူ႔ေရာဂါႀကီးေပ်ာက္သြားမယ္ ထင္ေနပါတယ္။
ယုံၾကည္ခ်က္အျပည္႔နဲ႔ ဗမာျပည္ျပန္ဘို႔ ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ျဖစ္ေနသူကို ကြၽန္မ အမွန္ မေျပာရက္ ခဲ႔ဘူး။ အတူေနခဲ႔တဲ႔သုံးရက္တာကေလးမွာ သူ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ နားေထာင္ၿပီး၊ သူ သိခ်င္တာ ေျပာျပလို႔၊ ငယ္ငယ္ကေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ကေလးေတြ ျပန္ေျပာင္းအသက္သြင္း သရုပ္ေဖၚၾကယင္း စိတ္ကို ႏုပ်ဳိေစခဲ႔ပါတယ္။
ကြၽန္မျပန္လာၿပီး မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ သူ ဗမာျပည္ ျပန္သြားပါတယ္။ သူ႔မိသားစုက မျပန္ေစခ်င္ ေပမယ္႔ သူက ျပန္ခ်င္စိတ္ ႀကီးမားေနလို႔ သူ႔အတြက္ လုိအပ္မယ္႔ ေဆးေတြကို အလုံအေလာက္ ထုတ္ပိုး ထည္႔ေပး လုိက္ၿပီး သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေပး ျပန္လိုက္ၾကပါတယ္။
သူျပန္သြားၿပီး မၾကာခင္ ေအးျမတဲ႔ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ေဆာင္းညတညမွာ သူ႔အကို ဖုန္းဆက္ လာတယ္။
ေမာ္ေမာ္ ရန္ကုန္မွာ ဆုံးသြားၿပီ တဲ႔။
X x x
သူ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ေလးဆယ္ ေက်ာ္ရုံကေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။
အခုဆို ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္း တမလြန္ကို ထြက္သြားႏွင့္တာ သည္ ဒီဇင္ဘာမွာ တဆယ္႔ ႏွစ္ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။
သူ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ေလးဆယ္ ေက်ာ္ရုံကေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။
အခုဆို ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္း တမလြန္ကို ထြက္သြားႏွင့္တာ သည္ ဒီဇင္ဘာမွာ တဆယ္႔ ႏွစ္ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။
ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြထဲကလိုပဲ အရာရာဟာ သူ႔အေၾကာင္းအက်ဳိးနဲ႔ သူ ျဖစ္လာတာ ခ်ည္းပါ။
ေမာ္ေမာ္နဲ႔ စသိရစဥ္က အခ်ဳိ႕ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္မကို နားမလည္ၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ရသလဲ။ ခင္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူးေပါ႔။ ကြၽန္မလည္း သည္အခ်က္ကို လက္ခံလ်က္နဲ႔ သိပ္ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတယ္။
ေမာ္ေမာ္နဲ႔သာ မသိခဲ႔ရယင္ အဲသည္အခ်ိန္ကေရာ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာပါ စိတ္ခ် ယုံၾကည္ရစြာ ရင္ဖြင့္ႏိုင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တေယာက္ ဘဝမွာ ရခဲ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေမြးေန႔အၿပီး တပတ္အၾကာ မထင္မွတ္ပဲ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ႔ ကြၽန္မ အလြန္ စိတ္ထိခိုက္မိတယ္။ ဘဝမွာ တခါမွ အလုပ္ မျပဳတ္ဘူးေသးေတာ႔ ခံစားခ်က္က အလြန္ျပင္း။ ခင္မင္တဲ႔ လုပ္ေဘာ္ ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ခြဲရမွာ မလိုလားဘူးေလ။
အခု အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႔မိေတာ႔ တကယ္လို႔သာ ကြၽန္မ အဲသည္ေန႔က အလုပ္ မျပဳတ္ခဲ႔ယင္ ကြၽန္မ ေယာင္းမ ဖုန္းဆက္လာလည္း ကြၽန္မ ေမာ္ေမာ္႔ကို သြားေတြ႔ဘို႔ ဘယ္လိုမွ လြယ္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ေက်းဇူးေတာ္ေန႔မွာ လူတိုင္းလိုလို ခရီးသြားၾက၊ ခြင့္ယူတာေတြ မ်ားလို႔ ခြင့္ယူခ်င္ယင္ အနည္းဆုံး ႏွစ္ပတ္ ႀကိဳ ခြင့္စာ တင္ရၿပီး လက္မွတ္ကလည္း အဲသည္အပတ္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ညေန ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြဟာ ေစ်းအလြန္ႀကီးၿပီး ေစာေစာႀကိဳ မ၀ယ္ထားယင္ ဘယ္လိုမွ ဝယ္ မရေအာင္ ကုန္ေနတတ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကြၽန္မသာ အလုပ္ရွိေနယင္ ေမာ္ေမာ္႔ကို လာ ေတြ႔ႏိုင္ပါ႔မလား သံသယ ျဖစ္စရာပါ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္မရယင္ ဘယ္လုိမွ သြားဘို႔ မလြယ္တဲ႔ ခရီးမို႔လို႔ပါ။
အခုေတာ႔ အလုပ္ျပဳတ္တာ၊ အျဖဳတ္ခံလိုက္ရတာကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရ မလိုလို။
X x x
လျပည္႔ေန႔ညမို႔ ၿခံထဲ ထုိးဆင္းေနတဲ႔ လအရိပ္ကို ၾကည္႔ယင္း ကြၽန္မ စဥ္းစားေနမိတာ ေတြပါ။
ကြၽန္မၿခံ အလည္ ျမက္ခင္းအေပၚကို လေရာင္က ထိန္ထိန္လင္းေအာင္ ျဖာဆင္း ေနတာ ၾကည္႔ယင္း အတိတ္က ပုံရိပ္ေတြက ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚကို ဆလိုက္ထိုး ျပေနသလို တခန္းၿပီး တခန္း ကြၽန္မ ျမင္ေနမိတယ္။
လျပည္႔ေန႔ညမို႔ ၿခံထဲ ထုိးဆင္းေနတဲ႔ လအရိပ္ကို ၾကည္႔ယင္း ကြၽန္မ စဥ္းစားေနမိတာ ေတြပါ။
ကြၽန္မၿခံ အလည္ ျမက္ခင္းအေပၚကို လေရာင္က ထိန္ထိန္လင္းေအာင္ ျဖာဆင္း ေနတာ ၾကည္႔ယင္း အတိတ္က ပုံရိပ္ေတြက ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚကို ဆလိုက္ထိုး ျပေနသလို တခန္းၿပီး တခန္း ကြၽန္မ ျမင္ေနမိတယ္။
ဖိုးေရႊလမင္းကို ေမာ္ၾကည္႔မိေပမယ္႔ အဖိုးအိုေရာ၊ ေရြႊယုန္ကေလးပါ ကြၽန္မ ရွာ ၾကည္႔လို႔ မရဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ၿခံထဲက ျမက္ခင္းေပၚမွာေတာ႔ တခါက ေမာ္ေမာ္နဲ႔ မာလုတို႔ ေပ်ာ္ပါးခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကြၽန္မ ျမင္လို႔ရေနတယ္။
ကေလးမဟုတ္၊ ဘာမဟုတ္ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားက်မွ ငိုေနယင္ ဖိုးလနတ္သားကေတာ႔ ေခ်ာ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တခါက ကြၽန္မ ငိုတုန္းက ကြၽန္မ ခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ကြၽန္မကို ေခ်ာ႔ခဲ႔ ဘူးတယ္။
အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းရာသုဂတိ လားမွာပါ။
ေနာက္ဘဝ က်ယင္သာ သည္ဘဝလို မဟုတ္ပဲ အနာေရာဂါ ကင္းစြာနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ေနရၿပီး ခ်စ္တဲ႔သူနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေသတပန္သက္တဆုံး လက္တြဲႏိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းေပးမိပါတယ္။
ခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း
မာလုစံ
ဒီဇင္ဘာ ၁ ရက္ ၂၀၁၁
No comments:
Post a Comment